Chapter 3

Tahimik lang na nakaupo sa veranda ang isang babae habang umiinom ng alak. Walang mababakas na emosyon sa kanyang mukha. Ang daming mga bagay ang tumatakbo sa kanyang isipin. Pakiramdam niya ay nalulunod siya sa labis na lungkot at sakit.

Ilang linggo na ang nakaraan pero nandito pa din siya pilit na pinapatatag ang kanya sarili kahit na hinahatak na siya sa dilim.

"Umiinom ka na naman." saad ng isang babae na kalalapit lang sa kanya.

"I just want to ease the pain I am feeling right now."

"Alam mo kahit na magpakalanod ka sa alak at hindi mo na siya maibabalik pa dahil wala na siya." anas ng babae.

"Alam ko, alam kung kahit anong pag iyak at pagluluksa ang gawin ko ay hindi na maibabalik no'n ang buhay niya. Pero hindi ako papayag na gano'n na lang ang nangyari sa kanya, bibigyan ko ng hustisya ang pagkamatay niya." bakas sa mukha ng babae ang labis na galit.

"A-anong ibig mong sabihin?" tanong ng babae.

"I will ruined that person who caused him to die."

"Are you crazy? Aksidente ang nangyari kaya wala lng dapat sisihin sa bagay na 'yon. Sa tingin mo ba matutuwa siya kapag ginawa mo yang pinaplano mo?" halata sa babae na hindi siya sang ayon sa gusto ng kanyang kausap.

"I don't care! May kasalanan man siya o wala siya pa din ang dahilan kung bakit siya namatay! Hindi ako makakapayag na mabuhay siya ng masaya matapos ang ginawa niya kay Clark!"

"At anong gusto mo? Ang mamatay din siya? Kaya nga sinakripisyo  niya ang buhay niya para iligtas siya diba? Tapos ako gusto mo din siyang mawala? Edi parang sinasayang mo lang din ang ginawa niya."

"At anong gusto mong gawin ko? Tanggapin na lang ang nangyari ng gano'n?"

"Alam kung nasasaktan ka sa pagkawala niya pero hindi naman tama na gantihan mo ang taong wala naman talagang kasalanan. Huwag mong isipin na kinakampihan ko siya dahil kaibigan kita at ayaw kung makagawa ka ng bagay na pagsisisihan mo sa huli. Hindi lang ikaw ang nasasaktan, hindi lang ikaw ang nagluluksa dahil alam natin na si Devi ay 'yon din ang nararamdaman." paliwanag sa kanya ng kaibigan.

"Hayaan mo lang ako, hindi ko hinihiling na tulungan mo ako sa mga gusto kung gawin sa buhay. Hindi kita idadamay sa bagay na ito. Alam mo kung gaano siya ka importante sa akin at hindi gano'n kadali ang tanggapin na wala na siya. Alam kung naiintindihan mo ako kung bakit ganito ang mga sinasabi ko o nararamdaman ko. Masakit para sa akin, hindi ko kayang tanggapin ng mabilis ang nangyari."

"I will never judge you because I know you're in pain. Hindi madaling maiwan at mawalan ng mahal sa buhay. Ang gusto ko lang ay isipin mo ang tama sa mali, malaki ka na kaya alam mo ang mga gagawin mong desisyon ay magkakaroon ng consequences. Bilang kaibigan mo ay ayaw ko lang na mapahamak ka."

Ngumiti naman ang babae sa kanya. "Thank you! Alam kung nandyan ka lang at hindi mo ako iiwan. Hindi ko lang alam kung ano ang iisipin at gagawin ko ngayon. I'm still mourning at hindi ko alam kung hanggang kailangan ko ito mararamdaman. Hindi ko alam kung kailan ko ito matatanggap kasi nag iwan ito ng malaking sugat sa akin. He promise me that he will never leave me, he promise me that he'll come back. Pero hindi ko inaasahan na sa libing niya ko siya makikitang muli. Oo tama ka hindi dapat ako naghahanap ng masisisi pero 'yon lang ang paraan ko para maibsan ang sakit na nararamdaman ko. Siya ang huling kasama ni Clark, sa tingin mo ba kung hindi naging sila mamamatay siya?"

"I get you point pero alam din natin na hindi natin hawak ang buhay natin. Hindi natin alam kung kailan tayo mamamatay. Kung talagang oras na para bawiin niya sa atin ang hiniram na buhay ay mangyayari 'yon. Kagaya ni Clark kahit hindi naging sila ni Devi kung talagang oras na niya ay hindi natin mapipigilan na mangyari ang bagay na 'yon. Kaya huwag kang gagawa ng bagay na ikakasama mo okay? Nandito lang ako palagi para sayo dahil kaibigan mo ako."

Ngumiti naman ang babae pero bakas pa rin sa kanyang mukha ang lungkot at pagluluksa. "Papasok na ako sa loob, alam kung gusto mong mapag isa para makapag isip ka. Tama na ang pag iinom ng alak dahil nakakasama 'yan sa kalusugan. Kung gusto mo ng kausap ay nandito lang ako."

"Salamat Niela, hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin kapag wala ka. Salamat sa palaging pag intindi mo sa akin kahit na madalas akong pasaway. Pasensya na ha, hindi ko pa kasi kaya ngayon na bumalik sa dati dahil nasasaktan pa din ako. Siguro naman natural lang 'yon kasi nawalan ako ng isa sa importanteng tao sa buhay ko. Nasanay ako na nandyan ang taong 'yon sa tabi ko kaya halos mamatay ako ng malaman kung namatay siya. Hindi kaya iabsorb ng utak ko, pakiramdam ko nananaginip lang ako at paggising ko ay biro lang ang lahat."

"Huwag mo akong alalahanin dahil naiintindihan ko ang nararamdaman mo kahit na wala ako sa kalagayan mo. Kaibigan kita at ang magagawa ko lang ay damayan ka sa ganitong bagay, alam kung kahit anong gawin ko ay hindi ko matatanggal ang sakit sayo pero gusto ko lang malaman mo na nandito ako palagi para sayo at handa kang damayan sa lahat ng bagay. Hinding hindi kita iiwan kahit anong mangyari. Kasama mo ako sa laban mo."

Ngumiti ako sa kanya. "Thank you."

"Sige na, mauuna na ako sa loob. Huwag ka ng magtagal dito ha at mahamog na baka magkasakit ka."

Nang mawala na sa tingin niya ang kaibigan ay ininom niya ang natitirang alak na nasa baso niya. Inaalala niya ang mga panahon na kasama niya pa ang binata. Hindi niya matatanggap ang pagkawala nito at hinding hindi niya tatanggapin ang bagay na 'yon.

"Pasensya ka na Niela pero hindi ko yata pakinggan 'yang sinasabi mo. Hindi ko kayang tanggapin ang pagkawala niya. Alam kung wala siyang kasalanan pero parte pa rin siya ng dahilan kung bakit nawala si Clark at hindi ako papayag na maging masaya siya." bulong niya sa kanyang isipan.

Tinitigan niyang ang litrato nilang dalawa ni Clark. "I'm sorry kung nagkakaganito ako. Alam kung ayaw mo na maging masama ako pero masisisi mo ba ako? Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko ngayon na wala ka na. Sinanay mo ako na kasama ka, ikaw ang naging sandalan ko, ikaw ang nandyan sa lahat lalo na kapag kailangan kita at ngayon na wala ka na ay hindi ko na alam kung paano ako magiging buo ulit. Hindi ko ito napaghandaan, hindi mo ako hinanda sa ganitong bagay." bulong niya sa hangin.

Matapos ng ilang minuto ay tumayo na ito at pumasok sa loob. Hindi na niya inistorbo ang kanyang kaibigan at dumiretso na lang sa kanyang kwarto para magpahinga.

Nang makapasok ako sa kwarto ay isinalampak ko ang sarili ko sa kama. Pakiramdam ko ay pagod na pagod ang buong ako. Masyado akong nalulunod sa lungkot, hindi ko alam kung makakabangon pa ba ako.

"I miss him." bulong ko.

"Hindi ako mapapagod na alalahanin ang mga alaala na kasama siya. I will never forget you. Gagawin ko ang lahat ng makakaya ko para maging okay ako. Gusto kung magalit kay Devi pero may isang bahagi sa isip ko na pumigil sa akin kasi alam kung mahal mo siya at masasaktan ka kapag nasaktan siya."

Sumasakit na naman ang ulo ko sa kakaisip at hindi ko na alam kung kailan ako magiging okay. Baka sa susunod na araw ay ikabaliw ko na.