Xiana’s POV
“A-ano ba Gunter,” nauutal na sabi ko sa kanya, hindi parin ako maka move on sa ginawa niyang paghalik sa akin kanina sa ilalim ng treehouse. Ngayon naman ay hinihila niya ako pabalik sa loob ng bahay namin.
“Bitiwan mo ako! Ang desisyon ko ay final na, ayaw kong magpakasal sa 'yo,” sabi ko sa kanya. Napahinto naman siya at lumingon sa akin, bakas sa mukha niya na malapit na siyang mairita. Malakas kong hinila ang kamay ko, at sa wakas, nakawala rin ako sa kanya.
“You responded to my kiss, Xiana, and that’s final. Wala ka nang magagawa kundi sumunod sa gusto ng mga magulang mo,” sabi ni Gunter sa akin habang patuloy niyang hinihila ang kamay ko. Gusto kong kumawala, pero malas ko dahil napakahigpit ng pagkakahawak niya sa akin.
“Why don’t you marry Analize, Gunter? Hindi ba siya ang kasintahan mo! Huwag mo akong idamay sa gulong ito. Ayaw ko pang magpakasal at matali sa 'yo,” sabi ko sa kanya, dahilan upang mapatigil siya.
“Yeah, she is… pero matagal na kaming hiwalay,” malumanay niyang sabi sa akin habang nakatingin sa mga mata ko. Hindi ko mabasa kung ano ang iniisip niya ngayon. Siguro ako ang dahilan kung bakit sila naghiwalay ni Analize.
Ipinagpatuloy na lang niya ang paglalakad. Hindi na ako umangal dahil alam kong, ayaw ko man o hindi, mangyayari pa rin ang kasalang iyon.
‘Gusto kita, Gunter, kaya masaya ako na ikakasal tayo. Sana ikaw rin, kahit kaunting saya, mayroon,’ sabi ko sa aking isipan habang tinatahak namin ang daan patungo sa hapag, kung saan naroon sina Kuya at ang aking mga magulang.
“Anak, Xiana, I’m sorry. Hindi ko nasabi sa'yo nang mas maaga. Matagal na ang kasunduang ito na ginawa namin ni Jostavo Jones, ang ama ni Gunter. I’m sorry, princess,” malungkot na sabi sa akin ni Dad. Lumapit na lang ako sa kanya at niyakap siya.
“It’s okay, Dad. Nag-usap na rin kami ni Gunter tungkol doon, at pumapayag na po ako,” sabi ko sa kanya at ngumiti. Hindi naman halata sa ngiti ko na sobrang saya ko. Napatingin na lang ako kay Gunter, na kasalukuyang kausap si Kuya.
“Alagaan mo yang kapatid ko, Jones, kung hindi, alam mo na ang mangyayari,” sabi ni Kuya kay Gunter. Alam ko naman na kahit nag-aaway kami ni Kuya minsan, may care pa rin siya.
“Xiana, congrats sa nalalapit na kasal mo,” malambing na sabi ni Ate Leonora sa akin at niyakap ako. Sila lang ni Kuya ang nandoon ngayon, wala ang kambal at ang nag-iisa nilang prinsesa.
“Thank you, Ate. Bakit hindi ninyo sinama ang mga pamangkin ko?” sabi ko sa kanya at may pa-simangot pa. Napatawa naman siya sa sinabi ko. Siyempre, close ako sa mga pamangkin ko kaya gusto ko silang andito.
“Nagpa-iwan kasi, gusto daw bantayan ang baby girl nila, hahaha. Alam mo naman yung dalawa na ‘yon, hindi maiwan-iwan ang kapatid na babae,” sabi ni Ate Leonora sa akin. Habang nag-uusap kami, nararamdaman ko na may nakatingin sa akin, kaya nilingon ko iyon.
Nakita ko si Gunter na nakatingin sa akin, kaya napaiwas ako agad dahil sa mga titig niya na iyon, natutunaw ako. May nakakalokong ngiti si Ate nang mapansin niya na namumula ang pisngi ko. “Alam mo, ganyan ako sa kuya mo noon,” sabi pa niya sa akin.
