Lumingon si Jim at tumitig siya sa direksyon ng hagdan at tinawag niya, “Ano ang idinagdag mo sa soup?” Tumigil sa paglalakad si Bonnie, pagkatapos ay bumaba siya ng hagdan. Tumingin siya ng kakaiba kay Jim at sumagot siya. “Oat milk.” Pagkatapos, lumingon siya at idinagdag niya, “Lactose intolerant ako, kaya’t hindi ako pwede uminom ng gatas, at bukod pa dito, kakabalik ko lang ngayong araw, kaya’t sa kasamaang palad, wala akong gatas sa ref.” “Base sa orihinal na recipe, dapat akong maglagay ng gatas sa soup, pero dahil wala akong gatas, nilagay ko na lang ang oat milk ko.” Huminto siya ng ilang sandali bago niya sinabi, “Kahit na magkaiba ang gatas ng baka at oat milk, pareho silang sagana sa protina, at hindi rin masama ang lasa ng brand ng oat milk na ito.” Tinikom niya ang mga labi niya. “Bukod pa dito, hindi rin ito ang unang beses na nalasahan mo ito. Ininom mo rin ito bago mawala ang mga alaala mo, at sinabi mo pa na masarap ito. Anong problema? Hindi mo na ba ito gu
"Nasubukan ko ang partikular na tatak na ito noong bata pa ako at nagustuhan ko ito mula pa noon dahil sa masaganang lasa nito, ngunit hindi ko na ito muling natikman mula nang dalhin ako upang manirahan sa kanayunan."Gayunpaman, kahit na pagkatapos kong subukang subaybayan muli ang partikular na tatak ng oat milk sa hinaharap, hindi ko na ito nahanap." Kinulot ni Bonnie ang kanyang mga labi sa isang nakakababa na ngiti. "Pagkatapos kong mamana ang kayamanan ng pamilya Craig, gumugol ako ng maraming oras at pagsisikap sa pagsubok na subaybayan ang tatak na gumawa ng oat milk na ito, at sa wakas, nakuha ko ang mga karapatan sa recipe at nagsimula akong gumawa nito mismo."Nagkibit-balikat siya at idinagdag, "Gayunpaman, ang kumpanya ay nalulugi sa produktong ito mula nang ilunsad ito, at sa palagay ko ito ay dahil wala nang may gusto sa lasa na ito.”"Ang pinakamalaking bumibili ng partikular na produktong ito ay ang may-ari mismo: ako."Pagkatapos, tumalikod siya at naglakad papun
Nanlamig ang buong katawan ni Harvey nang marinig ang sinabi ni Jim. Sumulyap muna siya kay Jim, pagkatapos ay kay Bonnie, puno ng pagdududa ang tingin nito. "Nagbibiro ka ba, Daddy?"Kahit bata pa siya ay anim na taong gulang na siya kaya marami na siyang naiintindihan na nangyayari sa kanyang paligid lalo na sa mga matatanda.Kaya naman, alam na alam niya na kahit na pinutol na ni Jim ang kaugnayan nila ni Charlotte, hindi ito nangangahulugan na magkakabalikan sila kaagad ni Bonnie. Naunawaan ni Harvey na maraming hamon at hadlang bago magkasama uli ang kanyang ama at ina.Ito ang dahilan kung bakit sinabihan niya si Jim na magsumikap pa upang makuha muli ang puso ng kanyang asawa, ngunit bigla na lang…ipinahayag ni Jim na sila ni Bonnie ay magpapakasal sa isang linggo.Ayon sa tono at ekspresyon niya, hindi siya nagbibiro.Bukod dito, bago man ito o pagkatapos na mawala ang kanyang mga alaala, hindi kailanman naging isang tao si Jim na magbibiro tungkol sa isang bagay na kasing
Kung tutuusin, walang ibang kandidatong mas nababagay na maging asawa niya kaysa sa kanya.Sa sandaling naisip niya ito, napangiti si Bonnie at sumagot, "May nakakalimutan ka ba, Mr. Landry?”“Nang hilingin sa akin ng iyong mga magulang na maging manugang nila, tinanggihan ko sila, at kahit na ipinaliwanag mo na ito sa akin, tinanggihan pa rin kita.”"Tumatanggi akong pakasalan ka. Tumatanggi akong maging kapalit ni Charlotte, at kung gusto mo akong pakasalan para lang maligtas ang mukha mo at hindi masayang lahat ng perang inilagay mo sa paghahanda sa kasal...Tumatanggi ako."Pagkatapos, humakbang siya pababa sa mga huling hakbang, tumapak patungo sa pintuan sa harapan, at binuksan ito. "Hindi ka welcome sa aking tahanan, Mr. Landry, at nagbukas-palad na ako na tanggapin ka kagabi, ngunit mangyaring huwag lumampas sa pagtanggap sa iyo. Mangyaring umalis ka na." Napakunot ang noo ni Jim sa narinig.Ito ang unang pagkakataon na may nagpalayas sa kanya sa kanilang bahay sa kanyang
Isang silakbo ng init ang kumalat sa puso ni Bonnie habang nakatitig sa dilat ang mata at mala-batang tingin ni Harvey.Makalipas ang ilang segundo, inabot niya at niyakap si Harvey palapit sa kanya. "Salamat, Harvey."Siya ay anim na taong gulang pa lamang, at alam ni Bonnie kung gaano niya hinangad na magkaroon ng buong pamilya.Kung tutuusin...lumaki siya bilang isang ulila, at noong bata pa siya, wala na siyang ibang hinangad kundi ang makasamang muli ang kanyang mga tunay na magulang.Sa kabila ng mabigat nilang suliranin, mahinahong tiniyak sa kanya ni Harvey na kahit na ayaw niyang pakasalan si Jim, maiintindihan at igagalang nito ang desisyon niya.Paanong hindi siya maaantig sa pagkakaroon ng gayong maunawaing anak?Matagal silang magkayakap hanggang sa tuluyang tumunog ang phone ni Bonnie.Ito ay isang tawag mula kay Luna. "Bonnie, pwede mo ba akong tulungan? Si Theo..."Kumunot ang noo ni Bonnie nang marinig ang pag-aalangan ni Luna. "Anong problema?"Napabuntong-h
"Gumugol ako ng napakaraming oras at pagsisikap para makalimutan ni Jim ang nakaraan at lasunin siya sa pakikinig sa bawat salita ko, at ngayon na sinusubukan ni Christopher na gumawa ng panlunas para sa lason, tinatanong mo ako kung gusto ko siyang pigilan o hindi?"Kinagat niya ang kanyang mga labi at idinagdag, "Sirius, kung gusto mong marinig na tinatawag kitang Ama sa iyong buhay, kailangan mong gawin ang sinasabi ko!"Umismid si Quentin. "Sige. Itutuloy natin ang plano."Pagkatapos, naningkit ang kanyang mga mata, lumakad papunta sa gilid ni Charlotte, at hinawakan ang kanyang baba, pinilit itong salubungin ang kanyang tingin. "Hindi ko gusto ang mukha mo ngayon. Bakit hindi kita tulungang gawin kung ano ang dapat?"Nanlaki ang mata ni Charlotte sa gulat. "Ano? Ano ang ibig mong sabihin?""Ang ibig kong sabihin ay…” Ngumisi siya. “Simula nang magpa-plastic surgery ka, hindi ka na kamukha ng anak ko, at sa tingin ko, mas maganda kung pangit ang mukha mo."Pagkatapos, walang
Natahimik ang buong kwarto.Napakunot ang noo ni Bonnie at pinaningkitan ng galit na tingin si Theo.Alam niyang pabigla-bigla ang kinikilos ni Theo dahil sa sobrang pagkakasala nito kay Roanne, na ito ang paraan niya para mabayaran ang malagim na pagkamatay ni Roanne, ngunit si Rachel ang mahal niya sa buhay noon pa!Paano niya nasabi ang napakasakit na bagay sa harap niya?Ayaw man niyang makasama si Rachel sa hinaharap, hindi ito nagbibigay sa kanya ng green light para tratuhin siya ng ganito.Sa sandaling naisip niya ito, bumuntong-hininga si Bonnie at inangat ang ulo para titigan si Theo ng malamig. "Sa tingin mo wala siyang kinalaman dito? Magagarantiya mo ba na hindi ka magsisisi sa sinabi mo ngayon?""Kung masisiguro mo iyan, hahayaan kitang gawin ang lahat ng gusto mo, kasama na ang pagpapakasal sa isang patay na babae na hindi mo maiuuwi sa iyong mga magulang. Wala akong pakialam kahit anong gawin mo!""Kung hindi mo magagarantiya na hindi mo pagsisisihan ang iyong des
Pagkatapos ay inabutan ni Harvey ang civil rights officer ng isang blangkong piraso ng papel at panulat. "Sir, pwede po bang sumulat ng unofficial certificate of marriage para sa Tito Theo ko? Hindi man ito makilala ng legal, sigurado akong matatanggap niya pa rin ito."Natigilan ang lahat sa kwarto nang marinig iyon.Naintindihan naman ni Bonnie ang gustong gawin ni Harvey at agad na sinulyapan si Theo. "Theo, hindi ka na bata, at dapat mong malaman na kung sabihin sa iyo ng civil rights officer na hindi niya ito magagawa para sa iyo, ay ganun iyon. Kung handa siyang sumulat-kamay para sa iyo ng isang sertipiko ng kasal ngayon, at least ito ay isang bagay, tama?"Saglit na natigilan si Theo, pinag-iisipan ito, saka nag-aatubili na tumango, tulad ng isang bata na kailangang sumuko sa isang hindi kanais-nais na kahilingan.Ang civil rights officer ay walang pagpipilian kundi gawin ang sinabi nina Bonnie at Harvey at nagsulat ng isang 'sertipiko ng kasal' para sa kanya, gumuhit pa ng