Gayunpaman, nagdesisyon si Samuel na hanapin ang katulong na ito na higit sa limampung taong gulang na! Ang kutob ni Thomas ay may kinalaman si Mrs. Flores sa babae mula noong isang taon na ang nakalipas. Pangalawa, gusto niyang pumunta sa bahay para suriin ang sitwasyon. Tutal… Sumingkit ang mga mata ni Thomas, at puno ng lamig ang kanyang mga mata. Tutal, sina Joshua at Luna ang responsable kaya’t napunta ang anak niya sa ICU, na laging kailangang binabantayan. Gusto niyang malaman ang tungkol sa ibang mga bata sa bahay para alam niya kung sino ang dudukutin niya kapag dumating ang panahon. Gusto niyang ipaalam kela Joshua at Luna ang pakiramdam na inaapi ang anak nila ng ibang tao. “Sir.” Pinunasan ng assistant ni Thomas ang pawis sa noo niya ng tahimik. “Hindi naman po sa nakikialam ako, pero—ah!” Ngunit, bago pa matapos magsalita ang assistant ni Thomas, sumigaw ito sa sakit, at kumunot ang noo ni Thomas at napalingon siya dito. “Sorry po! Sorry po!” May babaeng may
Nabigla ng ilang sandali si Thomas dahil sa mga sinabi ni Joshua. Pagkatapos ng ilang sandali, nagawa niyang kumalma at tumingin siya kay Joshua. “Bakit mo naman ito natanong sa akin, Mr. Lynch? Kung tama ang pagkaka alala ko, hindi tayo malapit sa isa’t isa para tawagin natin na kapatid ang isa’t isa.” Umupo ng mas komportable si Joshua. Nakaupo siya sa sofa na parang isang hari habang nakatitig siya kay Thomas, na siyang nagpapanggap na walang alam. “Hindi mo ba alam, o nagpapanggap ka lang na wala kang alam? Sigurado ako na naaalala mo ang apelyido ng nanay mo.” Sumingkit ang mga mata ni Thomas. “Sigurado ako na walang kinalaman sayo apelyido ng nanay ko.” Ang totoo ay, ang nanay ni Thomas, ay ang unang asawa ni Senior Howard. Noon, isang mahirap na lalaki lang si Senior Howard, habang ang nanay ni Thomas ay ang pangalawang anak na babae ng isang makapangyarihang pamilya. Nakilala niya si Senior Howard at naisip niya na soulmate niya ito, ang mahal ng buhay niya. Kaya naman,
“May natuklasan ako na impormasyon na nakatago sa publiko. Hindi Levine ang apeliyo ng nanay mo—mula siya sa pamilya Moore.” Isang simpleng pangungusap lang ito, ngunit tila tinamaan ng kidlat si Thomas, naiwan siyang nakatayo na parang estatwa. Tumingin siya kay Joshua gamit ang malalim na mga mata niya na hindi makapaniwala. “Ikaw…” ‘Paano niya natuklasan? Ang tunay na apelyido ng nanay ko ay Moore!’ Ang nasa isip ni Thomas. “Hindi lang sa alam ko ang apelyido niya, alam ko rin ang pangalan niya. Eanne Moore.” Umupo ng mas komportable si Joshua at tumingin siya sa lalaking nasa harap niya. ”Hindi mo kailangang magulat. Walang tao na mula sa pamilya Howard ang nagsabi sa akin nito. Pagkatapos ng lahat ng masasamang bagay na ginawa ni Senior Howard sa nakalipas na taon, hindi niya sasabihin ang katotohanan, kahit na tutukan ko siya ng baril sa ulo.” Sumingkit ang mga mata ni Thomas at tumingin siya ng malamig kay Joshua. Gumalaw ng kaunti ang mga labi niya, ngunit walang tuno
Lumaki ang mga mata ni Thomas nang marinig niya ang sinabi ni Joshua, at sumingkit ang mga mata niya. “Nagbibiro ka ba?” May kambal na kapatid si Thomas, ngunit paano ito naging nanay ni Joshua? Kung ang nanay niya at ang nanay ni Joshua ay magkapatid, ibig sabihin ay magpinsan sila ni Joshua! Ang pinsan niya, si Joshua, ay aksidenteng inuwi ang maling bata mula sa hospital at tinanggap ito bilang sariling anak. Nang malaman ni Joshua na buhay pa ang anak niya, inapi niya ang kawawang sanggol na ito, at napunta ang sanggol sa ICU at halos mamatay ito. Nahirapan huminga si Thomas nang maisip niya ito. Kung pinsan niya si Joshua, tunay nga na isa itong demonyo na nagpapanggap. Inulit ito ni Thomas sa puso niya para balaan ang sarili niya na ‘wag mahulog para sa patibong ni Joshua. ‘Patibong siguro ito. Hindi mangyayari ang isang pagkakataon na tulad ng ganito! Nalaman niya siguro ang tungkol sa nanay ko mula sa lalaking ‘yun, at ito ang rason kung bakit niya ito sinabi sa akin
“Bakit? Ayaw hindi mo ba gusto ang sinabi ko?” Ang pang aasar ni Thomas, sumingkit ang mga mata niya kay Luna habang sinubukan nitong ipagtanggol si Joshua. “So alam mo nang oras na para ipagtanggol mo ang asawa mo ngayon?” Sumingkit ang mga mata ni Luna. Mali ba para ipagtanggol niya ang asawa niya kapag sinabi ni Thomas na hindi nararapat si Joshua na magkaroon ng pamilya, habang nakatayo lang siya sa tabi? “Anong problema kung pinagtanggol mo siya habang nagsasalita ka ng masama tungkol sa kanya?” Sumingkit ang mga mata niya at tumingin siya ng masama kay Thomas. “Thomas, alam ko na may ibang motibo ka kaya’t nilalapitan mo kami ni Joshua. Wala akong pakialam kung ano ito, pero hindi ka namin kilala dati ni Joshua. Sinabi ni Joshua sayo kanina na natuklasan niya kagabi na pinsan ka niya.” “Kahapon lang tayo nagkakilala. Wala kaming ginawa para saktan ka o gumawa ng gulo sayo. Hindi mo kailangan maging masama sa amin.” Ngumisi si Thomas dahil dito. Nag dekwatro siya ng elegan
“Sumosobra na ba ako dahil sa sinabi ko? Hindi ba’t nakakadiri at sinabi niya sa sakin na tanggapin ko siya bilang pamilya ko sa oras na dumating ako?” Nabigla si Yannie nang tumuro sa kanya si Thomas. Tumingin siya kay Thomas, pagkatapos ay tumingin siya ng maingat kila Luna at Joshua. Napuno siya ng takot sa mga sandaling ito. Mabilis na tumitibok ang puso niya sa sandali na makabangga niya ang assistant ni Thomas. Tutal, nakita niya na ang assistant na ito dati. Isang taon na ang nakalipas, noong gabi na yun, nakabangga niya ang isang lalaki habang nagmamadali siya na tumakas sa kwarto ni Thomas, at ang lalaking ito ay ang assistant ni Thomas! Noong gabing ‘yun, magulo ang itsura ni Yannie at punit ang mga damit niya. Akala ng assistant ay isa siyang pulubi, kaya’t galit siyang kinausap nito. Natatakot siya na baka makilala siya ng assistant niya ngayon at nabangga niya ito, natatakot siya na baka hanapin siya ni Thomas. Dalawang buwan na ang nakalipas, ipinanganak niy
Hindi nagulat si Thomas sa sagot ni Yannie. Tama lang na kakampi si Yannie kela Joshua at Luna, dahil isa siyang anak ng katulong na nagtatrabaho sa bahay nila. Gayunpaman, hindi niya mapigilan ang sarili niya na manuya, “Akala ko ay ipagtatanggol mo ako dahil nakatitig ka lang sa akin. Mukhang kahit gaano kaganda ang mukha ko at kahit na hinahangaan mo ako, hindi ito sapat para magtaksil sa katapatan mo para sa kanila. Hindi ba?” Sumingkit ang mga mata ni Thomas at galit niyang sinabi, “Tulad ng inaasahan ko, tapat ang lahat ng mga aso ni Joshua.” Tapat sila, tulad ng mga sumunod sa kanya para sundan sina Samuel at Mrs. Flores noong una. Pagkatapos, sinundan ng mga ito ang mga tauhan niya. Ang mga tauhan niya ay gusto sanang makinig sa pag uusap nila Samuel at Mrs. Flores, ngunit wala silang narinig dahil sa pakikialam ng mga tauhan ni Joshua. Kung magaling sa trabaho ang mga tauhan ni Joshua, hindi sana pupunta ng maaga si Thomas dito para hanapin sina Joshua at Luna, pati na
Habang iniisip ito, huminga ng malalim si Yannie at tumingin siya sa malamig na mukha ni Thomas. “Mr. Howard, hindi mo magugustuhan ang susunod kong sasabihin.” “Dahil sa tingin mo ay basta’t may kinalaman ang pera, ibig sabihin ay ang taong tumatanggap ng pera ay isang aso para sa amo nito. Kung tama ang pagkaka alala ko, pumirma ka ng kasunduan kay Ms. Luna kahapon, kaya’t ikaw ay magiging ambassador para sa mga alahas niya habang binabayaran ka niya.” “Ayon sa sinabi mo, hindi ba’t ikaw ay isang aso ni Ms. Luna?” Tumigil sa paghinga ang lahat ng nasa sala nang marinig nila ito. Nabigla si Thomas habang nakatingin siya sa babaeng nasa harap niya. Hindi niya inaasahan na sasabihin nito ang ganitong bagay sa kanya! Ang gwapong mukha niya ay sumimangot dahil dito. “Anong kalokohan ang pinagsasabi mo?” “Mali ba ako?” Naging matapang si Yannie laban sa malupit na aura ni Thomas, tumitig pa siya ng matapang sa mga mata nito. Bukod pa dito, may bahid ng lamig sa kanyang mga mata
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya