Ang nakakaakit at namamaos na boses ni Thomas ay tumunog sa tainga ni Yannie, at ang tainga ni Yannie ay uminit habang dumapo ang hininga ni Thomas sa tabi ng mukha ni Yannie. Kinagat niya ang labi niya at umatras siya. Naisip niya ang nangyari nitong nakaraan, nakulong siya sa labas ng pinto habang nakikinig siya sa… mga ungol ni Thomas at Denise. Kinagat niya ang labi niya at lumayo siya, gumawa siya ng distansya sa pagitan nila. Kumunot ang noo ni Thomas nang mapansin niya ito. Sinubukan niyang hilahin si Yannie pabalik. “Bakit ka lumalayo? May bagay ka ba na hindi sinasabi sa akin?” Ito lang ang tanging rason kung bakit dumidistansya si Yannie kay Thomas pagkatapos nitong gumising. Kinagat niya ang labi niya. Pagkatapos ng ilang sandali ng katahimikan, tinulak niya palayo si Thomas. “Wala. Wala akong tinatago sayo. Masyado kang maraming iniisip.” Pagkatapos sabihin ito, dumating na ang elevator sa unang palapag, at bumukas ang pinto. Mabilis na naglakad si Yannie palaba
Habang mahigpit na hinawakan ni Luna ang phone niya, kumunot ang noo niya. Alam niya na lalapit si Thomas sa kanya dahil kay Yannie, ngunit hindi niya inaasahan na agad itong mangyayari. Wala pang 24 oras pagkatapos ng pangyayari, at busy siya sa pagharap kay Denise at sa pamilya nito. Wala siyang oras para pag isipan kung paano niya ito ipapaliwanag kay Thomas kapag nagtanong ito. Dumating na ang oras na ito, ngunit kinagat niya lang ang labi niya at gumawa siya ng istorya. “Bakit mo naman naisip ito? Si Yannie… May nangyari ba sa kanya?” Bahagyang kumunot ang noo ni Thomas habang pinapakinggan niya na magdalawang isip si Luna. Hinawakan niya ng mahigpit ang phone niya at sinabi niya ng may mahinang boses, “May kakaiba sa kanya. Luna, alam ko na best friends kayo ni Yannie. Ang ibang taong pinagkakatiwalaan niya maliban sa nanay niya ay ikaw. Kaya, gusto kong magtanong kung ano ang nangyayari. Nitong nakaraan…” Pumikit siya at naisip niya ang oras noong pinainom siya ng gamot
Hawak ni Luna ang phone niya habang natahimik siya ng ilang sandali. Hindi natagal bago siya huminga ng malalim at sumagot siya, “Oo.” Huminga siya ng malalim at sinabi niya ng simple, “Thomas, baka hindi mo pa ako kilala ng lubos. Dati, kinamumuhian ko ng sobra si Joshua, pero ito ay dahil sa anak ko kaya hinarap ko ito ng kalmado at bumalik ako kay Joshua.” “Naging maayos din ang hindi pagkakaunawaan sa huli at nalaman namin na nahulog kami sa patibong, pero kung ito ay hindi isang hindi pagkakaunawaan at isang masamang lalaki talaga si Joshua, tatanggapin ko pa rin ang lahat para sa mga anak ko.” “Para sa akin, ang pagiging malungkot at hindi komportable dahil sa isang tao ay panandalian lang, at lilipas din ito.” “Baka nga tama ka. Nasa mali kami ni Joshua sa bagay na ito; hindi dapat namin ginamit ang mga naisip namin para magdesisyon kung ano ang dapat gawin ni Yannie. Pero, mahalaga ka para sa kanya. Umaasa siya na kaya mong maayos ang mga problema mo ng payapa at hindi
“Hindi ko ito maipapangako sayo ngayon,” Ang sagot ni Yannie. Huminga siya ng malalim, ang mga mata niya ay puno ng lungkot nang tumitig siya sa mga mata ni Thomas. “Baka hindi mo ito masikmura kung ikaw ang nasa lugar ko. Pasensya na.” Pagkatapos huminga ng malalim, ngumiti siya ng mapait. “Hindi ko kayang magsinungaling sayo o sa sarili ko.” Akala niya ay magagalit at malulungkot si Thomas pagkatapos ng sinabi niya. Gayunpaman, hindi ito ang nangyari. Sa halip, ngumiti si Thomas, nakatingin ito sa mga mata niya, “Sige, nirerespeto ko ang hiling mo. Basta’t…” Pagkatapos ng ilang sandali, nagpatuloy siya habang nakangiti kay Yannie. “Basta’t manatili ka sa tabi ko, sapat na ito. Kapag dumating ang oras na iiwan mo kami ni Riley, sana ay sabihin mo sa akin. ‘Wag ka lang umalis ng hindi nagpapaalam. Hindi kita pipilitin na manatili.” Tutal, isa siyang tanga na nahulog sa patibong nila Tina at Denise. Kaya naman, wala siyang karapatan para pigilan si Yannie, kahit anong desisyon
Nanginginig si Tina habang nakatayo sa labas ng pinto at nakikinig sa pag-uusap nina Senior Howard at Mr. Zink.'Ang walang hiyang matanda! Gusto niyang ibigay ang lahat sa bastardo na iyon!'Matapos ang lahat ng mga taon na ito ay ginugol niya ang oras na kasama nito, siya at ang kanyang pinakamamahal na anak ay nauwi sa wala!Naikuyom niya ang kanyang mga kamao nang mahigpit at galit.'Bakit? Bakit ang walanghiyang matanda na iyon ay iniwan ang lahat kay Thomas sa huli? Dahil lang ba siya sa anak ni Eanne? Dahil si Eanne ang tumulong sa kanya na yumaman? Paano ang dalawampung taon na kasama ko siya? Wala bang kapantay ang dalawampung taon ko sa ilang taon na kasama siya ni Eanne?'"Sige, Mr. Howard. May gusto ka pa bang idagdag?" tanong ulit ni Mr Zink. "Pag-isipan mong mabuti."Muling sinabi ni Senior Howard pagkatapos manatiling tahimik ng mahabang panahon, "May dalawang mansyon sa South Hill ng lungsod na ito at isang kumpanya...""Gusto mo bang ilipat din ang mga iyon kay
Nang ganoon lang, dinala si Mr. Zink sa isang bodega sa dulo ng hallway nina Tina at Dan."Ano ang sinabi ng walanghiyang matanda?" Diniin ni Dan si Mr. Zink sa isang upuan na may malayuang ekspresyon. "Sabihin mo, at ililigtas namin ng aking ina ang iyong buhay. Kung hindi..."Ngumisi siya. "Alam mo na ang mangyayari."Ito ang unang pagkakataong nagkaroon ng ganitong engkwentro si Mr. Zink. Sa sobrang takot niya ay nauutal siya, "Ano ang...gusto niyo?""Sabihin mo sa amin ang lahat ng sinabi sa iyo ng walanghiyang matanda!"Mabangis at malamig ang dugo nina Dan at Tina kaya kinilabutan nila si Mr. Zink. Alam niyang kung hindi siya magsasabi ng totoo, hinding-hindi siya papakawalan ng mga ito nang madali. Kaya naman, walang choice, inulit niya ang pag-uusap nila ni Senior Howard sa kanila.Gayunpaman, hindi niya sinabi sa kanila ang lahat. Hindi niya sinabi sa kanila ang tungkol sa rekording, ni hindi niya sinabi sa kanila na nag iwan si Senior Howard ng dalawang mansyon at isang
Matapos pagalitan si Dan, umalis na si Tina sa bodega. Nang nasa dulo na siya ng hallway, sinubukan niyang tawagan muli si Denise.Katulad ng dati, akala niya walang kukuha ng telepono. Gayunpaman, kakaiba na kumonekta ang tawag sa oras na ito.Sa wakas, nagkaroon ng lugar para ilabas ni Tina ang kanyang galit."Denise, bakit hindi mo sinasagot ang mga tawag ko? Sinabi sa akin ng maid sa mansyon na natuloy ang lahat ayon sa plano. Bakit—""Si Steven ito."Isang mababa at malalim na boses ng lalaki ang umalingawngaw bago makapagpatuloy si Tina. "Tulog na si Denise. Itatago ko na ang phone niya simula ngayon. Mrs. Howard, alam ko na lahat ng nangyari ngayon."Huminto muna siya saglit bago nagpatuloy sa pagsasalita ng malayuan, "Kapatid ko si Denise, hindi kasangkapan na gagamitin mo para ipaglaban ang mga laro mo. Hindi ka na niya kokontakin o ituturing na kamag-anak simula ngayon. Umaasa din ako na hindi mo na siya kokontakin. Isa siyang babaeng malinis ang puso na nagtitiwala sa
Napayuko si Steven at pinaglaruan ang phone ni Denise. Inangat niya ang ulo niya at tinignan ang mukha ni Kate na walang pakialam. "Ginagawa ko ito para sa ikabubuti mo; hinding-hindi matatalo nina Tina at Dan si Thomas. At saka, tinutulungan siya ni Joshua ngayon."Ngumiti siya at idinagdag, "Hindi ko gaanong kilala si Joshua, pero ikaw, sigurado akong kilala mo. Kung talagang tinulungan mo si Tina na saktan ang anak ni Thomas, na siyang batang dating inalagaan ni Joshua...Sigurado akong alam mo kung ano ang kahihinatnan."Mariing kumunot ang noo ni Kate. Pinikit niya ang kanyang mga mata at sinabing, "Oo, tama ka, pero hindi ibig sabihin nun ay wala na kaming pagkakataon ni Tina na manalo. Kung may ginawa talaga kami sa bata, alam kong susuko si Thomas at Joshua."Napapikit na lamang si Steven at hindi nagsalita.Sumandal si Kate at lumipat sa mas komportableng postura. Tumingin siya kay Steven ng malinaw. "Well, medyo tinulungan kita sa pagkakataong ito para magka-utang sa iyo s
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya