004: Pangarap para sa Pamilya ni Leonora

Leonora’s POV

Gabi na, at narito ako sa labas ng hardin, nakatingin sa langit. Iniisip ko kung ano na ang nangyari sa kanila. Okay lang ba sila ngayon? 'Makakaahon din tayo sa kahirapan, Inay,' bulong ko habang nakatitig sa mga bituin sa langit.

"Lord, gabayan Mo sana ako," sabi ko. Ipinangako ko sa sarili ko na pagkatapos ng mga problema namin, ipagpapatuloy ko ang pag-aaral ko.

"Are you not cold, Leonora?" sabi ng isang boses mula sa likuran ko. Paglingon ko, si Sir Drack pala iyon, may hawak na baso ng alak.

"Magandang gabi po, Sir," sagot ko, kahit na medyo kinakabahan sa presensya niya. Umiwas ako ng tingin at bahagyang dumistansya para hindi ko maamoy ang pabango niya.

“Hindi naman po, Sir,” dagdag ko. Tumango lang siya, at katahimikan ang bumalot sa aming dalawa. Dahil sa awkward na sitwasyon, naisipan ko na lang pumasok sa loob.

Habang nakahiga na ako sa kama, biglang tumawag si Ana, ang kapatid ko.

"O, Ana, bakit napa-tawag ka? Gabi na," tanong ko sa kanya.

Umiiyak niyang sinabi, "Ate, nasa ospital si Junjun."

“Anong nangyari, Ana?” natataranta kong tanong sa kanya.

“May dengue si Junjun, Ate. Kailangan natin ng pera pambayad sa ospital at pambili ng gamot,” umiiyak niyang sagot.

“Sige, bukas na bukas magpapadala si Ate. Okay? Huwag ka nang umiyak. Si Inang, nasaan?” tanong ko ulit sa kanya.

“Nasa ospital po kami ngayon, Ate. Si Nanay nakatulog habang binabantayan si Junjun,” sagot niya sa akin.

Matapos ang usapan namin, lumabas ako ulit,nagbabasa,kaling na sa labas pa si Sir. Kukunin ko muna ng advance ang sahod ko sa buwan na ito para may maipadala sa kanila.

Sakto naman at nakasalubong ko si Sir, paakyat na sana siya.

“Ah, Sir, pwede ko po ba kayong makausap?” sabi ko sa kanya. Tumango lang ito sa akin at sininyasan akong sumunod sa kanya.

“Sir, gusto ko po sanang mag-advance sa sweldo ko. Na-ospital po kasi yung kapatid ko na lalaki,” sabi ko sa kanya, bakas sa boses ang kalungkutan.

“Sige,” sabi niya sa akin at kumuha ng pera sa wallet niya. “Here, tulong ko na lang sa kapatid mo,” sabi niya sa akin. Subrang rami ng pera na ito kaya nagulat ako at napa-tingin sa kanya.

“Nako, Sir, okay lang po sakin ang sahod ko,” sabi ko. Isasauli ko sana ang pera pero binabalik niya ito sa akin.

“Just take it, Leonora,” kalmadong sabi niya sa akin, kaya labis akong nagpapasalamat sa kanya.

“Salamat talaga, Sir,” sabi ko sa kanya. Tumango lang siya sa akin. Lumabas naman ako at tinawagan ang kapatid ko.

“Ana, magpapadala ako bukas,” sabi ko sa kanya. Nag-okay naman siya sa akin. Binaba ko naman ang tawag at bumalik sa kwarto para matulog.

Kinabukasan ay maaga na akong nagising para makapag-luto ako ng maaga.

“O iha, ang aga mo ata ngayon,” sabi sa akin ni Nay Iska, habang kasalukuyang umiinom ng kape.

“Napa-aga lang, Nay. May alalayan din kasi ako mamaya,” sabi ko sa kanya, tiyaka ako nagpunta sa kusina para magluto.

Ilang oras ay natapos ako sa pagluluto, tinulungan naman ako ni Manang Lora sa paghain.

“Salamat po,” sabi ko sa kanya. Ngumiti lang siya sa akin at umalis. Maghapon na ng maisipan kung umalis para magpadala ng pera sa kanila.

“Ana, nasa padalahan na ako ng pera,” sabi ko sa kapatid ko.

“Okay po, Ate. Magpapasama nalang ako kay Tiyu,” sabi niya sa akin. Nag-antay lang ako ng ilang oras bago matapos ako.

Kaya nag-message ako kay Ana na naipadala ko na. Habang papaalis ako, may bigla akong nabungguan na lalaki. Pagtingin ko, nagulat ako dahil sa sobrang kagwapuhan nito.

“Miss, are you okay? Nasaktan ka ba?” sabi niya sa akin. Halata sa boses niya na may ibang lahi siya.

“Miss, yohoo!” sabi niya habang kinakaway ang kamay niya sa harap ko.

Natauhan lang akong nang pinigilan niya ang ilong ko.

“A-ahh, opo, okay lang ako,” nahihiyang sabi ko sa kanya. Napa-tawa naman siya dahil sa naging reaksyon ko.

“Bakit ka tumatawa?” nakasimangot na sabi ko sa kanya.

“Nothing, you just remind me of my little sister,” sabi niya sa akin.

“By the way, I’m Lance Ivan. But you can call me Lance,” sabi niya sa akin sabay lahad ng kamay niya.

“Ako nga pala si Leonora. Nice meeting you po,” sagot ko, sabay abot sa kamay niya. ‘Ang lambot naman ng kamay nito,’ sabi ko sa isipan ko.

Nag-sorry naman siya sa akin, pero sinabi ko na okay lang iyon. Kaya dahil na guilty siya, inalok niya ako na ihahatid na lang ako sa bahay ni Sir Drack.

“Salamat, Lance,” sabi ko at bumaba sa sasakyan niya. Nang makapasok ako, nagulat ako ng makita si Sir Drack. Madilim ang mukha at nakatingin sa akin.

“Who was that?” tanong niya sa akin, sabay ininom ang alak na hawak niya.

“Ah, Sir, si Lance po. Bagong kakilala ko. Hinatid lang ako saglit,” sabi ko sa kanya.

“Next time, huwag kang magpapahatid sa hindi mo masyadong kilala. Do you understand!” galit na sabi niya sa akin. Kaya napa-tango na lang ako dahil sa takot. Umakyat naman siya, samantalang naiwan ako sa may hagdan banda, nakatulala.

“Sorry po, Sir,” mahina na sabi ko, kahit na wala na siya sa harapan ko. Tumunog naman bigla ang cellphone ko kaya sinagot ko na lang.

“Ate, salamat po,” sabi ng kapatid kong si Junjun. Napaluha ako nang marinig ang nanghihinang boses niya.

“Kamusta ka? Okay ka lang ba?” tanong ko habang pinipigilan ang mapaluha. Alam kong sa oras na umiyak ako, iiyak din sila.

“Okay na ako, Ate. Malakas na ako,” sagot niya sa akin sabay tawa nang mahina.

“O, magpakabait ka, ha,” sabi ko. “Oo, ate,” sabi niya sa akin.

Papasok na ako sa kwarto para matulog muna saglit. Pagod akong napadapa sa kama. Hindi nagtagal, nakatulog ako.

“Iha, gising,” sabi ng tao na tumatapik sa pisngi ko, kaya nagising ako mula sa tulog.

“Nay, kayo po pala. Pasensya na po, hindi ko kayo natulungan sa mga gawain,” sabi ko sa kanya. Ngumiti siya at sinabing okay lang.