"Bakit hindi mo na lang sabihin na ipapakulong mo sila?" Tumawa si Joshua at walang emosyong sumagot, “Well, iyon ay isa pang paraan ng paglalagay nito.” "Kung ang dalawang bata ay hindi pa rin napagtanto ang kanilang pagkakamali at hindi iniisip na sila ay nakagawa ng anumang mali, kung gayon ito na ang oras na kailangan na din silang ipagamot. Pagkatapos ng lahat…” Nagtaas siya ng kilay. "Kasangkot sila sa pagtakas ng isang pasyenteng nababaliw sa pag-iisip mula sa kanyang pasilidad sa paggamot." Kasama noon, tumayo siya at nagpatuloy, “Luke, alam ko kung ano ang kinuha mo sa akin, at alam ko pa kung nasaan iyon, pero kung ayaw mong ibigay, okay lang. "Narinig kong sinabi ni Dr. Robert na kung hindi niya mahahanap ang kanyang asawa bago gumabi, pinaplano niyang idemanda sina Nigel at Nellie sa korte. Kahit na ako ang kanilang ama, hindi ako naging emosyonal na malapit sa kanila, kaya hindi ako makikialam sa potensyal na demanda na ito. "Kung talagang idedemanda niya sila, n
Nang makitang nakatitig si Joshua sa kanya, pinulupot ni Luna ang kanyang mga labi sa isang mahinang ngiti. “Anong mali? Hindi mo ba gustong magpakita ako sa iyo para maibalik mo ako sa mental asylum?" Ang mental asylum: ang lugar kung saan siya ikinulong sa isang silid na walang bintana at sumailalim sa hindi makataong pagpapahirap. Tumigil sandali si Joshua, pagkatapos ay nagtanong sa paos na boses, “Ano ang nangyari sa iyo?” Alam niyang nandito si Luna, pero hindi niya akalain na ganito ang hitsura nito. Ilang araw lang niya itong nakita. Nang oras na iyon, siya ay puno ng buhay, na may kulay-rosas na pisngi at maaliwalas na mga mata. Ito ay isang malaking kaibahan sa kung ano ang hitsura niya habang nakatayo sa harap niya: walang kulay at mahina, na para bang siya ay magkakapira-piraso anumang oras. Naisip ni Joshua na pagkatapos na iligtas nina Luke at Gwen, magiging masaya at walang pakialam si Luna. Habang papunta siya rito mula sa Banyan City, naisip pa niya kung ga
Walang pagdadalawang-isip na pumunta ng mabilis si Joshua sa hagdanan, habang yakap pa rin si Luna. “Bitawan mo ako...” mahinang protesta ni Luna. Gayunpaman, siya ay masyadong pagod at nasa sobrang sakit na ang kanyang mga pakikibaka ay walang saysay. “Hindi.” Binaba ni Joshua ang mga hagdan at, mahigpit na hinawakan si Luna na nasa kanyang dibdib, at sinabi, "Nagtalaga ako ng tatlong higit pang mga team ng mga medikal na propesyonal upang muling suriin ang iyong kalagayan sa pag-iisip. Kailangan mong sumama sa akin sa bahay ngayon. Kung mali ang diagnosis ni Dr. Robert... hindi ko siya patatawarin para dito!" Isang mapait na ngiti ang pinakawalan ni Luna habang pinakinggan ang kabog ng puso ni Joshua sa dibdib nito. “Tatlong medical team…” Paos na paos ang boses niya na tila kahit isang simpleng pangungusap na ganito ay naubos lahat ng lakas ng katawan niya. "Kaya kailangan mo pa ring kumuha ng ilang mga doktor upang matukoy kung ako ay sira ang isip o hindi, hindi ba? Hin
Pagkababa niya ay tumunog ang phone niya na may isa pang tawag. Ito ay mula kay Granny Lynch. Alam na alam ni Joshua kung sino ang tumatawag sa kanya. Bumuntong hininga siya at kinuha ang telepono. "Mr. Lynch,” malamig na boses ni Nigel ang umalingawngaw mula sa kabilang linya. “Balita ko pumunta ka sa Sea City. Nahanap mo na ba ang Mommy ko?" Bahagyang nanliit ang mga mata ni Joshua. Nakumpiska niya ang lahat ng mga kagamitan nina Nigel at Nellie kagabi at hiniling kay Granny Lynch na dalhin sila sa villa ng pamilya sa isang rural na nayon upang humiga pansamantala. Ang nayon ay walang malakas na saklaw ng network, kaya ang mga residente ay hindi madalas na makipag-usap sa labas ng mundo. Sa kabila nito, nalaman pa rin ni Nigel na pumunta si Joshua sa Sea City para hanapin si Luna at nakagawa pa ito ng paraan para makontak siya. Nang makitang hindi sumagot si Joshua, bahagyang ibinuka ni Nigel ang kanyang mga labi at sinabing, “Mr. Lynch, alam kong hindi maganda ang si
Kasabay noon, inangat ni Luna ang ulo para titigan si Joshua at ngumiti. “Diba sabi ni Dr. Robert na kapag hindi niya mahanap si Janice bukas bago mag-umaga, kakasuhan niya sina Nigel at Nellie dahil sa pagkidnap sa asawa niya? Si Nigel at Nellie ay anim lang." Sumingit si Joshua, "Kahit tumawag si Dr. Robert ng mga pulis, hindi niya talaga sila idedemanda sa korte. Hindi mo kailangang mag-alala tungkol diyan." Gayunpaman, umiling si Luna. "Pinag-uusapan na ng mga tao sa buong internet ang tungkol kay Nigel at Nellie ngayon. Iniisip ng lahat na mas mature sila para sa kanilang edad at tapat na mga kriminal sa kanilang edad…” Agad na nagsalubong ang kilay ni Joshua. "Sino ang nagsabi tungkol dito?" "Lahat ng tao." Isang tawa ang pinakawalan ni Luna. "Si Ms. Fiona ay patuloy na kumukuha ng mga panayam at sinabi na kahit na sina Nellie at Nigel ay anim lamang ... sila ay talagang mas mature kaysa sa mga matatanda." Pinaikot niya ang kanyang labi sa isang ngisi. "Hindi mo ba alam
Halos nagdilim ang ekspresyon ni Joshua. Tinitigan niya si Luna na may masalimuot na ekspresyon at nagtanong, "Sa tingin mo...hindi ako karapat-dapat sa iyong tiwala?" “Oo.” Sinalubong ni Luna ang kanyang tingin nang walang takot; lamig at determinasyon ang nakaukit sa kanyang maaliwalas na mga mata. "Hindi ako magtitiwala sa sinumang tumangging makinig sa akin at sa halip ay pinili na ipadala ako sa isang mental asylum." Pakiramdam ni Joshua ay parang nanlamig ang kanyang dugo. Sa wakas, pagkatapos ng mahabang sandali, nagpakawala siya ng mapait na ngiti at sumagot, “Sige. Gagawin ko ang gusto mo." Inayos niya ang mga kumot sa paligid niya bago sinabing, "Kukuha ako ng doktor ngayon at tingnan kung papaalisin ka nila... Pagkatapos, babalik tayo sa Banyan City." Kasabay noon, tumalikod siya at umalis. Humiga si Luna sa kanyang kama, pinapanood siyang umalis, at napakagat sa kanyang labi. Alam niyang dapat siya ay kinasusuklaman at kinapopootan niya, ngunit nang makita niya an
“Kaya kong alagaan si Luna. Sa tingin ko dapat kang sumakay sa kabilang kotse…” Pero sa pagkakataong ito, hindi na sumagot si Joshua. Ang alok ni Lucas ay sinalubong ng nakamamatay na katahimikan. Sa kabila ng nakapikit niyang mga mata, ramdam pa rin ni Luna ang titig ni Joshua sa kanya. Hindi niya maiwasang makaramdam ng kaunting pagkalito sa pagtitig ng ganito. Nakapikit pa rin ay pilit niyang kinukumbinsi ang sarili na huwag maniwala sa sinabi ni Joshua. Paano kaya nag-aalala si Joshua sa kanya? Kung talagang nag-aalala siya, hindi niya sana siya ipinasok sa mental asylum noong una... Lalong bumigat ang ulo ni Luna habang iniisip ito hanggang sa tuluyan na siyang nakatulog. Habang natutulog siya ay malabo pa rin niyang nararamdaman na may humahawak sa kaliwang kamay niya na napinsala. Tinititigan ni Joshua ang putol na hinliliit ni Luna na may matalim ngunit kahit papaano kumplikadong titig. Sa ilang mga tao, ang isang putol na kalingkingan ay hindi gaanong makakaa
Napangiti si Luna habang nakatitig kay Joshua. “Sige.” Wala na siyang lakas na makipagtalo sa kanya, kaya nagpasya siyang tumango at sa halip ay ngumiti sa kanya. “Maniniwala ako sayo, pero minsan lang. Kapag naayos na ang lahat, ibabalik mo sina Nellie at Nigel at papayagan mo akong ilayo sila sa Banyan City, di ba?" Ang puso ni Joshua ay lumukso sa kanyang dibdib. Gayunpaman, pagkaraan ng ilang sandali, napangiti siya at sumagot, “Gagawin ko." Hindi niya kailanman gustong kumbinsihin si Luna na manatili. Kung tutuusin, siya ang naging sanhi ng pagkamatay ni Neil at ng hindi pa isinisilang na sanggol sa sinapupunan ni Luna. Wala siyang karapatang hilingin sa kanya at sa mga bata na manatili sa tabi niya. Kaya naman, kahit alam niyang hindi totoong nagtitiwala si Luna sa kanya at sa halip ay sinasabi lang ito para sa kanyang kapakanan, handa pa rin si Joshua na sabihin sa kanya ang totoo. Nagulat naman si Luna sa sagot niya. Akala niya ay hahanap siya ng dahilan para baguhin
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya