Natahimik ang buong kwarto.Napakunot ang noo ni Bonnie at pinaningkitan ng galit na tingin si Theo.Alam niyang pabigla-bigla ang kinikilos ni Theo dahil sa sobrang pagkakasala nito kay Roanne, na ito ang paraan niya para mabayaran ang malagim na pagkamatay ni Roanne, ngunit si Rachel ang mahal niya sa buhay noon pa!Paano niya nasabi ang napakasakit na bagay sa harap niya?Ayaw man niyang makasama si Rachel sa hinaharap, hindi ito nagbibigay sa kanya ng green light para tratuhin siya ng ganito.Sa sandaling naisip niya ito, bumuntong-hininga si Bonnie at inangat ang ulo para titigan si Theo ng malamig. "Sa tingin mo wala siyang kinalaman dito? Magagarantiya mo ba na hindi ka magsisisi sa sinabi mo ngayon?""Kung masisiguro mo iyan, hahayaan kitang gawin ang lahat ng gusto mo, kasama na ang pagpapakasal sa isang patay na babae na hindi mo maiuuwi sa iyong mga magulang. Wala akong pakialam kahit anong gawin mo!""Kung hindi mo magagarantiya na hindi mo pagsisisihan ang iyong des
Pagkatapos ay inabutan ni Harvey ang civil rights officer ng isang blangkong piraso ng papel at panulat. "Sir, pwede po bang sumulat ng unofficial certificate of marriage para sa Tito Theo ko? Hindi man ito makilala ng legal, sigurado akong matatanggap niya pa rin ito."Natigilan ang lahat sa kwarto nang marinig iyon.Naintindihan naman ni Bonnie ang gustong gawin ni Harvey at agad na sinulyapan si Theo. "Theo, hindi ka na bata, at dapat mong malaman na kung sabihin sa iyo ng civil rights officer na hindi niya ito magagawa para sa iyo, ay ganun iyon. Kung handa siyang sumulat-kamay para sa iyo ng isang sertipiko ng kasal ngayon, at least ito ay isang bagay, tama?"Saglit na natigilan si Theo, pinag-iisipan ito, saka nag-aatubili na tumango, tulad ng isang bata na kailangang sumuko sa isang hindi kanais-nais na kahilingan.Ang civil rights officer ay walang pagpipilian kundi gawin ang sinabi nina Bonnie at Harvey at nagsulat ng isang 'sertipiko ng kasal' para sa kanya, gumuhit pa ng
Inilibot ni Bonnie ang kanyang mga mata.Marahil kay Theo, ito ay isang imposibleng tanong na masagot, ngunit sa kanya, hindi man lang siya nagdalawang-isip."Kung ako sa iyo, hindi ako pipili ng isang patay kaysa sa mga taong nakapaligid sa akin, alam kong masasaktan sila ng aking mga aksyon, at bukod pa..."Nilingon niya si Theo ng malamig na tingin. "Kahit na buhay pa si Roanne, hindi mo siya mamahalin pabalik. Ang nararamdaman mo sa kanya ngayon ay nabubuo sa guilt kaysa sa totoong pagmamahal."Hinding-hindi ko magagawa ang ginawa mo, na sisihin ang pagkamatay ng ibang tao sa iyong sarili at isinakripisyo ang lahat para lang makabawi. Ang nangyari sa nakaraan ay mananatili sa nakaraan, at dahil wala akong mababago tungkol doon, hindi ko gagawing miserable ang sarili ko dahil dito.."Umismid si Bonnie at idinagdag, "Kung ako sa iyo, hindi ito magiging isang pagpipilian sa simula pa lang.""Ganoon ba?" Hindi napigilan ni Theo ang mapangiti nang marinig ang sagot ni Bonnie. Sinu
"Kanina pa ako naghihintay dito, at narinig ko lahat ng sinabi mo sa Theo na yun."Nanigas ang buong katawan ni Bonnie nang marinig ito.Nagdilim ang ekspresyon ng mukha niya nang maalala ang pag-uusap nila ni Theo.Siya ay…nakikipag-usap kay Theo tungkol sa amnesia ni Jim.Hindi lang iyon, pero sa sobrang galit niya dito ay siniraan pa niya ito ng diretso bago isinakay si Harvey sa inaakala niyang taxi.Kung narinig ni Jim ang lahat..."Narinig ko ang lahat," idinagdag ni Jim, na kinulot ang kanyang mga labi sa isang maliit na ngiti na para bang nakikita niya ang iniisip ni Bonnie. "Ikaw ba at ang dating Jim ay sobrang in love noon?"Natahimik si Bonnie sa narinig.May nagtanong sa kanya ng eksaktong tanong na ito pagkatapos mawala ang mga alaala ni Jim, at sa bawat pagkakataon, pareho ang sagot niya. "Bago nawala ang mga alaala ni Jim, naging masaya na kaming dalawa, at kung hindi siya nagka-amnesia, kasal na kami ngayon."Sa tuwing may magtatanong sa kanya ng tanong na ito,
Natapos na ang pag-play ng video ni Harvey.Ibinaba ni Bonnie ang ulo niya, at natahimik siya.Si Jim ay nakatutok rin sa kanyang pagmamaneho, nagpapanggap na parang wala siyang narinig mula sa video ni Harvey.Tahimik ang buong sasakyan, parang panaginip lang ang lahat ng nangyari.Sa wakas, nakarating na sila sa Tea Cottage.Binuksan ni Jim ang pinto at sinabing, "Harvey, lumabas ka muna sa kotse. May pag-uusapan kami ng mommy mo."Napabuntong-hininga si Harvey at sumulyap muna kay Bonnie, pagkatapos ay kay Jim. "Sige, pero pag-usapan ninyong dalawa ito ng maayos. Huwag kayong magtalo, at huwag kayong mangahas na mag-away!"Pagkatapos, binuksan niya ang pinto at lumabas.Habang ginagawa niya ito, inilagay din ni Bonnie ang isang kamay sa hawakan ng pinto sa kanyang tagiliran at sinubukang lumabas ng kotse nang hindi napapansin.Wala silang dapat pag-usapan ni Jim.Noon, nang siya ay desperadong sinusubukang iligtas ang kanilang relasyon, pinili nito si Charlotte kaysa sa ka
Si Bonnie ay nalulunod sa kanyang imahinasyon, sa mga panaginip na gumaling si Jim mula sa kanyang amnesia, kaya't siya ay nabulag sa katotohanan na inalipusta siya nito at tinanggihan pa si Sean dahil dito.Masyado na siyang nakatutok sa pagpuna kay Theo kaya nakalimutan niyang siya rin ay nahuli sa parehong suliranin.Samakatuwid, hindi na niya intensyon na ipagpatuloy ang cycle na ito."May sasabihin ka ba Mr. Landry?" tanong ni Bonnie sa mahinang boses, nakitang si Jim ay nakatitig sa kanya sa pamamagitan ng rearview mirror ng tahimik.Sumingkit ang mga mata ni Jim at patuloy na nakatitig sa kanya.Hindi na niya makita ang pag-asa at malambing na tingin sa mga mata nito na dati ay naroon.Sa sandaling ito, ang mga mata ni Bonnie ay nakaukit ang lamig at determinasyon, at hindi niya maiwasang maramdaman iyon...kung hahayaan niyang umalis si Bonnie sa sandaling ito, siya ay...Siya ay hindi na babalik.Naglabas si Jim ng isang pakete ng sigarilyo sa kanyang bulsa at sinindiha
Nawawala si June?Parehong natigilan sina Bonnie at Jim nang marinig nila ito.Mabilis na bumaba si Bonnie sa sasakyan at hinila ang humihikbi na si Harvey sa kanyang mga bisig. "Harvey, huminahon ka at sabihin mo sa amin ang nangyari. Paanong nawawala si June?"Pinunasan ni Harvey ang mga luha sa kanyang mukha at humihingal na sabi, "Si Shelly na lang ang tao ngayon sa bahay! Lahat ng yaya ay pinoprotektahan at binabantayan si Shelly, pero hindi ko mahanap si June kahit saan!"Pagkatapos, ipinaliwanag niya kung ano ang nangyari habang humihikbi, "Nang hindi ko siya mahanap, tinanong ko ang mga katulong at yaya kung saan siya nagpunta, at sinabi nila sa akin na…”"Sinabi nila na hindi nagtagal pagkatapos nating umalis, dumating si Dr. Suess, sinabi na nandoon siya upang suriin si June …”"Dahil lahat ng mga guwardiya ay inilipat dito mula sa lugar ni Uncle Joshua, natural na pamilyar sila kay Dr. Suess, at higit pa doon, pumunta siya rito upang makita si June sa ilang mga pagkaka
Napangiti si Jim habang nakaupo sa kotse, pinapanood sina Bonnie at Harvey na umalis.Kahit na tumakbo si Harvey at sinabing kailangan niya ng tulong mula kay Mommy at Daddy, kinausap lang niya si Bonnie mula umpisa hanggang katapusan, nang hindi man lang binigyan ng tingin si Jim.Naisip ni Jim na sa gayong mga kalagayan, hindi niya dapat tulungan si Harvey kung hindi niya ito hinihingi, ngunit...Isang buntong-hininga ang pinakawalan niya.Kahit na hindi lumapit sa kanya si Harvey para humingi ng tulong, paanong hindi niya pinansin ang kanyang anak?Bukod dito, anak ni Christopher si June, at magkasama nilang dinala pauwi ang dalawang bata mula sa Banyan City.Kahit na hindi niya ito kamag-anak, siya pa rin ang matalik na kaibigan ni Harvey, at sa gayon, alam ni Jim na mayroon siyang obligasyon na tumulong sa paghahanap sa kanya.Sa sandaling naisip niya ito, kinusot ni Jim ang kanyang mga kilay sa pagkadismaya, kinuha ang kanyang telepono, at dinayal ang numero ng kanyang ass
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya