“Maganda siya, at mukhang isa siyang matalinong babae.” Namula ang mukha ni Theo habang sumagot siya, “Oo, at isa siyang mabuting babae.” “Akala ko dati ay isa lang siyang mahusay na doctor, pero habang mas nakilala ko ang tungkol sa nakaraan niya, mas hinahangaan ko siya.” Habang sinasabi niya ito, tumitig siya sa malayo, iniisip niya pa rin si Dr. Rachel. “Noong una, akala ko ay lumaki siya sa isang pamilya ng mga doctor para maging isang mahusay na doctor, pero pagkatapos nito, natuklasan ko na isa siyang ampon na lumaki sa isang bahay ampunan. Ang lahat ng meron siya ngayon ay resulta ng pagsisikap at determinasyon niya…” Tumango si Bonnie at sang ayon siya dito. “‘Wag mong maliitin ang mga bata na lumaki sa bahay ampunan; nakakagulat ang katatagan nila.” Pagkatapos, tumuro siya sa sarili niya at dinagdag niya, “Sa totoo lang, lumaki rin ako sa isang bahay ampunan.” Hindi mapigilan ni Theo na kumunot ang noo niya nang marinig niya ito. Makalipas ang ilang sandali, lumin
Kinuha ni Bonnie ang papel mula kay Theo ng nakasimangot. Klaro na nakasulat dito na tumira ng sampung si Roanne sa Love and Kindness Children’s Home, pero…” Hindi maalala ni Bonnie ang kahit anong tungkol sa kanya. May litrato ng batang Roanne na kasama sa papel, ngunit pagkatapos itong titigan, hindi makilala ni Bonnie ang batang babaeng ito. Matagal siyang nag isip ng malalim, sa huli, sumakit ang ulo niya mula sa pagpokus niya. Gayunpaman, hindi niya pa rin maalala kung nakilala niya na si Roanne dati. Sa katotohanan, malabo lang ang mga alaala niya noong bata siya. Nabura ang mga alaala niya noong bata siya at napinsala ang utak niya dahil sa aksidente na natamo niya noong anim na taon na ang nakalipas. Kahit na bumalik ang mga alaala niya sa lahat ng nangyari bago ang aksidente noong anim na taon na ang nakalipas, hindi niya pa rin maalala ang kahit anong tungkol sa pagkabata niya. Ang tanging naaalala niya ay may nakilala siyang mas matandang lalaki sa kanya sa b
“Ang akala ko ay ang isang masayahing tao lang na tulad mo ang magkakagusto sa kulay na pula. Hindi ko inaasahan na ang isang malungkot na babaeng tulad ni Charlotte ay magkakagusto rin sa kulay na ito.” Tutal, ang pula ay isang masaya na kulay na puno ng pasyon, at si Charlotte ay hindi tugma sa dalawang mga salitang ito. Hindi lang si Joshua ang nakaisip nito; tila sang ayon ang lahat dito. Nagbiro pa si Christopher tungkol dito, sinabi niya na baka napagkamalan niya na ibang tao si Charlotte. Sinabi ni Christopher na ayon sa libro na binasa niya tungkol sa color psychology, ang isang tao ay magiging malapit sa kulay na tugma sa pagkatao nila. Ang teorya na ito ay maraming ebidensya na siyentipiko na sumusuporta dito. Sa mga oras na ‘yun, hindi naniniwala si Joshua kay Christopher noong sinabi ito ni Christopher, at akala niya pa ay nasisiraan na si Christopher sa kakabasa ng masyado maraming mga libro. Paano naman kakatawan ang paboritong kulay ng isang tao sa pagkatao n
"Tama ba ako?" Napangiti si Joshua habang pinagmamasdan ang pagkawala ng kulay sa mukha ni Bonnie. Nagtaas siya ng kilay at sinulyapan si Luna na abala pa rin sa pagbabasa sa sofa. "Lumabas ka muna sandali." Naputol ang pag-iisip ni Luna kay Joshua. Kumunot ang noo niya at tinapunan siya ng masamang tingin. "Meron pa akong isang oras na natitira!" Hindi pa niya natatapos basahin ang lahat, kaya bakit siya iniistorbo ni Joshua? Nang makita kung gaano kadismaya si Luna, napangiti si Joshua at matikas na sumandal sa frame ng pinto. Well, kung ayaw mong malaman kung paano nagkakilala ang iyong kapatid at magiging hipag, eh di bahala ka at manatili ka sa loob. Hindi mapigilan ni Luna ang pagkunot ng noo nang marinig ito. "Si Bonnie at ang kapatid ko ay nagkita dahil sa akin, hindi mo ba naaalala?" Naalala pa niya na sa Banyan City ang unang pagkikita nina Jim at Bonnie. Noong panahong iyon, sinunog ni Aura ang Blue Bay Villa, at nang bumalik sina Luna at Bonnie sa mga guho upa
