Samantala, sa Landry Mansion, nakaupo si Charlotte sa sofa sa sala habang tumutulo ang mga luha sa mukha niya. “Sabihin mo sa akin ang totoo, Jim: Ayaw mo na ba sa akin dahil sa tingin mo ay mas maganda si Ms. Bonnie kaysa sa akin?” Hinimas niya ang mukha niya habang umiiyak siya. “Kung hindi ako nahulog sa pakana ni Heather at naipit ako sa sunog, hindi sana magiging ganito ang mukha ko ngayon. Tutal, maganda rin ako dati, bago nasira ang mukha ko dahil sa aksidente!” “Pero ngayon, ako ay isang pangit na bruha sa mga mata ng anak mo…” Nanginginig ang boses niya habang umiiyak siya, “Kahit na nagbago na ang isip mo sa pagpapakasal sa akin, Jim, hindi kita masisisi. Tutal, hindi tumutupad ng pangako ang mga lalaki, at isa ka ring lalaki.” “HIndi ko dapat naisip na iba ka; hindi ko dapat naisip na tutuparin mo ang pangako na ginawa mo noong bata pa tayo…” “Ayos lang, Jim. Kahit na nakipaghiwalay ka sa akin, hindi kita masisisi.” Huminga ng malalim si Jim nang marinig niya ito
Pagkatapos, tinaas ni Jim ang kamay niya para hagurin ang buhok ni Charlotte. “‘Wag kang mag alala. Ang tanging rason kung bakit pumayag ako sa kondisyon ni Bonnie ay para sa mga bata, hindi dahil may gusto ako sa kanya o dahil ayaw ko sayo.” “Ngayon at mahal siya ng bata, hindi ko sila pwedeng ilayo sa kanya agad. Tutal, nawala ang mga alaala ko sa kanila, kaya’t kailangan ko munang ibalik ang relasyon namin.” “HIndi ko hahayaan na palakihin ng ibang tao ang mga anak ko.” Sa huli, inalis niya ang kamay niya sa kamay ni Charlotte at sinabi niya, “Kapag nagustuhan ka na nga mga bata, papalayasin ko na si Bonnie at pababalikin na kita.” Hindi mapigilan ni Charlotte na palihim na umismid nang marinig niya ito. Ngayon at may villa na siya sa pinakamagandang parte ng bayan, hindi na siya babalik at titira sa isang rural na lugar na tulad ng Landry Mansion. Gayunpaman, nagpanggap pa rin siya na malungkot niyang tinanggap ang alok ni Jim. “Sige, Jim, mangako ka akin na kapag nagus
“Jim?” Nang makita na nakatitig si Jim kela Bonnie at Sean, tumingin din si Charlotte sa lalaking ito ng namumungay. “Kamukha mo ang lalaking ito noong dalawampung taong gulang ka pa lang.” Bumalik na sa sarili si Jim. “Sa tingin mo ba?” “Oo.” Kumapit si Charlotte sa braso ni Jim. “Pero masasabi ko, mas mukhang mature at matalino ka kaysa sa kanya.” Lumingon siya para ngumiti kay Jim at idinagdag niya, “Hindi ba’t parang bagay sila ni Bonnie sa isa’t isa? Sa tingin ko ay pwede silang maging magkasintahan. Tutal, kamukha mo ang lalaking ito na kapag nagsama sila ni Bonnie, matutupad ang pangarap ni Bonnie na makasama ka. Hindi ba?” Nang sabihin ito ni Charlotte, sinuri niya ang mukha ni Jim sa kahit anong pagbabago ng ekspresyon. Sumingkit ang mga mata ni Jim at ngumisi siya habang nakatitig siya kay Bonnie, na siyang masayang nakikipag usap kay Sean. “Hindi dapat sila magsama.” Humigpit ang hawak ni Charlotte kay Jim. “Sino pala sa tingin mo ang dapat maging kasama ni Bonni
Sulit siya kay Joshua...hindi katulad ni Jim.Sa sandaling naisip niya ito, nagsimulang magduda si Bonnie sa kanyang desisyon na panatilihin ang sanggol.Talaga bang itutuloy niya ang pagbubuntis?Hindi marapat kay Jim ang kanyang sakripisyo."Ingat, ingat."Sa sandaling ito, bumalik si Sean sa kotse, at sa tulong ni Harvey, dahan-dahan niyang inilabas si Shelly sa kanyang upuan. Maingat niyang dinala siya sa kanyang mga bisig, na para bang natatakot siyang ito ay mabasag.Kinailangang aminin ni Bonnie na sa maraming aspeto, si Sean ay halos kaparehong kopya ni Jim.Habang pinagmamasdan niya itong karga-karga si Shelly, hindi niya maiwasang maisip ang eksenang hawak-hawak ni Jim ang kanilang magiging baby sa kanyang mga bisig.Sa sandaling naisip niya ito, naramdaman ni Bonnie na parang may hindi nakikitang kamay na pumipiga sa kanyang puso."Bonnie?" Lumapit si Harvey sa kanya, na napansin ang lungkot sa kanyang mga mata, at marahang hinawakan ang kanyang kamay. "Gumagabi na
Nanigas ang buong katawan ni Charlotte nang marinig ang sinabi ni Jim.Bigla niyang naalala na dati, noong sinusubukan niyang kumbinsihin si Jim na dalhin sina Shelly at Harvey sa Merchant City, nagsinungaling siya sa kanya tungkol sa pagiging anak niya si Shelly.Sa oras na iyon, ang buoung akala niya ay dahil mamamatay sina Shelly at Harvey sa pagsabog sa kanilang paglipad patungong Merchant City, basta't magkunwari siyang malungkot at wasak, kaya niyang panindigan ang kanyang mga kasinungalingan.Wala sa mga iyon ang umayon sa plano!Hindi akalain ni Charlotte na makakasama nila ang kawawang anak nina Joshua at Luna sa kanilang paglalakbay dito, at hindi lang niya nagawang mahanap ang lahat ng mga nakatagong bomba, ngunit napalitan pa niya ang lahat ng flight attendant at crew nang hindi niya nalalaman!Ang mga plano ni Charlotte ay lubos na nasira.Dahil dito, buong araw siyang nalunod sa pagkabigo at galit, kaya nakalimutan na niya ang mga kasinungalingan niya noon kay Jim.
"Tayo ay…"Bago pa man matapos ni Charlotte ang kanyang pangungusap, mabilis na pinindot ng driver ang isang buton, ibinaba ang partition sa pagitan ng upuan sa harap at likod.Ang upuan sa likuran ay ganap na humiwalay at nagtago sa harap ng kotse.Tinitigan ni Charlotte ang partition board at tahimik na minura ang driver. Akala niya ba maalalahanin siya? Ginagamit niya lang siyang dahilan!”Hindi niya inaasahan na literal na gagawin ng driver ang pahiwatig.Hindi napigilan ni Jim na mapangiti nang makita niyang nakatitig si Charlotte sa partition board. "Well, pwede na tayo."Muli niyang inabot at sinubukang buksan ang kwelyo nito.Hindi dahil gusto niyang tingnan ang birthmark nito, ngunit...Nakita na niya noon ang hubad na balikat ni Charlotte, at wala siyang matandaang may nakita siya doon.Ito ay abigla-bigla sa halip, kahit na, na naalala niya na ang Number-9 ay nagsabi sa kanya tungkol sa kanyang balat noon.Kaya naman, gusto niyang kumpirmahin ulit kung totoo ito.
Naalala pa ni Bonnie kung gaano kasakit para sa kanya ang pagpapa-tattoo na ito.Noong una, kahit na palagi niyang iniisip na ang balat na ito ay kahindik-hindik, hindi niya kailanman sinadya na itago ito sa pamamagitan ng tattoo.Noong nasa bahay ampunan pa siya, minsan ay nagreklamo siya tungkol sa kanyang balat sa batang lalaki na nakilala niya doon, ngunit ang sumunod na sinabi nito sa kanya ay labis na ikinatuwa niya kaya nagbago ang isip niya tungkol sa kanyang balat.Sinabi niya, "Narinig ko na may mga anghel na tumulong sa Diyos sa paggawa ng maraming mabubuting gawa habang sila ay nasa langit, kaya't para mabayaran sila ng Diyos sa kanilang kabaitan, sadyang nag-iwan siya ng mga marka sa kanilang mga katawan nang pauwiin niya sila pababa sa lupa bilang mga tao upang hindi niya mawala ang pagsubaybay sa kanila.”"Sa ganoong paraan, makikilala sila ng Diyos kung sino sila at maipapadala ang kanyang mga pagpapala sa kanila."Ito ang unang pagkakataon na narinig ni Bonnie ang
“Syempre pwede. Ito ang magiging bahay namin sa hinaharap, kaya maaari mo itong i-renovate sa paraang gusto mo."Tumango si Charlotte, saka humakbang papunta sa sala. "Gusto kong ilipat ang sofa na ito sa isang customized, high-end na sofa. Nakita ko dati ang isa na magiging perpekto para sa espasyong ito, at nagkakahalaga ito ng 1.8 milyong dolyar. Pwede ko bang bilhin iyon?"Tumango si Jim. "Syempre pwede.""Ang mga kuwadro na gawa sa dingding ay masyadong simple; I'Ako ay nagbabalak na magsabit ng ilang mga kuwadro na gawa mula sa mga sikat na pintor. Titingin ako sa kung may nababagay sa ating bahay, ngunit para tumugma sa ating katayuan, kailangan kong bumili ng mga nagkakahalaga ng pataas sa sampung milyon.”"Gayundin, ang mga kurtina at ang mga alpombra..."Ang mga numerong lumabas sa bibig ni Charlotte ay mas malaki kaysa sa huli habang kinakalansing niya ang kanyang mga kalkulasyon para sa pagsasaayos.Tahimik na nakinig si Jim sa kanya at hindi maiwasang kumunot ang ka