“Nako, Ate, mainit lang talaga,” pagsisinungaling ko pa sa kanya. Tumawa naman siya, alam niya siguro na nagsisinungaling ako. “Hay nako, Xiana, tatagal, mawawala rin ‘yan, at magiging totoo ka sa nararamdaman mo sa kanya,” sabi niya pa sa akin bago siya umalis dahil may tumatawag sa kanya.
Natapos na ang kwentuhan at dinner, nandito ako ngayon sa labas, nakaupo lang sa bench sa harap ng bahay. Dito rin pala natulog si Gunter sa bahay, sanay na ako. Parang anak na rin nila si Gunter, kaya ganon.
Habang nakatingin ako sa mga ulap, may umupo sa gilid ko. Paglingon ko, si Mom pala. "Hey, princess, bakit hindi ka pa natutulog?" malambing niyang sabi sa akin. Lumapit naman ako sa kanya at yumakap.
"Nothing, Mom. Hindi lang ako makatulog. Alam mo naman ako, pag marami akong iniisip, hindi makatulog," sabi ko sa kanya, habang hinahaplos niya lang ang buhok ko. "Are you okay, anak? Hindi ka ba napipilitan sa kasal ninyo ni Gunter?" aniya sa akin.
"Mom, naguguluhan ako ngayon. May part sa akin na nagustuhan ko, pero may part din na hindi. Siguro dahil matagal ko na siyang gusto, kaya I'm happy," sabi ko sa kanya. Napangiti naman siya sa sinabi ko.
"Alam ko na yan, anak, matagal na. The way you look at him, yun yung look na binibigay ko sa dad mo noon hanggang ngayon. Ang baby ko, dalaga na," sabi niya habang kinikiliti ako sa tagiliran. Wala akong magawa kundi tumawa ng tumawa dahil sa ginagawa niya.
Hindi nagtagal ang pag-uusap namin ni Mom at umakyat na siya sa taas dahil inaatake naraw siya, kaya naiwan nanaman akong mag-isa sa labas. "Kaya mo 'to, Xiana. Paano, pat'long isa kang Secret Agent slash Assassin, hindi ba?" sabi ko na lang.
May bulalakaw na dumaan kaya pumikit ako para humiling. Hindi ko man lang napansin na may tumabi na pala sa akin habang umuupo. Nagulat na lang ako dahil pagmulat ng mata ko, nasa harap ko na si Gunter. Sobrang lapit na ng mukha niya sa akin.
Napa-angat ako ng tingin at nagulat sa sobrang lapit ni Gunter. Ang mga mata niya, malalim, parang may gustong sabihin pero hindi na lang niya sinasabi. "Gunter," nahihirapan kong nasabi, "B-bakit mo ako nilapitan?"
Tinutok niya ang mga mata sa akin, hindi bumibitaw. "Xiana," sabi niya, malalim ang boses, "huwag mong gawing mahirap ang lahat. Alam ko ang nararamdaman mo."
Napakunot ang noo ko. "Anong ibig mong sabihin?" tanong ko, ngunit sa kabila ng kalituhan, may nararamdaman akong hindi ko maintindihan.
Magsasalita na sana si Gunter nang may biglang nagpapotok ng baril. Pagtingin ko, isang sniper iyon na nasa katapat na bahay lang. “G-Gunter, ano ba? Bitawan mo nga ako, kaya ko ang sarili ko,” sabi ko sa kanya.
Nagising si Dad at Mom dahil sa putok na iyon. Sunod-sunod na ang putok sa labas, kaya kinuha ko na ang cellphone ko at tinawagan si Milisa Suan para mag-request ng backup. Samantalang si Dad naman ay sinisiguradong ligtas si Mom.
Tinawagan ko naman si Kuya, at ilang ring lang ay sumagot agad ito. "Kuya, may mga kalaban na umaatake dito sa bahay. Nagre-request ng backup ASAP," sabi ko. Umakyat naman ako sa taas para kunin ang Fedorov Avtomat kong baril.
Nagulat pa nga si Gunter nang makita akong hawak ang baril, siguro nakakalimutan niya na anak ako ng Mafia Big Boss. Nagpalitan kami ng putok sa kalaban, at hindi nagtagal, dumating na rin ang backup namin.
Xiana’s POV“Kuya, nasaan sila?” tanong ko kay Kuya.Buti na lang at walang nasaktan. Kung may mangyari kay Mommy, hindi talaga ako magdadalawang-isip na patayin sila.“Nasa basement ng Headquarters. Si Gio ang bahalang humawak sa kanila,” seryoso niyang sabi sa akin.Tumango lang ako bilang pagsang-ayon. Umalis naman siya nang tumawag si Ate Leonora.Lumingon ako sa gilid ko at nakita kong nakatingin pa rin sa akin si Gunter.“So, marunong ka palang bumaril,” kalmado niyang sabi sa akin habang hindi pa rin ako tinitingnan.Tumango lang ako sa kanya. Wala naman akong dapat sabihin—alam ko namang hindi rin siya interesado sa akin.“Princess, magpahinga ka na,” sabi ni Dad. Ngumiti lang ako at naglakad papunta sa kwarto ko.Habang paakyat ako, hindi ko napansin na nakasunod na pala sa akin si Gunter. Kaya nang lumingon ako, muntik na akong matumba dahil sa presensya niya."G-Gunter, anong ginagawa mo dito?" nauutal kong tanong sa kanya. Napansin kong nakatingin siya sa mga labi ko, kaya
Xiana's POVMaaga akong nagising dahil may pupuntahan ako ngayon. Pupuntahan ko lang naman ang mga gago na bumaril sa amin kagabi. Habang pababa ako ng hagdan, sakto namang lumabas si Gunter mula sa kwarto na hinihigaan niya.Nagkatinginan kami saglit, pero ako na ang unang umiwas. Pagdating ko sa kusina, andoon na si Dad at Mom, naglalambingan na naman. Nakakasura na, kailan kaya ako? Ang saya kaya sa umaga na may humahalik sa'yo.Namula naman ako nang maisip ko ang halik na pinagsaluhan naming dalawa kagabi ni Gunter. Syempre, nasarapan ako. 'Yun na ang pangalawa kong halik, baka sa susunod, virginity ko na. Maygad, malaki kaya si Juney niya.“O, anak, ang aga mo yata ngayon,” masayang bati sa akin ni Dad, habang si Mom naman ay ngumiti lang sa akin habang nakayakap kay Daddy. Naiinis talaga ako umagang-umaga pa lang.“May pupuntahan lang po ako, Dad. Urgent meeting,” sabi ko sa kanya. Tumango lang siya, alam na niya kung ano ang ibig sabihin ng "urgent meeting" na iyon.Pupunta ako
Xiana’s POVFlashback"Kuya, may bobo ako," sabi ko habang umiiyak at tinatawag si Kuya. Naglalaro na naman siya kasama si Gunter. Hindi ko alam kung bakit ayaw kong tawagin siyang 'Kuya' rin. Siguro kasi gusto ko siya.Habang ginagamot ni Kuya ang sugat ko, lumapit si Gunter sa amin, hawak ang bola."Xiana, okay ka lang?" tanong niya sa akin. Tumango lang ako sa kanya at tumayo. Nilahad naman niya ang kamay niya upang alalayan ako sa pagtayo.Habang pinapagpagan niya ang dress ko, napangiti na lang ako at saka sinabi ang mga katagang hindi ko makakalimutan hanggang sa tumanda ako."Gunter, I want to marry you when I grow up. Hehehehe," sabi ko habang nakabungisngis matapos itong sabihin."NO!" sigaw niya sabay tulak sa akin, tapos biglang tumakbo papunta sa mommy niya. Hindi ko alam kung ano ang pinag-usapan nila, pero itinuro niya ako.Tumayo naman ako mula sa pagkakaupo sa damuhan at pinapag ulit ang damit ko.End of FlashbackNagising ako dahil sa sobrang sakit ng ulo ko. Napatiti
Xiana’s POVMaaga akong ginising ni Mom para sa preparation ng kasal namin ni Gunter, kaya nandito kami ngayon sa mall naghahanap ng gown. Well, I’m excited too—sino ba namang hindi mae-excite magsuot ng wedding dress!“Ma, how about this?” sabi ni Ate L habang ipinapakita ang tube gown na hawak-hawak niya. Tiningnan naman ito ni Mom, saka ako tinawag."Dear, wear this one, parang bagay sa'yo ito," she said to me. Pumasok naman ako sa fitting room at sinuot iyon. I was so amazed to see it—ang ganda ng gown, parang talaga sa akin dapat ang gown na ito.Napansin ko rin ang malalambot na detalye ng lace at ang kumikislap na beads na lalong nagbigay ng eleganteng dating."Mom, Ate, ang ganda nito!" sabi ko habang lumabas ng fitting room. Kita ko ang saya sa mukha ni Mom at Ate L nang makita nila ako suot ang gown."Your so pretty, Xiana," ani Ate L na may halong kilig sa boses.Napatingin naman ako kay Mom, naghihintay ng kanyang opinyon. Saglit siyang tumingin mula ulo hanggang paa, bago
Xiana’s POVBumuntong-hininga ako at isinoli ang phone ni Milisa. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko, pero ramdam ko ang kirot sa dibdib ko."Babe, I know this is hard," sabi ni Milisa, hinawakan ang kamay ko. "Pero hindi mo puwedeng palampasin 'to. You need to talk to him."Tumango ako, kahit hindi ko alam kung kaya ko ba talaga. Ayoko namang maging paranoid nang wala namang sapat na dahilan. Pero hindi ko rin puwedeng balewalain ‘to, lalo na’t malapit na ang kasal namin.Kinuha ko ang phone ko at nag-type ng message kay Gunter.Me: Hey, can we talk?Ilang minuto akong nakatingin lang sa screen, hinihintay ang reply niya. Wala.Napailing si Milisa. "Baka busy daw ulit?" may bahid ng sarcasm sa tono niya.Hindi ako sumagot. Hindi ko alam kung gusto kong magalit o masaktan o umiyak. Pero isa lang ang sigurado ako ngayon—may bumabagabag sa puso ko."Babe," seryosong sabi ni Milisa, "Kung may tinatago siya, mas mabuting malaman mo na ngayon kaysa sa huli."Tumango ako. Tama siya. Kailan
Xiana’s POVNighttime. Nandito ako ngayon sa loob ng opisina ko sa kwarto, muling inaaral ang kaso ni Mr. Kim. Paulit-ulit ko itong binabasa, ngunit nakakapanlumo na wala pa rin kaming masyadong lead. Bukod pa rito, hindi ko pa rin nakakapanayam si Mr. Kim, kaya't lalo akong nababahala.Kinuha ko ang cellphone ko at tinawagan si Milisa. Tatlong ring lang ang lumipas bago niya sagutin ang tawag ko.“Mils, nasa iyo ba ang ibang papeles tungkol sa kaso ni Mr. Kim?” tanong ko sa kanya habang patuloy kong sinusuri ang ibang dokumento.“Yes, best! I’ll send it to your email later. May date pa ako, ehe,” masaya niyang sagot sa akin.Napatigil ako sa pagbabasa at inayos ang aking upo.“What?! And who is that, Milisa Suan? Bakit wala na akong balita sa’yo, huh? Nakakatampo ka na,” sabi ko sa kanya habang kunwaring nagtatampo.“Duh! You're so busy kaya kay Gunter. You're always habol-habol him,” sabi niya, halatang naka-pout siya ngayon base sa tono ng boses niya.“Sus! So, who’s this unlucky g
Xiana’s POVPagkarating namin sa law firm, agad akong bumaba ng sasakyan. Mabilis ang tibok ng puso ko, hindi dahil sa pagtakbo kundi sa excitement na baka ito na ang breakthrough na hinihintay namin sa kaso ni Mr. Kim.Lumingon ako kay Gunter, na nanatiling nakaupo sa driver’s seat. Nakatingin lang siya sa akin, halatang hindi niya gusto ang sitwasyon pero hindi rin niya ako pipigilan.“I’ll wait here,” sabi niya, bahagyang ngumiti pero may lungkot sa mga mata.Napatigil ako sandali. “Are you sure? Hindi ko alam kung gaano ito katagal…”Tumango siya. “Go. I know how much this case means to you.”Napangiti ako nang bahagya bago ako tumalikod at nagmadaling pumasok sa building.Pagkapasok ko sa opisina, agad kong nakita si Milisa na nag-aabang sa akin sa may hallway. Halatang balisa siya.“Ano nangyari?” tanong ko habang mabilis kaming naglakad papunta sa conference room.“Nakatanggap tayo ng anonymous tip. May CCTV footage na nakuha malapit sa crime scene noong gabing nawala si Mr. Kim
Xiana’s POVPagkatapos ng tensyonadong pag-uusap namin ni Gunter tungkol kay Mr. Santos, pakiramdam ko ay may bumigat sa dibdib ko. Alam kong hindi magiging madali ang lahat, pero kahit papaano, may kasangga ako sa laban na ito.Pagkarating namin sa bahay, tahimik akong bumaba ng sasakyan. Karaniwang maingay ako tuwing umuuwi, pero ngayon, para akong lumulutang sa sariling isip. Alam kong may panganib sa unahan, pero hindi ko kayang umatras.Habang binubuksan ko ang pinto, napansin kong may kakaiba sa ambiance ng bahay. May kung anong mabangong amoy na sumalubong sa akin. Napakunot ang noo ko at lumingon kay Gunter, na tila hindi na mapakali sa kinatatayuan niya.“Did you… cook something?” tanong ko, nagtataka.Ngumiti siya nang bahagya, ang tipikal niyang ngiting may halong misteryo. “Nope.”Sinundan ko ang direksyon ng pabango at doon ko nakita—isang bouquet ng violet tulips na nakalagay sa gitna ng dining table.Napahinto ako.Violet tulips.Alam niyang paborito ko iyon.Dahan-daha
Xiana’s POVHindi ko alam kung alin ang mas nakakainis—ang katotohanang nandito na si Gunter, o ang katotohanang parte pa rin siya ng puso ko kahit anong pilit kong itanggi.Pinagmamasdan ko silang mag-ama sa sala, si Samara masayang nagku-kwento ng kung anu-anong bagay habang si Gunter ay nakikinig na parang iyon na ang pinakamahalagang bagay sa mundo. Dapat ay masaya ako. Dapat ay magaan ang pakiramdam ko. Pero hindi.May pader pa rin sa pagitan naming dalawa. Isang pader na gawa sa sakit, pagtataksil, at mga gabing umiiyak ako habang iniisip kung paano siya nagawang saktan ako nang gano’n.Hindi ko ‘to kayang palampasin. Hindi ko ‘to kayang itikom na lang.“Samara, baby, can you go upstairs muna? Mommy and Daddy need to talk.”“Okay,” sagot niya, bitbit ang kanyang stuffed toy. Bago siya umakyat, lumingon siya. “Don’t fight, ha?”Napakagat ako sa labi. "We’ll try."Nang tuluyan nang umakyat si Samara, humarap ako kay Gunter. Hindi ko na kayang pigilan.“Bakit ka pa bumalik?” tanong
Gunter’s POV Tatlong taon. Tatlong taon ng pananahimik, ng pag-iwas, ng pagtanggap na baka hindi na kami muling magkikita ni Xiana. Pero kahit anong gawin kong paglimot, kahit ilang ulit ko pang piliting itapon ang nakaraan, siya at ang alaala namin ay laging bumabalik sa akin—lalo na sa gabi, sa katahimikan, kung kailan ako pinaka-vulnerable. Kaya ko siya hinanap. Hindi dahil gusto kong guluhin ang buhay niya, kundi dahil kailangan kong malaman… kung okay siya. Kung masaya siya. At kung may kahit kaunting puwang pa ako sa mundong ginagalawan niya. At ngayon, nandito ako sa harap ng isang maliit ngunit maaliwalas na bahay. Tumigil ang sasakyan ko sa tapat, at pakiramdam ko’y mas mabilis pa sa dati ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung paano niya ako tatanggapin. O kung tatanggapin pa ba niya. Bumukas ang pinto. At doon ko siya nakita—si Xiana. Hindi na siya katulad ng dati. Mas matatag ang mga mata, mas buo ang kanyang presensya. Pero ang ngiti niya… iyon pa rin. Pamilyar, at ka
Xiana’s POVTatlong taon. Isang buong ikot ng buhay na puno ng mga pagbabago, mga hakbang na dahan-dahan ngunit sigurado, mga pagkakataon ng takot at pag-aalinlangan, pero higit sa lahat—mga hakbang patungo sa paghilom.Nasa isang bagong bahay kami ni Samara ngayon. Isang maliit na lugar na puno ng kaligayahan at pagkakaisa. Wala nang malalaking pangarap na magkasama kami ni Gunter, pero natutunan kong buuin ang mga pangarap para sa amin ni Samara, at ito ang nagbigay sa akin ng lakas.Samara was already three years old now, a bundle of energy, always full of questions and curiosity. Her laughter was a melody that filled the air, and I often found myself mesmerized by how much she had grown, how much she had taught me. She was my heart, my soul, and everything I never knew I needed to become whole again."Mommy, look! Look at me!" she giggled, as she ran in circles, her tiny feet barely touching the ground.I smiled, my heart swelling with love. "You’re so fast, Samara!" I called out,
Xiana's POVGinugol ko ang natitirang araw na iyon sa kalituhan ng emosyon, pero alam ko na isang bagay lang ang sigurado—hindi na ako babalik sa kanya. Ang sakit ay masyado nang malalim, at ang pagtataksil ay hindi ko kayang balewalain. Kailangan kong mag-focus sa sarili ko, sa aking hinaharap, at sa maliit na buhay na umaasa sa akin.Naupo ako sa aking apartment, nakatingin sa pregnancy test na parang ito ang magbibigay sa akin ng kaliwanagan. Pero sa halip, ito na lang ang nagpaalala sa akin ng desisyong kailangan kong gawin. Isa na akong ina. Kailangan kong isipin ang aking anak, at hindi ko iyon magagawa kung patuloy akong nakatali sa isang taong kayang saktan ako ng ganito kalalim.Ang katahimikan ng aking apartment ay umaabot sa aking mga tainga. Pakiramdam ko'y mag-isa na lang ako. Pero sa kaloob-looban ko, alam ko na ito ang tamang desisyon. Ito lang ang tanging desisyon.Tiningnan ko muli ang aking cellphone, nagdadalawang-isip kung may tatawagan ba ako. Pero ang tanging tao
Xiana’s POVLimang linggo na ang lumipas mula nung sinabi ni Gunter na mahal niya ako. Ang mga araw na iyon ay puno ng kalituhan at halong emosyon, ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, nakahanap kami ng paraan na magkausap at magkaayos. Ang nararamdaman ko para sa kanya ay hindi nagbago. Mas lalong lumalim pa nga. At kahit na may mga pagdududa pa rin akong naiwan, alam ko na hindi ko na kayang magpatuloy nang walang kasiguruhan.Pero ngayong araw, may bagong bagay akong natutunan. Isang bagay na magpapabago sa lahat.Nasa loob ako ng banyo, nagbabalak na magtulungan na naman sa mga papeles ng aking kaso, nang bigla kong napansin na may kakaibang pakiramdam sa aking tiyan. I felt it. Isang pakiramdam na matagal ko nang hinihintay. I paused, standing in front of the mirror as I looked at myself.Something’s different.Habang nakatitig ako sa aking repleksyon, natutok ko ang pansin sa mga maliliit na pagbabago sa aking katawan. Ang mga sintomas na matagal ko nang iniiwasan—nausea, pagod, a
Xiana’s POVMasakit ang katawan ko pagmulat ng mata ko. Sobrang sakit, pero mas masakit yung pakiramdam sa dibdib ko. I’m not sure if it’s from last night’s intensity… or from the way he left again, na parang walang nangyari.Umupo ako sa kama at saka lang napagtanto na wala na siya. Wala na naman si Gunter sa tabi ko. Katulad kagabi, iniwan niya akong mag-isa.Napakagat ako sa labi habang hawak ang kumot sa dibdib ko. Kahit wala akong suot, mas giniginaw ako sa pakiramdam ng pagiging walang halaga.Last night... He touched me like he needed me. He kissed me like he owned me. But he walked away… like I meant nothing.Tumayo ako at pinulot ang mga damit ko mula sa sahig. Naglakad ako papunta sa banyo at humarap sa salamin. Namumula ang balat ko, may mga marka ng kanyang labi at kamay… mga paalala ng gabi na hindi ko alam kung pagsisisihan ko ba o hindi.Napahawak ako sa tiyan ko. Hindi ako sigurado, pero kinabahan ako bigla. What if…?Napapikit ako at pilit tinaboy ang mga iniisip.
Xiana’s POVI’m in my office now, reading some of my cases na ite-trial next month. It’s been 3 weeks since the encounter we had with Lazaro. At sa ginawa rin ng Panginoon, bigla na lang naging cold sa akin si Gunter.I don’t know why he’s like that to me now. Ang gulo niya—ang sweet niya pa lang last week, tapos ngayon ganyan. May kumatok naman sa pinto ko kaya pinapasok ko na lang ito.“Girl, let’s go to Crip’s Bar. Help me… I have something to say to you,” sabi ni Milisa sa akin habang naiiyak. Ano kaya ang nangyari sa isang ito? Hindi ko na rin siya nakausap simula nung away laban kay Lazaro.“Sure. Sasakay ka ba sa akin or are you going to bring your baby?” tanong ko pa sa kanya habang nililigpit ko ang mga gamit ko para makalabas na.“I’ll come with you. Huhuhu, coding ako ngayon. Malas. Ang malas ng buhay ko ngayon,” sabi niya pa habang hawak ang ulo niya. Bigla namang may pumasok sa office ko kaya napatingin ako agad.“O, Marten. What are you doing here?” tanong ko pa sa kanya.
Xiana’s POVAng tawa ni Lazaro ay pumailanlang sa buong warehouse, isang tunog na puno ng kasiyahan, parang walang alinlangan na sa wakas, natagpuan kami.Hindi ko siya pinansin. Alam ko na ang mga laro niya, at hindi ako bibitaw.“Bakit hindi pa kayo umalis, Xiana? Gunter?” tanong ni Lazaro, tila walang pakialam na napapaligiran kami ng mga tauhan niya. Ang mga mata niya, parang nagniningning sa excitement. “Alam ko naman na hindi mo kayang makipaglaro sa aking mga paboritong laro.”Tinutok ko ang baril ko sa ulo ng isa sa mga lalaking nasa kanan ni Lazaro.“Magandang gabi, Lazaro. Hindi kami aalis, hindi kami babalik ng walang natapos,” matigas kong sagot.Pinagsama ko ang lakas ng loob at ang galit na nararamdaman ko. Hindi na ako takot sa kanya—hindi na.“Palagay ko, hindi mo na rin kayang magtago pa,” dagdag ko, at nakita ko ang mga mata ni Lazaro na naging seryoso.Hindi na siya ngumingiti, at biglang naging tense ang buong silid. Sa isang iglap, ang mga lalaki ni Lazaro ay nag-
Xiana’s POVNagising ako dahil sa tunog na nanggaling sa cellphone ko. Tiningnan ko ang oras—alas dos pa lang ng madaling araw. Sino na naman kaya ang nambubulabog sa tulog ko? Nakakainis. Hindi ko na tiningnan kung sino ang tumatawag.“Hello,” namamaos kong sagot habang nakapikit pa rin ang mga mata ko.“Xia, we found him… Alam na namin kung nasaan ang hideout ni Lazaro,” sabi ng nasa kabilang linya. Bigla akong nabuhayan sa sinabi niya. Pagtingin ko sa caller, si Milisa pala. Thank God she’s okay! Akala ko may nangyari na sa kanya.“Oh my God, Milisa! Thank God you’re fine,” masaya kong sabi sa kanya. Nawala agad ang antok ko dahil sa nalaman kong balita.Nagmadali akong pumunta sa kwarto ni Gunter. Sakto namang hindi naka-lock. Pagtingin ko, natutulog pa siya. Hindi ko maiwasang titigan ang mukha niya. Hahaplusin ko na sana ito nang bigla ko siyang marinig magsalita.“Done staring, honey?” sabi niya. Pakiramdam ko, may smirk siya ngayon. Minsan talaga, nakakainis si Gunter kahit na