Ang puting ambon mula sa fire extinguisher ay bahagyang nagpagaan ng apoy sa hagdan. Agad na nakita ni Amelia si Jerome na tumatakbo patungo sa kanya, ngunit sa sandaling ito, ang rehas ng koridor sa tabi nila ay biglang nabasag ng apoy, at bigla silang nahiwalay sa isa't isa, at muling sumiklab ang apoy. "Damn it!" Narinig ni Amelia na tinakpan ni Jerome ang kanyang bibig at nagmumura, at umungal, "Amelia, manatili ka diyan, pupuntahan kita kaagad!" Gustong tumango ni Amelia, ngunit bigla siyang may naisip. Sandali, nasa kwarto pa ba ang kwintas ni Cormac? Ito ay dapat. Pinahahalagahan ni Cormac ang kuwintas na iyon at kadalasan ay hindi ito inaalis sa bahay. Karaniwang inilalagay niya ito sa isang drawer kapag papasok siya sa trabaho o sa isang business trip. Napakalaki ng apoy, at pagkatapos masunog ang mesa, tiyak na nasira ang kristal na kuwintas. Tapos si Cormac.... masasaktan ba ito kapag nasira ang kwintas? Hindi niya maiwasang isipi
Habang siya ay umiiyak at nag-iisip ng mga random na bagay, bigla siyang nakarinig ng isang malakas na dagundong - "Amelia!" Si Amelia ay ganap na natigilan. Nang tumingala siya, nakita niya ang isang pigura na tumatakbo sa labas ng apoy. "Jerome!" Nagmamadali siyang tumawag, ngunit matagal nang namamaos ang kanyang lalamunan dahil sa usok. "Nandito ako!" nauubo niyang sigaw. Narinig pa rin ni Jerome ang boses ni Amelia, at kaagad siyang sumugod. Ngunit ang apoy sa pinto ay masyadong malaki, at hindi siya makapasok. Gusto niyang gamitin ang kanyang flamethrower, ngunit ang flamethrower ay wala na sa oras na ito. Desperado si Amelia. Parang gusto talaga siyang mawala ng Diyos? Sa hindi inaasahang pagkakataon, sa sandaling ito, bigla niyang nakita si Jerome sa labas ng apoy, direktang inihagis sa kanyang kamay ang fire extinguisher, at ang buong tao ay direktang sumugod sa apoy! May putok sa ulo ni Su Kexin, at sumigaw siya nang may basag
Kinaladkad lang niya si Jerome palabas ng villa, at wala siyang lakas para tingnan ang kalagayan nito. Napagtanto ng bumbero na nagtatanong siya tungkol kay Jerome, kaya mabilis niyang tiningnan at sinabing, "Ayos lang siya, nahimatay lang siya, huwag kang mag-alala!" Nakahinga ng maluwag si Amelia, nanginginig ang kanyang mga talukap, at sa wakas ay nahimatay siya. ... Nang magising si Amelia, nakahiga na siya sa hospital ward. Si Pablo ay nakaupo sa tabi ng kama. "Madam, gising na po kayo!" Tumayo agad si Pablo nang makita siyang nagising, "Ano ang pakiramdam mo? Nakikita mo ba nang malinaw?" Napagtanto ni Amelia na talagang malabo ang kanyang mga mata at hindi siya makakita ng malinaw. Ngunit wala siyang pakialam, hinawakan lang niya si Pablo at tuyong lalamunan na sinabi, "Nasaan si Jerome?" Pagbuka pa lang niya, napagtanto niyang parang sirang gong ang boses niya. Saglit na napahiya ang mukha ni Pablo, ngunit sinabi pa rin niya,
Sa katunayan, nang iligtas niya si Amelia, malinaw niyang nakita na ang bagay na itinaya ni nito sa kanyang buhay para makabalik ay isang kristal na kuwintas? Bahagyang hinawakan ng mga kamay ni Amelia ang kanyang hospital gown, at bumulong: "Sa totoo lang, hindi mo kailangang gawin ito." "Hindi kailangan?" Biglang nagtaas ng kilay si Jerome, "Amelia, kailangan ba ang tanong na ito? Sa tingin mo ba ay talagang panoorin kitang mamatay?" Biglang hindi alam ni Anelia kung paano haharapin ang tingin ni Jerome, kaya kinailangan niyang italikod, "Sa totoo lang, kailangan mo lang alagaan ang iyong sarili. Hindi ako karapat-dapat sa iyong buhay upang iligtas." Naririnig ang mga salita ni Su Kexin tulad ng "hindi kailangan" at "hindi katumbas ng halaga" sa lahat ng oras, bagama't patuloy na pinapaalalahanan ni Jerome ang kanyang sarili na huwag magalit kay Amelia, hindi niya maiwasang magalit. Tumayo siya, at gamit ang kanyang kamay sa gauze, hinawakan niya ang baba n
Masyadong tamad si Amelia para bigyang pansin ang mga sinabi ni Aurora sa kanya, ngunit nang marinig niya ito ng nga sinabi nito, nanlamig ang kanyang mga mata, "Aurora, maging tapat ka naman sa iyong sarili, mula pagkabata hanggang sa pagtanda, sino ang mahilig mang-agaw ng pag-manay-ari ng iba?" Si Amelia ay pumasok sa mga pribadong paaralan para sa elementarya at junior high school, at nag-aral kasama ni Aurora. Sa oras na iyon, hindi niya alam kung gaano karaming hinaing ang dinanas niya dahil kay Aurora. Nagkaroon siya ng crush sa isang senior, at si Aurora ay inakit ang lalaki, kaya ipinagpalit siya ng lalaki pagkatapos ng tatlong araw na pakikipag-date rito; gusto nitong makuha ang tatlong magagaling na estudyante, hiniling ni Aurora si James na magbigay ng mga regalo, at siya ang naging tatlong mabubuting estudyante; sumali siya sa isang club, at direktang hiniling ni Aurira sa guro na buwagin ang club. Hindi niya naiintindihan mula noong bata pa sila, si
"Mukhang may concern ka talaga sa asawa ko." Pagkaraan ng mahabang oras, dahan-dahang nagsalita si Cormac, ang kanyang tono ay sobrang kalmado, ngunit sa ilang kadahilanan, nagkaroon ng mahinang pakiramdam ng pang-aapi. Naririnig ni Jerome na ang tono ni Cormac ay palaging naghahayag na pag-aari nito si Amelia, at sa walang dahilan, isang pagdagsa ng masamang apoy ang umusbong sa kanyang puso. Pagkatapos ng lahat, ang relasyon nina Jerome at Cormac ay palaging tense. Wala talaga siyang respeto sa tiyuhin, kaya hindi siya nag-abala na magpanggap sa oras na ito. Ngumuso lang siya, "Oo nga, after all, first love yun, siyempre mas may pakialam talaga ako." Sinabi niya ito para galitin ang tiyuhin, ngunit si Cormac ay may malamig na ngiti at dahan-dahang sinabi, "Salamat sa iyong pag-aalala." Tumikhim si Jerome at hindi makapagsalita. Sa pagtingin sa likas na pagmamataas sa mga kilay ni Cormac, sa wakas ay nainis siya at umupo ng tuwid sa kama, sumisigaw, "Uncle,
"Anong sabi mo?" Hindi siya lumingon, bagkus ay nagtanong siya sa malamig na boses. Hindi sumagot si Jerome. Nakilala niya ang kwintas na pilit na sinisikap na iligtas ni Amelia. Minsan nang nalasing si Jerome, sinabi niya sa panunuya na si Cormac ay isang walang kwentang lalaki. Si Sirena ay patay na sa loob ng sampung taon, ngunit siya ay may katangahang pinahahalagahan pa rin ang isang walang kwentang kristal na kuwintas. Samakatuwid, ang kwintas na sinubukang iligtas ni Amelia ay pagmamay-ari ni Cormac. Halos mag-alab ang selos sa kanyang puso. Ayaw sagutin ni Jerome ang tanong ng tiyuhin, kaya napangiti na lang siya: "Kung gusto mong malaman, tanungin mo na lang si Amelia." Bahagyang kumunot ang noo ni Cormac, masyadong tamad na magsalita pa kay Jerome, at pinalabas ang wheelchair palabas ng ward. Bumalik si Cormac sa ward ni Amelia, mahimbing pa ring natutulog ang asawa, nakabaon ang maliit na mukha nito sa puting unan ng kama, parang medyo ma
Saglit na natigilan si Amelia. Hindi pa niya narinig na nagmumura si Cormac sa ganoong kagalit na tono matapos siyang makilala nang matagal. Hindi niya maiwasang sumimangot, "Cormac, bakit ka--" Ngunit bago pa niya matapos ang kanyang mga salita, patuloy siyang sinigawan ni Cormac, "Para lang sa ganoong kwintas! Tumakbo ka pabalik sa ating silid? Alam mo bang maswerte ka sa pagkakataong ito? Kung walang tumulong sa'yo, maaari patay ka na sana ngayon!" Talagang galit na galit si Cormac sa oras na iyon. Ang babaeng takagang ito! Para lang sa pendant na iyan, wala iting pakialam sa sarili nitong buhay! Oo, importante talaga sa kanya ang pendant na ito, dahil ito lang ang iniwan ng taong iyon para sa kanya. Ngunit gaano man kahalaga ang isang kuwintas, paano ito maihahambing kay Amelia! Mula nang malaman niyang nasusunog ang kanyang bahay hanggang ngayon, nag-aalala siya kay Amelia mula simula hanggang katapusan, at nakalimutan pa niya ang pagkakar
Naramdaman ni Amelia na isang maliit na buto ang itinanim sa kanyang puso, at patuloy itong sinusubukang kumawala sa lupa. Ang ilang mga bagay ay medyo malinaw, ngunit hindi siya nangahas na harapin ito. Bago siya magkaroon ng oras para pag-isipan ito ng mabuti, biglang may napagtanto si Cormac, hinawakan niya ang kanyang baba, kumunot ang noo at tumingin sa kanya, "Amelia, anong problema?" Ngayon lang, dahil sa sobrang galit, hindi niya napansin na sobrang pula ng mga mata ni Amelia. Ngayon lang niya napagtanto na hindi lang iyon, medyo malabo pa ang mga mata niya. Agad siyang nataranta, at mabilis na binuhat si Amelia sa kama at inihiga, winawagayway ang kamay sa harap niya. Mabilis na sumimangot si Amelia, "Huwag mo akong tratuhin na parang isang bulag, nakakakita ako, ngunit malabo ko lang itong makita." "Malabo?" Medyo mahina ang boses ni Cormac, "Damn it, bakit hindi mo agad sinabi sa'kin at nang tumawag ako ng doktor." Habang sinasabi niya iyon,
Saglit na natigilan si Amelia. Hindi pa niya narinig na nagmumura si Cormac sa ganoong kagalit na tono matapos siyang makilala nang matagal. Hindi niya maiwasang sumimangot, "Cormac, bakit ka--" Ngunit bago pa niya matapos ang kanyang mga salita, patuloy siyang sinigawan ni Cormac, "Para lang sa ganoong kwintas! Tumakbo ka pabalik sa ating silid? Alam mo bang maswerte ka sa pagkakataong ito? Kung walang tumulong sa'yo, maaari patay ka na sana ngayon!" Talagang galit na galit si Cormac sa oras na iyon. Ang babaeng takagang ito! Para lang sa pendant na iyan, wala iting pakialam sa sarili nitong buhay! Oo, importante talaga sa kanya ang pendant na ito, dahil ito lang ang iniwan ng taong iyon para sa kanya. Ngunit gaano man kahalaga ang isang kuwintas, paano ito maihahambing kay Amelia! Mula nang malaman niyang nasusunog ang kanyang bahay hanggang ngayon, nag-aalala siya kay Amelia mula simula hanggang katapusan, at nakalimutan pa niya ang pagkakar
"Anong sabi mo?" Hindi siya lumingon, bagkus ay nagtanong siya sa malamig na boses. Hindi sumagot si Jerome. Nakilala niya ang kwintas na pilit na sinisikap na iligtas ni Amelia. Minsan nang nalasing si Jerome, sinabi niya sa panunuya na si Cormac ay isang walang kwentang lalaki. Si Sirena ay patay na sa loob ng sampung taon, ngunit siya ay may katangahang pinahahalagahan pa rin ang isang walang kwentang kristal na kuwintas. Samakatuwid, ang kwintas na sinubukang iligtas ni Amelia ay pagmamay-ari ni Cormac. Halos mag-alab ang selos sa kanyang puso. Ayaw sagutin ni Jerome ang tanong ng tiyuhin, kaya napangiti na lang siya: "Kung gusto mong malaman, tanungin mo na lang si Amelia." Bahagyang kumunot ang noo ni Cormac, masyadong tamad na magsalita pa kay Jerome, at pinalabas ang wheelchair palabas ng ward. Bumalik si Cormac sa ward ni Amelia, mahimbing pa ring natutulog ang asawa, nakabaon ang maliit na mukha nito sa puting unan ng kama, parang medyo ma
"Mukhang may concern ka talaga sa asawa ko." Pagkaraan ng mahabang oras, dahan-dahang nagsalita si Cormac, ang kanyang tono ay sobrang kalmado, ngunit sa ilang kadahilanan, nagkaroon ng mahinang pakiramdam ng pang-aapi. Naririnig ni Jerome na ang tono ni Cormac ay palaging naghahayag na pag-aari nito si Amelia, at sa walang dahilan, isang pagdagsa ng masamang apoy ang umusbong sa kanyang puso. Pagkatapos ng lahat, ang relasyon nina Jerome at Cormac ay palaging tense. Wala talaga siyang respeto sa tiyuhin, kaya hindi siya nag-abala na magpanggap sa oras na ito. Ngumuso lang siya, "Oo nga, after all, first love yun, siyempre mas may pakialam talaga ako." Sinabi niya ito para galitin ang tiyuhin, ngunit si Cormac ay may malamig na ngiti at dahan-dahang sinabi, "Salamat sa iyong pag-aalala." Tumikhim si Jerome at hindi makapagsalita. Sa pagtingin sa likas na pagmamataas sa mga kilay ni Cormac, sa wakas ay nainis siya at umupo ng tuwid sa kama, sumisigaw, "Uncle,
Masyadong tamad si Amelia para bigyang pansin ang mga sinabi ni Aurora sa kanya, ngunit nang marinig niya ito ng nga sinabi nito, nanlamig ang kanyang mga mata, "Aurora, maging tapat ka naman sa iyong sarili, mula pagkabata hanggang sa pagtanda, sino ang mahilig mang-agaw ng pag-manay-ari ng iba?" Si Amelia ay pumasok sa mga pribadong paaralan para sa elementarya at junior high school, at nag-aral kasama ni Aurora. Sa oras na iyon, hindi niya alam kung gaano karaming hinaing ang dinanas niya dahil kay Aurora. Nagkaroon siya ng crush sa isang senior, at si Aurora ay inakit ang lalaki, kaya ipinagpalit siya ng lalaki pagkatapos ng tatlong araw na pakikipag-date rito; gusto nitong makuha ang tatlong magagaling na estudyante, hiniling ni Aurora si James na magbigay ng mga regalo, at siya ang naging tatlong mabubuting estudyante; sumali siya sa isang club, at direktang hiniling ni Aurira sa guro na buwagin ang club. Hindi niya naiintindihan mula noong bata pa sila, si
Sa katunayan, nang iligtas niya si Amelia, malinaw niyang nakita na ang bagay na itinaya ni nito sa kanyang buhay para makabalik ay isang kristal na kuwintas? Bahagyang hinawakan ng mga kamay ni Amelia ang kanyang hospital gown, at bumulong: "Sa totoo lang, hindi mo kailangang gawin ito." "Hindi kailangan?" Biglang nagtaas ng kilay si Jerome, "Amelia, kailangan ba ang tanong na ito? Sa tingin mo ba ay talagang panoorin kitang mamatay?" Biglang hindi alam ni Anelia kung paano haharapin ang tingin ni Jerome, kaya kinailangan niyang italikod, "Sa totoo lang, kailangan mo lang alagaan ang iyong sarili. Hindi ako karapat-dapat sa iyong buhay upang iligtas." Naririnig ang mga salita ni Su Kexin tulad ng "hindi kailangan" at "hindi katumbas ng halaga" sa lahat ng oras, bagama't patuloy na pinapaalalahanan ni Jerome ang kanyang sarili na huwag magalit kay Amelia, hindi niya maiwasang magalit. Tumayo siya, at gamit ang kanyang kamay sa gauze, hinawakan niya ang baba n
Kinaladkad lang niya si Jerome palabas ng villa, at wala siyang lakas para tingnan ang kalagayan nito. Napagtanto ng bumbero na nagtatanong siya tungkol kay Jerome, kaya mabilis niyang tiningnan at sinabing, "Ayos lang siya, nahimatay lang siya, huwag kang mag-alala!" Nakahinga ng maluwag si Amelia, nanginginig ang kanyang mga talukap, at sa wakas ay nahimatay siya. ... Nang magising si Amelia, nakahiga na siya sa hospital ward. Si Pablo ay nakaupo sa tabi ng kama. "Madam, gising na po kayo!" Tumayo agad si Pablo nang makita siyang nagising, "Ano ang pakiramdam mo? Nakikita mo ba nang malinaw?" Napagtanto ni Amelia na talagang malabo ang kanyang mga mata at hindi siya makakita ng malinaw. Ngunit wala siyang pakialam, hinawakan lang niya si Pablo at tuyong lalamunan na sinabi, "Nasaan si Jerome?" Pagbuka pa lang niya, napagtanto niyang parang sirang gong ang boses niya. Saglit na napahiya ang mukha ni Pablo, ngunit sinabi pa rin niya,
Habang siya ay umiiyak at nag-iisip ng mga random na bagay, bigla siyang nakarinig ng isang malakas na dagundong - "Amelia!" Si Amelia ay ganap na natigilan. Nang tumingala siya, nakita niya ang isang pigura na tumatakbo sa labas ng apoy. "Jerome!" Nagmamadali siyang tumawag, ngunit matagal nang namamaos ang kanyang lalamunan dahil sa usok. "Nandito ako!" nauubo niyang sigaw. Narinig pa rin ni Jerome ang boses ni Amelia, at kaagad siyang sumugod. Ngunit ang apoy sa pinto ay masyadong malaki, at hindi siya makapasok. Gusto niyang gamitin ang kanyang flamethrower, ngunit ang flamethrower ay wala na sa oras na ito. Desperado si Amelia. Parang gusto talaga siyang mawala ng Diyos? Sa hindi inaasahang pagkakataon, sa sandaling ito, bigla niyang nakita si Jerome sa labas ng apoy, direktang inihagis sa kanyang kamay ang fire extinguisher, at ang buong tao ay direktang sumugod sa apoy! May putok sa ulo ni Su Kexin, at sumigaw siya nang may basag
Ang puting ambon mula sa fire extinguisher ay bahagyang nagpagaan ng apoy sa hagdan. Agad na nakita ni Amelia si Jerome na tumatakbo patungo sa kanya, ngunit sa sandaling ito, ang rehas ng koridor sa tabi nila ay biglang nabasag ng apoy, at bigla silang nahiwalay sa isa't isa, at muling sumiklab ang apoy. "Damn it!" Narinig ni Amelia na tinakpan ni Jerome ang kanyang bibig at nagmumura, at umungal, "Amelia, manatili ka diyan, pupuntahan kita kaagad!" Gustong tumango ni Amelia, ngunit bigla siyang may naisip. Sandali, nasa kwarto pa ba ang kwintas ni Cormac? Ito ay dapat. Pinahahalagahan ni Cormac ang kuwintas na iyon at kadalasan ay hindi ito inaalis sa bahay. Karaniwang inilalagay niya ito sa isang drawer kapag papasok siya sa trabaho o sa isang business trip. Napakalaki ng apoy, at pagkatapos masunog ang mesa, tiyak na nasira ang kristal na kuwintas. Tapos si Cormac.... masasaktan ba ito kapag nasira ang kwintas? Hindi niya maiwasang isipi