“Kahit… kahit na makita ko lang siya mula sa malayo.” Nang makita na determinado si Bonnie, kinagat ni Luna ang labi niya, hindi siya sigurado sa sasabihin niya. “Hayaan mo siyang pumunta.” Biglang may boses na tumunog mula sa mga hagdan. Lumingon ang dalawang babae sa kusina at lumingon sila para tumingin sa direksyon ng boses— Habang suot ng buong itim, elegante na bumaba ng hagdan si Joshua at sinabi niya, “Hindi makakapag pahinga ng maayos si Bonnie kung hindi niya makikita si Jim, pero…” Tumingin ng istrikto si Joshua kay Bonnie. “Dapat kang mangako kay Luna na habang sinusundan mo siya sa Landry Mansion, kailangan mong magpanggap na isa kang katulong, at hindi mo pwedeng kausapin o makipagkita ng pribado kay Jim.” “Hindi mo pwedeng ipaalam sa kanya na buntis ka at siya ang tatay.” Nang makababa na ng hagdan si Joshua, pumunta siya sa sala, at umupo siya sa sofa. “May ideya na ako ng sitwasyon ni Roanne ngayon.” “Sa ngayon, hindi lang nawala ang mga alaala ni Jim,
Nawala ang kulay sa mukha ni Bonnie nang marinig niya ang mga salita ni Luna. Kinagat niya ang labi niya at yumuko siya para tumitig sa daliri niya, hindi siya sigurado sa gagawin niya. Alam ni Bonnie na ang inihanda ni Joshua ay para sa ikabubuti ni Bonnie at ng anak niya. Sang ayon din siya na ang plano ni Joshua ay ang pinakamagandang pagpipilian niya ngayon. Para bumalik sa Banyan City, kung saan kayang tumulong si Jude na alagaan ang Craig Group habang makakapag pahinga si Bonnie at hintayin para ipanganak ang bata… Ito ang pinakamagandang pwede niyang gawin para masigurado na sa loob ng walong buwan, isisilang ng walang problema ang anak niya. Kahit gaano kalakas sina Charlotte at Jim, hindi nila masusundan si Bonnie sa Banyan City. Gayunpaman, nagising siya sa katotohanan dahil sa mga sinabi ni Luna. Kapag umalis si Bonnie ng Merchant City ng walong buwan… Maaalala pa ba ni Jim si Bonnie pagkatapos ng matagal na panahon? Hindi sigurado si Bonnie sa sagot niya,
“Maganda siya, at mukhang isa siyang matalinong babae.” Namula ang mukha ni Theo habang sumagot siya, “Oo, at isa siyang mabuting babae.” “Akala ko dati ay isa lang siyang mahusay na doctor, pero habang mas nakilala ko ang tungkol sa nakaraan niya, mas hinahangaan ko siya.” Habang sinasabi niya ito, tumitig siya sa malayo, iniisip niya pa rin si Dr. Rachel. “Noong una, akala ko ay lumaki siya sa isang pamilya ng mga doctor para maging isang mahusay na doctor, pero pagkatapos nito, natuklasan ko na isa siyang ampon na lumaki sa isang bahay ampunan. Ang lahat ng meron siya ngayon ay resulta ng pagsisikap at determinasyon niya…” Tumango si Bonnie at sang ayon siya dito. “‘Wag mong maliitin ang mga bata na lumaki sa bahay ampunan; nakakagulat ang katatagan nila.” Pagkatapos, tumuro siya sa sarili niya at dinagdag niya, “Sa totoo lang, lumaki rin ako sa isang bahay ampunan.” Hindi mapigilan ni Theo na kumunot ang noo niya nang marinig niya ito. Makalipas ang ilang sandali, lumin
Kinuha ni Bonnie ang papel mula kay Theo ng nakasimangot. Klaro na nakasulat dito na tumira ng sampung si Roanne sa Love and Kindness Children’s Home, pero…” Hindi maalala ni Bonnie ang kahit anong tungkol sa kanya. May litrato ng batang Roanne na kasama sa papel, ngunit pagkatapos itong titigan, hindi makilala ni Bonnie ang batang babaeng ito. Matagal siyang nag isip ng malalim, sa huli, sumakit ang ulo niya mula sa pagpokus niya. Gayunpaman, hindi niya pa rin maalala kung nakilala niya na si Roanne dati. Sa katotohanan, malabo lang ang mga alaala niya noong bata siya. Nabura ang mga alaala niya noong bata siya at napinsala ang utak niya dahil sa aksidente na natamo niya noong anim na taon na ang nakalipas. Kahit na bumalik ang mga alaala niya sa lahat ng nangyari bago ang aksidente noong anim na taon na ang nakalipas, hindi niya pa rin maalala ang kahit anong tungkol sa pagkabata niya. Ang tanging naaalala niya ay may nakilala siyang mas matandang lalaki sa kanya sa b
“Ang akala ko ay ang isang masayahing tao lang na tulad mo ang magkakagusto sa kulay na pula. Hindi ko inaasahan na ang isang malungkot na babaeng tulad ni Charlotte ay magkakagusto rin sa kulay na ito.” Tutal, ang pula ay isang masaya na kulay na puno ng pasyon, at si Charlotte ay hindi tugma sa dalawang mga salitang ito. Hindi lang si Joshua ang nakaisip nito; tila sang ayon ang lahat dito. Nagbiro pa si Christopher tungkol dito, sinabi niya na baka napagkamalan niya na ibang tao si Charlotte. Sinabi ni Christopher na ayon sa libro na binasa niya tungkol sa color psychology, ang isang tao ay magiging malapit sa kulay na tugma sa pagkatao nila. Ang teorya na ito ay maraming ebidensya na siyentipiko na sumusuporta dito. Sa mga oras na ‘yun, hindi naniniwala si Joshua kay Christopher noong sinabi ito ni Christopher, at akala niya pa ay nasisiraan na si Christopher sa kakabasa ng masyado maraming mga libro. Paano naman kakatawan ang paboritong kulay ng isang tao sa pagkatao n
"Tama ba ako?" Napangiti si Joshua habang pinagmamasdan ang pagkawala ng kulay sa mukha ni Bonnie. Nagtaas siya ng kilay at sinulyapan si Luna na abala pa rin sa pagbabasa sa sofa. "Lumabas ka muna sandali." Naputol ang pag-iisip ni Luna kay Joshua. Kumunot ang noo niya at tinapunan siya ng masamang tingin. "Meron pa akong isang oras na natitira!" Hindi pa niya natatapos basahin ang lahat, kaya bakit siya iniistorbo ni Joshua? Nang makita kung gaano kadismaya si Luna, napangiti si Joshua at matikas na sumandal sa frame ng pinto. Well, kung ayaw mong malaman kung paano nagkakilala ang iyong kapatid at magiging hipag, eh di bahala ka at manatili ka sa loob. Hindi mapigilan ni Luna ang pagkunot ng noo nang marinig ito. "Si Bonnie at ang kapatid ko ay nagkita dahil sa akin, hindi mo ba naaalala?" Naalala pa niya na sa Banyan City ang unang pagkikita nina Jim at Bonnie. Noong panahong iyon, sinunog ni Aura ang Blue Bay Villa, at nang bumalik sina Luna at Bonnie sa mga guho upa
Sa sandaling naisip niya ito, si Luna ay suminghot at tumayo. Pagkatapos, lumapit siya kay Joshua at hinawakan ang mga kamay nito. "Huwag kang mag-alala; pagsisikapan ko talaga ang lahat. At saka..." Ibinaba niya ang ulo para tingnan ang mga kamay nito. "I will try my best para malaman kung ano ang nangyari sa Tita Lucy mo at matuklasan ang katotohanan." Lumaganap ang init sa puso ni Joshua nang marinig niya ito. Inabot niya at hinila si Luna sa yakap niya. "Wala sa mga ito ang mahalaga sa akin ngayon.” “Ang pinakamahalagang bagay ay kung gumawa ng masama sa iyo sina Charlotte at Jim mamaya sa Landry Mansion…” “Hindi ka dapat magpigil dahil kapatid mo siya. Tandaan mo, kapag sinubukan ka niyang saktan, kailangan mong gumanti.” "Pagkatapos, kailangan mong makaalis kaagad doon at huwag ka nang lumapit pa sa kanya." Napasinghap si Joshua sa mabangong buhok ni Luna habang nakayakap sa kanya. "Wala nang mas mahalaga sa akin kundi ang kaligtasan mo." Tumango si Luna nang mara
Nagpalitan ng tingin sina Luna at Joshua.Alam na alam nilang dalawa na si Bonnie ang gagawa ng desisyong ito.Nag-aatubili siyang umalis sa Merchant City noong una, at pagkatapos niyang malaman ang katotohanan ng unang pagkikita nila ni Jim noong bata pa sila, imposibleng kumbinsihin siyang umalis.Kaya naman, tumango si Luna at sinabing, "Sige, kung ganoon. Maaari kang manatili dito sa amin at tulungan kaming mabawi ang mga alaala ni Jim."Isang mapait na tawa ang pinakawalan ni Bonnie at tumango. "Sana maging maayos ang lahat."With that, tumalikod siya at umakyat sa kwarto niya. "Magpapalit ako."Pagkaraan ng sampung minuto, muli siyang nagpakita, nakasuot ng makapal na damit at nakasuot ng cap at maskara. Wala ni isang pulgada ng balat niya ang nakikita.Nang makita ang pagtataka ni Luna, tumawa si Bonnie at ibinaba pa ang kanyang takip upang matakpan ang kanyang mukha. "Hindi pa ako lubos na sigurado kung si Jim nga ang batang nakilala ko noong bata pa ako, at hindi ako si