“Jim?” Nang makita na nakatitig si Jim kela Bonnie at Sean, tumingin din si Charlotte sa lalaking ito ng namumungay. “Kamukha mo ang lalaking ito noong dalawampung taong gulang ka pa lang.” Bumalik na sa sarili si Jim. “Sa tingin mo ba?” “Oo.” Kumapit si Charlotte sa braso ni Jim. “Pero masasabi ko, mas mukhang mature at matalino ka kaysa sa kanya.” Lumingon siya para ngumiti kay Jim at idinagdag niya, “Hindi ba’t parang bagay sila ni Bonnie sa isa’t isa? Sa tingin ko ay pwede silang maging magkasintahan. Tutal, kamukha mo ang lalaking ito na kapag nagsama sila ni Bonnie, matutupad ang pangarap ni Bonnie na makasama ka. Hindi ba?” Nang sabihin ito ni Charlotte, sinuri niya ang mukha ni Jim sa kahit anong pagbabago ng ekspresyon. Sumingkit ang mga mata ni Jim at ngumisi siya habang nakatitig siya kay Bonnie, na siyang masayang nakikipag usap kay Sean. “Hindi dapat sila magsama.” Humigpit ang hawak ni Charlotte kay Jim. “Sino pala sa tingin mo ang dapat maging kasama ni Bonni
Sulit siya kay Joshua...hindi katulad ni Jim.Sa sandaling naisip niya ito, nagsimulang magduda si Bonnie sa kanyang desisyon na panatilihin ang sanggol.Talaga bang itutuloy niya ang pagbubuntis?Hindi marapat kay Jim ang kanyang sakripisyo."Ingat, ingat."Sa sandaling ito, bumalik si Sean sa kotse, at sa tulong ni Harvey, dahan-dahan niyang inilabas si Shelly sa kanyang upuan. Maingat niyang dinala siya sa kanyang mga bisig, na para bang natatakot siyang ito ay mabasag.Kinailangang aminin ni Bonnie na sa maraming aspeto, si Sean ay halos kaparehong kopya ni Jim.Habang pinagmamasdan niya itong karga-karga si Shelly, hindi niya maiwasang maisip ang eksenang hawak-hawak ni Jim ang kanilang magiging baby sa kanyang mga bisig.Sa sandaling naisip niya ito, naramdaman ni Bonnie na parang may hindi nakikitang kamay na pumipiga sa kanyang puso."Bonnie?" Lumapit si Harvey sa kanya, na napansin ang lungkot sa kanyang mga mata, at marahang hinawakan ang kanyang kamay. "Gumagabi na
Nanigas ang buong katawan ni Charlotte nang marinig ang sinabi ni Jim.Bigla niyang naalala na dati, noong sinusubukan niyang kumbinsihin si Jim na dalhin sina Shelly at Harvey sa Merchant City, nagsinungaling siya sa kanya tungkol sa pagiging anak niya si Shelly.Sa oras na iyon, ang buoung akala niya ay dahil mamamatay sina Shelly at Harvey sa pagsabog sa kanilang paglipad patungong Merchant City, basta't magkunwari siyang malungkot at wasak, kaya niyang panindigan ang kanyang mga kasinungalingan.Wala sa mga iyon ang umayon sa plano!Hindi akalain ni Charlotte na makakasama nila ang kawawang anak nina Joshua at Luna sa kanilang paglalakbay dito, at hindi lang niya nagawang mahanap ang lahat ng mga nakatagong bomba, ngunit napalitan pa niya ang lahat ng flight attendant at crew nang hindi niya nalalaman!Ang mga plano ni Charlotte ay lubos na nasira.Dahil dito, buong araw siyang nalunod sa pagkabigo at galit, kaya nakalimutan na niya ang mga kasinungalingan niya noon kay Jim.
"Tayo ay…"Bago pa man matapos ni Charlotte ang kanyang pangungusap, mabilis na pinindot ng driver ang isang buton, ibinaba ang partition sa pagitan ng upuan sa harap at likod.Ang upuan sa likuran ay ganap na humiwalay at nagtago sa harap ng kotse.Tinitigan ni Charlotte ang partition board at tahimik na minura ang driver. Akala niya ba maalalahanin siya? Ginagamit niya lang siyang dahilan!”Hindi niya inaasahan na literal na gagawin ng driver ang pahiwatig.Hindi napigilan ni Jim na mapangiti nang makita niyang nakatitig si Charlotte sa partition board. "Well, pwede na tayo."Muli niyang inabot at sinubukang buksan ang kwelyo nito.Hindi dahil gusto niyang tingnan ang birthmark nito, ngunit...Nakita na niya noon ang hubad na balikat ni Charlotte, at wala siyang matandaang may nakita siya doon.Ito ay abigla-bigla sa halip, kahit na, na naalala niya na ang Number-9 ay nagsabi sa kanya tungkol sa kanyang balat noon.Kaya naman, gusto niyang kumpirmahin ulit kung totoo ito.
Naalala pa ni Bonnie kung gaano kasakit para sa kanya ang pagpapa-tattoo na ito.Noong una, kahit na palagi niyang iniisip na ang balat na ito ay kahindik-hindik, hindi niya kailanman sinadya na itago ito sa pamamagitan ng tattoo.Noong nasa bahay ampunan pa siya, minsan ay nagreklamo siya tungkol sa kanyang balat sa batang lalaki na nakilala niya doon, ngunit ang sumunod na sinabi nito sa kanya ay labis na ikinatuwa niya kaya nagbago ang isip niya tungkol sa kanyang balat.Sinabi niya, "Narinig ko na may mga anghel na tumulong sa Diyos sa paggawa ng maraming mabubuting gawa habang sila ay nasa langit, kaya't para mabayaran sila ng Diyos sa kanilang kabaitan, sadyang nag-iwan siya ng mga marka sa kanilang mga katawan nang pauwiin niya sila pababa sa lupa bilang mga tao upang hindi niya mawala ang pagsubaybay sa kanila.”"Sa ganoong paraan, makikilala sila ng Diyos kung sino sila at maipapadala ang kanyang mga pagpapala sa kanila."Ito ang unang pagkakataon na narinig ni Bonnie ang
“Syempre pwede. Ito ang magiging bahay namin sa hinaharap, kaya maaari mo itong i-renovate sa paraang gusto mo."Tumango si Charlotte, saka humakbang papunta sa sala. "Gusto kong ilipat ang sofa na ito sa isang customized, high-end na sofa. Nakita ko dati ang isa na magiging perpekto para sa espasyong ito, at nagkakahalaga ito ng 1.8 milyong dolyar. Pwede ko bang bilhin iyon?"Tumango si Jim. "Syempre pwede.""Ang mga kuwadro na gawa sa dingding ay masyadong simple; I'Ako ay nagbabalak na magsabit ng ilang mga kuwadro na gawa mula sa mga sikat na pintor. Titingin ako sa kung may nababagay sa ating bahay, ngunit para tumugma sa ating katayuan, kailangan kong bumili ng mga nagkakahalaga ng pataas sa sampung milyon.”"Gayundin, ang mga kurtina at ang mga alpombra..."Ang mga numerong lumabas sa bibig ni Charlotte ay mas malaki kaysa sa huli habang kinakalansing niya ang kanyang mga kalkulasyon para sa pagsasaayos.Tahimik na nakinig si Jim sa kanya at hindi maiwasang kumunot ang ka
Lumalim ang gabi.Marahil dahil sa kanilang nakakapagod na paglalakbay sa Merchant City at sa kaguluhan mula nang dumating sila, nakakagulat na mahirap hikayatin si Shelly na matulog nang gabing iyon.Kinailangan siyang suyuin at aliwin ni Bonnie nang mahabang panahon bago tuluyang napatulog si Shelly.Sa oras na naibalik ni Bonnie si Shelly sa kanyang crib at nakumpirma na siya nga ay nakatulog, pasado alas-10 na.Nang buksan ni Bonnie ang pinto, natuklasan niya na si Harvey ay nakatulog sa sopa, hawak pa rin ang kanyang telepono.Bumuntong-hininga si Bonnie, lumapit, at kinuha ang kanyang telepono mula sa kanyang kamay.Naiwan sa screen ang text conversation nila ni Nigel.[Nigel, kahit anong mangyari, gagawa ako ng paraan para magkabalikan si Bonnie at Mr. Jim.[Parang hindi na ako magiging masaya ulit maliban na lang kung siya na ang magiging bagong Mommy ko.]Tumulo ang mga luha sa pisngi ni Bonnie habang binabasa niya ang mga salitang ito.Ibinaba niya ang ulo para titi
Sa sandaling ito, hindi mapigilan ni Bonnie na mapaismid habang nakatitig sa lalaking nasa harapan niya, na nakasuot ng pajama na mahal niya ngunit tinitigan siya ng napakalamig na ekspresyon na para bang nakatingin sa kanyang kaaway.Lumalabas na ang mga babae ay gagawa ng maraming katangahan para sa kanilang mga kapareha.Sa sandaling sila ay maghiwalay, ang lahat ng mga alaala ng mga bagay na ginawa nito para sa kanya ay parang mga kutsilyo na bumaon sa kanyang puso.Sakit, kalungkutan, kawalan ng pag-asa."Anong tinatawa-tawa mo?" Kumunot ang noo ni Jim at tinapunan siya ng masamang tingin nang makita siyang nakangisi. "Tinatanong kita kung anong ginagawa mo dito gabing-gabi na."Inangat ni Bonnie ang kanyang ulo upang sumulyap sa kanya nang walang emosyon. "Hindi ako makatulog, kaya lumabas ako para maglakad-lakad."Sinamaan siya ng tingin ni Jim. "Naglakad ka hanggang dito dahil hindi ka makatulog?"Bago man ito o pagkatapos ng pagsabog, ang kuweba na ito ay bawal sa lahat
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya