Bagama't patuloy siyang pinapaalalahanan ni Nigel na manatiling kalmado, hindi na napigilan ni Nellie ang sarili. Bata pa lang sila, protektado na sila ni Mommy sa lahat ng kasamaan sa mundo, pero ngayon, hindi nila kayang protektahan ang kanilang ina. Siya ay ikinulong sa isang asylum, at...nagtiis pa ng ganoong pagdurusa! Sa pag-iisip ng balitang nalaman ni Nigel mula sa mga talaan ng ospital sa Sea City, hindi napigilan ni Nellie ang sarili at napakagat labi, nag-aalab ang galit sa dibdib. Naputulan ng daliri si Mommy ngayon! Sa dalawang tao sa kanyang harapan, ang isa ay responsable sa pagpapakulong sa kanya sa isang asylum, habang ang isa ay maling inakusahan ang kanyang ina na may sakit. Mabuti pa ang dalawang ito; lahat ng kanilang mga daliri ay nananatiling buo! Pagharap sa dalawang galit na galit na mga bata, Nakagat ni Fiona ang labi, namumula ang mga mata. "Nellie, Nigel... Hindi iyon ang ibig kong sabihin, ako ay..." Kumikislap ang kanyang mga mata at nagmamadal
Minasahe ni Joshua ang kanyang sentido at nanatiling tahimik. Napabuntong-hininga si Fiona. “Sa totoo lang, sa tingin ko pareho sina Nigel at Nellie ay mabubuting bata... Noong nakaraan kahit na hindi ako gusto ni Nellie, hindi siya naging ganito kasungit…” Habang nagsasalita siya, tinapik niya ang balikat ni Joshua, puno ng pagkukunwaring kalungkutan ang boses nito. “Magsaya ka, Joshua. Ang mga bata ay bata pa, at maaari silang muling turuan." Dahil doon, tumayo siya, tumalikod, at umalis. Napasandal si Joshua sa sofa sa pagod, itinaas ang kanyang kamay, at hinaplos ang sumasakit na sentido. Sina Nellie at Nigel... Nailigaw ba sila ng landas ni Luna?... "Ms. Blake, ayon sa pagsusuri ng mga netizen, ang dalawang bata na kumuha kay Mrs. Jenson ay tila anak at anak ni Mr. Joshua Lynch, tama ba iyon?" "Ms. Blake, paano pinplano ni Mr. Lynch na pangasiwaan ang napapabalitang kidnapping ng kanyang mga anak kay Mrs. Jenson? At ano ang iyong mga saloobin sa isyung ito?" "Ms. B
“Si Nigel?” Napangisi si Fiona. “Nasa bahay siya ngayon, tumatanggap ng parusa sa ginawa niya. Dapat parusahan ang mga bata kung sila ay masuwayin at lalabag sa utos ng kanilang mga nakatatanda." Lumipat siya sa mas komportableng posisyon ng maganda at nagpatuloy, “Napagdesisyunan na ni Joshua kagabi na magpatibay ng mas mahigpit na diskarte sa mga bata, kaya ngayon, kinumpiska na niya ang lahat ng kanilang device. Hindi lang sa hindi mo sila makokontak, ngunit kahit na pumunta ka kaagad sa Orchard Manor o Blue Bay Villa, hindi mo rin sila basta makikita. “Sinabi ni Joshua na dahil na-brainwash na sila ni Luna, sila ngayon ay hindi maayos sa sikolohikal, kaya gusto niyang ipadala sila sa isang professional education center. Kahit na ito ay tinatawag na isang sentro ng edukasyon, sa katotohanan, ito ay isang lugar lamang upang panatilihing nakasara ang mga ito sa isang silid na walang bintana…” Napakagat labi si Anne nang marinig ito. Napahawak ang kamay niya sa phone kaya namuti
Samantala, sa mental asylum na matatagpuan sa labas ng lungsod... Nang malaman ng direktor na si Mr. Chase na dumating na ang sikat na si Joshua Lynch, laking gulat niya kaya dali-dali siyang lumabas para salubungin ito nang hindi man lang naisuot ng maayos ang kanyang damit. “Gusto kong makita si Luna,” malamig na utos ni Joshua habang naglalakad sa entrance. Si Mr. Chase ay labis na kinabahan na siya ay pinagpawisan ng malamig. "Mr. Lynch...um... ayaw kang makita ni Ms. Luna…” Ngumisi si Joshua. “Wala akong pakialam. Gusto ko siyang makita!" Hindi napigilan ni Mr. Chase na manginig nang makita ang malamig at matigas na tingin sa mga mata ni Joshua. Alam niyang hindi na maitatago ang katotohanan, kaya napa-nganga siya at napaluhod sa harap ni Joshua nang may kalakasan. "Mr. Lynch! Ikinalulungkot kong binigo ka, ngunit hindi ko nabantayan nang mahigpit si Luna, at siya ay…tumakas…” Tumakas si Luna? Laking gulat ni Joshua dito kaya agad siyang napatayo sa upuan. Hinawaka
“Ikaw ba ang asawa ni Dr. Robert? Paano mo masasabing na-misdiagnose niya si Luna? Si Dr. Robert ay hindi pa nakagawa ng ganitong uri ng pagkakamali sa kanyang buhay!” Ngumisi si Janice at sumagot, “anong ibig mong sabihin, na hindi pa niya nagawa ito dati? Ang ginawa lang niya ay tinakpan ang kanyang mga bakas at hindi kailanman natuklasan." Kasama noon, ngumiti siya at sumulyap kay Joshua. "Hindi ba sumang-ayon ka sa diagnosis ni Dr. Robert na may sakit sa pag-iisip si Luna, Mr. Lynch?" Pinikit ni Joshua ang kanyang mga mata ngunit hindi sumagot. Napangiti si Janice at napangiti. “Hindi ko alam kung gaano ka katigas at walang awang tao, Mr. Lynch. Sa palagay ko sa huli, mas gugustuhin mong maniwala sa ilang salita sa isang pahina kaysa sa isang buhay at humihinga na tao, hindi ba? Hindi mo ba masasabi ang pagkakaiba ng isang taong talagang may sakit at kung sino ang wala? Nang marinig niya ito, nagdilim ang ekspresyon ni Joshua, at sumagot siya sa mahinang boses, “Mrs. Jens
Sa ospital sa Sea City. Kahit anong pilit nina Gwen at Luke na pigilan si Luna na makakita ng balita sa Banyan City, nalaman pa rin niya ang tungkol sa panayam ni Fiona. Dahil sa sinabi ni Fiona sa kanyang panayam, nakaramdam ng pagkabalisa at pag-aalala si Luna. Bawat isang pangungusap na sinabi niya ay may dobleng kahulugan nito, na para bang hindi siya makapaghintay na sabihin sa buong mundo kung gaano kasama sina Nigel at Nellie sa pagkidnap sa asawa ni Dr. Robert! May binanggit pa siyang isang bagay tungkol sa pagkakulong ni Joshua kina Nigel at Nellie sa bahay para sa reeducation... Anong uri ng reeducation ang ibig niyang sabihin? Hinawakan ni Luna ang kanyang telepono at walang tigil na tinawagan sina Nigel at Nellie, ngunit kahit ilang beses siyang tumawag ay walang sumasagot. Sa wakas, wala siyang choice kundi i-dial ang numero ni Anne. Noong una, gusto rin ni Anne na itago ang lahat kay Luna. Gayunpaman, siya ay isang prangka at lantad na tao, kaya pagkatapos n
“Ano ang kailangan kong gawin para tigilan mo ako at tratuhin mo ako at ang mga bata ng mabuti? Ano bang nagawa kong mali? Kahit na isang pagkakamali ang mahulog sayo, matagal na yun! Bakit hanggang ngayon kailangan kong pagdusahan ang mga kahihinatnan…”Umalingawngaw sa buong hallway ang paghihinagpis niya. Lahat ng lungkot at paghihirap na naranasan niya sa lahat ng ito ay tuluyang inilabas na niya. Pati si Gwen, hindi napigilang umiyak. Agad siyang sumugod para hilahin si Luna sa yakap niya. "Lahat ay magiging maayos din. Malapit nang maayos, Luna! Mangyaring huwag…” Gayunpaman, umiling si Luna bilang pagtanggi. "Hindi, hindi na magiging mas mabuti ang mga bagay..." Kahit anong pilit niya, hindi niya talaga maiwasan ang galit ni Joshua, at hindi niya maprotektahan ang kanyang mga anak. Sa una, hindi niya nagawang protektahan si Nigel, na may malubhang karamdaman. Pagkatapos, pagkaraan noon, nabigo siyang panatilihing ligtas si Neil na nawala siya sa gitna ng pagsabog. Sa
Samantala, nakatago sina Luna at Gwen sa loob ng kwarto. Ikiniling nila ang kanilang mga ulo at nakinig sa usapan na nangyayari sa labas ng pinto. Nawala ang kulay sa mukha ni Luna nang marinig niya ang sinabi ni Joshua. Nang mabalitaan niyang dumating na si Joshua, nahulaan na ni Luna na malamang nalaman ni Joshua na nandito siya at sumugod para kausapin siya . Kung hindi, hindi siya makakarating nang hindi nagpapaalam kay Luke, isinasaalang-alang kung gaano sila kalapit ni Luke. Ang sinabi niya kay Luke, gayunpaman, na ang dahilan kung bakit siya dumating ay nakialam si Luke sa isang bagay na pag-aari niya. Idiniin ni Luna ang kanyang mga labi sa isang manipis na linya. Lumalabas na siya ay walang iba kundi isang bagay para kay Joshua. “Anong ibig mong sabihin dito? Anong bagay na iyo ang nahawakan ko?" Samantala, sa pasilyo sa labas ng pinto, binigyan ni Luke ng matalim na tingin si Joshua at nagsalita, may malamig na ngiti sa labi, "Parang hindi ko na maalala kung ano
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya