Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito. “Kailan ko sinabi ‘yun?” Umikot ang mga mata ni Bonnie at mabilis niyang nilabas ang phone niya para ipakita kay Luna ang pag uusap nila kagabi. “Tingnan mo!” Tumingin si Luna sa screen, nakakunot pa rin ang noo niya. Totoo nga, ang nakalagay sa message ay, [Kung wala na ang paghihiganti sa pagitan ng pamilya Landr at pamilya Lynch, papayag ka ba na makipagbalikan kay Joshua?] Pagkatapos basahin ng mga salitang ito ng ilang beses, kinatok ni Luna ang noo niya. “Mali ba ang pag kakabasa ko sa message mo?” Naalala niya na tinanong siya ni Bonnie kung papayag siya na makipagbalikan kay Joshua kung nagpatuloy ang paghihiganti sa pagitan ng mga pamilya nila. Kaya naman, direktang humindi si Luna. Bakit pala biglang nagbago ang tanong? Bakit hindi niya gugustuhin na makipagbalikan kay Joshua kung hindi na sila magkaaway? Marami silang pinagdaanan at may apat na anak na sila, bakit siya tatanggi na sumama kay Joshua? Umikot a
“Bababa ako para kumuha ng pagkain.” “Hindi na kailangan.”Hinawakan ni Joshua ang braso ni Luna, at may bahid ng tuwa sa boses niya, sinabi niya, “Natapon mo ang pagkain; hindi naman sa hindi na ito pwedeng kainin.” Pagkatapos, hinila niya si Luna papunta sa kwarto niya at sinara niya ang pinto. Elegante na tinanggal ni Joshua ang suit jacket at shirt niya, tumingin siya kay Luna. “Ilagay mo na lang ang tray sa mesa.” Tumingin si Luna sa mesa, may mga nakakalat dito na mga papel at folder tungkol sa impormasyon ng Landry Group. Hindi lang ‘yun, may handwritten note pa na plano ni Joshua na talunin ang Landry Group sa mga susunod na pag paglalaban sa negosyo. Kumunot ang noo ni Luna, nilinis niya nag mesa ni Joshua, at nilagay niya ang tray dito. “Plano mo bang pabagsakin na ng tuluyan ang Landry Group?” “Oo.” Tinanggal ni Joshua ang shirt niya, nalantad ang maskuladong katawan niya. Pinaiwanag niya habang nililinis niya ang kanyang sarili gamit ang tuwalya, “Makikipagkit
Tumigil ang kamay ni Joshua na nakahawak sa tinidor nang marinig niya ito. Makalipas ang ilang sandali, lumingon siya at ngumiti siya kay Luna. “Sige.” Matagal na simula nang natikman niya ang luto ni Luna. Matagal na simula nang… maramdaman niya ang saya na ito. Higit sa isang taon na ang nakalipas simula nang kidnapin ni Hunter si Luna para dalhin sa Merchant City. Dahil dito, higit sa isang taon na ring nakatira si Joshua sa Merchant City. Ilang kilometro ang layo ng Merchant City sa Banyan City, at ang pagkain at paniniwala nila ay malaki ang pinagkaiba. Sa katotohanan, nahihirapan si Joshua na masanay sa bagong pamumuhay niya, ngunit kaya niya itong tiisin para kay Luna. Ngayon at nag aalok si Luna na magluto para sa kanya, wala siyang rason para tumanggi. Tinikom ni Luna ang mga labi niya at matagal siyang tumitig siya kay Joshua, na siyang kumakain pa rin, at sinabi niya, “Sa totoo lang… ang nakita mo na pag uusap namin ni Bonnie kagabi…” “Hindi ‘yun ang bala
Ngayon naman, narinig na ni Luna si Joshua. Kinagat niya ang labi niya, at lumabas na ang sagot sa bibig niya. “Oo.” Sa sandali na sabihin niya ito, napagtanto ni Luna na hindi agad dapat siya sumagot ng mabilis, ng hindi man lang nagdadalawang isip. Gayunpaman, dahil lumabas na ang mga salitang ito, wala nang lugar para pagsisihan niya ito. Bukod pa dito, ito ang katotohanan. Huminga ng malalim si Luna at tumitig siya sa mukha ni Joshua. “Joshua, kung natapos na ang paglalaban ng pamilya Lynch at pamilya Landry, papayag na ako na sumama sayo.” Alam ng lahat kung gaano niya kamahal si Joshua. “Dati, pumayag pa ako na iwanan ang lahat sa Sea City at pumunta sa Banyan City para pakasalan ka.” “Simula sa araw na ‘yun, alam ko na wala nang ibang tao sa mundo na mamahalin ko ng higit sayo.” Huminga ng malalim si Luna at nagpatuloy siya, “Dati, hindi ko naunawaan ang mga kilos mo, at akala ko ay hindi mo ako mahal, pero pagkatapos ng lahat…” Tumingin siya sa mga notes n
Medyo tulala si Luna sa sandali na lumabas siya ng kwarto ni Joshua. Dinala niya sa kusina ang dalawang ubos na plato at kutsara at tinidor at nilagay niya ito sa lababo. Habang ginagawa niya ito, hindi niya mapigilan na isipin ang sinabi ni Joshua sa kanya noong umakyat siya. ‘Mamamatay si Gwen sa oras na iwanan niya si Luke.’ Bakit? Paulit ulit ang tanong na ito sa isip ni Luna sa sandali na buksan niya ang gripo para maghugas ng plato. Bakit mamamatay si Gwen kapag iniwan niya si Luke? Ito ba ay dahil magpapadala ng tao si Luke para patayin si Gwen sa oras na umalis si Gwen ng Merchant City? Kahit na hindi ito imposible… akala pa rin ni Luna na hindi magiging malupit si Luke para patayin si Gwen, kahit na mukha siyang walang awa. "Luna." May tumunog na boses mula sa pinto ng kusina, at bumalik sa katotohanan. Tumalikod siya. May maptulang Bonnie na nakasandal sa salamin na pinto, may madilim na ekspresyon sa kanyang mga mata. “Ma… Masama ba ang itsura ko ngayon
“Kahit… kahit na makita ko lang siya mula sa malayo.” Nang makita na determinado si Bonnie, kinagat ni Luna ang labi niya, hindi siya sigurado sa sasabihin niya. “Hayaan mo siyang pumunta.” Biglang may boses na tumunog mula sa mga hagdan. Lumingon ang dalawang babae sa kusina at lumingon sila para tumingin sa direksyon ng boses— Habang suot ng buong itim, elegante na bumaba ng hagdan si Joshua at sinabi niya, “Hindi makakapag pahinga ng maayos si Bonnie kung hindi niya makikita si Jim, pero…” Tumingin ng istrikto si Joshua kay Bonnie. “Dapat kang mangako kay Luna na habang sinusundan mo siya sa Landry Mansion, kailangan mong magpanggap na isa kang katulong, at hindi mo pwedeng kausapin o makipagkita ng pribado kay Jim.” “Hindi mo pwedeng ipaalam sa kanya na buntis ka at siya ang tatay.” Nang makababa na ng hagdan si Joshua, pumunta siya sa sala, at umupo siya sa sofa. “May ideya na ako ng sitwasyon ni Roanne ngayon.” “Sa ngayon, hindi lang nawala ang mga alaala ni Jim,
Nawala ang kulay sa mukha ni Bonnie nang marinig niya ang mga salita ni Luna. Kinagat niya ang labi niya at yumuko siya para tumitig sa daliri niya, hindi siya sigurado sa gagawin niya. Alam ni Bonnie na ang inihanda ni Joshua ay para sa ikabubuti ni Bonnie at ng anak niya. Sang ayon din siya na ang plano ni Joshua ay ang pinakamagandang pagpipilian niya ngayon. Para bumalik sa Banyan City, kung saan kayang tumulong si Jude na alagaan ang Craig Group habang makakapag pahinga si Bonnie at hintayin para ipanganak ang bata… Ito ang pinakamagandang pwede niyang gawin para masigurado na sa loob ng walong buwan, isisilang ng walang problema ang anak niya. Kahit gaano kalakas sina Charlotte at Jim, hindi nila masusundan si Bonnie sa Banyan City. Gayunpaman, nagising siya sa katotohanan dahil sa mga sinabi ni Luna. Kapag umalis si Bonnie ng Merchant City ng walong buwan… Maaalala pa ba ni Jim si Bonnie pagkatapos ng matagal na panahon? Hindi sigurado si Bonnie sa sagot niya,
“Maganda siya, at mukhang isa siyang matalinong babae.” Namula ang mukha ni Theo habang sumagot siya, “Oo, at isa siyang mabuting babae.” “Akala ko dati ay isa lang siyang mahusay na doctor, pero habang mas nakilala ko ang tungkol sa nakaraan niya, mas hinahangaan ko siya.” Habang sinasabi niya ito, tumitig siya sa malayo, iniisip niya pa rin si Dr. Rachel. “Noong una, akala ko ay lumaki siya sa isang pamilya ng mga doctor para maging isang mahusay na doctor, pero pagkatapos nito, natuklasan ko na isa siyang ampon na lumaki sa isang bahay ampunan. Ang lahat ng meron siya ngayon ay resulta ng pagsisikap at determinasyon niya…” Tumango si Bonnie at sang ayon siya dito. “‘Wag mong maliitin ang mga bata na lumaki sa bahay ampunan; nakakagulat ang katatagan nila.” Pagkatapos, tumuro siya sa sarili niya at dinagdag niya, “Sa totoo lang, lumaki rin ako sa isang bahay ampunan.” Hindi mapigilan ni Theo na kumunot ang noo niya nang marinig niya ito. Makalipas ang ilang sandali, lumin
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya