Chapter 3

Chapter 3

Patuloy akong sumayaw, pinanatili ang ngiti sa aking labi kahit pa ang loob ko ay naguguluhan. Sino ang lalaking iyon? Bakit iba ang pakiramdam ko sa presensya niya?

Hindi siya tulad ng ibang customer na tuwang-tuwa sa panoorin. Tahimik lang siya, pero matalim ang kanyang titig—para bang alam niya ang tunay kong pagkatao, ang lihim na itinatago ko.

Pilit kong iniba ang tingin ko, iniiwasan ang titig niya, ngunit sa bawat galaw ko ay nararamdaman ko pa rin ang kanyang presensya. Parang isang aninong nakabantay sa akin.

Matapos ang sayaw ko, agad akong bumaba ng entablado at nagtungo sa backstage. Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili.

"Grabe, Mira! Ang daming nagbigay ng tip sa'yo ngayon!" sabi ni Mila, sabay pakita ng isang bungkos ng pera. "Pero girl, napansin mo ba ‘yung lalaking naka-black sa sulok? Hindi siya natanggal ng tingin sa'yo."

Napakurap ako. "Napansin ko nga."

"Feeling ko mayaman ‘yon, baka naman siya na ang sagot sa mga problema mo!" tukso niya.

Umiling ako. "Hindi ko kailangan ng lalaki para mabuhay, Mila. Ang kailangan ko lang ay makatapos ng pag-aaral."

Bago pa siya makasagot, may lumapit na isang staff sa amin.

"Mira, may naghahanap sa’yo sa labas," sabi nito.

Napakunot ang noo ko. "Sino?"

"Hindi ko alam, pero sinabi niyang importante raw. Naghihintay siya sa VIP lounge."

Muli akong napalingon sa salamin.

Dapat ba akong pumunta? O dapat ko na lang siyang iwasan?

Ngunit sa huli, nagdesisyon akong harapin kung sino man siya. Dahil sa mundong ginagalawan ko, hindi maaaring puro iwas—minsan, kailangan kong malaman kung sino ang dapat kong katakutan.

Pagdating ko sa VIP lounge, agad kong binati ang lalaking naghihintay.

"Good evening, Mister!" sabi ko sa pormal ngunit malamig na tono.

Nakaupo siya sa isang mamahaling sofa, may hawak na baso ng whiskey, ngunit hindi pa niya iyon iniinom. Tahimik lang siya, pinagmamasdan ako sa paraan na parang sinusuri ang bawat kilos ko.

Nakatutok sa kanya ang dim light ng lounge, at doon ko mas lalo siyang napagmasdan. Matangkad, matipuno, at halatang sanay sa kapangyarihan. Ang presensya niya ay may dalang kakaibang aura—hindi tulad ng ibang lalaking pumupunta sa bar para lang malibang.

Hindi siya sumagot agad. Bagkus, inilapag niya ang baso at bahagyang sumandal sa sofa.

"Ikaw ang tinatawag nilang Mira, tama ba?" tanong niya, malamig at puno ng kumpyansa ang tinig.

Napakurap ako bago tumango. "Oo. Bakit mo ako gustong kausapin?"

Muli siyang ngumiti, ngunit hindi iyon yung tipong ngiti ng isang lalaking nagpapakita ng interes sa isang babae. Hindi rin ito bastos o mapanukso—isa itong ngiti na tila may alam siya tungkol sa akin na hindi ko inaasahan.

"Wala lang," sagot niya, saka bahagyang yumuko. "Interesado lang akong malaman... kung hanggang saan ang kaya mong itago."

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig sa sinabi niya.

Ano ang ibig niyang sabihin?

At sino ba talaga ang lalaking ito?

"Anong ibig mong sabihin, Mister?" tapang-tapangan kong tanong sa kanya, kahit pa sa loob ko ay may kung anong kaba akong nararamdaman.

Ngumiti siya nang bahagya, itinagilid ang kanyang baso, pinaglalaruan ang natitirang alak doon bago niya dahan-dahang ininom. Para bang sinasadya niyang patagalin ang sagot, hinahayaan akong maghintay sa kanyang kasagutan.

Pagkatapos niyang inumin ang whiskey, inilapag niya ang baso at saka ako tiningnan nang diretso sa mata.

"Ang ibig kong sabihin, Mira... o dapat bang sabihin kong Zamara?"

Nanigas ang buong katawan ko.

Parang biglang nagdilim ang paligid ko at humina ang tunog ng musika sa bar. Para bang kami na lang dalawa ang nasa kwartong iyon.

Paanong nalaman niya ang tunay kong pangalan?

Dahan-dahan akong umatras, pilit pinapanatili ang normal na ekspresyon sa mukha ko. Hindi ako maaaring magpakita ng takot. Hindi ko rin maaaring aminin.

"Hindi ko alam ang sinasabi mo," mariin kong tugon.

Tumawa siya nang mahina, tila naaliw sa reaksyon ko. "Talaga ba? Hindi mo alam?" Tumayo siya mula sa kanyang kinauupuan, unti-unting lumapit sa akin. "Dahil sa tingin ko, ikaw mismo ang may itinatago, Zamara."

Kinuyom ko ang kamao ko, pinilit ang sarili kong huminga nang maayos.

Hindi ko alam kung sino siya, kung paano niya ako nakilala, o kung ano ang gusto niya sa akin.

Pero isang bagay ang sigurado—hindi siya basta ordinaryong customer lang.

"Ako si June ang taong inutusan upang hanapin ka. Bago ko sasabihin kay Mr. Santillian nahanap na kita may itatanong ako sayo. Bakit mo tinakasan ang uncle mo? Ano ang dahil?" seryoso niyang tanong.

Napakuyom ang aking mga palad habang tinitigan si June. Hindi ko alam kung dapat ba akong matakot o magalit sa presensya niya.

"Dahil isa siyang baliw, at hindi niya ako pagmamay-ari," madiin kong sagot. "K-kahit na ex-uncle ko pa siya, kinikilabutan ako dahil itinuring ko siyang totoong pamilya!"

Tinitigan ako ni June nang matagal, para bang sinusuri kung nagsasabi ako ng totoo. Tahimik siya, hindi nagpakita ng emosyon, ngunit ramdam ko ang bigat ng kanyang presensya.

Makalipas ang ilang segundo, bumuntong-hininga siya at tumango.

"Alam mo bang hindi siya tumigil sa paghahanap sa'yo?" malamig niyang sabi. "At ngayon na nakita na kita, ano sa tingin mo ang dapat kong gawin?"

Muli akong umatras ng bahagya. "Kung may konsensya ka, hindi mo sasabihin sa kanya kung nasaan ako."

Ngumiti siya, ngunit hindi iyon isang pangkaraniwang ngiti. "Bakit ko naman gagawin ‘yon? May kapalit ba?"

Napalunok ako. Ano ang gusto niyang mangyari?

"Hindi ako nagbebenta ng sarili ko kung ‘yan ang iniisip mo," matapang kong sagot.

Umiling siya. "Hindi iyon ang gusto ko, Zamara. Ang gusto ko ay malaman ang buong katotohanan."

Nagtama ang aming mga mata, at doon ko lang napansin na sa kabila ng kanyang seryosong mukha, may tila pag-aalinlangan sa kanyang mga mata.

"Bibigyan kita ng isang linggo," aniya. "Ikaw na mismo ang lumapit sa akin at sabihin ang totoo. Kung hindi, wala akong choice kundi sabihin kay Mr. Santillian kung nasaan ka."

Nanlamig ang buo kong katawan.

Isang linggo.

Isang linggo para magdesisyon kung paano ko ipagtatanggol ang sarili ko.

At sa ngayon, wala akong ibang pagpipilian kundi ang humanap ng paraan upang makatakas muli.