Sa sandaling naisip niya ito, si Luna ay suminghot at tumayo. Pagkatapos, lumapit siya kay Joshua at hinawakan ang mga kamay nito. "Huwag kang mag-alala; pagsisikapan ko talaga ang lahat. At saka..." Ibinaba niya ang ulo para tingnan ang mga kamay nito. "I will try my best para malaman kung ano ang nangyari sa Tita Lucy mo at matuklasan ang katotohanan." Lumaganap ang init sa puso ni Joshua nang marinig niya ito. Inabot niya at hinila si Luna sa yakap niya. "Wala sa mga ito ang mahalaga sa akin ngayon.” “Ang pinakamahalagang bagay ay kung gumawa ng masama sa iyo sina Charlotte at Jim mamaya sa Landry Mansion…” “Hindi ka dapat magpigil dahil kapatid mo siya. Tandaan mo, kapag sinubukan ka niyang saktan, kailangan mong gumanti.” "Pagkatapos, kailangan mong makaalis kaagad doon at huwag ka nang lumapit pa sa kanya." Napasinghap si Joshua sa mabangong buhok ni Luna habang nakayakap sa kanya. "Wala nang mas mahalaga sa akin kundi ang kaligtasan mo." Tumango si Luna nang mara
Nagpalitan ng tingin sina Luna at Joshua.Alam na alam nilang dalawa na si Bonnie ang gagawa ng desisyong ito.Nag-aatubili siyang umalis sa Merchant City noong una, at pagkatapos niyang malaman ang katotohanan ng unang pagkikita nila ni Jim noong bata pa sila, imposibleng kumbinsihin siyang umalis.Kaya naman, tumango si Luna at sinabing, "Sige, kung ganoon. Maaari kang manatili dito sa amin at tulungan kaming mabawi ang mga alaala ni Jim."Isang mapait na tawa ang pinakawalan ni Bonnie at tumango. "Sana maging maayos ang lahat."With that, tumalikod siya at umakyat sa kwarto niya. "Magpapalit ako."Pagkaraan ng sampung minuto, muli siyang nagpakita, nakasuot ng makapal na damit at nakasuot ng cap at maskara. Wala ni isang pulgada ng balat niya ang nakikita.Nang makita ang pagtataka ni Luna, tumawa si Bonnie at ibinaba pa ang kanyang takip upang matakpan ang kanyang mukha. "Hindi pa ako lubos na sigurado kung si Jim nga ang batang nakilala ko noong bata pa ako, at hindi ako si
Habang sinasabi niya ito, tinuro ni Gwen ang hilera ng mga itim na sasakyan na sumusunod sa likuran nila. "Kung i-hostage ka nila sa Landry Mansion at tatanggihan kang paalisin, mananatili kami doon hanggang sa sumuko sila.”"Kung mangyayari iyon, tiyak na sasalakayin sila ng mga tauhan ni Luke."Kasama niyon, hinawakan ni Gwen ang braso ni Luna at ngumiti sa kanya. "Hindi ba ito isang matalinong plano?"Sinipsip ni Luna ang kanyang labi sa pagitan ng kanyang mga ngipin, sa sobrang gulat na hindi makapagsalita. Makalipas ang ilang segundo, tumango siya. "Ito ay... Ito ay matalinong plano."Napakatalino, sa katunayan, na hindi man lang siya nangahas na mangarap na mangyari ito.Paano nila maiisip ni Bonnie na isang araw, sasamahan sila ni Luke Jones, ang kilalang lider ng gang ng Sea City at Merchant City, sa isang negosasyon?Hindi nila naisip sa pinakamabangis na panaginip na mangyayari ito.Gayunpaman, hindi si Joshua ang naglagay ng pabor para sa kanila, kundi si Gwen sa hali
Hindi napigilan ni Roanne ang pagkunot ng noo nang marinig ang mapang-asar na tono ni Charlotte.Tinitigan niya ang malamig at hinugis na mukha ni Charlotte at tumutol, "Pero Charlotte, ako ay..."Bakas sa tono niya ang pagkapahiya habang sinasabing, "May mahal akong iba."Agad na kumunot ang noo ni Charlotte sa narinig.Tinapunan niya ng malamig na tingin si Roanne. "May mahal ka ng iba? Sino yun?"Ang kapal mong sabihin sa akin na matagumpay kang naakit ni Joshua Lynch sa isa sa mga tauhan niya!"Napakagat labi si Roanne nang marinig niyang binibigkas ni Charlotte ang salitang 'seduce.'"Hindi, siyempre hindi."Pinikit ni Charlotte ang kanyang mga mata at tinitigan ang kapatid na may pagdududa. "Kung gayon sino ito?"Natigilan si Roanne sa kanyang kinatatayuan.Ang taong minamahal niya ay walang iba kundi si Theo.Hindi niya mapaglabanan ang mga magiliw, matatalino, at scholar na mga artista tulad ni Theo, ngunit siya ay kaibigan ni Joshua at Luna, kung tutuusin.Kung sas
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya