“Mhm.” Tumango si Joshua at tinapik niya ng mahina ang balikat ni Luna. May gusto sana siyang sabihin nang tumawag si Lucas. “Sir, nahanap na po namin si Ms. Larson!” Kumunot ang noo ni Joshua. “Saan niyo siya nahanap?” “Sa…” Sa kabilang linya ng phone, nakatingin si Lucas sa nanghihinang si Gwen. “Sa tambakan ng basura po sa timog ng bayan. Hinahanap po namin siya nang may nagsabi na hanapin namin siya sa dump station dahil may malamig na klima sa Saigen City, at maraming mga lasinggero ang giniginaw kapag naglalakad sa kalye. Ang mga taong ito po ay nagtatago sa mga bahay na walang laman o kaya ay hindi na kinakaya at nagtatago sa basura, dahil…” Umubo ng mahina si Lucas. “Dahil po hindi pumapasok ang hangin sa trash bin. Kaya, inutusan ko po sila na maghanap sa bawat dump station, at nahanap po namin si Ms. Larson.” Tumahimik si Joshua. Paano nangyari ‘yun? Tumingin siya sa balisang mga mukha ng tatlo at sinabi niya ng may mahinang boses, “Dalhin mo siya sa The Spring
Nang marinig na natagpuan si Gwen sa tambakan ng basura, napahinto si Luna sa pag eempake ng mga gamit niya. Pagkatapos ng ilang sandali, bumalik siya sa kanyang sarili. Kaya pala inutos ni Joshua kay Lucas na dalhin si Gwen sa The Spring Resort. Kaya pala pinapunta ni Joshua sina Luna at Yannie para samahan si Gwen. Nagpalipas ng gabi si Gwen sa loob ng trash bin. Nabigla noong una si Luna dito, pagkatapos ay nagtaka siya. Laging istrikto sa kalinisan si Gwen, isang bagay ito na matagal nang alam ni Luna. Laging malinis si Gwen. Gayunpaman, hindi niya inaasahan na ang isang babaeng mahilig sa malinis ng buong buhay ay pupunta sa isang trash bin kapag nalasing! Naisip pa ni Luna na kapag gumising si Gwen, magugulat ito at hindi ito aamin na pumunta ito sa isang trash bin. Habang iniisip ito, mabilis na nag empake si Luna. Pagkatapos ihanda ang lahat, hinila ni Luna si Yannie, paalis na sila. Noong nasa pinto na sila, bigla siyang may maalala at lumingon siya para tumingin
Umaasa si Luna na magbabayad ang pamilya Hughes para sa ginawa ni Denise. “Sige.” Pagkatapos halikan ni Luna si Joshua, tumawa si Joshua at niyakap niya si Luna. Kung wala lang dito si Thomas, niyakap at hinalikan niya na si Luna ng mas matagal. Pakiramdam ni Luna ay ligtas siya dahil sa yakap ni Joshua, sa punto na noong binitawan siya ni Joshua, namumula ang kanyang mukha. “Aalis na ako ngayon,” Ang sabi ni Luna at mabilis siyang umalis. Nang marinig na humihina na ang mga yapak sa corridor, umupo ng mas komportable si Thomas at tumingin siya ng kalmado kay Joshua. “Ganun ba kayo kalapit sa isa’t isa?” “Ano naman ngayon?” Ngumiti si Joshua at sumandal siya, tumingin siya sa mga mata ni Thomas. “Matandang magkasintahan na kami pero mahal pa rin namin ng sobra ang isa’t isa. Pero kayong dalawa naman ni Yannie… hindi kayo mukhang magkasintahan na nakaraan lang nagsama.” Totoo nga na masunurin lagi si Yannie kay Thomas, ngunit parang may kulang. Mula sa pananaw ni Joshua, s
Gustong tumawa ni Luna, ngunit hindi niya ito ginawa nang makita niya na nakakaawa ang itsura ni Gwen. Pinigilan niya ang sarili niya sa pagtawa at lumapit siya para hawakan ang kamay ni Gwen. “Sabihin mo pala sa akin—saan ka pumunta?” “Paano ko malalaman…” Itinikom ni Gwen ang mga labi niya. “Naaalala ko lang na may kakaibang panaginip ako. Noong gumising ako, nandito na ako.” Patuloy siya sa pagtitig kay Luna para ipakita na hindi siya natutuwa, “Kasama kitang umiinom, hindi ba? Bakit hindi mo ako inalagaan? Bakit hinayaan mo ang mga taong ‘yun na gawin ang gusto nila at sabihin na pumunta ako sa tambakan ng basura?” Naaliw si Luna dahil dito. “Sinisisi mo ako dahil lumayas ka ng mag isa?” Kumunot ang noo ni Gwen at may gusto sana siyang sabihin bago niya nakita na nakatayo si Yannie sa likod ni Luna. Kaya naman, bumitaw siya kay Luna at tumayo siya para lumapit kay Yannie at tumingin siya dito ng may seryosong mukha. “Yannie, alam ko na hindi ka magsisinungaling sa akin. Sab
Nagbuntong hininga si Luna at humiga siya sa tabi ni Gwen. Ihiniga niya ang ulo niya sa tabi ni Gwen at tumingin siya sa kisame kasama nito. “Hindi mo pa rin… makalimutan si Luke, hah?” Pumikit si Gwen habang tumutulo ang mga luha sa kanyang mukha. “Oo.” Ngumiti siya ng mapait ng nakapikit. “Sa totoo lang, alam ko na ang lahat. Matagal na.” Huminto ang puso ni Luna nang marinig niya ito. “A… Anong ibig mong sabihin?” “Alam ko na wala na sa mundong ito si Luke.” Ngumiti ng mapait si Gwen. Mahina ang boses niya at malabo ito na para bang mula ito sa malayo. “Nagsinungaling kayong lahat sa akin para protektahan ako mula sa katotohanan. Gusto niyong maniwala ako na buhay pa si Luke at na ayaw niya na akong makasama, pero…” Namamaos ang boses niya. “Alam kong matagal na siyang wala. Binigay niya ang puso niya sa akin at gusto niya akong mabuhay ng masaya kasama siya… pero nakalimutan niya na mahal na mahal ko siya. Paano ako mabubuhay ng masaya ng wala siya?” Sa sobrang gulat
Ang secretary ni Steven ang nagbukas ng pinto sa conference room. Huminga ng malalim si Steven at pumasok siya sa conference room. Akala niya ay mag isa lang na pupunta si Thomas sa meeting. Sa ikinagulat niya, may isa pang lalaking kasama si Thomas, isang lalaking may makapangyarihan na aura at malamig na mukha—si Joshua. Ang lalaki ay mukhang matangkad at malakas, nakayuko siya habang sinusuri ang mga dokumento na hawak niya. “Mr. Lynch, nandito na po si Mr. Hughes.” Lumingon ang lalaki dahil sa announcement na ito. Nang makita ni Joshua si Steven, nabigla siya. Ang lalaking ito… kamukhang kamukha niya. Kahit ang mahirap mapansin na peklat sa sulok ng mata ng lalaking ito ay pareho ng kay Luke! Baka hindi mapapansin ng iba ang peklat na ito, pero napansin ito ni Joshua. Naalala niya kung paano nakuha ni Luke ang peklat na ito. Ito ay noong nakipag tulungan siya kay Luke sa isang misyon sa Sea City para iligtas si Luna. Aksidenteng nasakan si Luke noong nakikipaglaban sa kaa
Dahil dito, pagkakataon lang dapat na ang lalaking ito ay kamukha ni Luke. Ang mga lalaking ito ay magkaiba pagdating sa ugali nila. Si Joshua ay isang negosyante. Simula nang sabihin ito ni Steven sa oras na magsimula ang unang meeting nila, nakita rin ni Joshua na hindi magaling si Steven sa mga kasunduan sa negosyo. Pagkatapos ng negosasyon, hindi lang sa nakuha ni Joshua ang gusto niya, nakakuha pa siya ng malaking tubo mula kay Steven. Samantala, hindi man lang alam ni Steven na malaki ang nawala sa kanya, kahit na naisip niya na siya ang nananalo.” Nang matapos na ang negosasyon, sabik na gustong ilibre ni Steven sina Joshua at Thomas para kumain ng hapunan. “Sa tingin ko ay hindi na ito kailangan. May isa pa akong schedule, at kailangan pumunta ni Mr. Howard sa susunod niyang appointment.” Tumayo si Joshua at tumingin siya kay Steven ng may malamig na ekspresyon. Ang boses niya ay walang emosyon nang sinabi niya, “Hindi ba’t ikaw ang nagsabi na ayaw mong makipagkaibigan?”
Kumunot ang noo ni Thomas sa siguradong tono ni Thomas. Kinurot niya ang noo niya sa inis. “Sigurado ka ba na si Steven Hughes ay hindi si Luke?? Paano naging magkamukha ang dalawang tao na may parehong peklat sa noo? Madaling maintindihan kung magkamukha sila base sa mukha at katawan nila dahil natural ito. Ngunit, ibang istorya kung ang peklat ay mula sa ibang pangyayari. Kahit na sa parehong lugar ito, hindi pwedeng pareho rin ang hugis nito. Nagbuntong hininga si Thomas. “Nakita ko rin ito, Joshua. Ang paraan ng pagsasalita ni Steven, ang kilos niya, at ang pag iisip niya ay iba mula kay Luke. Kahit na tama ang paghihinala mo, paano nagawa ng pamilya Hughes na baguhin si Luke sa loob lang ng isang buwan? Imposible ‘yun!” Tinapik niya ang balikat ni Joshua. “Sa tingin ko talaga si Steven ay hindi si Luke. Hindi mo dapat ito pag isipan masyado. Ang pinakamahalagang bagay na gawin mo ngayon ay ang ilayo ni Luna si Gwen. Umalis dapat agad sila ng Saigen City.” Sumingkit ang mg
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya