CHAPTER 5: Her Innocence

AFTER  a while, Terrence gives Dark the information he need. Si Terrence, ang pangatlo sa ranggo ng grupo. 

Napatitig si Dark sa lumang larawan ng mag-anak at sa birth mark ng batang babae. It was familiar, pero hindi siya sigurado.

“Nasa probinsya ng Davao makikita ang mag-inang ito, Dark. Heto ang nakalap kong impormasyon. I hope, makatulong ito sa pagpapahanap mo,” sambit nito matapos nitong mailapag sa mesa ang hawak.

Nasa hide out sila ng mga sandaling iyon. 

“Good! Hintayin ko na lang ang tawag ni Demon, siya ang inutusan kong makipagkita sa matandang si, Mister Akuzama. He's on his way going back here,” Dark said in his serious tone.

“I think, mahihirapan tayo. Eight year old nawala ang batang ito, malamang, baka mas matanda pa ito kaysa sa atin,” sambit ni Leiron, ang pang-apat sa ranggo.

“Magaling tayo sa paghahanap ng nawawala. Wala ba kayong tiwala sa ating pinuno? Mark my word, makikita rin natin ang apo ni Mister Akuzama, tiba-tiba tayo kapag mangyari iyon, right?” mahabang lintanya ni Azul na noon ay kararating lamang.

Napailing si Leiron, “Mukhang pera ka talaga, Blue!” Pabirong sabi nito.

Nagtawanan ang mga ito. Samantalang, tahimik lamang nakaupo sa couch si Dark, naglalakbay na naman ang kaniyang isipan sa mga sandaling iyon. Paano ba siya makakapag-isip ngayon nang matino gayong lagi niyang naiisip at okupado ng dalaga ang kaniyang isipan. 

Pakiramdam ni Dark ay sumakit ang sintido niya kakawaglit sa imahe ng dalaga.

“How is she, Blue?” usisa niya.

Natahimik ang paligid. Ngumiti si Azul, saka ito lumapit.

“She's fine. Nasa bahay mo na siya,” tugon nito.

Dark, massage his forehead. Tumayo siya at naglakad papalabas. Hindi niya rin pinansin ang nagtatakang tingin ng tatlo.

HABANG, pauwi na sa tinitirhan nito si Demon, magkasunod-sunod na tawag ang natanggap niya galing kay Azul. Dahil naka-connect iyon sa bluetooth. Hindi siya nahirapang sagutin ang tawag nito.

“What is it, Azul? Nasa byahe pa ako, istorbo ka ah!” Painis nitong sagot.

“Wengya! Dito ka sa headquarter tumuloy. Hindi ka puwedeng umuwi sa bahay ni Dark!” 

Kunot-noo, halos malukot ang mukha ni Demon.

“What is your f*cking problem, Azul! Bahay iyon ng kapatid ko. Nakalimutan mo bang doon ako nakatira!” Bulyaw niyang balik dito.

“Oo nga! Iyon nga, chilax! Ang sabi ko lang naman, dumeretso ka lang muna rito,” malumanay na saad ni Azul.

Ilang sandali ang itinagal bago iniliko ni Demon ang kanyang sasakyan. Inis niyang pinasibad ito patungo sa head quarter kung saan sila tumatambay.

“Ano bang meron, Azul. Bakit parang atat na atat ka yatang papuntahin ako diyan!”

Huminga nang malalim si Azul, “Langya! Mukhang natamaan ang kambal mo.” 

Dahil sa gulat, biglang napreno ni Demon ang sasakyan nito. Umingay iyon.

“Is he okay? Saang hospital siya dinala, Blue!” Bakas sa boses ang pag-aalalang naitanong nito.

Humalakhak ang kausap nito mula sa kabilang linya.

“Dude! Mukhang kailangan mo na yatang ipatingin sa doktor ang tainga mo. Ang sabi ko, natamaan sa babae ang kakambal mo!”

Gumuhit sa mukha ni Demon ang sobrang pagkainis. Na para bang kakain na ito ng tao dahil sa inis nito.

“Loko ka, Azul! Akala ko, ano na ei! Puny*ta! Bakit hindi mo na lang kasi deretsahang sabihin!”

“Ano na? Tutuloy ka pa ba roon? Dude! Hayaan mo muna iyon, he deserves to be happy. Mukhang si Anya, yata ang magiging gamot niya.” 

Hindi na umimik si Demon. Ngumisi lang siya at ibinaba ang tawag ni Azul. 

“Hmp! Anya—interesting,” nakangising sambit niya.

Hinagod nito ang ibabang labi. Bago nito binuhay muli ang makina ng kanyang sasakyan. At sa headquarter ang destinasyon nitong pupuntahan.

MEANWHILE, a soft moonlight filters through the floor-to-ceiling windows of a lavishly decorated penthouse. Anya, peacefully asleep on the sofa. The room exudes opulence and elegance, contrasting with the ominous presence of a well-dressed, enigmatic man, Dark Silvestre, standing silently near the sofa.

Dark, a high-ranking member of a powerful mafia syndicate, gazes intently at Anya. His expression betrays a mix of curiosity, fascination, and perhaps even a hint of melancholy. 

Dahil sa alam na niyang nasa pamamahay na nito ang dalaga, ito na kaagad ang hinanap ng kaniyang paningin. 

He stood up, nilapitan niya ito para ayusin ang medyo umangat nitong suot na saya at nang akma niya itong hawakan ay natigilan siya dahil, bumukas ang mga mata nito at nagkatitigan silang dalawa. 

Medyo naalimpungatan si Anya sa mga sandaling iyon at walang pag-atubili ay sinapok siya nito gamit ang bitbit nitong bag na noon ay yakap-yakap nito. Sa lakas niyon ay napaluhod si Dark, habang sapo ang ulo.

“Sir, Dark? Pa-pasensya na po!” Napabalikwas naisambit ni Anya at natataranta na tinulungan ang binata.

Tanging pag-inda ang ginawa ni Dark, kasalanan niya rin. Alam niyang nagulat niya ang dalaga.

Nang itaas nito ang braso upang pigilan si Anya na makalapit sa kaniya ay nahinto ang dalaga. Tumayo si Dark. Muling namutawi sa mukha ang kaseryosohan na para bang walang nangyari.

“It's okay, don't mind me,” sambit niya rito.

Timitig sa kaniya ang dalaga habang nilaro-laro nito ang mga daliri, marahil sa nerbyos.

He cleared his throat. 

“Do you know how to cook?” tanong niya rito.

Naiwang nakabukas lamang ang bibig ng dalaga at hindi nito maintindihan ang kaniyang sinabi. 

He smirk, wala pa lang pinag-aralan ang dalaga. Mukhang, tagalog ang dapat niyang gamitin kapag kinakausap ito.

“I get it, Magpapalit lang ako ng damit,” malamig ang tinig na sambit niya.

Bago pa man siya tuluyang makaalis ay nagsalita ang dalaga bagay na ikinatigil niya.

“Sir, Dark. Sa-salamat nga po pala sa pagtulong sa ‘kin. Isang utang na loob ko po iyon sa inyo,” narinig niyang saad nito.

Tumalikod siya rito, hindi siya umimik. Ilang saglit, bago siya humakbang palayo rito ay inutusan niya itong maghintay.

Limang minuto ang itinagal ni Dark sa loob ng silid nito. Nagpalit siya ng simpleng damit pambahay, pagtingin niya sa kanyang pambising-relo ay pasado alas-sais na ito ng gabi.

Dali-dali siyang bumaba. Sinilip niya si Anya kung naroon ito. Nang makita ito ay bahagya niyang hinagod ang ibabang labi. Alam niyang hindi pa ito kumakain.

“Hey!” Untag niya rito.

Kaagad niyang nakuha ang atensyon ng dalaga. 

“Come here!” Utos niya bagay na ikinasunod ng dalaga.

“Marunong ka bang magluto?” usisa niyang muli rito nang tuluyan itong makalapit.

“Oo po,” tipid ang tugon nitong sabi.

Pagtango lang ang ginawa ni Dark saka ito naglakad papuntang kusina. Sumunod naman sa kaniya si Anya at namangha sa nakita sa paligid nito ang dalaga.

“Ang ganda, kaninong kuwarto po ito?” naulinigan niyang sambit nito.

Nakausli sa gilid ng labi ni Dark ang pagngiti niya nang palihim. But, he remained himself calmed and be cold.

“Hindi ito kuwarto, Anya. Kusina ito, at dito tayo kakain at magluluto.”

Nakanganga lamang ang bibig na tumatango si Anya. Naroon sa mga mata nito ang kislap sa bawat bagay na matitigan niya.

Dark, cleared his throat. 

“Ipagluto mo ako simula ngayon.”

Tumitig sa kaniya ang dalaga, bago nito inilipat ang paningin sa kabuuan ng kusina.

“Paano po, sa totoo lang. . . uling po at kahoy ang ginagamit namin sa probinsya. Saan po ako kukuha ng panggatong?” takang tanong nito.

Bahagyang nahilot ni Dark ang gitnang noo. Napapikit siya nang mariin, tama nga naman. Wala pa itong karanasan sa mga bagay-bagay.

“Sige, panoorin mo na lang ako. Ituturo ko sayo kung paano.”

Doon, nakita niya ang pagsilay ng ngiti ni Anya. May beloy ito sa pisngi na dagdag ganda nito.

He started to move. Well, hindi sa kuripot siya, he chose to lives alone. Walang katulong na kasama. Pero, minsan ay nagpapa-laundry na lang siya at nagpapautos ng mga taga-linis.

He is good at cooking, mala-chief kung himay-himayin niya ang mga putaheng lutuin. 

Sa mga sandaling iyon, hindi maalis-alis ni Anya ang tingin sa malapad na likuran ng binata. Nakatupi hanggang siko nito ang sout nito, bagay para makita niya gaano kakinis ang balat ng braso nito.

Bahagyang tinitigan ni Anya ang sariling braso, kumpara sa kaniya. Mas malaki ang mga braso ng binata.

Inabisuhan siya nitong manood lamang at kailangan ay memoryado na niya ang mga kagamitan na naroon, sakaling uutusan siya nitong magluto sa susunod na araw.

Hindi niya namalayan, nakalapit siya rito nang inaamoy-amoy niya ang ginigisa nito. Bigla siyang natakam. Bago kasi iyon sa kaniyang pang-amoy.

“Anong niluluto mo? Kakaiba kasi ang amoy, malayo sa ginisang tinapa,” nakangiting usisa niya sa binatang nakaharap sa niluluto nito.

NIlingon siya ni Dark. Seryoso lamang ang mukha nito. Saglit na tingin lang din ang ibinigay nito sa kaniya, pagkatapos ay ibinalik sa ginagawa ang tingin.

“Pork steak ang tawag dito, and yeah! Hindi ito sardinas.”

Tumango si Anya, hindi maikukubli ang biglang pagkalam ng kaniyang sikmura. Bahagya siyang natawa at napahawak sa kumakalam na tiyan.

“Mukhang masarap, at ang galing mo magluto!” Puri niya rito.

Tahimik lamang si Dark.

“Alam niyo ho ba, sardinas lang at daing ang inuulam namin sa probinsya, minsan naman, adobong sitaw na may halong corn beef, pero nakakatakam at napakasarap!” Nakangiting pagmamalaki niya.

Alam niyang nakikinig sa kaniya ang binata kaya marahil sa kuryosidad ay napatanong na lang din siya rito.

“Pero, maiba ako. Noong gabing iyon, hindi na ako makatulog nang maayos. Masakit din ang katawan ko kinaumagahan. Akala ko nga, hindi mo na ako ilalabas doon sa club. Ikaw ba sir, masakit din ba ang balakang at mga hita mo?” 

Natigilan bigla si Dark mula sa kinatatayuan nito. Natulala at pansin sa kaniya ang pamumula ng kaniyang mukha. Hanggang sa bigla siyang napainda sa sakit dahil, napaso ang kaniyang daliri. At mabilis niya itong inilublob sa tubig.

Napatay niya ang stove at halos malukot ang mukha nang harapin nito ang dalaga. Kita ng mga mata nito ang inosenteng mga mata ni Anya, bagay para ipikit niya ang kaniyang mga mata bago nagmulat saka nakiusap rito.

“Anya, puwedeng doon ka na muna, mamaya mo na lang ako kausapin, okay?” 

Nawala ang ngiti sa labi ni Anya, agad din niyang sinunod ang sinabi ng binata. Alam niyang galit ito base sa ekspresyon ng mukha nito.