Ngayon naman, narinig na ni Luna si Joshua. Kinagat niya ang labi niya, at lumabas na ang sagot sa bibig niya. “Oo.” Sa sandali na sabihin niya ito, napagtanto ni Luna na hindi agad dapat siya sumagot ng mabilis, ng hindi man lang nagdadalawang isip. Gayunpaman, dahil lumabas na ang mga salitang ito, wala nang lugar para pagsisihan niya ito. Bukod pa dito, ito ang katotohanan. Huminga ng malalim si Luna at tumitig siya sa mukha ni Joshua. “Joshua, kung natapos na ang paglalaban ng pamilya Lynch at pamilya Landry, papayag na ako na sumama sayo.” Alam ng lahat kung gaano niya kamahal si Joshua. “Dati, pumayag pa ako na iwanan ang lahat sa Sea City at pumunta sa Banyan City para pakasalan ka.” “Simula sa araw na ‘yun, alam ko na wala nang ibang tao sa mundo na mamahalin ko ng higit sayo.” Huminga ng malalim si Luna at nagpatuloy siya, “Dati, hindi ko naunawaan ang mga kilos mo, at akala ko ay hindi mo ako mahal, pero pagkatapos ng lahat…” Tumingin siya sa mga notes n
Medyo tulala si Luna sa sandali na lumabas siya ng kwarto ni Joshua. Dinala niya sa kusina ang dalawang ubos na plato at kutsara at tinidor at nilagay niya ito sa lababo. Habang ginagawa niya ito, hindi niya mapigilan na isipin ang sinabi ni Joshua sa kanya noong umakyat siya. ‘Mamamatay si Gwen sa oras na iwanan niya si Luke.’ Bakit? Paulit ulit ang tanong na ito sa isip ni Luna sa sandali na buksan niya ang gripo para maghugas ng plato. Bakit mamamatay si Gwen kapag iniwan niya si Luke? Ito ba ay dahil magpapadala ng tao si Luke para patayin si Gwen sa oras na umalis si Gwen ng Merchant City? Kahit na hindi ito imposible… akala pa rin ni Luna na hindi magiging malupit si Luke para patayin si Gwen, kahit na mukha siyang walang awa. "Luna." May tumunog na boses mula sa pinto ng kusina, at bumalik sa katotohanan. Tumalikod siya. May maptulang Bonnie na nakasandal sa salamin na pinto, may madilim na ekspresyon sa kanyang mga mata. “Ma… Masama ba ang itsura ko ngayon
“Kahit… kahit na makita ko lang siya mula sa malayo.” Nang makita na determinado si Bonnie, kinagat ni Luna ang labi niya, hindi siya sigurado sa sasabihin niya. “Hayaan mo siyang pumunta.” Biglang may boses na tumunog mula sa mga hagdan. Lumingon ang dalawang babae sa kusina at lumingon sila para tumingin sa direksyon ng boses— Habang suot ng buong itim, elegante na bumaba ng hagdan si Joshua at sinabi niya, “Hindi makakapag pahinga ng maayos si Bonnie kung hindi niya makikita si Jim, pero…” Tumingin ng istrikto si Joshua kay Bonnie. “Dapat kang mangako kay Luna na habang sinusundan mo siya sa Landry Mansion, kailangan mong magpanggap na isa kang katulong, at hindi mo pwedeng kausapin o makipagkita ng pribado kay Jim.” “Hindi mo pwedeng ipaalam sa kanya na buntis ka at siya ang tatay.” Nang makababa na ng hagdan si Joshua, pumunta siya sa sala, at umupo siya sa sofa. “May ideya na ako ng sitwasyon ni Roanne ngayon.” “Sa ngayon, hindi lang nawala ang mga alaala ni Jim,
Nawala ang kulay sa mukha ni Bonnie nang marinig niya ang mga salita ni Luna. Kinagat niya ang labi niya at yumuko siya para tumitig sa daliri niya, hindi siya sigurado sa gagawin niya. Alam ni Bonnie na ang inihanda ni Joshua ay para sa ikabubuti ni Bonnie at ng anak niya. Sang ayon din siya na ang plano ni Joshua ay ang pinakamagandang pagpipilian niya ngayon. Para bumalik sa Banyan City, kung saan kayang tumulong si Jude na alagaan ang Craig Group habang makakapag pahinga si Bonnie at hintayin para ipanganak ang bata… Ito ang pinakamagandang pwede niyang gawin para masigurado na sa loob ng walong buwan, isisilang ng walang problema ang anak niya. Kahit gaano kalakas sina Charlotte at Jim, hindi nila masusundan si Bonnie sa Banyan City. Gayunpaman, nagising siya sa katotohanan dahil sa mga sinabi ni Luna. Kapag umalis si Bonnie ng Merchant City ng walong buwan… Maaalala pa ba ni Jim si Bonnie pagkatapos ng matagal na panahon? Hindi sigurado si Bonnie sa sagot niya,
“Maganda siya, at mukhang isa siyang matalinong babae.” Namula ang mukha ni Theo habang sumagot siya, “Oo, at isa siyang mabuting babae.” “Akala ko dati ay isa lang siyang mahusay na doctor, pero habang mas nakilala ko ang tungkol sa nakaraan niya, mas hinahangaan ko siya.” Habang sinasabi niya ito, tumitig siya sa malayo, iniisip niya pa rin si Dr. Rachel. “Noong una, akala ko ay lumaki siya sa isang pamilya ng mga doctor para maging isang mahusay na doctor, pero pagkatapos nito, natuklasan ko na isa siyang ampon na lumaki sa isang bahay ampunan. Ang lahat ng meron siya ngayon ay resulta ng pagsisikap at determinasyon niya…” Tumango si Bonnie at sang ayon siya dito. “‘Wag mong maliitin ang mga bata na lumaki sa bahay ampunan; nakakagulat ang katatagan nila.” Pagkatapos, tumuro siya sa sarili niya at dinagdag niya, “Sa totoo lang, lumaki rin ako sa isang bahay ampunan.” Hindi mapigilan ni Theo na kumunot ang noo niya nang marinig niya ito. Makalipas ang ilang sandali, lumin
Kinuha ni Bonnie ang papel mula kay Theo ng nakasimangot. Klaro na nakasulat dito na tumira ng sampung si Roanne sa Love and Kindness Children’s Home, pero…” Hindi maalala ni Bonnie ang kahit anong tungkol sa kanya. May litrato ng batang Roanne na kasama sa papel, ngunit pagkatapos itong titigan, hindi makilala ni Bonnie ang batang babaeng ito. Matagal siyang nag isip ng malalim, sa huli, sumakit ang ulo niya mula sa pagpokus niya. Gayunpaman, hindi niya pa rin maalala kung nakilala niya na si Roanne dati. Sa katotohanan, malabo lang ang mga alaala niya noong bata siya. Nabura ang mga alaala niya noong bata siya at napinsala ang utak niya dahil sa aksidente na natamo niya noong anim na taon na ang nakalipas. Kahit na bumalik ang mga alaala niya sa lahat ng nangyari bago ang aksidente noong anim na taon na ang nakalipas, hindi niya pa rin maalala ang kahit anong tungkol sa pagkabata niya. Ang tanging naaalala niya ay may nakilala siyang mas matandang lalaki sa kanya sa b
“Ang akala ko ay ang isang masayahing tao lang na tulad mo ang magkakagusto sa kulay na pula. Hindi ko inaasahan na ang isang malungkot na babaeng tulad ni Charlotte ay magkakagusto rin sa kulay na ito.” Tutal, ang pula ay isang masaya na kulay na puno ng pasyon, at si Charlotte ay hindi tugma sa dalawang mga salitang ito. Hindi lang si Joshua ang nakaisip nito; tila sang ayon ang lahat dito. Nagbiro pa si Christopher tungkol dito, sinabi niya na baka napagkamalan niya na ibang tao si Charlotte. Sinabi ni Christopher na ayon sa libro na binasa niya tungkol sa color psychology, ang isang tao ay magiging malapit sa kulay na tugma sa pagkatao nila. Ang teorya na ito ay maraming ebidensya na siyentipiko na sumusuporta dito. Sa mga oras na ‘yun, hindi naniniwala si Joshua kay Christopher noong sinabi ito ni Christopher, at akala niya pa ay nasisiraan na si Christopher sa kakabasa ng masyado maraming mga libro. Paano naman kakatawan ang paboritong kulay ng isang tao sa pagkatao n
"Tama ba ako?" Napangiti si Joshua habang pinagmamasdan ang pagkawala ng kulay sa mukha ni Bonnie. Nagtaas siya ng kilay at sinulyapan si Luna na abala pa rin sa pagbabasa sa sofa. "Lumabas ka muna sandali." Naputol ang pag-iisip ni Luna kay Joshua. Kumunot ang noo niya at tinapunan siya ng masamang tingin. "Meron pa akong isang oras na natitira!" Hindi pa niya natatapos basahin ang lahat, kaya bakit siya iniistorbo ni Joshua? Nang makita kung gaano kadismaya si Luna, napangiti si Joshua at matikas na sumandal sa frame ng pinto. Well, kung ayaw mong malaman kung paano nagkakilala ang iyong kapatid at magiging hipag, eh di bahala ka at manatili ka sa loob. Hindi mapigilan ni Luna ang pagkunot ng noo nang marinig ito. "Si Bonnie at ang kapatid ko ay nagkita dahil sa akin, hindi mo ba naaalala?" Naalala pa niya na sa Banyan City ang unang pagkikita nina Jim at Bonnie. Noong panahong iyon, sinunog ni Aura ang Blue Bay Villa, at nang bumalik sina Luna at Bonnie sa mga guho upa