Chapter 4. Lunch Time

-Amunet's Point of View-

"What's this?" Kunot ang noo na tanong ni Austine nang ilapag ko sa harap niya ang kape na kanyang pinahanda sa akin.

“C-coffee niyo, sir?”

“Are you kidding me? May sinabi ba akong lagyan mo ng creamer?”

Napaigtad ako nang malakas niyang hinampas ang kanyang office table. Kinakabahan kong sinalubong ang kanyang tingin. “P-pero sir. . . Ang sabi niyo kanina lagyan ko ng creamer--”

“Sinasabi mo bang ako ang nagkamali dito?” Tinuwid niya ang upo at pinag-cross ang mga braso sa d*bdib. “Hindi ba sinabi sa’yo ni Faith na black ang kape ko? O baka naman hindi ka nakikinig sa mga sinasabi niya sa’yo?”

“Pero sir. . .” Mariin kong kinuyom ang mga kamao. Ano bang gustong palabasin ng lalaking ito? Maninaw naman ang sinabi niya kaninang lagyan ng creamer ang kape niya, pagkatapos ngayon ako ang pinalalabas niyang nagkamali. 

“Stupid… Get out!”

Humigpit ang hawak ko sa tray. “Y-yes, sir!” sabi ko, at nagmadali nang umalis ng opisina ni Austine. 

Tinungo ko agad ang restroom pagkatapos ibalik sa pantry ang ginamit kong tray, ang bigat-bigat ng kalooban ko, sobra ang inis na nararamdaman ko sa lalaking iyon. Simula noong unang araw ko dito sa opisina niya, wala na siyang ibang ginawa kundi ang pahirapan ako, pagalitan sa mga pagkakamali kong siya rin naman ang naging dahilan. Pinaglalaruan niya ba ako? Malinaw naman ang sinabi niya kanina pero bakit parang nagkaroon siya ng amnesia? Stupid? Ugh! Matatanggap ko pang magalit siya sa aking, pero hindi ang sinabi niya.

Hindi ko na halos makita ang lobby dahil sa sunod-sunod na pagtulo ng luha sa aking mga mata. Panay ang pagpunas ko sa aking mga mata ngunit agad rin naman iyong napapalitan ng bagong butil ng mga luha.

“Ugh! Kainis!” 

“Miss Amunet?”

Natigilan ako sa paglalakad. Muntik na akong makabangga ng tao dahil sa paglipad ng isip ko kung saan, mabuti na lang at nagsalita siya.

“Ikaw, nga… Teka, umiiyak ka…” Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat. “Bakit? Anong problema?” nag-aalala niyang tanong. Hinawakan niya ang aking baba at inangat aking mukha, agad kong nasalubong ang kanyang tingin. “Sino ang nagpaiyak sa’yo?”

Iniwas ko ang mukha ko. “Okay lang ako. N-napuwing lang,” tanggi ko pa. Naguguluhan ako, sino nga uli ang lalaking ito? Saan ko nga siya nakita? Ah, tama… Iyong lalaking nakausap ko sa harap ng company building noong isang araw.

“Napuwing? I don’t think so...” Layo niyang inilapit ang mukha sa akin. “Masyado namang maraming nasayang na luha para lang sabihin mong napuwing ka. Sabihin mo, may nanakit ba sa’yo?”

“W-wala, ayos lang talaga ako Kent.”

“Ang boss mo ba?”

Nanlaki ang mata kong nag-angat ng tingin sa kanya. “Boss? A-ano namang kinalaman ng boss ko dito?” Peke akong tumawa. “Hindi ko alam na joker ka pala, Kent. Sinabi ko na, wala lang ‘to… Napuwing lang ako.”

Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan niya. “Sige, kung ayaw mong sabihin hindi kita pipilitin, pero kung may problema ka pwede mo namang sabihin sa akin, I’ll listen.”

Ngumiti ako. “Salamat.” Napakabait naman niya. Pangalawang beses palang naming nagkita dito sa kompanya pero napakabuti na ng turing niya sa akin.

“Ah, gusto mo bang sumabay sa akin mamayang lunch? Ipapakilala kita sa mga kasamahan ko sa deparment namin.”

“Okay lang ba?”

“Of course, bakit naman hindi?”

“S-sige, wala rin naman akong kasama mamaya. Hindi pa rin kasi nakakabalik mula Cebu si Miss Faith.”

Malapad siyang ngumiti. “Okay! Hintayin kita mamaya sa harap ng elevator.”

~ ~ ~

Panay ang lingon ko sa wall clock ng opisina ni Austine, twenty minutes nalang kasi ay matatapos na ang breaktime. Hindi ko alam kung anong demonyo na naman ang sumapi sa lalaking ito at bigla na lamang akong pinatawag sa opisina niya kung kailan oras ng lunch break. May ipapagawa raw siyang importante pero ilang minuto na akong nakatayo rito sa harap niya’y wala namang sinabi na gagawin ko, ang labas ay pinanood ko lang siyang isa-isang pinipirmahan ang mga documentong nakatambak sa ibabaw ng kanyang table.

Malalim akong nagbuntonghininga. Wala pa naman akong number ni Kent, siguradong naghihintay na iyon sa akin sa harap ng elevator. Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari, hindi ko na sana siya pinaghintay roon, magugutom pa tuloy siya dahil sa akin.

“S-sir…” Sinubukan kong kunin ang atensyon niya ngunit hindi man lang niya ako sinulyapan. “Ano… Iyong ipapagawa niyo sana kung hindi naman urget pwede bang mag-take muna ako ng lunch break?”

“It’s urgent, please wait for a moment.”

Nag-igting ang bagang ko sa kanyang sinabi. Urgent? Pero hindi naman siya kumikibo, mauubos na ang time ko para kumain ng lunch. Hindi niya ba pwedeng ipagawa sa akin after kong kumain? Isa pa, ano nalang ang sasabihin ni Kent at ng mga kasama niya dahil hindi ako sumipot sa usapan?

“Gutom ka na ba?” biglang tanong niya sa kalagitnaan ng paglipad ng aking isipan kung saan. Hindi ko siya sinagot, at sinamaan lamang ng tingin. “Haist! Fine, let’s go grab some lunch,” sabi niya at tumayo sa kanyang upuan, hinuli niya ako sa pulsuhan ang hinatak patungo sa harap ng pinto.

“Huh? S-sir, teka lang…” Nataranta kong binawi ang kamay mula sa kanya. “Bakit niyo naman ako hinihila? Hindi ba pwedeng walang skinship na kasama?”

Umikot ang mata niya. “Fine. Tara na’t nagugutom na ako,” anyang sinulyapan ang kanyang wristwatch. “Saan mo ba gustong kumain?”

“Huh? Bakit ako ang tinatanong niyo? Sa canteen lang naman ako sa baba.”

“Samahan mo akong kumain ng lunch.”

“Po? Ay, may mga kasama na kasi ako sir at naghihintay sila sa akin sa ibaba.” Pinaningkitan niya ako ng mata, agad naman akong napalunok ng malaki. Ano na naman bang problema ng lalaking ito?

“Ako ang sasamahan mong mag-lunch, end of  discussion,” anyang tinuwid ang tayo at muli na naman sana akong hahatakin ngunit mabilis akong umatras palayo sa kanya.

“Sir, nauna akong pumayag na sa kanila sasama. Isa pa, hindi ko afford ang mga pagkain mo kaya sa canteen na ako.”

“Ako ang boss mo, Amunet.”

“Of course, sir. Pero breaktime ko, at ako ang magde-decide kung saan ako kakain at kung kanino ako sasabay kumain. Sige sir, enjoy your lunch!” Agad akong tumalima at lumabas ng pinto, ngunit bago pa ako tuluyang makaalis sa kanyang opisina ay bigla na lamang niya akong hinaklit papasok muli sa silid at marahas na itinulak pasandal sa nakasarang pinto.

“Sasabayan mo akong kumain o ikaw ang kakainin ko?”