Xiana’s POV
Maaga akong ginising ni Mom para sa preparation ng kasal namin ni Gunter, kaya nandito kami ngayon sa mall naghahanap ng gown. Well, I’m excited too—sino ba namang hindi mae-excite magsuot ng wedding dress!
“Ma, how about this?” sabi ni Ate L habang ipinapakita ang tube gown na hawak-hawak niya. Tiningnan naman ito ni Mom, saka ako tinawag.
"Dear, wear this one, parang bagay sa'yo ito," she said to me. Pumasok naman ako sa fitting room at sinuot iyon. I was so amazed to see it—ang ganda ng gown, parang talaga sa akin dapat ang gown na ito.
Napansin ko rin ang malalambot na detalye ng lace at ang kumikislap na beads na lalong nagbigay ng eleganteng dating.
"Mom, Ate, ang ganda nito!" sabi ko habang lumabas ng fitting room. Kita ko ang saya sa mukha ni Mom at Ate L nang makita nila ako suot ang gown.
"Your so pretty, Xiana," ani Ate L na may halong kilig sa boses.
Napatingin naman ako kay Mom, naghihintay ng kanyang opinyon. Saglit siyang tumingin mula ulo hanggang paa, bago ngumiti. "Mukhang ito na nga ang gown mo, dear. Ang ganda mong tingnan."
Natuwa ako sa sinabi niya. "So, kukunin na natin ito?" tanong ko, halos hindi mapigilan ang excitement ko.
"Of course!" sagot ni Mom. "Bukas na natin ipapa-adjust kung kinakailangan.”
Lumabas na kami sa Bridal store at nag-lakad lakad sa mall, do some shopping and foods. Sana sinama ko si Milisa mukha pa naman yong kiti-kiti kasi kong saan na papadpad.
“Anyway, anak nagkita naba kayo ni Gunter? Hindi siya umuwi sa bahay,” sabi ni Mom sa akin.
“No mom, hindi baka busy siya,” sabi ko, sana hindi nila ma halata na hindi kami close ng lalaki ngayon.
Napatingin sa akin si Ate L, bahagyang nakakunot ang noo. "Talaga? Eh, ilang araw na lang kasal niyo, tapos hindi pa kayo nagkikita?"
Napakamot ako sa ulo at pilit na ngumiti. "Baka naman may inaasikaso lang siya, Ate. Alam mo na, wedding preparations."
"Hmm, okay. Pero dapat maglaan pa rin kayo ng time para sa isa’t isa," sabi niya, saka tumingin kay Mom na tila may iniisip.
Tumango si Mom. "Tama si Ate mo, anak. Mahalagang mag-usap kayong dalawa, lalo na't malapit na ang kasal."
Napabuntong-hininga ako. Alam kong may punto sila, pero paano ko ipapaliwanag na parang hindi pa ako handa sa ideya ng pagpapakasal kay Gunter? Oo, alam kong kailangan ko siyang kausapin, pero paano kung malamig pa rin siya sa akin?
Nagpatuloy na lang kami sa paglalakad sa mall, bumili ng ilang gamit at naghanap ng makakainan. Habang kumakain kami, hindi ko maiwasang mag-isip tungkol kay Gunter. Bakit hindi siya nagpaparamdam?
Pagkauwi namin, agad akong dumiretso sa kwarto at napahiga sa kama. Kinuha ko ang phone ko at tiningnan kung may message siya. Wala.
Napabuntong-hininga ako at tinext siya.
Me: Hey, busy ka ba?
Ilang minuto akong naghintay, pero walang reply. Tumitig lang ako sa screen hanggang sa mapapikit na lang ako sa pagod.
Nagising ako sa tunog ng phone ko. Dali-dali kong kinuha ito at tiningnan kung si Gunter ang nag-text.
Pero hindi.
Si Milisa.
Milisa: Babe, may chika ako! Meet tayo, urgent!
Napakunot ang noo ko. Ano na naman kaya ito?
Napabangon ako mula sa kama at agad na nag-reply kay Milisa.
Me: Ano na naman ‘yan? Hindi ba puwedeng i-text?
Ilang segundo lang, nag-ring ang phone ko—tumatawag siya. Napabuntong-hininga ako bago sinagot.
"Babe! Hindi ito puwedeng i-text! Urgent talaga, as in! Magkita tayo sa favorite café natin, dali!"
Napakunot ang noo ko. Kung si Milisa pa ang nagsasabing urgent, ibig sabihin may malaking chika talaga siya.
"Fine, give me 30 minutes."
Agad akong bumangon at nagbihis. Hindi ko pa rin maalis sa isip ko ang hindi pagpaparamdam ni Gunter, pero baka makatulong ang paglabas para malibang ako kahit saglit.
Pagdating ko sa café, nandoon na si Milisa, nakahalukipkip at mukhang hindi mapakali. Agad akong umupo sa harap niya.
"Okay, spill. Ano ‘tong urgent na chika mo?" tanong ko habang nag-aabot ng menu sa waiter.
Nag-lean in si Milisa at bumulong, parang ayaw niyang marinig ng iba. "Babe... nakita ko si Gunter kanina."
Napaatras ako nang bahagya. "And? Ano naman? Hindi naman siguro big deal ‘yun."
Tumingin siya sa akin nang diretso, saka bumuntong-hininga bago bumulong muli. "Babe... hindi siya mag-isa."
Napasinghap ako. "Ano? Sino kasama niya?"
Tumingin siya sa paligid bago bumalik ang tingin sa akin. "Isang babae. At mukhang close sila."
Biglang bumigat ang pakiramdam ko. "You sure about this, Milisa?"
Tumango siya. "One hundred percent sure. I even took a picture. Gusto mong makita?"
Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Dapat ko bang makita ito? O baka naman nagkakamali lang si Milisa?
"Show me," mahina kong sabi, hinihintay ang rebelasyon na maaaring sumira sa lahat.
Dahan-dahang kinuha ni Milisa ang phone niya at binuksan ang gallery. Kitang-kita ko sa mukha niya ang kaba habang inaabot ito sa akin. Huminga ako nang malalim bago ko tiningnan ang screen.
Napalunok ako.
Sa litrato, si Gunter ay nakaupo sa isang restaurant—hindi ko agad nakilala ang lugar, pero mukhang cozy at intimate ang setting. At hindi siya nag-iisa. May katabi siyang babae na may mahabang buhok, naka-off shoulder na dress, at nakangiti sa kanya. Ang mas lalong bumagabag sa akin ay ang posisyon nila—naka-lean in ang babae, parang may binubulong kay Gunter, at si Gunter naman, nakangiti rin habang nakatingin sa kanya.
Para akong sinuntok sa dibdib.
"Babe… are you okay?" tanong ni Milisa, bahagyang hinawakan ang kamay ko.
Hindi ako agad nakasagot. Hindi ko alam kung ano ang iisipin ko. Wala namang masyadong ebidensya para sabihing may ginagawang masama si Gunter, pero bakit hindi niya man lang sinabi sa akin kung nasaan siya? Bakit hindi siya nagparamdam buong araw?
"Sino kaya ‘yan?" mahina kong tanong.
Umiling si Milisa. "I don't know. Pero parang close sila. At hindi pang normal na closeness, babe."
Napalunok ako. Pilit kong kinakalma ang sarili ko, pero hindi ko mapigilan ang bumigat ang dibdib ko.
"What should I do?"
Nagkibit-balikat si Milisa. "You have two choices—either kausapin mo siya nang direkta o hintayin mo kung aamin siya."
Napapikit ako sandali. Alam kong tama siya. Pero sa totoo lang, hindi ko alam kung kaya kong harapin si Gunter ngayon.
At mas lalong hindi ko alam kung kaya kong marinig ang sagot niya.
Xiana’s POVBumuntong-hininga ako at isinoli ang phone ni Milisa. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko, pero ramdam ko ang kirot sa dibdib ko."Babe, I know this is hard," sabi ni Milisa, hinawakan ang kamay ko. "Pero hindi mo puwedeng palampasin 'to. You need to talk to him."Tumango ako, kahit hindi ko alam kung kaya ko ba talaga. Ayoko namang maging paranoid nang wala namang sapat na dahilan. Pero hindi ko rin puwedeng balewalain ‘to, lalo na’t malapit na ang kasal namin.Kinuha ko ang phone ko at nag-type ng message kay Gunter.Me: Hey, can we talk?Ilang minuto akong nakatingin lang sa screen, hinihintay ang reply niya. Wala.Napailing si Milisa. "Baka busy daw ulit?" may bahid ng sarcasm sa tono niya.Hindi ako sumagot. Hindi ko alam kung gusto kong magalit o masaktan o umiyak. Pero isa lang ang sigurado ako ngayon—may bumabagabag sa puso ko."Babe," seryosong sabi ni Milisa, "Kung may tinatago siya, mas mabuting malaman mo na ngayon kaysa sa huli."Tumango ako. Tama siya. Kailan
Xiana’s POVNighttime. Nandito ako ngayon sa loob ng opisina ko sa kwarto, muling inaaral ang kaso ni Mr. Kim. Paulit-ulit ko itong binabasa, ngunit nakakapanlumo na wala pa rin kaming masyadong lead. Bukod pa rito, hindi ko pa rin nakakapanayam si Mr. Kim, kaya't lalo akong nababahala.Kinuha ko ang cellphone ko at tinawagan si Milisa. Tatlong ring lang ang lumipas bago niya sagutin ang tawag ko.“Mils, nasa iyo ba ang ibang papeles tungkol sa kaso ni Mr. Kim?” tanong ko sa kanya habang patuloy kong sinusuri ang ibang dokumento.“Yes, best! I’ll send it to your email later. May date pa ako, ehe,” masaya niyang sagot sa akin.Napatigil ako sa pagbabasa at inayos ang aking upo.“What?! And who is that, Milisa Suan? Bakit wala na akong balita sa’yo, huh? Nakakatampo ka na,” sabi ko sa kanya habang kunwaring nagtatampo.“Duh! You're so busy kaya kay Gunter. You're always habol-habol him,” sabi niya, halatang naka-pout siya ngayon base sa tono ng boses niya.“Sus! So, who’s this unlucky g
Xiana’s POVPagkarating namin sa law firm, agad akong bumaba ng sasakyan. Mabilis ang tibok ng puso ko, hindi dahil sa pagtakbo kundi sa excitement na baka ito na ang breakthrough na hinihintay namin sa kaso ni Mr. Kim.Lumingon ako kay Gunter, na nanatiling nakaupo sa driver’s seat. Nakatingin lang siya sa akin, halatang hindi niya gusto ang sitwasyon pero hindi rin niya ako pipigilan.“I’ll wait here,” sabi niya, bahagyang ngumiti pero may lungkot sa mga mata.Napatigil ako sandali. “Are you sure? Hindi ko alam kung gaano ito katagal…”Tumango siya. “Go. I know how much this case means to you.”Napangiti ako nang bahagya bago ako tumalikod at nagmadaling pumasok sa building.Pagkapasok ko sa opisina, agad kong nakita si Milisa na nag-aabang sa akin sa may hallway. Halatang balisa siya.“Ano nangyari?” tanong ko habang mabilis kaming naglakad papunta sa conference room.“Nakatanggap tayo ng anonymous tip. May CCTV footage na nakuha malapit sa crime scene noong gabing nawala si Mr. Kim
Xiana’s POVPagkatapos ng tensyonadong pag-uusap namin ni Gunter tungkol kay Mr. Santos, pakiramdam ko ay may bumigat sa dibdib ko. Alam kong hindi magiging madali ang lahat, pero kahit papaano, may kasangga ako sa laban na ito.Pagkarating namin sa bahay, tahimik akong bumaba ng sasakyan. Karaniwang maingay ako tuwing umuuwi, pero ngayon, para akong lumulutang sa sariling isip. Alam kong may panganib sa unahan, pero hindi ko kayang umatras.Habang binubuksan ko ang pinto, napansin kong may kakaiba sa ambiance ng bahay. May kung anong mabangong amoy na sumalubong sa akin. Napakunot ang noo ko at lumingon kay Gunter, na tila hindi na mapakali sa kinatatayuan niya.“Did you… cook something?” tanong ko, nagtataka.Ngumiti siya nang bahagya, ang tipikal niyang ngiting may halong misteryo. “Nope.”Sinundan ko ang direksyon ng pabango at doon ko nakita—isang bouquet ng violet tulips na nakalagay sa gitna ng dining table.Napahinto ako.Violet tulips.Alam niyang paborito ko iyon.Dahan-daha
Xiana’s POVMatagal akong natulala matapos marinig ang rebelasyon ni Gunter. Ang matagal niyang kinikimkim na lihim ay bigla niyang inilabas—at hindi ko alam kung dahil ba sa tiwala o dahil sa takot na baka tuluyan na akong malayo sa kanya.Tahimik akong nakatingin sa kanya, at doon ko lang napansin kung gaano siya ka-tense. Para bang sa unang pagkakataon, wala siyang kontrol sa sitwasyon.Huminga ako nang malalim bago bumangon mula sa kinauupuan ko. Nilapitan ko siya, at sa kabila ng lahat ng tanong sa isip ko, isang bagay lang ang nagawa ko—hinawakan ang kamay niya.Nagulat siya sa ginawa ko, pero hindi niya iyon inalis. Sa halip, pinisil niya ito nang bahagya.“Gunter,” mahina kong sabi, “hindi mo kailangang harapin ‘to mag-isa.”Napatingin siya sa akin, ang lalim ng tingin niya na parang gusto niyang sabihin ang isang bagay pero hindi niya magawa.Hindi ko alam kung anong bumaba sa sistema ko, pero bago ko pa napigilan ang sarili ko, hinila ko siya sa isang mahigpit na yakap.Naram
Xiana’s POVMabilis akong naglakad sa hallway ng gusali ni Gunter, hindi alintana ang bigat ng misyon ko ngayong gabi. Kailangan kong makita siya bago ako tumuloy sa operasyon ko bilang isang agent. Ang target ko—ang anak ni Mayor Lazaros—ay malapit nang dumating sa bansa, at wala akong oras na sayangin. Ngunit kahit gaano ko kagustong iwasan si Gunter ngayong gabi, hindi ko mapigilan ang sarili kong puntahan siya.Hindi ko alam kung dahil ba sa mga sinabi niya noong huli kaming magkausap o dahil gusto ko lang siyang makita bago ako sumabak sa panganib. Sa totoo lang, hindi ko na alam kung alin ang mas delikado—ang misyon ko o ang nararamdaman ko para kay Gunter.Pagdating ko sa opisina niya, hindi ko na kinatok ang pinto. Sanay na akong basta na lang pumapasok, kaya ganoon din ang ginawa ko ngayon. Ngunit pagpasok ko, para akong binuhusan ng malamig na tubig sa nakita ko.Isang babae ang nakaupo sa harap ng desk ni Gunter—isang babaeng hindi ko inakalang makikita ko pang muli.Si Wint
Xiana’s POVNanigas ako sa kinatatayuan ko nang marinig ang boses ni Gunter. Hindi ko inaasahan na makikita ko siya rito—hindi ngayong nasa kalagitnaan ako ng isang misyon.Dahan-dahan akong lumingon, at doon ko siya nakita—nakatayo sa di kalayuan, suot ang itim na suit na lalong nagpatingkad sa kanyang awtoridad. Ang titig niya sa akin ay matalim, puno ng emosyon na hindi ko mabasa.Bakit siya nandito? At paano niya ako nahanap?Pinigilan ko ang mabilis na paggalaw ng dibdib ko, pilit na pinapanatili ang aking kumpiyansa. Ito ang hindi ko kailangan ngayon—ang isang distraction na maaaring magpahamak sa akin.“Gunter,” malamig kong sabi, hindi nagpapahalata ng emosyon. “Anong ginagawa mo rito?”Dahan-dahan siyang lumapit, hindi inaalis ang tingin sa akin. “Dapat ako ang magtanong niyan sa’yo, Xiana.”Naramdaman ko ang bigat ng sitwasyon. Hindi ko alam kung napansin niya na may sinusundan akong tao, pero isang maling galaw lang, maaaring mabuko ang misyon ko.Mabilis akong nag-isip ng
Xiana’s POVMabilis akong naglakad palayo, pilit na hindi lumilingon kina Gunter at Winter. Ramdam ko pa rin ang init ng hawak ni Gunter sa braso ko kanina, at ang malamig na pang-aasar sa boses ni Winter. Pero wala akong panahon para doon."Agent Mili, I'm heading to the VIP lounge," pabulong kong sabi sa earpiece habang pinapanatili ang kumpiyansa sa bawat hakbang."Good. The target is already inside. Be careful, Xiana," sagot niya.Pagdating ko sa VIP lounge, agad kong naaninag si Marco Lazaros—ang lalaking dapat kong bantayan. Nasa gitna siya ng isang seryosong usapan kasama ang dalawang lalaking hindi ko pa nakikilala.Naglakad ako patungo sa bar, kunwaring walang pakialam, pero sinisigurado kong nasa linya pa rin ng paningin ko si Marco. Ininom ko ang isang cocktail na iniabot ng bartender, kahit pa alam kong hindi ko dapat sayangin ang kahit isang segundo rito."Agent Rose, I need an ID on the two men he's talking to," mahina kong bulong habang kunwaring naglalaro sa yelo ng in
Xiana’s POVHindi ko alam kung alin ang mas nakakainis—ang katotohanang nandito na si Gunter, o ang katotohanang parte pa rin siya ng puso ko kahit anong pilit kong itanggi.Pinagmamasdan ko silang mag-ama sa sala, si Samara masayang nagku-kwento ng kung anu-anong bagay habang si Gunter ay nakikinig na parang iyon na ang pinakamahalagang bagay sa mundo. Dapat ay masaya ako. Dapat ay magaan ang pakiramdam ko. Pero hindi.May pader pa rin sa pagitan naming dalawa. Isang pader na gawa sa sakit, pagtataksil, at mga gabing umiiyak ako habang iniisip kung paano siya nagawang saktan ako nang gano’n.Hindi ko ‘to kayang palampasin. Hindi ko ‘to kayang itikom na lang.“Samara, baby, can you go upstairs muna? Mommy and Daddy need to talk.”“Okay,” sagot niya, bitbit ang kanyang stuffed toy. Bago siya umakyat, lumingon siya. “Don’t fight, ha?”Napakagat ako sa labi. "We’ll try."Nang tuluyan nang umakyat si Samara, humarap ako kay Gunter. Hindi ko na kayang pigilan.“Bakit ka pa bumalik?” tanong
Gunter’s POV Tatlong taon. Tatlong taon ng pananahimik, ng pag-iwas, ng pagtanggap na baka hindi na kami muling magkikita ni Xiana. Pero kahit anong gawin kong paglimot, kahit ilang ulit ko pang piliting itapon ang nakaraan, siya at ang alaala namin ay laging bumabalik sa akin—lalo na sa gabi, sa katahimikan, kung kailan ako pinaka-vulnerable. Kaya ko siya hinanap. Hindi dahil gusto kong guluhin ang buhay niya, kundi dahil kailangan kong malaman… kung okay siya. Kung masaya siya. At kung may kahit kaunting puwang pa ako sa mundong ginagalawan niya. At ngayon, nandito ako sa harap ng isang maliit ngunit maaliwalas na bahay. Tumigil ang sasakyan ko sa tapat, at pakiramdam ko’y mas mabilis pa sa dati ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung paano niya ako tatanggapin. O kung tatanggapin pa ba niya. Bumukas ang pinto. At doon ko siya nakita—si Xiana. Hindi na siya katulad ng dati. Mas matatag ang mga mata, mas buo ang kanyang presensya. Pero ang ngiti niya… iyon pa rin. Pamilyar, at ka
Xiana’s POVTatlong taon. Isang buong ikot ng buhay na puno ng mga pagbabago, mga hakbang na dahan-dahan ngunit sigurado, mga pagkakataon ng takot at pag-aalinlangan, pero higit sa lahat—mga hakbang patungo sa paghilom.Nasa isang bagong bahay kami ni Samara ngayon. Isang maliit na lugar na puno ng kaligayahan at pagkakaisa. Wala nang malalaking pangarap na magkasama kami ni Gunter, pero natutunan kong buuin ang mga pangarap para sa amin ni Samara, at ito ang nagbigay sa akin ng lakas.Samara was already three years old now, a bundle of energy, always full of questions and curiosity. Her laughter was a melody that filled the air, and I often found myself mesmerized by how much she had grown, how much she had taught me. She was my heart, my soul, and everything I never knew I needed to become whole again."Mommy, look! Look at me!" she giggled, as she ran in circles, her tiny feet barely touching the ground.I smiled, my heart swelling with love. "You’re so fast, Samara!" I called out,
Xiana's POVGinugol ko ang natitirang araw na iyon sa kalituhan ng emosyon, pero alam ko na isang bagay lang ang sigurado—hindi na ako babalik sa kanya. Ang sakit ay masyado nang malalim, at ang pagtataksil ay hindi ko kayang balewalain. Kailangan kong mag-focus sa sarili ko, sa aking hinaharap, at sa maliit na buhay na umaasa sa akin.Naupo ako sa aking apartment, nakatingin sa pregnancy test na parang ito ang magbibigay sa akin ng kaliwanagan. Pero sa halip, ito na lang ang nagpaalala sa akin ng desisyong kailangan kong gawin. Isa na akong ina. Kailangan kong isipin ang aking anak, at hindi ko iyon magagawa kung patuloy akong nakatali sa isang taong kayang saktan ako ng ganito kalalim.Ang katahimikan ng aking apartment ay umaabot sa aking mga tainga. Pakiramdam ko'y mag-isa na lang ako. Pero sa kaloob-looban ko, alam ko na ito ang tamang desisyon. Ito lang ang tanging desisyon.Tiningnan ko muli ang aking cellphone, nagdadalawang-isip kung may tatawagan ba ako. Pero ang tanging tao
Xiana’s POVLimang linggo na ang lumipas mula nung sinabi ni Gunter na mahal niya ako. Ang mga araw na iyon ay puno ng kalituhan at halong emosyon, ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, nakahanap kami ng paraan na magkausap at magkaayos. Ang nararamdaman ko para sa kanya ay hindi nagbago. Mas lalong lumalim pa nga. At kahit na may mga pagdududa pa rin akong naiwan, alam ko na hindi ko na kayang magpatuloy nang walang kasiguruhan.Pero ngayong araw, may bagong bagay akong natutunan. Isang bagay na magpapabago sa lahat.Nasa loob ako ng banyo, nagbabalak na magtulungan na naman sa mga papeles ng aking kaso, nang bigla kong napansin na may kakaibang pakiramdam sa aking tiyan. I felt it. Isang pakiramdam na matagal ko nang hinihintay. I paused, standing in front of the mirror as I looked at myself.Something’s different.Habang nakatitig ako sa aking repleksyon, natutok ko ang pansin sa mga maliliit na pagbabago sa aking katawan. Ang mga sintomas na matagal ko nang iniiwasan—nausea, pagod, a
Xiana’s POVMasakit ang katawan ko pagmulat ng mata ko. Sobrang sakit, pero mas masakit yung pakiramdam sa dibdib ko. I’m not sure if it’s from last night’s intensity… or from the way he left again, na parang walang nangyari.Umupo ako sa kama at saka lang napagtanto na wala na siya. Wala na naman si Gunter sa tabi ko. Katulad kagabi, iniwan niya akong mag-isa.Napakagat ako sa labi habang hawak ang kumot sa dibdib ko. Kahit wala akong suot, mas giniginaw ako sa pakiramdam ng pagiging walang halaga.Last night... He touched me like he needed me. He kissed me like he owned me. But he walked away… like I meant nothing.Tumayo ako at pinulot ang mga damit ko mula sa sahig. Naglakad ako papunta sa banyo at humarap sa salamin. Namumula ang balat ko, may mga marka ng kanyang labi at kamay… mga paalala ng gabi na hindi ko alam kung pagsisisihan ko ba o hindi.Napahawak ako sa tiyan ko. Hindi ako sigurado, pero kinabahan ako bigla. What if…?Napapikit ako at pilit tinaboy ang mga iniisip.
Xiana’s POVI’m in my office now, reading some of my cases na ite-trial next month. It’s been 3 weeks since the encounter we had with Lazaro. At sa ginawa rin ng Panginoon, bigla na lang naging cold sa akin si Gunter.I don’t know why he’s like that to me now. Ang gulo niya—ang sweet niya pa lang last week, tapos ngayon ganyan. May kumatok naman sa pinto ko kaya pinapasok ko na lang ito.“Girl, let’s go to Crip’s Bar. Help me… I have something to say to you,” sabi ni Milisa sa akin habang naiiyak. Ano kaya ang nangyari sa isang ito? Hindi ko na rin siya nakausap simula nung away laban kay Lazaro.“Sure. Sasakay ka ba sa akin or are you going to bring your baby?” tanong ko pa sa kanya habang nililigpit ko ang mga gamit ko para makalabas na.“I’ll come with you. Huhuhu, coding ako ngayon. Malas. Ang malas ng buhay ko ngayon,” sabi niya pa habang hawak ang ulo niya. Bigla namang may pumasok sa office ko kaya napatingin ako agad.“O, Marten. What are you doing here?” tanong ko pa sa kanya.
Xiana’s POVAng tawa ni Lazaro ay pumailanlang sa buong warehouse, isang tunog na puno ng kasiyahan, parang walang alinlangan na sa wakas, natagpuan kami.Hindi ko siya pinansin. Alam ko na ang mga laro niya, at hindi ako bibitaw.“Bakit hindi pa kayo umalis, Xiana? Gunter?” tanong ni Lazaro, tila walang pakialam na napapaligiran kami ng mga tauhan niya. Ang mga mata niya, parang nagniningning sa excitement. “Alam ko naman na hindi mo kayang makipaglaro sa aking mga paboritong laro.”Tinutok ko ang baril ko sa ulo ng isa sa mga lalaking nasa kanan ni Lazaro.“Magandang gabi, Lazaro. Hindi kami aalis, hindi kami babalik ng walang natapos,” matigas kong sagot.Pinagsama ko ang lakas ng loob at ang galit na nararamdaman ko. Hindi na ako takot sa kanya—hindi na.“Palagay ko, hindi mo na rin kayang magtago pa,” dagdag ko, at nakita ko ang mga mata ni Lazaro na naging seryoso.Hindi na siya ngumingiti, at biglang naging tense ang buong silid. Sa isang iglap, ang mga lalaki ni Lazaro ay nag-
Xiana’s POVNagising ako dahil sa tunog na nanggaling sa cellphone ko. Tiningnan ko ang oras—alas dos pa lang ng madaling araw. Sino na naman kaya ang nambubulabog sa tulog ko? Nakakainis. Hindi ko na tiningnan kung sino ang tumatawag.“Hello,” namamaos kong sagot habang nakapikit pa rin ang mga mata ko.“Xia, we found him… Alam na namin kung nasaan ang hideout ni Lazaro,” sabi ng nasa kabilang linya. Bigla akong nabuhayan sa sinabi niya. Pagtingin ko sa caller, si Milisa pala. Thank God she’s okay! Akala ko may nangyari na sa kanya.“Oh my God, Milisa! Thank God you’re fine,” masaya kong sabi sa kanya. Nawala agad ang antok ko dahil sa nalaman kong balita.Nagmadali akong pumunta sa kwarto ni Gunter. Sakto namang hindi naka-lock. Pagtingin ko, natutulog pa siya. Hindi ko maiwasang titigan ang mukha niya. Hahaplusin ko na sana ito nang bigla ko siyang marinig magsalita.“Done staring, honey?” sabi niya. Pakiramdam ko, may smirk siya ngayon. Minsan talaga, nakakainis si Gunter kahit na