Halos nagdilim ang ekspresyon ni Joshua. Tinitigan niya si Luna na may masalimuot na ekspresyon at nagtanong, "Sa tingin mo...hindi ako karapat-dapat sa iyong tiwala?" “Oo.” Sinalubong ni Luna ang kanyang tingin nang walang takot; lamig at determinasyon ang nakaukit sa kanyang maaliwalas na mga mata. "Hindi ako magtitiwala sa sinumang tumangging makinig sa akin at sa halip ay pinili na ipadala ako sa isang mental asylum." Pakiramdam ni Joshua ay parang nanlamig ang kanyang dugo. Sa wakas, pagkatapos ng mahabang sandali, nagpakawala siya ng mapait na ngiti at sumagot, “Sige. Gagawin ko ang gusto mo." Inayos niya ang mga kumot sa paligid niya bago sinabing, "Kukuha ako ng doktor ngayon at tingnan kung papaalisin ka nila... Pagkatapos, babalik tayo sa Banyan City." Kasabay noon, tumalikod siya at umalis. Humiga si Luna sa kanyang kama, pinapanood siyang umalis, at napakagat sa kanyang labi. Alam niyang dapat siya ay kinasusuklaman at kinapopootan niya, ngunit nang makita niya an
“Kaya kong alagaan si Luna. Sa tingin ko dapat kang sumakay sa kabilang kotse…” Pero sa pagkakataong ito, hindi na sumagot si Joshua. Ang alok ni Lucas ay sinalubong ng nakamamatay na katahimikan. Sa kabila ng nakapikit niyang mga mata, ramdam pa rin ni Luna ang titig ni Joshua sa kanya. Hindi niya maiwasang makaramdam ng kaunting pagkalito sa pagtitig ng ganito. Nakapikit pa rin ay pilit niyang kinukumbinsi ang sarili na huwag maniwala sa sinabi ni Joshua. Paano kaya nag-aalala si Joshua sa kanya? Kung talagang nag-aalala siya, hindi niya sana siya ipinasok sa mental asylum noong una... Lalong bumigat ang ulo ni Luna habang iniisip ito hanggang sa tuluyan na siyang nakatulog. Habang natutulog siya ay malabo pa rin niyang nararamdaman na may humahawak sa kaliwang kamay niya na napinsala. Tinititigan ni Joshua ang putol na hinliliit ni Luna na may matalim ngunit kahit papaano kumplikadong titig. Sa ilang mga tao, ang isang putol na kalingkingan ay hindi gaanong makakaa
Napangiti si Luna habang nakatitig kay Joshua. “Sige.” Wala na siyang lakas na makipagtalo sa kanya, kaya nagpasya siyang tumango at sa halip ay ngumiti sa kanya. “Maniniwala ako sayo, pero minsan lang. Kapag naayos na ang lahat, ibabalik mo sina Nellie at Nigel at papayagan mo akong ilayo sila sa Banyan City, di ba?" Ang puso ni Joshua ay lumukso sa kanyang dibdib. Gayunpaman, pagkaraan ng ilang sandali, napangiti siya at sumagot, “Gagawin ko." Hindi niya kailanman gustong kumbinsihin si Luna na manatili. Kung tutuusin, siya ang naging sanhi ng pagkamatay ni Neil at ng hindi pa isinisilang na sanggol sa sinapupunan ni Luna. Wala siyang karapatang hilingin sa kanya at sa mga bata na manatili sa tabi niya. Kaya naman, kahit alam niyang hindi totoong nagtitiwala si Luna sa kanya at sa halip ay sinasabi lang ito para sa kanyang kapakanan, handa pa rin si Joshua na sabihin sa kanya ang totoo. Nagulat naman si Luna sa sagot niya. Akala niya ay hahanap siya ng dahilan para baguhin
“Alam ko ang lahat ng nangyari kina Violet at Shaun…” Pumikit si Janice at dahan-dahang tumayo. "Kahit na ang pagkahulog ni Violet ay isang aksidente, ang kanyang pagkamatay ay hindi. "Si Robert ay isang napakahusay na doktor. Nang ipadala si Violet sa ospital, magagamot pa rin ang kanyang kondisyon, ngunit… “Nang mamatay si Violet, akala ko nagkamali lang si Robert. Higit pa rito, isa siyang guro sa akin na hinahangaan ko, kaya hindi ko siya inilantad. Gayunpaman, nang maaksidente ang aking dating asawang si Shaun, si Robert ang doktor na namamahala sa kanyang operasyon, ngunit hindi pa rin niya nagawang iligtas si Shaun. "Noong oras na iyon, may sapantaha na ako sa mga ginagawa ni Robert. Siya ay nagtaksil sa kanyang moral na mga halaga at hinayaang mamatay sina Violet at Shaun para lang makasama niya ulit ako. Gayunpaman, hindi ko nais na harapin ang katotohanang ito hanggang sa... "Hanggang isang araw, natuklasan ko na sila ni Fiona ang nagplano nito nang magkasama, at si
Pagkatapos nilang marinig ito, parehong lumingon sina Joshua at Mr. Chase para tumingin kay Luna.Dumiin ang ngipin ni Mr. Chase at tumingin siya ng masama kay Luna. “Anong ebidensya ang meron ka? Nakalimutan mo na ba na may sakit ka sa pag iisip ngayon? Hindi pwedeng tanggapin bilang ebidensya ang kahit anong sabihin mo ngayon!“Kung pwedeng gawing ebidensya ang lahat ng sasabihin mo ngayon, edi ang lahat sasabihin ng mga empleyado sa hospital na ito ay pwedeng gawing ebidensya din, bakit mo naman naisip na may taong tutulong sayo? Sino ang magtatanggol sayo at sasabihin na hindi mo binali ang daliri mo?”Kampante si Mr. Chase sa kapangyarihan at impluwensya niya sa hospital, kaya’t hindi niya iisipin na mapapatunayan ni Luna na may sala siya.Ngumiti ng bahagya si Luna, pagkatapos ay lumapit siya sa tabi ni Joshua at tumingin siya sa paligid. Sa buli, nakita niya ang isang speaker na madalas ginagamit ng hospital staff para sabihan ang mga pasyenta na oras na ng tanghalian at hap
Pagkatapos, tumalikod si Luna at umalis na siya.Umalis si Joshua ng mental hospital habang sumunod sa likod si Luna.Habang papunta sa hotel ni Fiona, tumawag si Luna kay Dr. Robert para sabihin na nasa mental hospital si Janice.“Ikaw siguro ang may pakana!” Sa sobrang taranta ni Dr. Robert nang marinig niya ito. “”Ikaw siguro ang may kasalanan! Kung hindi dahil sayo, bakit makikipagpalit sayo si Janice sa mental hospital at tumanggi siyang umalis? Binigyan kita ng diagnosis na baliw ka na, at pinilit mo ang asawa ko na makipag palit sayo bilang pasyente! Isa kang malamig at walang pusong p*ta!”Hindi mapigilan ni Luna na maaliw habang pinapakinggan si Dr. Robert. “Ako? Walang puso? Kung sa tingin mo ay wala akong puso, ano pala ang tawag mo sa taong sadyang pinatay ang anak at ex-husband ni Ms. Janice para lang makasama siya?”Sa sobrang nabigla si Dr. Robert ay hindi niya alam kung paano siya sasagot. Sa huli, makalipas ang matagal na sandali, dumiin ang kanyang mga ngipin, “M
Dumilim ang ekspresyon sa mga mata ni Fiona nang marinig niya ito.Dahil binanggit na ito ni Joshua, ibig sabihin ay nakita niya na ang mga interview na ginawa ni Fiona, pero…Nagdownload na siya ng application na binigay sa kanya ni Jake sa mga phone nila Joshua at Lucas… kaya’t paano natuklasan ni Joshua ang tungkol sa mga interview?“Sinabi mo sa media na kahit na mga bata pa lang sina Nigel at Nellie, matalino na sila kumpara sa edad nila. Hindi ba’t pinapahiwatig mo na sila nga ang kumidnap kay Janice?”Tinikom ni Fiona ang mga labi niya. “Hindi ‘yun ang ibig kong sabihin. Ang gusto ko lang sabihin ay matalinong mga bata sila…”“Ganun ba?” Ngumisi ng malamig si Joshua at binuksan niya ang pinto ng passenger seat. “Pumasok ka. May sasabihin ako sayo.”Pinag isipan ito ni Fiona bago siya sumakay ng kotse.Sa oras na nakita ng bodyguard na nagbabantay kay Fiona na pumasok si Fiona, sumunod siya. Ngunit, bago pa niya buksan ang pinto ng backseat, pinigilan siya ni Joshua at sin
Pagkatapos, sinabi ni Fiona habang masikip ang lalamunan at nanginginig ang mga labi, “Joshua… Hi… hindi naman siguro kailangan ‘yun, hindi ba? Hindi ba’t binigyan na ako ni Dr. Robert ng diagnosis sa sakit ko? Siya ang pinaka nirerespeto na doctor sa mundo na hindi pa nagkakamali.”Tumingin si Joshua sa maputlang mukha ni Fiona mula sa rearview mirror at ngumisi siya malamig. “Hindi pa siya nagkakamali? Fiona, sa sandali na sinuhulan mo si Dr. Jenson para gumawa ng pekeng diagnosis para kay Luna, hindi na siya ang respetadong Dr. Jenson na kilala natin.“Matagal na akong nagtataka: Bakit walang gamot sa sakit mo? Ibig sabihin ba ay wala na tayong magagawa kundi maghintay na mamatay ka sa loob ng isang taon?”“Dahil dito, marami akong tinanong na doktor maliban kay Dr. Jenson, pero wala silang binigay na siguradong sagot sa tanong ko. Nagtataka pa ako kung paano ka nakakuha ng kakaibang sakit na ito, pero alam ko na ngayon.”Tumingin ng malamig at malupit si Joshua kay Fiona haban
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya