Chapter 2

Winson POV

Hinayaan ko muna si Jam na samahan si Devi na kumain, hindi pa kasi ito kumakain simula ng sunduin siya namin sa kanilang bahay. Saksi ako sa kung paano siya madurog ng malaman niyang wala na ang kaibigan ko, halos mabaliw siya kaya hindi siya namin magawang iwan.

Kahit ako hanggang ngayon ay hindi ko pa rin matanggap na wala na ang kaibigan ko. Simula bata pa ay magkaibigan na kami ni Clark kaya hindi ako makapaniwala na wala na siya. Mahirap sa parte ko dahil nasanay akong kasama ko siya palagi, magkaklase din kami. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko sa nangyayari dahil nasanay ako sa presenya niya at ngayon ay wala na siya.

He's like a brother to me, halos hindi na nga kami mapaghiwalay na dalawa. Madalas nga ay napagkakamalan pa kaming magkapatid na dalawa lalo na 'yong mga taong hindi alam na magkaibigan kami.

Umupo ako sa tabi ng kanyang lapida at ngumiti ng malungkot. "Ang daya daya mo, ang gago gago mo. Mang iiwan ka lang naman pala hindi ka pa nagpaalam ng matino."

"Alam mo ang unfair mo, tangina! Masamang damo ka diba? Tapos sa aksidente ka lang pala mamamatay! Ang hina mo naman pre, ang talino mo pero ang bobo mo para sa akin. Nakikita mo ba ang kalagayan ni Devi? Hindi siya okay at hindi namin alam kung kailan siya magiging okay, pero pinapangako ko sayo na hindi namin siya pababayaan. Gagawin namin ang lahat para maging okay siya at maging masaya. Alam kung mahirap pero matapang 'yang babaeng minahal mo. Sa ngayon nagluluksa lang siya pero naniniwala ako na magiging okay din siya."

"Sa totoo lang hindi ko alam kung paano mabuhay sa araw araw na wala ka na. Wala na akong kasama, wala na akong kasabay, wala na akong makakausap sa buhay pati sa mga problema ko. Kasi... nang iwan ka na eh. Pero alam ko naman na hindi mo ginusto ang bagay na 'yon kaya hindi kita sinisisi. Alam kung gusto mong mabuhay ng matagal hindi lang para kay Devi kung hindi pati sa pangarap mo. Sayang lang at maaga kang kinuha sa amin."

"Bro, sobrang proud ako sayo. Hindi ka lang naging mabuti kaibigan sa akin kung hindi naging kapatid din kita. Paano ba 'yan himbis na isa lang ang aalagaan ko dalawa na ngayon kasi iniwan mo si Devi."

Pinunasan ko ang luha sa aking mga mata, ayaw kung maging mahina sa harap ng dalawang babaeng kailangan kung protektahan.

Natigil ako sa pagsasalita ng may yumakap sa akin. Nang tingnan ko ay sina Jam at Devi. 

"Babe hindi masama ang umiyak kahit pa sa harap namin 'yan ay maiintindihan namin. Alam kung mahalaga sayo si Clark kaya huwag ka ng plastic diyan." saad ni Jam.

"Oo nga naman Win, para naman may kasabay na akong umiyak. Panget kasi kapag si Jam ang kasama ko himbis ma umiyak ako ay natatawa ako." segunda naman ni Devi.

Mabilis na binatukan naman siya ni Jam. "Ang kapal talaga ng mukha mo para sabihin 'yan sa harap ko. Kung hindi ka lang nagluluksa ay sasabunutan na kita." reklamo ni Jam.

"Sige subukan mo para una lang dalawin ni Clark kapag sinaktan mo ako." pananakot ni Devi.

"Bwisit ka!" at nagsimula na silang maghabulan na parang mga bata.

Hindi ko naman mapigilan ang matawa dahil sa kanilang dalawa. Ngayon pa lang ay alam kung sasakit ang ulo ko dahil sa kanila. Sana lang ay kayani  kung makasama itong mga to sa araw araw ng hindi sumasakit ang ulo ko.

"Kita mo 'yan bro, 'yan ang mga naiwan sa akin. Kaya huwag ka ng magtaka kung masiraan ako ng bait ha. But seriously look at them, ang saya lang nilang tingnan habang nakangiti na parang walang problema na iniinda."

Mayamaya pa ay natapos na din sila aa paghahabulan at bumalik sa tabi ko. Nanatili pa kami ng ilang oras do'n bago nagpaalam kay Clark.

Isang sasakyan lang ang dala namin kaya hinatid ko muna una si Devi dahil siya ang mas malapit sa kung saan kami. At gusto din kasi ni Jam na makasigurado na makakauwi ng ligtas ang kanyang kaibigan.

Nang makarating kami sa harap ng bahay nila ay niyaya pa kami ni Devi na pumasok sa loob pero tumanggi na kami. Anong oras na din kasi at isa pa alam naming pagod na din ito kaya mas mabuting magpahinga na lang siya kaysa asikasuhin pa kaming dalawa.

"Take a rest best." rinig kung saad ni Jam sa kaibigan.

"Huwag ka ng umiyak Devi, sige ka malulungkot siya kapag nakikita kang ganyan. Alam mo naman na nagagandahan siya sa mga mata mo diba? Kaya dapat alagaan mo 'yan  para hindi mamula at mamaga." saad ko naman.

"Salamat sa inyong dalawa. At huwag na kayong mag alala dahil okay lang ako. Sabi ko nga sa inyo magluluksa lang ako pero hindi ako gagawa ng ikakasama sa akin. Mahal ko ang buhay ko dahil nagsakripisyo siya para dito."

Ngumiti lang kami ni Jam sa kanya at hinintay siyang makapasok sa loob at saka kami umalis ng tuluyan.

"Sa condo ko ba ikaw matutulog?" tanong ko kay Jam.

Tumango naman siya. "Pagod na din kasi ako at mas malapit ang condo mo dito kaysa sa bahay namin."

"Alright, matulog ka na muna at gigisingin na lang kita kapag nakarating na tayo." saad ko. Tumango naman siya at isinandal ang kanyang ulo sa upuan bago pumikit.

Napangiti na lang ako habang nagmaneho. Ang swerte ko sa babaeng ito dahil siya ang minahal ko at ako ang minahal niya. She's close to be perfect. Kahit na minsan may pagkamaldita siya pero mabait naman siya.

Gagawin ko ang lahat para lang hindi siya mawala sa akin, I will protect her at all cost. Hindi ko hahayaan na masira kaming dalawa. I saw how Devi broke down when Clark died at hindi ko yata kaya na masaktan ng gano'n o makitang umiyak si Jam ng dahil sa akin.

I just want to make her happy at handa akong gawin ang lahat para lang mabigay ang bahay na 'yon sa kanya.

Hindi din nagtagal ay nakarating na kami sa building kung nasana ang condo ko. Tiningnan ko si Jam at natutulog pa din ito, marahil ay napagod sa kakahabulan nila ni Devi kanina. Parang mga bata talaga silang dalawa kapag magkasama.

Tinanggal ko ang kanyang seatbelt. "Babe, babe. Wake up." dahan dahan ko siyang niyugyog at mayamaya nama ay binuksan niya ang kanyang mga mata.

"Where are we?"

"Nandito na tayo kaya gumising ka na. Do'n ka na lang sa loob matulog." saad ko. 

Inayos niya naman ang sarili niya at sabay na kaming bumaba sa sasakyan ng magkahawak kamay.

"Mukhang pagod na pagod ka." saad ko sa kanya.

"Puyat kamo talaga ako, nakakastress naman kasi ang mag aral pero wala naman tayong magagawa kasi kailangan naman natin ito para sa future."

"Magiging worth it din naman ang lahat ng puyat at pagod natin kapag nakapagtapos na tayo. Papakasalan pa nga kita." seryosong turan ko.

"Puro ka talaga kalokohan."

"Seryoso ako sa sinasabi ko Jam." anas ko.

"Babe, alam ko naman ang bagay na 'yon. Huwag kang mag alala hindi naman kita tatakasan." 

Umiling na lang ako at sabay na kamimg pumasok sa elevator.