Pinikit ni Charlotte ang kanyang mga mata at mabilis na hinawakan ang kamay ni Jim. "Hindi ka ba pumapayag, Jim?"Sa wakas ay nawala si Jim sa kanyang pagkatulala at inilipat ang kanyang tingin kay Bonnie at Christopher. "Masaya ako na sa wakas ay nakilala na ni Christopher ang isang taong gusto niya,pero hindi ko iniisip na...ang babaeng ito ang tama para sa kanya."Sabay silang lumaki ni Christopher.Noong una niyang nakilala ang Number-9 sa bahay-ampunan, si Christopher ay nahuhulog sa kanyang pananaliksik ng alternatibong gamot.Pagkatapos niyang lumaki at maiuwi ang Number-9 mula sa ampunan, si Christopher ay nalubog pa rin sa kanyang pananaliksik ng alternatibong gamot.Anim na taon na ang nakalilipas, nang si Charlotte ay niloko ni Heather at napilitang umalis sa Merchant City, si Christopher ay abala pa rin sa kanyang pananaliksik.Biglang-bigla, ang batang si Christopher, na nabaon sa kanyang pagmamahal sa medisina sa lahat ng mga taon na ito, ay sa wakas ay nahulog sa i
"Charlotte."Masasabi ni Jim na medyo kakaiba ang ugali ni Charlotte. Kumunot ang noo niya at itinaas ang baba niya, pinilit itong salubungin ng tingin. "Hindi mo ba gusto si Harvey?"May bakas ng pagtatanong sa kanyang titig, na sinamahan pa ng poot at panlalamig.Matalim ang titig niya na parang tatagos sa lahat ng iniisip niya at maaabot ang pinakamalalim niyang pagnanasa.Bahagya siyang natakot dito at hindi naglakas-loob na salubungin ang mga mata nito. Sa halip, tumalikod siya at sinabing, "Hindi ko sinabing hindi ko siya gusto."Ngumuso siya at nagpatuloy, "Natatakot lang ako na hindi niya ako magugustuhan…”"Kung tutuusin, umalis na ako sa Merchant City hindi nagtagal pagkatapos niyang ipanganak, at ngayong anim na siya, nag-aalala akong hindi niya ako tatanggapin..."Kasama nniyon, pinunasan niya ang kanyang mga luha at idinagdag, "Sigurado akong hindi niya ako magugustuhan, at ako ay...""Siyempre gagawin niya." Isang pahiwatig ng sakit ang bumalot sa puso ni Jim haba
"Ngayong nawala na ang lahat ng alaala ni Jim sa kanyang nakaraan, araw-araw ay parang pagpapahirap sa kanya, kaya napagpasyahan kong dalhin siya dito para sa isang checkup upang makita kung anumang bagay ay maaaring gawin upang mabawi ang kanyang mga alaala."Kasabay nito, inabot niya ang kamay niya sa mahigpit na baywang ni Jim habang idinagdag niya, "Hindi lang iyon, ngunit maraming mapanlinlang na babae diyan na, alam na nawala na ang alaala ni Jim, sinubukan siyang linlangin sa pag-iisip na mayroon siya, na naging hindi tapat at walang pili sa nakalipas na anim na taon.”"Ang mga babaeng ito ay tiyak na medyo masakit sa pwet," sabi niya, sumulyap kay Bonnie. "Hindi ba Ms. Craig?"Saglit na tinitigan ni Bonnie ang braso ni Jim na nakapulupot sa balikat ni Charlotte bago tuluyang ibinaling ang tingin sa mga nagbabagong numero sa itaas ng mga pintuan ng elevator. "Tama ka. Ang mga babaeng ito na sumusubok na magnakaw ng mga nobyo ng ibang tao kapag sila ay nasa kanilang pinaka-mah
Hindi napigilan ni Roanne ang mapait na ngiti sa kanyang mukha nang marinig niyang pinagalitan siya ni Charlotte sa telepono. "Charlotte, sigurado ka bang gusto mo akong kausapin ng malakas?"With that, inangat niya ang ulo niya para sulyapan ang butler. "Ipagpaumanhin nyo kami.”Tumigil sandali ang butler, saka tumayo at lumabas ng silid.Matapos marinig ang kanyang mga yapak na nawala, sa wakas ay inikot ni Roanne ang kanyang katawan sa isang mas komportableng posisyon at sinabi sa mahinang boses, "Hindi mo pa nagawang suhulan ang butler ng pamilya Landry, kaya bakit mo ako kinakausap nang napakalakas, na alam mong idinayal mo ang number niya para makausap ako? Gusto mo bang malaman niya ang ginawa natin kay Jim?"Bahagyang kumunot ang noo ni Charlotte nang marinig ito, at halos lahat ng galit niya ay napawi.Siya ay naiinip na malaman ang katotohanan kaya't nailabas niya ang lahat ng kanyang galit nang marinig niya ang boses ni Roanne. Nakalimutan pa niyang nandoon ang butler n
"Kapag nangyari 'yon, malalantad din ang ginawa mo six years ago.”"Gayunpaman, kung ipaalala mo sa kanya ang pag-iral ni Harvey, magbabago ang lahat."Agad namang lumuwag ang nakakunot na kilay ni Charlotte sa narinig. Nagpakawala siya ng hininga at nagtanong, "Ibig sabihin ba nito na ang pagpapaalam sa kanya tungkol kay Harvey ay hahadlang sa kanya na imbestigahan ang nangyari anim na taon na ang nakakaraan?""I guess masasabi mo yan." Napabuntong-hininga si Roanne at nagpaliwanag, "Ang tanging naaalala lang ni Jim ngayon ay ipinagbuntis si Harvey ng isang babaeng nakilala niya sa Banyan City.”"Maaari kang magpanggap na tulungan siyang masubaybayan ang babaeng ito. Ngayong pinagkakatiwalaan ka niya, hindi ka na niya pagdududahan, kahit na hindi natin mailabas ang anumang katibayan ng pagkamatay ng babaeng ito. Sa ganoong paraan, hindi niya malalaman na si Bonnie ang ina ni Harvey kung tutuusin."Hawak hawak ang kanyang telepono, kitang-kitang lumuwag ang ekspresyon ni Charlotte
Sa Merchant City Central Hospital.Matapos makumpleto ang lahat ng kinakailangang pagsusuri, umupo si Jim sa silid ng doktor at nakinig sa paliwanag ng doktor."Sa ilalim ng normal na mga pangyayari, ang mga tao ay karaniwang mawawala ang kanilang mga alaala pagkatapos na maranasan ang matinding pisikal at sikolohikal na trauma. Ang iyong sitwasyon, gayunpaman, Mr. Landry...ay medyo kakaiba."Napakunot ang noo ng doktor sa pagtataka habang nakatitig sa lab report ni Jim. "Magrereseta ako sa iyo ng ilang mga gamot na makakatulong sa paggana ng iyong puso sa ngayon.”"Isang linggo mula ngayon, kailangan mong bumalik para sa isa pang pagsusuri upang makita kung may bumuti."Kasama niyon, ibinaba niya ang mga papel at seryosong sinulyapan ang mukha ni Jim. "Bakit hindi ka lumabas ngayon at yayain ang girlfriend mo na pumasok? Gusto kong makipag-usap sa kanya nang pribado tungkol sa ilang bagay na dapat tingnan habang inaalagaan ka."Kumunot ang noo ni Jim sa narinig. "Bawal ba akong
Hindi kailanman nagkaroon ng pagkakataon si Bonnie na makipagkamay kay Jim sa publiko, hindi tulad ng ginawa niya kay Charlotte.Sa tuwing sasabihin niya sa publiko ang paksa ng pag-aanunsyo ng kanilang relasyon, palaging gagawa si Jim ng ito-ay-para-sa-iyong-kapakanan na dahilan para tanggihan siya.Sa isang punto, nagsimulang isipin ni Bonnie na ang personalidad ni Jim ang dahilan kung bakit hindi niya gusto ang mga pampublikong pagpapakita ng pagmamahal, ngunit ang kanilang pagtatagpo sa elevator nang umagang iyon ay may napagtanto sa kanya.Hindi niya inisip ang pagpapakita ng mga pampublikong kilos ng pagmamahal; ang problema ay kung sino ang kasama niya."Hoy babaeng marilag, anong ginagawa mo ditong mag-isa?" biglang umalingawngaw sa tabi ng tenga ni Bonnie ang boses ng isang lalaki na nakasilip.Kumunot ang noo ni Bonnie at agad na nagmulat ng mata.Isang haragan na lalaki na tila gangster ang tumayo sa kanyang harapan, may hawak na piraso ng damo sa pagitan ng kanyang mg
Parang pamilyar ang boses na ito...Kumunot ang noo ni Bonnie at agad na tumalikod.Si Jim, na nakasuot ng ganap na itim, ay lumapit sa kanya, tinitigan siya ng isang titig na kasing lamig ng yelo. “Akala ko ang pagtatangka mong akitin ako sa likod ni Christopher ay isang gawa lamang ng pagkalito, ngunit ngayon, sa wakas naiintindihan ko na hindi ito ang unang pagkakataon na ginawa mo ito.”Hindi siya makapaniwala kung gaano kapangahas ang babaeng ito.Kahit na sa isang paglalakbay sa ospital para sa isang checkup, nakahanap pa rin siya ng isang paraan upang asarin ang mga kakaibang lalaki at nagboluntaryong matulog kasama ang lalaki pagkatapos ipanganak ang sanggol!Ganito ba ang pakikitungo niya sa sarili niya?Higit sa lahat, ito ba ang paraan na dapat niyang tratuhin si Christopher?Ang malamig na tono at ekspresyon ni Jim ay lalong nagpasimangot kay Bonnie. "Ano sa lupa ang sinasabi mo?""Ang sinasabi ko ay ito—" Lumapit si Jim sa gilid ni Bonnie at tinitigan siya nang ma
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya