Naalala pa ni Bonnie kung gaano kasakit para sa kanya ang pagpapa-tattoo na ito.Noong una, kahit na palagi niyang iniisip na ang balat na ito ay kahindik-hindik, hindi niya kailanman sinadya na itago ito sa pamamagitan ng tattoo.Noong nasa bahay ampunan pa siya, minsan ay nagreklamo siya tungkol sa kanyang balat sa batang lalaki na nakilala niya doon, ngunit ang sumunod na sinabi nito sa kanya ay labis na ikinatuwa niya kaya nagbago ang isip niya tungkol sa kanyang balat.Sinabi niya, "Narinig ko na may mga anghel na tumulong sa Diyos sa paggawa ng maraming mabubuting gawa habang sila ay nasa langit, kaya't para mabayaran sila ng Diyos sa kanilang kabaitan, sadyang nag-iwan siya ng mga marka sa kanilang mga katawan nang pauwiin niya sila pababa sa lupa bilang mga tao upang hindi niya mawala ang pagsubaybay sa kanila.”"Sa ganoong paraan, makikilala sila ng Diyos kung sino sila at maipapadala ang kanyang mga pagpapala sa kanila."Ito ang unang pagkakataon na narinig ni Bonnie ang
“Syempre pwede. Ito ang magiging bahay namin sa hinaharap, kaya maaari mo itong i-renovate sa paraang gusto mo."Tumango si Charlotte, saka humakbang papunta sa sala. "Gusto kong ilipat ang sofa na ito sa isang customized, high-end na sofa. Nakita ko dati ang isa na magiging perpekto para sa espasyong ito, at nagkakahalaga ito ng 1.8 milyong dolyar. Pwede ko bang bilhin iyon?"Tumango si Jim. "Syempre pwede.""Ang mga kuwadro na gawa sa dingding ay masyadong simple; I'Ako ay nagbabalak na magsabit ng ilang mga kuwadro na gawa mula sa mga sikat na pintor. Titingin ako sa kung may nababagay sa ating bahay, ngunit para tumugma sa ating katayuan, kailangan kong bumili ng mga nagkakahalaga ng pataas sa sampung milyon.”"Gayundin, ang mga kurtina at ang mga alpombra..."Ang mga numerong lumabas sa bibig ni Charlotte ay mas malaki kaysa sa huli habang kinakalansing niya ang kanyang mga kalkulasyon para sa pagsasaayos.Tahimik na nakinig si Jim sa kanya at hindi maiwasang kumunot ang ka
Lumalim ang gabi.Marahil dahil sa kanilang nakakapagod na paglalakbay sa Merchant City at sa kaguluhan mula nang dumating sila, nakakagulat na mahirap hikayatin si Shelly na matulog nang gabing iyon.Kinailangan siyang suyuin at aliwin ni Bonnie nang mahabang panahon bago tuluyang napatulog si Shelly.Sa oras na naibalik ni Bonnie si Shelly sa kanyang crib at nakumpirma na siya nga ay nakatulog, pasado alas-10 na.Nang buksan ni Bonnie ang pinto, natuklasan niya na si Harvey ay nakatulog sa sopa, hawak pa rin ang kanyang telepono.Bumuntong-hininga si Bonnie, lumapit, at kinuha ang kanyang telepono mula sa kanyang kamay.Naiwan sa screen ang text conversation nila ni Nigel.[Nigel, kahit anong mangyari, gagawa ako ng paraan para magkabalikan si Bonnie at Mr. Jim.[Parang hindi na ako magiging masaya ulit maliban na lang kung siya na ang magiging bagong Mommy ko.]Tumulo ang mga luha sa pisngi ni Bonnie habang binabasa niya ang mga salitang ito.Ibinaba niya ang ulo para titi
Sa sandaling ito, hindi mapigilan ni Bonnie na mapaismid habang nakatitig sa lalaking nasa harapan niya, na nakasuot ng pajama na mahal niya ngunit tinitigan siya ng napakalamig na ekspresyon na para bang nakatingin sa kanyang kaaway.Lumalabas na ang mga babae ay gagawa ng maraming katangahan para sa kanilang mga kapareha.Sa sandaling sila ay maghiwalay, ang lahat ng mga alaala ng mga bagay na ginawa nito para sa kanya ay parang mga kutsilyo na bumaon sa kanyang puso.Sakit, kalungkutan, kawalan ng pag-asa."Anong tinatawa-tawa mo?" Kumunot ang noo ni Jim at tinapunan siya ng masamang tingin nang makita siyang nakangisi. "Tinatanong kita kung anong ginagawa mo dito gabing-gabi na."Inangat ni Bonnie ang kanyang ulo upang sumulyap sa kanya nang walang emosyon. "Hindi ako makatulog, kaya lumabas ako para maglakad-lakad."Sinamaan siya ng tingin ni Jim. "Naglakad ka hanggang dito dahil hindi ka makatulog?"Bago man ito o pagkatapos ng pagsabog, ang kuweba na ito ay bawal sa lahat
Sumabog ang galit sa puso ni Jim nang marinig niya ito. "Nagsisinungaling ka!"Inayos niya ang kanyang madilim, matalim na titig sa mukha ni Bonnie at galit na galit na sumagot, "Hindi mo maaaring ginawa ito para sa pera!"Inimbestigahan na niya ang lahat tungkol sa babaeng ito; siya ang huling tagapagmana ng negosyo ng pamilya Craig at minana ang bawat huling sentimo ng kayamanan ng pamilya.Ayon sa magaspang na pagtatantya, ang pamilya Craig ay halos kasing halaga ng pamilya Landry.Hindi lamang iyon, ngunit pagkatapos na magdusa ng mga pagkalugi sa pananalapi bilang resulta ng mga pag-atake ni Joshua, ang pamilya Craig ay nalampasan na ang pamilya Landry sa mga tuntunin ng kayamanan at mga ari-arian! Paano masasabi ni Bonnie na sinusubukan niyang linlangin siya sa kanyang pera?"Sino ba ang hindi maghahangad ng mas maraming pera?" Sumagot si Bonnie na parang nasasabi niya ang iniisip nito. Tinanggal niya ang braso niya, nanunuya. "Hindi mo ba ako palaging naiisip na ganitong kl
Ang kabilang kamay ni Jim ay nakahawak sa kanyang dibdib, at siya ay lumitaw na tila siya ay nasa matinding sakit.Nanigas ang buong katawan ni Bonnie sa tanawing ito.Pagkatapos mag-alinlangan saglit, nagpakawala siya ng hininga, humakbang, at tinulungan siyang makatayo mula sa lupa. Tapos, tanong niya na may bakas ng pagtutol sa boses, "Anong problema?"Kumunot ang noo ni Jim at umiling ngunit hindi sumagot.Alam ni Bonnie na sa pamamagitan ng pag-iling ng kanyang ulo, sinisikap niyang sabihin sa kanya na ayos lang siya. "Inaasahan mo bang maniniwala akong ayos ka lang pagkatapos ng nangyari?"Inilibot niya ang kanyang mga mata sa kanya, tinulungan siyang bumangon sa lupa, at kinuha ang telepono nito mula sa kanyang bulsa. Pagkatapos, dinayal niya ang numero ng taong na-save niya sa kanyang telepono bilang 'M'. "Uy, Mickey, nasa Landry Mansion ka ba ngayon?”"Nasugatan si Jim, at malapit tayo sa bodega ng droga sa likod-bahay. Halika, tulungan mo kami."Nagmamadali siyang luma
"Hindi."Sa sandaling lumabas sa bibig niya ang mga salita ni Jim, sumingit si Bonnie nang walang kahit isang pahiwatig ng pag-aalinlangan.Ibinigay niya si Jim kay Mickey at idinagdag sa napakalamig na boses na halos walang init sa loob nito, "Paanong siya at ako ay magkakabalikan? Naghihintay pa rin si Mr. Jim na pakasalan ang kanyang mahal na si Charlotte."Kasama niyon, tumalikod siya at umalis.Nanatiling hindi gumagalaw si Jim, malalim ang iniisip habang pinapanood siyang umalis.Nang mawala sa kanyang paningin si Bonnie ay napalingon siya kay Mickey. "Siya at ako...""Magkasama kayo noong nakaraan, at sobrang close din kayo," sagot ni Mickey sa malalim na boses habang nakayuko. "Kung hindi pa bumalik si Ms. Charlotte sa Merchant City, ang taong pakakasalan mo sana ay si Ms. Bonnie na."Napakunot ang noo ni Jim nang marinig iyon. Malamig niyang sinulyapan si Mickey at nagtanong, "Ibig sabihin ba nito ay ako ang nagkasala sa kanya?"Kahit na nararamdaman niya ang sama ng l
"Anong sumpa ang ilalagay mo sa akin?""Hindi pa ako nakakapagdesisyon.""Ganun ba, o mahal mo ako ng sobra para isumpa ako?"…Si Jim at Bonnie ay sobrang intimate sa panaginip ni Jim na tila napaka-kakaiba.Nagising si Jim mula sa kanyang panaginip at mabilis na humigop mula sa kanyang tsaa upang ayusin ang kanyang nerbiyos.Lahat ng nangyari sa panaginip niya ay medyo nag-aalala pa rin siya sa pag-iisip pa lang.Naging close ba sila ni Bonnie gaya ng nangyari sa panaginip?Kung totoo iyon, bakit hindi niya maalala ang mga alaala nilang magkasama, at bakit wala man lang siyang naaalala?"Mr. Landry, oras na para gumising at kumain ng almusal," boses ng isang babae ang umalingawngaw mula sa labas ng pinto.Nakilala ni Jim ang boses na iyon. Si Roanne, ang nakababatang kapatid ni Charlotte.Kumunot ang noo niya at bumulong ng sagot, pagkatapos ay bumangon siya sa kama at nagpasyang magpahangin sa pag-asang mapapatahimik siya nito.Sa dining room, inihanda na ni Roanne ang i
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya