Kabanata 1

K-1

Sabby

NANLAKI ang mga mata ko nang lumabas ang mga numero sa isang digital screen. Pula ang mga numero na lumabas doon matapos kong marinig ang sunod-sunod na buzzer.

Nakabibingi ang mga iyon kaya halos matakpan ko ang sarili ko gamit ang mga braso. Halos hubad na ako. Isang makitid na short ang suot ko, kulay ginto, kapares ng isang bra na ginto rin ang kulay. Lahat sa akin ay ginto, hanggang sa pangyapak.

Ang mga bumuhos na mga palamuti mula sa kisame ay mga ginto rin ang kulay. Iyon siguro ang palatandaan nila kapag ang babae ay birhen at pinag-aagawan ng mga lalaking hayok sa laman. Anong mayroon sa birhen? Nakapagtataka.

Umiiyak akong napalinga sa paligid. Maliwanag na sobra ang entabladong ito na nakukulong ng isang glass. Para akong nasa isang cylinder. Wala akong makita maliban sa mga pulang pindutan na umiilaw sa tuwing may lalaking nagbi-bid para sa akin. Pero kung tao ang aking hahanapin, wala. Napakadilim ng labas ng hawla na ito.

Nakatitig ako sa mga numero sa may itaas na gawi ng stage.

15,000,000.00

Ganoon ang huling halaga na itinaya sa akin ng isang lalaking magmamay-ari sa akin mula ulo hanggang paa. Ang nakakaiyak sa lahat ng ito ay narinig ko na si Papa ang kukuha ng komisyon. Kapag umabot na raw ako sa isang milyon, may komisyon na ang aking recruiter. At nangyari na ang recruiter ko ay ang mismong ama ko.

Sumakit ang dibdib ko sa kaisipan na iyon. Ang daming pumupuri sa akin sa bahay ni Mrs. Villagracia. Napakaganda ko raw. Ang saklap isipin na ang gandang sinasabi nila ay pahunan ng sarili kong ama para makakuha ng kwarta. Para sana sa kambal ang komisyon, mas makaluluwag pa sa pakiramdam ko kung sa kambal mapupunta, kaya lang ay hindi. At iyon ang pinakamasakit para sa akin. Paano ito nagawa sa akin ni Papa? Muli akong napaiyak kaya yumuko ako.

Hawak ko sa mga nanginginig kong kamay ang maskara na suot ko kanina.

"We will now proceed to the last and final stage of the bidding, the trade," ang malamyos na boses mula sa speakers ang muling nagpatingala sa akin.

Bigla na lang na may sumulpot na mga kababaihang nakapula at binalot ako sa isang mala ginto rin na roba. Napatanga ako sa kanila. Ang mga mata ko ay basang-basa ng mga luha. Wala akong pakialam sa ipinahid nilang mascara sa akin, kung kalat man ito at mukha akong si Dracula.

Hinila nila ako,  kaya kahit matapilok ako sa taas ng suot kong sapatos ay sumunod ako sa kanila. Wala akong karapatan na tumutol at mas lalong wala akong lakas ng loob. Kahit na ayaw kong sumama ay saan naman ako tatakbo?

Ipinasok nila ako sa isang kwarto matapos ang paglalakad namin sa isang mahabang pasilyo. Dito ay iniwan ako ng mga babae, at narito si Mrs. Villagracia.

Tumingin kaagad sa akin ang babae habang hawak ang kanyang pausok.

"Ayusin mo na ang sarili mo, Sabiana. Wala ka ng magagawa pa. Tingnan mo. Sinong mag-aakala na mabibenta ka sa halagang 15 M? Napakamahal mo. Siguradong tuwang-tuwa ang ama mo. Marami na naman siyang pansugal," aniya sa akin.

"M-Mrs...b-baka naman po na pwedeng sa mga kapatid ko mapunta ang komisyon?" Naluluha kong tanong dito.

Muli itong bumuga ng usok kaya ang paligid ay napuno ng amoy strawberry.

"Aba, hindi ko naman na obligasyon na asikasuhin ang mga kapatid mo. Nandiyan naman ang tatay mo. Siya ang mag-asikaso," sagot niya sa akin kaya halos mapayuko ako at saka ako muling umiyak.

"Hay naku!" Marahas na kinamot ng babae ang ulo, "tumigil ka na! Wala naman magagawa ang pag-iyak-iyak mo. Ano pa ba? Magbihis ka na! Ayan ang mga damit mo," galit na sabi niya saka marahas na itinuro ang ibabaw ng kama. May nakita ako roon na isang set na naman ng bagong panty at bra, tapos ay sapatos. May roba rin na puti roon.

Dahan-dahan akong lumapit doon at hinawakan iyon.

"Ito po ba ang isusuot ko? Wala po bang d-disente?"

"Disente?" Nakakainsulto na umangat ang mga kilay ni Rebecca sa akin, "Anong gusto mo, Kimona? Tatanggalin din naman 'yan ng bumili sa iyo kaya ano pa? Kung ako nga ay huwag ka ng magsuot niyan. Wala rin naman silbi. At isa pa, huwag kang kilos pagong dahil ginto ang oras ng bumili sa iyo. Maswerte ka dahil ito ang unang beses na sumali siya sa bidding, at ang laki ng binitiwan niyang pera para makuha ka," daldal pa niya.

Agad akong napayuko at saka tuluyan na nagpalit ng panty at bra kong suot. Isinunod ko ang sapatos tapos ay ang roba. Pagkatapos na pagkatapos ko ay agad akong hinawakan ni Rebecca sa braso at kinalakad papalabas ng kwarto na para bang hindi ako tao.

Halos matapilok ako dahil sa bilis ng babae, at nagulat ako na dalawang lalaking nakaitim ang naghihintay sa labas ng kwarto.

"Dahan-dahan. Hindi gusto ni boss ang kahit isang galos d'yan," ani ng isa sa mga lalaki kaya napatingala ako roon.

Ang tatangkad ng mga ito na para bang mga six footer sila. Ayaw daw ng boss na may galos ako. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa sa narinig ko, o mas lalo akong dapat na matakot.

Walang Santo na bumibili ng babaeng birhen, iyon ang dapat kong tandaan. Ang lahat ng mga lalaking narito para mag-bid ay mga kampon ng kadiliman. Baka nga ang karamihan sa mga iyon ay may mga asa-asawa na, pero naghahanap pa ng bata at walang experience.

"Malilintikan ka kapag 'yan nasugatan, Rebecca," sagot naman ng isa pang lalaki, "Baka sa halip na komisyon na pera ang makuha mo ay ataol ang dumating sa iyo."

Agad akong parang kinilabutan sa sinabi ng lalaki. Nakangisi iyon pero hindi iyon magandang biro. Parang makatotohanan iyon sa pandinig ko.

"P-Pasensya. Huwag niyo ng iparating kay Boss. Nagmamadali lang kasi ako na...na m-maibigay ang bata sa kanya. Alam kong brilyante ang oras niya," dahilan naman ni Rebecca at inayos-ayos pa kunwari ang buhok ko, "Tingnan niyo naman kasi, kalat-kalat na ang mascara sa mata. Anong sasabihin ni boss? Kaya ako nagagalit."

"Kanina pa nakita ni Boss na mukhang may blackeye pero binili pa rin niya. Kaya tigilan mo na at kami na ang maghahatid. Ibabalik ko rito ang kinse milyones. Maghintay ka."

Parang maamong tupa si Rebecca na tumango. Gusto ko ulit magmatigas at maglupasay pero hindi ko ginawa. Paano naman ako makakatakas dito? Kahit na ubusin ko ang lakas ko sa pag-iyak at panlalaban, wala rin akong mapapala pa.

Si Papa. Si Papa ang dapat na sisihin sa lahat ng ito. Natatakot ako na baka dumating ang sandali ay ganito rin ang kauwian ng kambal kong mga kapatid. Hindi ako makapapayag. Baka sa mga sandaling iyon ay mapatay ko na ang sarili kong ama, isang bagay na ayaw kong mangyari.

Kailan ba magbabago si Papa? Tanong ko sa isip ko habang pinipigil ang mga luha. Patuloy ang mga paa ko sa paghakbang kahit na parang wala na akong lakas. Hindi ko alam kung may hinaharap pa bang naghihintay sa akin. Napakaraming nangyayari sa mundo ngayon, ang daming pinapatay. Natatakot ako na baka ito na ang huli kong sandali, at ang bumili sa akin ay isang lalaking hindi lang hayok sa laman, kung hindi sadista pa na patayin ako pagkatapos akong pagsawaan.

Ipakikiusap ko ang buhay ko sa lalaking iyon. Kahit na anong gawin niya sa akin kapalit ang fifteen million na inilabas niya, huwag niya lang akong patayin, alang-alang sa mga kapatid kong naghihintay sa akin na makauwi.

Hindi ko inasahan na papanhik kami sa rooftop. Para akong nalunod nang tumambad sa akin ang malawak na tuktok ng building, at sinalubong ako na malamig na hangin. Halos tanaw ko ang kabuuan ng dagat at ng mapuno na paligid. Wala akong makitang liwanag liban sa mga pailaw na napakalayo sa kinatatayuan ko. Iisa lang ang ibig nitong sabihin.

Wala ako sa siyudad. Malayo ako sa Maynila. Hindi ko alam kung saan ito. Sa gitna ng rooftop ay may isang pulang helicopter na umikot bigla ang elisi kaya halos mapaatras ako. Agad akong hinawakan ng lalaki sa braso.

"Maiipit ka ng pinto ng elevator," anito sa akin kaya napatingin ako sa mukha nito.

Inilakad nila ako papunta sa helicopter. Hindi ko na alam ngayon kung saan ako kinakabahan. Paano ako nadala rito nina Miss V? Miss V pero Misis naman pala sa totoong buhay. Palagay ko ay pinatulog nila ako bago ako nakarating dito dahil siguradong maghe-hesterical ako dahil sa takot ko sa helicopter.

Pero ngayon, wala akong panahon na mag-hesterical. Pagod na pagod na ang katawan ko pakiramdam ko. Habang papalapit kami sa sasakyang panghimpapawid ay rumaragasa na sobra ang kaba ko na makita ang lalaking bumili sa akin. Mayaman siya na sobra dahil may private plane siya. At hindi luma ang helicopter na ito. Kumikinang ang pagkapula ng pintura nito at bagong-bago sa paningin ko.

Binuksan nila ang pinto at nahigit ko ang paghinga. Tatambad sa akin ang isang lalaking siguradong matandang-matanda sa akin o baka halos nga sing edad na ni Papa. Ang sabi, ang mga mayayaman na gurang ang mahilig sa bata.