Nabigla si Roanne sa biglang agresibo na pag uugali ni Charlotte. Kinagat niya ang labi niya at tumitig siya kay Charlotte, may dugo sa dulo ng mga labi niya. “Charlotte, wala akong ideya kung bakit ka galit.” Sinasabi lang ni Roanne ang katotohanan; hindi niya maintindihan kung bakit naiirita si Charlotte. Kahit na sa bahay ampunan o pagkatapos nilang tumakas sa lugar na ‘yun, si Charlotte ang mahilig kumain ng karne ng tupa. Noong nasa bahay ampunan sila, may isang babae na may pangalan na Number-9 na laging nag aalok ng karne ng tupa kay Charlotte kapalit ang mga gulay at tinapay. Kahit na si Roanne ang mahiyain na babae na laging inaapi ng ibang mga bata, alam niya pa rin ang nangyayari at naaalala niya ang mabait na babaeng ito. Dahil dito… Tuwing nakukuha ni Number-9 ang mga gulay at tinapay, ibibigay niya ng palihim ang kalahati ng pagkain kay Roanne. Dahil sa kabaitan ni Number-9, nakaligtas si Roanne at hindi siya namatay sa gutom sa bahay ampunan. Gayunpaman,
Mabait ang lalaki, magalang ito, at may aura siya ng talino at respeto. Gustong maniwala ni Roanne na ang lalaking ito ay ang pangarap niya na nagkatotoo. Gayunpaman, ang magandang pakiramdam na ito ay umabot lang hanggang sa makarating siya sa kotse. Nang umupo siya sa backseat, natuklasan niya na may dalawang tao na nakaupo sa loob ng kotse. Ang lalaking nakaupo sa harap na passenger seat ay si Joshua, at ang babaeng nakaupo sa backseat sa tabi niya, ay walang iba kundi si Luna. Pamilyar siya sa dalawang mukha na ito. Kinagat ni Roanne ang labi niya at bubuksan niya na sana ang pinto, ngunit may gwapong mukha ng lalaki na nagsara ng pinto bago siya makalabas. Si Theo, na lumabas ng driver’s seat, ay ngumiti at tumingin siya kay Roanne. “Hindi mo pa nilalagay ang yelo sa pamamaga mo, kaya’t bakit desperado kang lumabas?” Tumingin siya kay Luna at sinabi niya, “Bigyan mo siya ng yelo.” Tumango si Luna at inabot niya ang pakete ng yelo kay Roanne na inihanda niya. “Het
Tumigas ang buong katawan ni Roanne nang marinig niya ito. Lumingon siya at tumitig siya kay Joshua mula sa rearview mirror. “Sinasabi mo ba na… pwede niyo akong tulungan na hanapin ang tunay na mga magulang ko?” Ngumiti ng maliit si Joshua. “Syempre naman.” Umupo siya ng mas komportable at ngumiti siya ng elegante kay Roanne. “Ang tanging mga tao sa Merchant City na gusto kang tulungan… ay hindi ito kayang gawin, at ang mga taong kaya ito… ay hindi ka tutulungan.” “Kaya naman, ang tanging paraan ay makipag tulungan ka sa akin.” Kinagat ni Roanne ang labi niya nang marinig niya ito. Tama si Joshua. Hindi naman sa hindi niya pa sinubukan na hanapin ang mga tunay niyang magulang dati, pero ang mga tao na may gustong tumulong sa kanya ay walang kakayahan o impluwensya na gawin ito. Para hanapin ang magkasintahan na umabandona sa kanya ng higit sa 20 taon na ang nakalipas ay parang paghahanap ng isang karayom sa damuhan. Gayunpaman, ang mga tao na kayang tumulong sa kan
“Kapag nahanap ko sila, isasama ko sila para makita ka para magkaroon sila ng ideya kung ano ang ginagawa niyo ni Charlotte.” Mas naging malamig ang tono ni Joshua habang nagpapatuloy siya, “Sinasadya niyong sirain ang relasyon nila Jim at Bonnie at ang pagiging magkapatid nila Jim at Luna, at kahit binalak niyo pa kunin ang kayamanan ng pamilya Landry.” “Kapag nakita ng mga magulang mo ang masamang mga ginagawa niyo, baka matuwa pa sila na inabandona ka nila sa bahay ampunan.” Naging nakakasakal ang hangin sa loob ng kotse. Humigpit ang kamao ni Roanne habang lumingon siya para tumingin ng masama kay Joshua. “Hindi ko ginawa ang mga ito! ‘Wag kang magsabi ng kalokohan na tulad nito!” Ang lahat ng ito ay kagagawan ni Charlotte, kaya’t ano ang kinalaman nito kay Roanne? Sinusunod niya ang mga utos ni Charlotte at ginagawa niya ang mga gusto nito! “Hindi ito isang kalokohan; alam ng lahat sa Merchant City ang ginawa niyo.” Inabot ni Joshua ang kamay niya at binuksan niya an
Pagkatapos ibaba ang phone, huminga ng malalim si Roanne at lumingon siya para tumingin kay Theo. “Sa tingin ko ay isang mabuting tao ka. Ikaw…” Tumalikod siya at tumingin siya sa itim na Masevati na nakapark sa malayo at may gusto siyang sabihin, ngunit sa huli, walang lumabas. Sa huli, ngumiti si Roanne at tumingin ulit siya kay Theo. “Tatawagan kita kapag may oras ako.” “Hinahanap ako ng kapatid ko, kaya’t dapat na akong mauna.” Pagkatapos, pumunta siya sa Landry Mansion habang walang kibo si Theo at pinapanood siyang umalis. Nang mawala na si Roanne sa paningin, kumunot ang noo ni Theo at bumalik siya sa kotse niya. “Kaya pala paulit ulit mong pinapaalala sa akin na dalhin ko ang name card ko bago tayo umalis.” Hindi nakasanayan ni Theo na magdala ng name card tuwing lumalabas siya. Akala niya ay kahit na sumikat ang ilan sa mga artwork niya, isang ordinaryong artist pa rin siya, at walang may gustong kilalanin siya. Dahil dito, minsan lang dinadala ni Theo ang name
Sa loob ng hardin ng backyard ng Landry Mansion, nilagyan ni Roanne ng yelo ang mukha niya habang hinihintay niya ng tahimik si Charlotte. Ang mga sinabi ni Joshua sa kanya ay paulit ulit sa isip niya. “Kapag nahanap ko sila, dadalhin ko sila sayo para makakuha sila ng ideya kung ano ang mga masasamang ginagawa mo kasama si Charlotte.” “Sinasadya niyong sirain ang relasyon nila Jim at Bonnie pati ang pagiging magkapatid nila Jim at Luna, at balak niyo pa na kunin ang kayamanan ng pamilya Landry.” “Kapag nakita ng mga magulang mo ang mga masama mong ginagawa, baka matuwa pa sila at nagdesisyon sila na iwanan ka sa bahay ampunan.”… Tumutunog ang mga salitang ito ng paulit ulit sa isip niya, parang isang sumpa. Kinagat ni Roanne ang mga labi niya, lumamig ng sobra ang puso niya na tulad ng namamagang pisngi niya. Kahit na hindi niya pa nakikita ang mga magulang niya ng higit sa 20 taon, walang sandali na hindi niya ginustong makita ang mga ito. Kahit na may rason sila sa p
Dinala ni Theo ang kotse sa bahay ni Joshua. Posibleng dahil ito sa ayaw niya maging isang third wheel, ang unang sinabi niya nang huminto ang kotse ay pagod na pagod siya, at pumasok siya sa kwarto niya sa sandali na lumabas siya ng kotse, sinara niya ang pinto nito. Lumabas ng kotse si Luna nang marinig niya na sinara ni Theo ang pinto. Nagulat siya sa bilis ni Theo at may sasabihin sana siya nang magring ang phone niya. Nakatanggap siya ng dalawang litrato mula sa butler ng Landry Mansion. Ang mga litrato ay kinuha mula sa isang awkward na anggulo, at madilim ito kaya’t tumitig ng mabuti at matagal si Luna dito bago niya nakilala ang mga tao sa litrato. Ang isa ay ang litrato ni Roanne, tinulak sa sahig ng dalawang maskuladong mga lalaki, ang katawan, mga kamay, at mukha niya ay puno ng putik. Ang kanang kamay niya ay nakadiin sa sahig gamit ang matulis na takong ni Charlotte. Mukhang nakakaawa si Roanne, at ang mukha naman ni Charlotte ay nakakatakot. Ang pangalawang
Tumango si Luna. “Pwede namang piliin ni Roanne na hindi tulungan si Charlotte.” “Isipin mo na lang na parte rin ng ginawa ni Roanne ang pinagdadaanan niyo ni Bonnie, Jim, at ng pamilya Landry.” “Naaawa ka pa rin ba sa kanya ngayon?” Walang masabi si Luna nang marinig niya ito. Tama si Joshua; nauwi sa ganito si Roanne dahil sa karma sa pagtulong kay Charlotte na gawin ang mga masasamang bagay. Nang makita ang itsura ni Luna, huminga ng malalim si Joshua, lumapit siya, at tinulak niya si Luna papunta sa sofa, at nagbuhos siya ng tsaa. “Kung may oras at lakas ng isip ka para maawa sa iba, bakit hindi ka muna maawa sa sarili mo?” “Noong wala ka pang malay, walang ginawa sina Jim at Charlotte sayo, pero ngayon at gising ka na, baka gumawa na ulit sila ng gulo para sayo simula bukas.” Uminom si Luna ng tsaa na binigay ni Joshua sa kanya. “Hindi ako natatakot… dahil kasama kita.” Ang mga simpleng salitang ito ay parang mga bulalakaw sa puso ni Joshua, nanginig ang kalmadon
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya