Chapter 20 Tahimik ang paligid, ngunit sa loob ko’y may nag-aalab na emosyon — takot, galit, at determinasyon. Ang mga salita nina Davis at Mama Amara ay paulit-ulit na naglalaro sa isip ko. Assassin. Mafia Queen. Subject Zero. "Ano ang unang kailangan kong malaman?" tanong ko, pilit pinapatatag ang boses ko. Nagpalitan ng tingin sina Davis at Mama Amara. Si Davis ang unang sumagot. "Una, kailangan mong maunawaan ang buong kakayahan mo. Ang eksperimento sa'yo ay hindi lang pisikal, kundi mental rin. May mga kakayahan kang hindi pa nagigising," paliwanag niya. "At para magamit mo 'yon, kailangan mong matutunan kung paano kontrolin ang isip at katawan mo." "At paano ko gagawin 'yon?" "May mga tao akong kakilala na maaaring magturo sa'yo," dagdag ni Davis. "Mga dating operatiba na tulad ko. Alam nila kung paano ka sanayin." Napalunok ako. "At pagkatapos?" "Tutulungan ka naming matunton ang mga taong nasa likod ng eksperimento. Hindi ka na magiging biktima, Zamara. Magiging isang m
Bago ako makatugon, narinig ko ang mga hakbang ni Mama Amara papalapit. Nakita ko ang pag-aalala sa kanyang mga mata, pero may bahagyang pagmamalaki rin. "Zamara," tawag niya, marahang hinaplos ang pisngi ko. "Kaya mo ‘to. Pero alalahanin mo rin ang dahilan kung bakit ka lumalaban." Tumango ako. "Para sa kanila. Para sa pamilya ko." "At para sa sarili mo," dagdag ni Davis. "Dahil oras na para malaman mo ang buong katotohanan." Napatingin ako sa kanya, ramdam ang bumibigat na mga salitang binitiwan niya. "Anong ibig mong sabihin?" "May isang bagay pa na kailangan mong malaman," sagot niya, bumuntong-hininga. "Hindi lang tungkol sa pagiging Subject Zero. Tungkol ito sa tunay mong pagkatao." Napalunok ako. "At ano ‘yon?" "Tungkol sa ama mo, Zamara. At kung bakit ka nila nilikha." Tahimik akong napatingin kay Mama Amara, ngunit wala akong nabasa sa kanyang ekspresyon. Isang matinding kaba ang sumiklab sa dibdib ko. "Handa ka na bang marinig ang lahat?" tanong ni Davis, titig na t
Chapter 22 Nanlamig ako sa narinig. Ang mga tulad ko ay naglalakad na mga armas. Kung totoo ngang may darating na laban, magiging impyerno iyon. "At ano ang meron ako na wala sila?" tanong ko, halos pabulong. "Tibay ng loob," sagot ni Davis, diretso ang titig sa akin. "Ikaw ang nag-iisang Subject na may kalayaang magdesisyon. Hindi ka nasira ng eksperimento. Hindi ka ginawang sunud-sunuran. Ikaw ang banta sa kanila, dahil ikaw ang patunay na hindi nila kayang kontrolin ang lahat." Huminga ako nang malalim, pilit na nilalabanan ang takot. Alam ko na wala nang atrasan. Kung hindi ako kikilos, ako mismo ang magiging dahilan ng pagkawasak ng lahat ng mahal ko. "Anong susunod nating gagawin?" tanong ko, puno ng determinasyon. "Maghanda," sagot ni Davis. "Kailangan mong muling sanayin ang katawan mo, palakasin ang isipan mo. At higit sa lahat, kailangan mong matutunan kung paano labanan ang mga tulad mo." Nagkatinginan kami, at sa titig pa lang, alam kong wala nang pag-aalinlangan.
Chapter 1 Zamara POV "From now on, you're mine, Zamara." Paulit-ulit pa rin iyong umuugong sa aking isipan kahit ilang taon na ang lumipas. Kahit anong gawin ko, hindi ko mabura ang tinig na iyon. Hindi ko matakasan ang anino ng nakaraan. Kaya napagdesisyunan kong lumayo. Iniwan ko ang tahimik naming baryo at nakipagsapalaran sa Maynila—isang lungsod na hindi ko alam kung tatanggapin ako o lulunukin ng buo. Ang tanging dala ko ay ilang pirasong damit, kaunting ipon, at ang pangarap kong makalaya. Sa loob ng ilang taon, pinilit kong bumuo ng panibagong buhay. Natuto akong maging matatag sa isang lugar na puno ng ingay, mabilis ang takbo ng buhay, at walang pakialam sa mga taong tulad ko. Pero may isang bagay akong hindi napaghandaan… Hindi ko inakalang kahit gaano ako kalayo, may mga bagay talagang hindi basta-basta nawawala. At isa na roon si Davis Santillian.Nanlamig ang buo kong katawan nang makita ko siya—si Davis Santillian.Nasa VIP section siya, nakasandal sa upuan, ha
Chapter 2 Hindi ko alam kung bakit siya narito o kung aksidente lang ang lahat, pero hindi ko kayang isugal ang pagkakataon. Lumabas ako sa likurang pinto ng bar, sinikap na hindi lumingon. Hindi ko rin inalintana ang malamig na hangin ng Maynila sa dis-oras ng gabi. Ang mahalaga lang sa akin ay ang makalayo… bago pa niya tuluyang mabunyag kung sino ako. Pero habang naglalakad ako sa madilim na eskinita, may kakaibang pakiramdam akong bumalot sa akin. Para bang… may nakasunod. Mas binilisan ko ang hakbang ko, pilit nilalabanan ang takot na nagsisimulang gumapang sa aking katawan. "Hindi, imposible. Hindi niya ako nakilala. Hindi niya ako masusundan." Pero isang malalim na boses ang biglang bumasag sa katahimikan ng gabi— "Mira, saan ka pupunta?" Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Hindi ko kailangang lumingon para malaman kung sino ang nasa likuran ko. Si Davis. Nanatili akong nakatalikod, pilit pinapakalma ang mabilis na pagtibok ng aking puso. Hindi puwedeng malaman ni Davis
Chapter 3Patuloy akong sumayaw, pinanatili ang ngiti sa aking labi kahit pa ang loob ko ay naguguluhan. Sino ang lalaking iyon? Bakit iba ang pakiramdam ko sa presensya niya?Hindi siya tulad ng ibang customer na tuwang-tuwa sa panoorin. Tahimik lang siya, pero matalim ang kanyang titig—para bang alam niya ang tunay kong pagkatao, ang lihim na itinatago ko.Pilit kong iniba ang tingin ko, iniiwasan ang titig niya, ngunit sa bawat galaw ko ay nararamdaman ko pa rin ang kanyang presensya. Parang isang aninong nakabantay sa akin.Matapos ang sayaw ko, agad akong bumaba ng entablado at nagtungo sa backstage. Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili."Grabe, Mira! Ang daming nagbigay ng tip sa'yo ngayon!" sabi ni Mila, sabay pakita ng isang bungkos ng pera. "Pero girl, napansin mo ba ‘yung lalaking naka-black sa sulok? Hindi siya natanggal ng tingin sa'yo."Napakurap ako. "Napansin ko nga.""Feeling ko mayaman ‘yon, baka naman siya na ang sagot sa mga problema mo!" tukso niy
Chapter 4Agad niya akong binigyan ng calling card saka ito umalis. Nanatili akong nakatayo, hawak ang calling card na iniwan ni Mr. June. Pinagmasdan ko ang pangalan at numero na nakasulat doon. Wala akong balak tawagan siya—pero alam kong hindi siya basta-basta mawawala.Isang linggo.Iyon lang ang palugit niya bago niya sabihin kay ex-uncle kung nasaan ako.Mabilis akong bumalik sa dressing room, hindi alintana ang pagtawag sa akin ng mga kasamahan ko. Hindi ko na kayang magsaya o magkunwaring walang nangyari.Pagkaupo ko sa harap ng salamin, napayuko ako at mariing kinuyom ang aking mga palad.“Ano pa ba ang dapat kong gawin?” bulong ko sa sarili.Dalawang taon na lang at magiging ganap na akong abogado. Dalawang taon na lang at makakalaya ako sa mundong ito. Pero paano kung mawala ang lahat ng ito dahil sa isang lalaking iniwan ko sa nakaraan?Hindi. Hindi ako papayag.Huminga ako nang malalim at tiningnan ang sarili sa salamin."Kailangan kong humanap ng paraan para mawala siya
Chapter 5 Mabilis akong huminga nang malalim bago sumagot. "Opo. Ako po si Zamara Lopez." Dahan-dahang umikot ang swivel chair, at sa wakas, nasilayan ko na ang mukha ng lalaking kaharap ko. Matikas ang panga niya, matangos ang ilong, at matalim ang titig ng kanyang malamlam na kulay-abo na mga mata. Parang kaya niyang basahin ang iniisip ko sa isang sulyap lang. "Naupo ka," malamig niyang utos habang itinuro ang upuang nasa harap ng kanyang mesa. Hindi ko alam kung bakit nanginginig ang kamay ko nang lumapit ako at umupo. "Alam mo ba kung anong klaseng trabaho ang ina-apply-an mo?" direkta niyang tanong. Napalunok ako. "Personal Assistant po." Bahagyang tumaas ang isang kilay niya. "Tama. Pero ang posisyong ito ay hindi ordinaryong P.A. job." Napatigil ako. "A-anong ibig ninyong sabihin?" Tumayo siya, lumapit, at bahagyang yumuko upang mapantayan ang tingin ko. Mula sa malapitan, mas naging nakakatakot ang presensya niya—parang isang hari na hindi pwedeng suwayin. "I need
Chapter 22 Nanlamig ako sa narinig. Ang mga tulad ko ay naglalakad na mga armas. Kung totoo ngang may darating na laban, magiging impyerno iyon. "At ano ang meron ako na wala sila?" tanong ko, halos pabulong. "Tibay ng loob," sagot ni Davis, diretso ang titig sa akin. "Ikaw ang nag-iisang Subject na may kalayaang magdesisyon. Hindi ka nasira ng eksperimento. Hindi ka ginawang sunud-sunuran. Ikaw ang banta sa kanila, dahil ikaw ang patunay na hindi nila kayang kontrolin ang lahat." Huminga ako nang malalim, pilit na nilalabanan ang takot. Alam ko na wala nang atrasan. Kung hindi ako kikilos, ako mismo ang magiging dahilan ng pagkawasak ng lahat ng mahal ko. "Anong susunod nating gagawin?" tanong ko, puno ng determinasyon. "Maghanda," sagot ni Davis. "Kailangan mong muling sanayin ang katawan mo, palakasin ang isipan mo. At higit sa lahat, kailangan mong matutunan kung paano labanan ang mga tulad mo." Nagkatinginan kami, at sa titig pa lang, alam kong wala nang pag-aalinlangan.
Bago ako makatugon, narinig ko ang mga hakbang ni Mama Amara papalapit. Nakita ko ang pag-aalala sa kanyang mga mata, pero may bahagyang pagmamalaki rin. "Zamara," tawag niya, marahang hinaplos ang pisngi ko. "Kaya mo ‘to. Pero alalahanin mo rin ang dahilan kung bakit ka lumalaban." Tumango ako. "Para sa kanila. Para sa pamilya ko." "At para sa sarili mo," dagdag ni Davis. "Dahil oras na para malaman mo ang buong katotohanan." Napatingin ako sa kanya, ramdam ang bumibigat na mga salitang binitiwan niya. "Anong ibig mong sabihin?" "May isang bagay pa na kailangan mong malaman," sagot niya, bumuntong-hininga. "Hindi lang tungkol sa pagiging Subject Zero. Tungkol ito sa tunay mong pagkatao." Napalunok ako. "At ano ‘yon?" "Tungkol sa ama mo, Zamara. At kung bakit ka nila nilikha." Tahimik akong napatingin kay Mama Amara, ngunit wala akong nabasa sa kanyang ekspresyon. Isang matinding kaba ang sumiklab sa dibdib ko. "Handa ka na bang marinig ang lahat?" tanong ni Davis, titig na t
Chapter 20 Tahimik ang paligid, ngunit sa loob ko’y may nag-aalab na emosyon — takot, galit, at determinasyon. Ang mga salita nina Davis at Mama Amara ay paulit-ulit na naglalaro sa isip ko. Assassin. Mafia Queen. Subject Zero. "Ano ang unang kailangan kong malaman?" tanong ko, pilit pinapatatag ang boses ko. Nagpalitan ng tingin sina Davis at Mama Amara. Si Davis ang unang sumagot. "Una, kailangan mong maunawaan ang buong kakayahan mo. Ang eksperimento sa'yo ay hindi lang pisikal, kundi mental rin. May mga kakayahan kang hindi pa nagigising," paliwanag niya. "At para magamit mo 'yon, kailangan mong matutunan kung paano kontrolin ang isip at katawan mo." "At paano ko gagawin 'yon?" "May mga tao akong kakilala na maaaring magturo sa'yo," dagdag ni Davis. "Mga dating operatiba na tulad ko. Alam nila kung paano ka sanayin." Napalunok ako. "At pagkatapos?" "Tutulungan ka naming matunton ang mga taong nasa likod ng eksperimento. Hindi ka na magiging biktima, Zamara. Magiging isang m
Chapter 19 Nakatitig ako sa labas ng bintana, pero parang wala akong nakikita. Para akong lumulutang sa kawalan, pilit na iniintindi ang lahat ng nalaman ko. Ang buong buhay ko, naniwala akong ang taong pumatay sa pamilya ko ay isang halimaw—ngayon, sinasabi nilang siya ang ama ko? Narinig ko ang boses ni Mama Amara, malambot at puno ng pag-aalala. “Anak, alam ko na mahirap sa'yo ang tanggapin. ‘Wag kang mag-alala, andito ako. Hindi kita pababayaan.” Dahan-dahan akong napatingin sa kanya, at sa unang pagkakataon, naramdaman kong bumigat ang aking dibdib. "Mama… bakit ngayon ko lang nalaman?" Lumapit siya at marahang hinaplos ang buhok ko. "Dahil gusto kitang protektahan. Alam kong darating ang araw na matutuklasan mo ang lahat, pero gusto kong siguruhing handa ka.” Napailing ako. "Pero paano kung hindi ko kayang tanggapin? Paano kung... hindi ko matanggap na ang taong kinamumuhian ko ay siya ring dugong nananalaytay sa akin?" Tahimik akong tiningnan ni Davis. Ang lalaking i
Chapter 18 Pagkababa pa lang namin sa private jet, agad akong sinalubong ni Amara—ang nagpalaki kay Zamara, ang tanging itinuring kong tunay na pamilya sa kabila ng lahat ng kasinungalingan sa buhay namin. Mahigpit niyang niyakap si Zamara, nanginginig ang balikat nito sa hindi mapigilang pagluha. "Anak… anak ko…" mahina ngunit puno ng emosyon ang boses niya. Nanatili akong nakatayo sa tabi, pinapanood silang dalawa. Alam kong hindi lang si Zamara ang may dinadalang bigat ngayon. Pati si Amara—na kahit alam niyang hindi niya tunay na anak si Zamara, minahal at inalagaan pa rin niya ito ng buong puso. Tumikhim ako, pilit na pinapakalma ang namumuong tensyon sa dibdib ko. "Tara na sa loob, kailangan nating pag-usapan ang lahat." Dahan-dahang bumitiw si Amara kay Zamara at tumango. "Tama ka, Davis. Panahon na para malaman niya ang lahat." Habang naglalakad kami papasok ng malaking villa sa isla, ramdam ko ang bigat sa bawat hakbang ni Zamara. Hindi ko siya masisisi. Sa loob ng
Chapter 17 Davis POV Tinitigan ko lang si Zamara habang pilit niyang iniintindi ang mga rebelasyong sinabi ko. Kita ko sa kanyang mga mata ang galit, sakit, at higit sa lahat—ang kawalan ng tiwala. Alam kong nasaktan ko siya sa pagtatago ng katotohanan, pero wala akong ibang choice. I did what I had to do. Pero ngayon, mukhang wala na akong pagpipilian kundi sabihin ang lahat. "Zamara," tinawag ko siya, pero hindi niya ako tiningnan. Imbis, pinanatili niyang matalim ang tingin sa akin, parang isang leon na nag-aabang ng tamang pagkakataon para umatake. Napahawak ako sa batok ko. "Hindi ko ginusto na malaman mo nang ganito ka-biglaan." "Talaga lang, Davis?" malamig niyang sagot. "Ilang taon mo akong hinayaang mabuhay sa kasinungalingan?" Gusto kong sumagot nang maayos, pero paano? Paano mo ipapaliwanag na minsan, mas ligtas ang tao sa loob ng isang kasinungalingan kaysa sa mapait na katotohanan? "Alam ko na bago pa tayo muling nagkita," mahina kong sagot. "At kung kaya
Chapter 16 Parang biglang lumiit ang mundo ko. Hindi ko alam kung matatakot ako o magpapasalamat. "Kailan mo ito nalaman, Davis?" Saglit siyang hindi sumagot. Nakita kong bumagsak ang kanyang balikat, parang hindi niya gustong aminin ang kasunod niyang sasabihin. "Mas matagal na kaysa sa aakala mo..." Muntik na akong mapaatras. "Ano?" "Years ago, Zamara. Alam ko na noon pa." Parang may kung anong sumabog sa dibdib ko. "And you didn’t tell me?!" "Because I wanted to protect you!" madiin niyang sagot. "Hindi mo pa naiintindihan! Kung nalaman mo noon, baka hindi ka na buhay ngayon! Hindi ka handa, Zamara!" "At ngayon, tingin mo handa na ako?" Mariin ang tingin ko sa kanya. "Ano ba talaga ang gusto mong gawin ko, Davis? Manahimik? Tumakbo? O gamitin ang hindi ko alam na pagkatao laban sa mga taong humahabol sa akin?" Hindi siya sumagot agad. Tumikhim siya bago bumulong, "Lahat ng ‘yan, kung kinakailangan." Ramdam kong may mas malalim pa siyang hindi sinasabi. Pero isa
Chapter 15 "S-sino ba talaga ako?" naguguluhang tanong ko dito. Napatingin sa akin si Davis, at sa unang pagkakataon, hindi ko mabasa ang ekspresyon niya. Hindi na siya nakangiti. Hindi na siya nang-aasar. Ang nakikita ko lang sa mukha niya ay isang bagay na mas nakakatakot—seryoso siya. "Tama ang tanong mo, Zamara," sagot niya, malamig ang boses. "Sino ka ba talaga?" Nanatili akong nakatitig sa kanya, hinihintay ang sagot, pero imbes na sumagot, tumingin siya sa lalaki na nag-abot ng tablet sa kanya kanina. "Prepare the files," utos niya. "It's time she knows." Mas lalong lumakas ang kaba sa dibdib ko. Ano'ng ibig niyang sabihin? "Bakit parang alam mo na ang sagot, Davis?" tanong ko, pilit pinapanatili ang matatag na boses ko kahit na ang totoo, parang may bagyong bumabangga sa loob ko. Lumapit siya sa akin, hinawakan ang magkabilang balikat ko at tumitig sa mga mata ko na parang gusto niyang ipaalala na hindi ito biro. "Dahil, Zamara," mahina pero matigas ang boses
Chapter 14 Hindi pa rin ako makagalaw sa kinauupuan ko. Parang may slow-motion effect ang utak ko sa nangyari. Zamara, kahit anong tanggi mo, alam kong gusto mo na akong halikan. Halikan? Sino? Siya? Ako? KAMI? Napailing ako at napahawak sa noo. Ano bang pinagsasabi ng lalaking ‘yon? At bakit parang hindi ko kayang i-deny nang buo? Biglang bumukas ang pinto at sumilip si Davis. "Hindi ka pa rin tapos mag-internal monologue mo diyan?" "GAGI!" Napatalon ako sa gulat. "Ano ba, Davis?! Sinasadya mo talagang buwisitin ako?" Ngumisi siya at sumandal sa pinto, parang bida sa action movie. "Hindi ko naman kasalanan na bagay sa'yo ang galit. Nakakadagdag sa charm mo." Sinamaan ko siya ng tingin. "At ikaw? Kulang na lang lagyan kita ng warning sign na delikado sa puso at utak!" Tumawa siya nang mahina. "Puso at utak agad? Grabe, ang bilis natin ah." "Ugh! Gusto kitang batuhin ng unan—teka, meron ba dito?!" Lumingon-lingon ako, pero wala akong mahagilap na pwedeng ipukol sa pagm