"N!" Nag-alala ang mga tauhan ni Nicholas na baka masaktan siya at naghanda sila para kumilos. Inutusan sila ni Nicholas na huwag makialam.Ang ilan sa kanila ay naglakad palayo ng labag sa kanilang kalooban. Habang pinapanood niya silang maglaho sa kadiliman, binaba ni Zephyr ang baril. "Tama 'yun. Matagal ko nang alam na hindi ikaw si Marcus." Suminghal si Nicholas. "Pero ano ngayon? Wala akong ginawa sa'yo kahit na nalaman ko na hindi ikaw si Marcus, hindi ba?" Lumamlam ang mukha ni Zephyr. Tama siya. Higit pa rito, noong dumating si Yelena sa cafe upang apihin si Cordelia, dumating siya upang paalisin sila. Gayunpaman, duda pa rin sa kanya si Zephyr. "Alam mo na hindi ako si Marcus." Tumingin siya ng malamig kay Nicholas. "Kung ganun, alam mo ba kung sino talaga ako?" Napahinto siya. Tumingin siya sa kanya at bigla siyang ngumiti. "Ang tanging alam ko lang ay ang asawa mo ang pinakamatalik na kaibigan ng babaeng gusto ko!" Tinaas ni Zephyr ang kanyang mga kilay.
"Na… naistorbo ko ba kayo?" Ngumuso si Cordelia at natawa. Lumalabas na mas malakas pa ang karisma ng asawa niya kaysa sa inaakala niya! Napakasama ng itsura ng tatlong lalaki, lalo na si Zephyr. Tumingin siya ng masama sa kaliwa't kanan niya na para bang nakatingin siya sa mga kaaway niya. "Doon kayo sa labas mag-away!" Ang sabi niya. "Hindi niyo ba nakikita na nandito ang asawa ko!?" Nagulat silang dalawa. Nahiya si Seth, nginitian niya si Cordelia at mabilis siyang umalis. Samantala, blanko ang ekspresyon ng mukha ni Nicholas. Tumingin siya kay Zephyr, tinapik niya ang kanyang balikat, at pumunta siya sa hardin. Sa huli ay humalakhak ng malakas si Cordelia. "Anong pinagtatawanan mo?" Hinawakan siya ni Zephyr at tiningnan niya siya ng masama. Nilamon siya ng matinding pagkalalaki ni Zephyr. Malambing siyang sumandal kay Zephyr at dinutdot niya ng kanyang daliri ang dibdib niya. "Walang masama sa bromance… Hayy, mukhang mali ang dating ko. Naistorbo ko ba kayo?"
Di nagtagal, naisuot na niya ang wedding dress at lumabas siya ng kwarto. Nakatayo si Zephyr sa kabilang dulo ng pulang carpet, tahimik niyang pinagmamasdan si Cordelia.Nasinagan ng araw ang maganda niyang mukha mula sa makukulay na salamin ng bintana.Tumingin siya kay Cordeli ng nakangiti. Narinig ang tunog ng pipe organ habang masayang naglalakad ang bride papunta sa lalaki na nangakong habangbuhay siyang mamahalin.Tanging ang ngiti lamang ni Cordelia ang nakikita ng mga mata ni Zephyr.Bigla siyang nasamid. Iba’t ibang emosyon ang nararamdaman niya.“Anong problema?” Dumating si Cordelia sa harap niya. “Bakit nakatayo ka lang diyan!?”Ngumiti lamang siya ng parang isang tanga noong nahimasmasan siya.Napakaganda niya sa suot niyang wedding dress.Hinawakan niya ang kanyang kamay at magkasama silang humarap sa altar.Nangako siya sa Diyos na si Cordelia lang ang magiging asawa niya sa buong buhay niya. For richer, for poorer, in sickness and in health—mananatili siya sa t
Sa isang private club sa Centrolis…Umiinom ng tsaa si Matthew. Sumisilip siya kay Marcus, na nakatayo sa harap niya. Nagkaroon ng galit na ekspresyon sa kanyang matabang mukha.Nagmamalaking ngumiti si Yale at sinabi niya na, “Anong masasabi mo sa ideya ko, dad?“Sa tulong ng taong ‘to, magagawa nating patayin si Zephyr ng walang nakakapansin. Magiging puppet natin siya, at mapapasakamay mo ang mga Hamerton!”Pineke ni Matthew ang kanyang tawa at kumumpas siya, inutusan niya ang tauhan niya na palabasin si Marcus.“Sino pang nakakaalam na hinuli mo ang lalaking ‘to?”“Kakampi natin sila! Huwag kang mag-alala!” Pinaglaruan ni Yale ang bead bracelet na nasa kamay niya habang nakakrus ang kanyang mga binti.Ang kamangmangan niya ang bagay na pinakaayaw ni Matthew sa kanya!Siguradong mapapahamak siya kapag laging nasa mga ulap ang isip niya. Wala silang magawa kundi sundin ang mga Hamerton upang hindi sila mapaalis—doon lamang sila magkakaroon ng pagkakataon na burahin ang mga ta
Tanging si Cordelia lamang ang laman ng mga mata ni Zephyr.Nagulat si Cordelia, at namula siya. Nahihiya siya at natatakot habang nagmamakaawa siya, “Honey, huwag!”Nakangisi ang mga mata ni Zephyr.Kumalat sa loob ng silid ang init ng parang apoy. Noong masinagan ng liwanag ng buwan ang bintana ng kanilang kwarto, naliwanagan nito ang mga nakakalat na damit sa sahig at pati na rin ang dalawang tao sa kama.…Unti-unting minulat ni Zephyr ang kanyang mga mata kinaumagahan. Noong nakita niya na mahimbing pa ring natutulog si Cordelia sa kanyang mga braso, hindi niya napigilang ngumiti at hinalikan niya ang kanyang mga labi. Dahan-dahan niyang hinila ang braso niya at bumangon siya sa kama upang tawagan ang reception, sinabihan niya sila na magdala ng almusal sa kanilang kwarto.Umikot si Cordelia sa higaan, bigla siyang nagising nang maramdaman niya na walang tao sa tabi niya.“Darling?”Bumangon siya mula sa kama upang maghanap. Pagpasok ni Zephyr mula sa balkonahe, naglakad s
Huminto si Zephyr at pumunta siya sa tabi ni Cordelia upang sabihin na, “Nasa labas ang mga pulis ngayon. Ligtas tayo. Dito ka lang. Babalik ako agad.”Nakita niya na maraming tao sa may pasilyo. Hindi lang ang mga pulis ang nandito, nandoon din ang mga tauhan na pinadala ni Robert upang protektahan si Cordelia.Tumango si Cordelia at pinaalalahanan niya si Zephyr na mag-ingat. Tiningnan niyang maigi ang lock pagkatapos umalis ni Zephyr at sinabit niya ang security chain.Pamilyar si Zephyr sa loob ng hotel. Madali niyang naiwasan ang mga tao at nagtungo siya sa rooftop sa pamamagitan ng isang lihim na daan. Gaya ng inaasahan, nakita niya ang mga bakas ng dugo sa may hagdan.Naalarma siya, at tumakbo siya paakyat. Hindi pare-pareho ang mga bakas ng dugo, kaya binagalan niya ang kilos niya at naging alerto siya habang nakahawak ang isang kamay niya sa baril sa kanyang baywang.Bigla siyang nakariniog ng mahinang sigaw na humihingi ng tulong!“Sino ‘yan?” Nagulat si Zephyr.Nakita
Kahit na natatakot si Cordelia, mabilis niyang pinakalma ang kanyang sarili. Pagkatapos niyang mag-isip ng ilang sandali, kinuha niya ang mga damit niya mula sa kabinet.Nagulat si Zephyr, hindi niya alam kung anong gustong gawin ni Cordelia.“May naisip akong ideya,” ang mahinang sinabi ni Cordelia. “Darling, bihisan mo siya ng damit at pagmukhain niyo siyang babae!“Tapos dalhin niyo siya palabas ng hotel, at hindi kayo paghihinalaan ng mga tao!”Pinag-isipan ito ni Zephyr. Ang kasalukuyan nilang dapat gawin ay mailabas ng hotel si Nicholas. Pwede nilang subukan ang ideyang ito!Umalis si Cordelia sa kwarto, at mabilis na kumilos ang mga lalaki. Noong muling bumukas ang pinto, nakabihis na si Nicholas ng mga damit niya. Kahit na mas malaki si Nicholas, maswerte sila na maluwag ang mga damit ni Cordelia. Isa itong mahabang dress, kaya pwede siyang balutin nito.Tiningnan siya ni Cordelia at kumuha siya ng isang magandang ipit mula sa kanyang pitaka upang ilagay ito kay Nicholas.
”May tama siya ng saksak sa tiyan niya na muntik nang tumagos hanggang sa atay niya. Malalim ang sugat, pero natahi ko na ito.”Kumabog ng malakas ang puso ni Cordelia noong narinig niya ang tungkol dito, at hindi niya namalayan na humigpit ang hawak niya sa kamay ni Zephyr.“Huwag kayong mag-alala.” Pagod na ngumiti si Seth. “Hindi na kritikal ang kondisyon niya. Pero kailangan niyang manatili sa ospital para maobserbahan siya sa ngayon… Mas mabuti kung may taong sasama sa kanya, para mabigyan ko siya ng pangalawang emergency treatment kung sakaling may mangyari.""Salamat." Tinapik ni Zephyr ang kanyang balikat. Nakonsensya siya na dinala niya si Nicholas kay Seth, ngunit wala siyang maisip na mas mabuting solusyon.Walang duda na malalantad ang pagkatao ni Nicholas kapag dinala nila siya sa isang ordinaryong ospital, habang maaaring hindi rin kasing husay ang mga doktor mula sa mga ordinaryong private clinic.Dinala ng nurse si Nicholas sa ward ng ospital.Ang lalaking madalas
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala