Kabanata 2

Kabanata 2

NAPALUNOK ako.

Wala akong nakitang tao sa loob ng helicopter tulad ng inaasahan kong makikita ko ang isang matandang manyakis. Isinakay ako roon ng dalawang lalaking nakaitim, at wala akong nagawa kung hindi ang iangat ang mga paa ko para sumakay na rin. Ang kaba ko ay halos lagpas na sa bunbunan ko. Bakit? Dahil ngayon lang ako sasakay sa helicopter sa tanan ng buhay ko. Hindi ko na alam kung saan galing ang kaba ko na ito. Halo-halo na ang pinanggagalingan. Parang gusto ko ng maupusan ng hininga. Humawak ako sa hawakan gamit ang nanginginig kong mga kamay. Parang anumang sandali ay bibigay na ang mga tuhod ko.

"S-Sinong katabi ko? Natatakot ako!" Bulalas ko kaagad nang maupo ako. Para na akong nalulula kahit na narito pa rin kami sa simento at hindi pa naman umaangat sa ere.

"Relax ka lang, Miss Sabiana. Ihahatid ko lang ang pera kay Miss V," iyon ang sabi ng isang lalaki pero walang nagbago sa nararamdaman ko.

Pakiramdam ko, ilang sandali na lang ay magdidilim na ang paningin ko. Naghintay ako nang makita kong umalis na ang lalaki, dala ang isang attachè case. Hindi iyon nagtagal. Bumalik iyon kaagad at wala na ang dala. Pera ang laman no'n, alam ko. Sinabi niya na ihahatid niya ang pera kay Miss V.

Muli akong napalinga sa paligid. Ang mga luha ko ay nangingilid sa mga mata ko. Hindi na ito matigil sa pagpatak kapagkuwan. Sa pakiwari ko ay mamamatay ako sa oras na umangat na ang eroplano. Sumakay ang lalaki sa helicopter at isinara ang pintuan. Naroon na nataranta na naman ang buo kong sistema nang mag-umpisa na pumindot ang piloto, at parang naramdaman ko na unti-unting umaangat ang helicopter sa mula sa rooftop.

Diyos ko.

Para akong nanigas na napahawak sa mga bakal. Ang likod ko ay naituwid ko at ang paghinga ko ay tumigil. Hindi ko matatagalan ang takot ko. Nandidilim ang paningin ko at unti-unti ay naglaho ang mga bagay na nakikita ko sa paligid.

LENNOX

KALMADO kong ibinuga ang usok ng sigarilyo habang nakatingin ako sa labas ng malaking bintana. I couldn't fall asleep. Halos hindi ako dalawin ng antok mula pa kanina pagkatapos ng bidding. Ang buong sistema ko ay parang hinahalukay na basurahan. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko na ito sa muli kong pagkakakita sa kanya.

Pitong taon siya nang huli kong makita, bago siya nawala sa akin. I thought she was already dead. Sumuko na ako sa paghahanap sa kanya. That was also the last time I saw her father, Federico. Pero, napag-alaman ko na si Federico mismo ang kasama niya sa pagpunta sa elite club. Sabi ni Rebecca, wala naman nangyari na pamimilit. Desisyon din daw ni Sabiana na sumabak sa auction. Malalaman ko ang totoo. Sa oras na malaman kong hindi totoo ang lahat, mapapatay ko si Federico at si Rebecca.

Ang babaeng binili ko ay ako rin ang nagmamay-ari mula pa noon. When she was kidnapped, I almost lost everything. Her father was mad at me. He thought that I was only fooling him that Sabiana was missing. Siguro ay nahanap ni Federico si Sabby, at tuluyan na kinuha na sa akin. I was a very busy man. Bente anyos pa lang ako ay ganito na ang buhay ko. Halos hindi ako naglalagi rito sa bahay. Mas lalo na naging mahirap ang lahat nang lumayas ang kapatid kong bunso dahil ayaw tanggapin ang kapalaran na maging tagapagmana ng mga negosyo na sinimulan ni Dad.

Ako, bilang isang panganay ay inako ang responsibilidad, no, not just responsibility. Mabigat na responsibilidad ang iniatang sa balikat ko bilang pinuno ng mga negosyong ito. It was so hard at first. I had to annul my wife because of that. I just saved her from being miserable. And 500 Million annulment wasn't that much. Tinanggap ni Claudia ang paghihiwalay namin kapalit ng limandaang milyong piso.

"Boss," I heard my most trusted man, Cezar.

I immediately looked back to face him. Pinatay ko ang sigarilyo at itinapon sa metal bin.

"Where is she?" Agad kong tanong. Jesus. I've never seen her for thirteen years. I am so excited to see her now, closer enough to stare at her face, and see how she has evolved.

Naparalisa ako nang makita ko na karga ni Steven ang maliit na katawan ng isang babae. Nakalaylay ang ulo niya at ang mga braso. A white robe was covering her petite body. At sa pagkakakita ko sa sitwasyon niya ay agad na nag-igting ang mga panga ko sa galit.

"What the hell happened to her? Didn't I make it clear? I never wanted any scratch. Bakit siya walang malay?" Galit na tanong ko kay Cezar.

Kaagad na pumasok sa isip ko si Rebecca.

"Boss, nahimatay siya nang umangat ang helicopter. Hindi namin alam kung bakit pero iyak siya nang iyak. May pulso naman siya at nasisiguro namin na maayos siya. Baka kailangan lang ng pahinga," maagap na paliwanag ni Cezar habang nakatitig ako kay Sabiana.

I really wanted to touch her but I couldn't take a single step to get closer to her. Pinagkakasya ko ang sarili sa pagtitig sa batang minsan kong nakasama noong bente quatro tres anyos pa lang ako. Her mother Henrieta was twenty seven at that time. Halos isang taon din sa akin sina Henrieta at Sabiana, at nasa proseso ako ng annulment nang mga panahon na iyon. During that time, bago pa lang ang annulment sa Pilipinas. Akala ko ay hindi magiging madali ang lahat pero dahil sa pera, mabilis iyon na natapos, na halos tatlong taon lang ang ginugol...

HINDI ko matanggap ang natuklasan ko sa pagkatao ng ama ko. Dahil sa paghahanap ko ng pagmamagal niya, kung saan-saan ko siya sinusundan nang palihim, pero dahil sa kasusunod ko sa kanya, iba ang natuklasan ko. And when I caught him, he didn't deny it. In fact, he asked me if I could replace him one day and be his heir.

God...

Sa sobrang gulat ko ay agad akong umalis, at heto ako, nagmamaneho na walang direksyon sa buhay. Hindi ko alam kung uuwi ako o ano. My father watched one of his men kill a man, in front of him. God. In front of him. Wala man lang pagkagulat sa itsura ng ama ko.

Lumilipad ang isip ko habang nagmamaneho. Unang beses sa buhay ko na nakakita ako ng direktang pinatay na tao. Fuck. This will hunt me for the rest of my life. That man was tied. Ang mga kamay no'n ay nakatali sa likod, humihingi ng paumanhin. Sa itsura ng lalaki ay napakataas ng tingin no'n kay Dad. He was begging my father to spare him and give him another chance.

And that sound of the gun almost killed my entire system. Nausal ko kaagad ang salitang Daddy.

Bigla ang pag-apak ko sa preno ng aking sasakyan nang makita ko na pula na ang ilaw sa traffic light pero ang bilis pa rin ng takbo ko, at may mag-ina na papatawid sa pedestrian lane.

Holy shit! Halos takasan ako ng aking kaluluwa nang bumalik ang huwisyo ko sa reyalidad. Agad na ihinarang ng babae ang sariling katawan sa batang akay nito. I was so shocked. Nanlaki ang mga mata ko dahil halos hangin na lang ang pagitan at mababangga ko na ang mag-ina, at naroon na halos natumba na nga ang dalawa para siguro makaiwas pa sa kamatayan na ako ang magdadala sa kanila.

Agad akong bumaba ng sasakyan nang ma-realized ko ang sarili kong pagkakamali.

"I'm so sorry," hindi magkandaugaga na sabi ko, at agad kong hinawakan ang babae sa kanyang braso, "Pasensya na kayo," sabi ko pa ulit saka ko siya itinayo.

Tumingin siya sa akin at nagulat ako sa ganda ng mukha niya. Hindi siya babae na tipikal na nakikita ko sa mundo ko, o mundo namin na mga Montebello, pero natural ang ganda ng babaeng ito, sa kabila ng pagiging mukha nitong mahirap. May suot itong tela sa ulo, marahil ay para matakpan ang sarili sa init ng araw.

Tumingin ako sa batang kasama niya na pinoprotektahan niya. Jesus. The child was ever prettier. She has a very warm eyes. She looks so angelic, and I think she's only four or five.

Natauhan ako kaagad, "Sumama kayo sa akin para madala ko kayo sa ospital o clinic. Baka tinamaan kayo ng sasakyan ko," sabi ko at tinangka ko na akayin ang babae.

Nakakarinig na ako ng mga busina ng naabalang sasakyan kaya mas gusto ko na lang na ialis silang mag-ina rito para masiguro kong hindi ko talaga sila tinamaan. I am being paranoid here. I just witnessed a crime, and now I almost hit some innocent people.

"H-Hindi kami nasaktan," mahinang sabi ng babae.

"Please. I insist. Huwag niyo ng dagdagan ang pagkakonsensya ko, Misis." Pakiusap niya sa tono na tila ba naiirita.

Dahil siguro natakot ang babae sa akin ay kumilos siya at inakay din ang anak niyang may dalang bag. Parehas sila na may bag.

Isinakay ko sila sa sasakyan ko. Pagkatapos ay sumakay din ako at pinaandar ko papunta sa may unahan, kung saan ako pwedeng mag-park. Agad kong nilingon ang mag-ina na nasa backseat. Yakap ng babae ang anak niya sa ulo. Kukurap-kurap naman ang bata na may napakaamong mukha.

She looked so harmless and afraid.

"Hindi ba talaga kayo nasaktan?" Tanong ko ulit.

Umiling ang babae, "A-Ayos lang po kami, Sir. Huwag po kayong mag-alala dahil hindi niyo naman po kami nabangga. Pwede na po kaming bumaba."

Humanga ako sa kanya. Kahit na mukha siyang walang pera ay hindi niya naisip na samantalahin ang pagkalito ko at pag-aalala. Kung ibang tao lang, baka nagpanggap ng nasaktan sila at humingi sa akin ng pera, o malala ay takutin pa ako na isusuplong sa pulis.

Dahil doon ay nakaramdam ako ng habag sa itsura nilang mag-ina. Mukha silang pinalayas sa kung saan. Alam kong mga damit ang dala ng babae dahil umuusli pa sa bag niyang yari sa tela ang nga ilang piraso ng damit.

"S-Saan kayo papunta, kung hindi masamang magtanong?" Hindi ko napigil na sabihin.

"M-Maghahanap po ng matutuluyan dahil pinaalis kami sa inuupahan namin na bahay. Hindi po kasi ako nakakuha ng mapapasukan dahil wala pa pong naghahanap na katulong. Wala na po sa aking kumukuha sa club kaya ako hindi makabayad ng renta," sagot niya sa akin kaya medyo natigilan ako.

Club?

"GRO po ako. Baka po may kilala kayong gustong kumuha, pwede po ako kahit sino lang. Kakapalan ko na po ang mukha ko, Sir. Kailangan po ng anak ko ng makakain at pang-baon sa eskwela. Kung hindi naman po ay pwede po akong kasambahay sa...sa..." nangatal ang boses niya at naiiyak siya.

Ang anak niya ay sumubsob sa dibdib niya at parang naluluha rin.

Damn. Parang piniga ang puso ko. Pakiramdam ko ay umiinit din ang mga mata ko. Hindi sila mukhang masamang tao, in fact, napakaamo ng mukha nila pareho. Walang duda na mag-ina sila. At hindi mukhang GRO ang babae na ito. Nakakita na ako ng mga bayaran. I had been in a high class club, low class, whatever but this woman dresses properly.  She was covering her body. She isn't wearing any lipstick. Her face is so bare.

"Sa mga kaibigan niyo po na nangangailangan ng katulong," pagpapatuloy niya matapos lumunok ng laway, "labandera po, kusinera...kahit ano po...k-kahit po entertainer sa bahay. K-Kayo po...p-pwede po ako kahit na hindi po kayo mukhang pumapatol sa low class..."

Tumingin ako sa anak niya. This woman was directly selling herself to me, without hesitation. By the look on her face, I think she's really desperate to earn money for living, and for survival.

"M-May dala ka bang birth certificate o kahit na ano?"

"Meron po, meron. May cedula po ako, I.D kaya lang ay iisa po ang I.D ko. May clearance din po kasi nga ay nag-a-apply po talaga ako," Mabilis niyang sagot.

"Ilang taon na ang anak mo. Anak mo ba siya?"

Tumango siya at hinalikan sa noo ang anak niya, "Limang taon po mahigit, mag-a-anim at pa-grade one po."

Tumango ako, "Kumain na ba kayo?"

"Kumain na po ng lugaw sa karenderiya. Ako po pala si Henrieta at ito po si Sabiana. Sabby po ang palayaw niya. Sir, baka po pwede ako kahit taga gamas niyo lang po o tagapunas ng sahig," bakas ko sa boses niya ang pakiusap na bigyan ko siya ng trabaho, at dahil siguro sa kalituhan ko o ano ay tumango ako sa kanya.

Bigla siyang napangiti, at kasama ng ngiti niyang iyon ay ang mga luha na pumatak mula sa mga mata niya.

"Salamat po," mahina at puno ng puso niyang sambit habang nakatingin sa mga mata ko. Hindi niya kailangan na ibenta ang sarili niya sa akin.

Even the way this woman speaks shows respect. Nakapagtataka ang ganoon dahil kadalasan sa mga nagbebenta ng aliw ay mga walang preno ang bibig at ibang magsalita.

Para akong nahipnotismo. Iniuwi ko ang mag-ina sa bahay ko. Doon ay ipinakita sa akin ni Henrieta ang mga papel niya.

"Kailangan kong gumawa ng kontrata, Henrieta," sabi ko sa kanya habang nasa receiving area kami.

Tumango siya, "Opo, Sir. Opo. Kahit po gaano katagal," kumikislap ang mga mata na sabi niya sa akin kaya napangiti ako nang kaunti.

I looked at Sabby. She blinked and looked shy, but despite her shyness, she managed to give me a very gentle smile. My heart melted. I had been married for three years but I wasn't able to have a child. Claudia was out of the country. Doon siya nabubuhay, sa pagta-travel at pamamasyal, pagsa-shopping. Lahat ko iyon ibibinibigay sa kanya dahil nabuntis ko siya nang maaga, at nasira ang pag-aaral niya. Kaya lang, sa kasamaang palad ay nawala rin ang anak namin dahil mahina ang kapit. Since then, I was never able to get her pregnant again because I had been very busy with our business. Iyon kasi ang panluho ko sa kanya kaya hindi pwede na mawala. At dahil sa kagustuhan ko na maging masaya siya at makalimot sa pagkawala ng anak namin, hinayaan ko siya na mamasyal parati sa ibang bansa.

At ngayon, mukhang iyon na talaga ang nagpapasaya sa kanya at hindi na ako.