MAKALIPAS ANG KALAHATING oras ay nakarating na sila sa bahay ni Tristan. Pagkahinto na pagkahinto ng kotse ay agad na binuksan ni Tristan ang pinto at agad na lumabas. Nang makita naman ng driver na nagmamadali itong bumaba ay nagmadali din siyang bumaba upang sundan ito. Agad niyang inalalayan ito. “Sir, dahan-dahan lang po kayo at baka matumba kayo.” sabi nito ngunit itinulak lamang ito ni Tristan palayo.“Bitawan mo ako! Hindi ako lasing!” galit na sigaw nito sa driver na concern lang naman sa kaniya. Dahil sa sinabi nito ay masunurin naman na binitawan siya ng driver sa takot. Ngunit dahil nga nakainom ito ay pasuray-suray ito sa paglalakad. Dahil sa takot niya na baka kung mapano ito ay agad niyang pinanlakihan ng kanyang mga mata ang tauhan nitong nakatayo sa tabi niya ng mga oras na iyon.“Ano pang hinihintay niyo? Baka matumba si sir Tristan, alalayan niyo!” sabi niya sa mga ito. “Kapag may nangyari sa kaniya ay mananagot kayo.” dagdag pa niyang banta sa mga ito.Dahil nga ala
PAGKATAPOS NG GINAWANG PAGSIPA ni Tristan sa pinto, ay nanatiling nakahiga si Olivia sa kama at nakapikit ngunit hindi niya magawang matulog. Lalo na at para bang may naririnig siyang mga kalansing na nagmumula sa unang palapag ng bahay. Hindi nagtagal ay bigla na lamang may kumatok sa pinto at sa pagkakataong iyon ay banayad na ang pagkatok. “Miss Olivia, pwede niyo po bang buksan ang pinto?” tinig iyon ng isa sa mga tauhan ni TRistan.“Sabihin mo na lang kung ano ang gusto mong sabihin.” mahinang sabi niya rito ngunit nasisiguro niyang narinig naman nito iyon.“Si sir Tristan po kasi Miss Olivia, alam niyo naman po na siya ay lasing ngayon at nang bumaba siya pagkagaling niya rito ay bigla na lamang siyang nagwala sa baba at nagbasag ng mga bagay-bagay. Lahat kami ay nag-alala sa kaniya lalo na at nasugatan siya pero ni isa sa amin ay walang nangahas na lapitan siya para hikayatin na gamutin ang mga sugat niya dahil sa takot.” tumigil ito ngunit pagkaraan lang ng ilang segundo ay mu
NAKAHIGA NA SI TRISTAN sa kama ngunit hanggang sa mga oras na iyon ay hindi niya pa ulit nakikita si Olivia. “Nasaan siya?” tanong niya sa mga tauhan niyang naroon. Hindi sumagot ang mga ito. Ilang sandali pa ay binalingan niya ang isa. “Puntahan mo siya at papuntahin mo rito.”Ngunit hindi pa rin ito gumalaw kaya bigla na lamang niyang inalis ang kumot na nakatakip sa kaniya at naghanda na upang bumaba sa kama ngunit mabilis siyang pinigilan ng mga ito. Dahil doon ay nagkagulo sila sa loob ng silid. Hindi din siya nagpaawat dahil gusto nga niyang makita ito.Eksakto namang pumasok si Olivia at iyon ang nakita niya kaagad. Bigla siyang sumigaw ng malakas. “Ano ba yan Tristan? Tumigil ka nga! Daig mo pa ang batang limang taong gulang.” may bahid na ng inis ang kanyang tinig. “Anong oras na, tapos nagkakagulo pa ang mga tao dahil sayo sa halip na nagpapahinga na sana sila.” sabi niya rito at nang matapos lang siyang magsalita ay nabalot ng katahimikan ang buong silid.Agad naman na iniu
NALULUNGKOT ITO? Isa pa, siya lang ba ang nalulungkot? Kung alam lang sana nito na siya ay mas labis na nalulungkot. Kung tutuusin ay wala pa sa kalahati ang nararamdaman nito sa nararamdaman niya. Dahil dito ay bigla niyang kinagat din ang leeg nito kung saan ay agad itong napasinghap dahil sa sakit. “Aray! Ang sakit! Bakit mo ginawa yun?!” may bahid ng galit ang tinig nito.Agad naman siyang napataas ng kilay at napatitig sa mga mata nito. “Hindi ba at mas masakit pa ang ginawa mo sa akin? Alam mo pa lang masaktan e.” sabi niya at pagkatapos ay ngumiti.Bumuntung-hininga na lamang si Tristan. Pareho silang naging tahimik at napatitig siya sa mukha nito. Aaminin niya na sadyang gwapo talaga ito. Napaka-prepekto ng mukha nito, ilong, mata at panga nito. Sa industriya, sanay siyang makakita ng gwapong lalaki na may mapuputing mga balat at may nga matchong katawan. Ngunit ang mukha ni Tristan ay iba na kahit natutulog ito ay gwapo pa rin na para bang maingat na nililok ng isang iskulpt
SAMANTALA, NANG MABASA NAMAN NG MGA empleyado ni Lucas ang kanyang ipinadalang mensahe ay bigla na lamang nag-ingayan ang mga ito sa mismong gc. “Posibleng nagkamali lang si sir ng pag-send at sa halip na sa asawa niya ito i-send ay sa GC niya nga naisend.”Nagkaraoon ng ingay sa kanilang GC. “Grabe, apat na ang anak nila pero sobrang sweet pa rin nila sa isat-isa.” sabi ng isa na may ibat-ibang emoji.“Nakakainggit naman si Miss Annie!”“Mula ngayon, hindi ko na lang idol si sir pagdating sa kanyang pagiging magaling na boss kundi idol ko na rin siya sa pagiging mabuting asawa.” reply naman ng isa.Napailing na lamang si Lucas nang mabasa niya ang mga usapan ng kanyang mga empleyado sa GC at mabilis na nag-type. “Mali ako ng send, sa asawa ko dapat ito isesend.” sabi niya at isinend iyon. Ngunit bigla na lamang siyang may naisip kaya muli siyang nag-type. “Makinig kayong lahat, kahit na sino sa inyo, kapag tumagal ang pagsasama niyo ng mga asawa niyo at nanatiling kasal at nagmamaha
“PASENSYA NA. Mukhang napa-sobra ang sinabi ko dahil paano nga ba naman ang isang katulad ni Mr. Fuentes ay umibig sa isang kagaya ko na wala pa namang napapatunayan sa industriya.” sabi niya rito. Napuno ng lungkot ang kanyang mga mata at tumingin siya rito. “Tristan, nakikiusap ako sayo hayaan mo na akong umalis…” sabi niya sa nagsusumamong tinig.“Nakikita mo, hindi ako marunong sumunod sayo. Wala akong ibang gagawin kundi ang makipag-away lang sayo at isa pa, isa ako sa nagpapagalit sayo kung pananatilihin mo ako sa tabi mo, tiyaka na hindi ka magiging masaya.” dagdag niya pa. Nang mga oras na iyon ay nag-iinit na ang sulok ng kanyang mga mata. “Palayain mo na ako…” ulit niya. “Isa pa, mainam na magkanya-kanya na lang tayo ng buhay, aabutin ko ang pangarap ko at ikaw, buuin mo ang pamilya na gusto ng magulang mo at ipinapangako ko sayo na hinding-hindi kita guguluhin kahit na anong mangyari.”Nang matapos niyang sabihin ang mga salitang iyon ay biglang sumakit ang puso niya. Tu
LUMUNOK SIYA AT hindi niya napigilang magtanong. “Pero, gusto ko lang sanang malaman kung ano ang lagay niya? Sobrang delikado ba?” tanong niya sa nanginginig na tinig at humigpit din ang hawak niya sa dulo ng damit niya. Hindi niya lubos akalain na maaaksidente ito. Parang panaginip lang ang lahat ng iyon para sa kaniya.“Huwag kang mag-alala, ang mga pinakamahusay na mga doktor sa ospital ang nasa loob ng operating room kaya tiyak na gagaling at gagaling siya.” sabi nito, ngunit kahit na ganun ay napuno pa rin ng pag-aalala ang puso niya. “Hiniling ko kay Alvin na samahan ka na muna niya rito at kung may kailangan ka ay sabihin mo lang sa kaniya at siya na ang bahala.” sabi nito.“Maghihintay ako sa labas ng emergency room at ipapaalam ko sayo kaagad kapag may balita na.” sabi nito at tumayo na mula sa kinauupuan nito. Mabilis na tumango naman si Olivia rito.Pagkaalis nito ay biglang bumagsak ang katawan niya sa sofa. Napapikit siya at ang kanyang noo at mga palad ay napuno ng pawi
NANG IBABA NI LUCAS ANG TAWAG ay eksakto namang itinulak si Tristan palabas ng emergency room. Agad na tumakbo ang ina nito sa tabi ng stretcher. “Tristan, ako to ang Mommy mo. naririnig mo ba ako?” tanong nito habang sinasabayan ang pagtulak rito sa mahinang tinig.Nang mga oras na iyon ay nananatiling walang malay si Tristan kaya paano ito makakasagot. Pagdating sa silid ay maayos an ang lahat at stable na rin ang kalagayan nito. Dahil doon ay nakahinga ng maluwag si Moira. Kasabay nito ay lumingon siya kay Lucas. “Salamat, Lucas sa pagsama sa amin rito ngayon. Hindi mo iniwan si Tristan hanggang sa mataposa ng operasyon niya.” maluha-luhang sabi nito kay Lucas.“Wala po iyon, Tita. isa pa ay ano pa naman ang pagkakaibigan namin kung hindi ko iyon gagawin.” mabilis naman na sagot ni Lucas rito.“Kailangan ko pa ring magpasalamat sayo. Napakabuti mo talagang kaibigan kay Tristan. Isa pa ay anong oras na, nahihiya na ako sayo kung patuloy pa kitang aabalahin lalo pa at alam kong may t
DAHIL NGA iyon na ang huling eksena ni Olivia ay dumiretso na siya sa kanyang tinutuluyan para magpalit ng kanyang damit. Naligo na rin siya pagkatapos ay nagbihis. Nang lumabas siya sa sala ay nakita niya doon si Ate Mia na nakaupo sa sofa ngunit nang makita siya nitong lumabas mula sa kanyang silid ay dali-dali itong tumayo para lumapit sa kaniya.Umupo ito sa harap niya na ikinataas niya ng kilay ngunit hinawakan lang nito ang kanyang bukong-bukong. Dahil dito ay niyuko niya rin ito at nakita niya na namamaga pala ito. “Huwag kang gumalaw…” sabi nito sa kaniya at pagkatapos ay inakay siya nito patungo sa may sofa at pinaupo.Iniunat ni ate Mia ang kamay nito at bahagyang pinindot ito at hindi niya napigilang mapasigaw sa sakit. “Ah masakit ate Mia! Huwag! Tama na tama na…” napapakagat-labi na pakiusap niya rito.Napabuntong hininga naman ito. “Mukhang masakit talaga dahil parang ngayon lang kita nakita na nag-uumiyak dahil sa sakit.” sabi nito.Hindi naman siya nakapagsalita kaagad
“Anong ginagawa mo sa tingin mo ha Olivia?!” bulalas ni Kyra at hindi na niya napigilan pa. “Tirik na tirik ang araw at napakarami pang tao ang nanonood pagkatapos ay ganyan ang ginagawa mo? Ang lakas din naman ng loob mo, hindi ka ba nahihiya?” sunod-sunod na tanong niya rito. Wala na siyang pakialam pa dahil ang tanging alam niya lang ng mga oras na iyon ay galit siya. Hindi lang basta galit kundi galit na galit.Ilang sandali pa nga ay narinig na niya ang tinig ni Humphrey. Ito na ang unang sumagot dahil hindi pa rin makapagsalita si Olivia marahil sa matinding gulat. “Mali ang pagkakaintindi mo.” sabi nito. “Muntik nang mahulog si Olivia dito sa hagdan at tinulungan ko lang siya. Mali ang iniisip mo.” dagdag pa nito.Dahil dito ay mabilis naman na lumayo na si Olivia mula kay Humphrey. “Salamat.” sabi niya rito at pagkatapos ay tiningnan si Kyra. “pasensya na sa gulo.” dagdag pa niya at pagkatapos ay hinawakan niya na ang kanyang palda para hindi na niya ito matapakan pa. Tumaliko
PAGKATAPOS NILANG MAGNIIG ay parehong nakahiga sa kama sina Kyra at Humphrey. Ilang sandali pa ay nagsalita si Kyra at mahinahong binalaan siya. “Humphrey, binabalaan kita. Kapag niloko mo ako ay sinisiguro ko sayo na kaya kong sirain ka sa lahat.”Ngumiti lang naman si Humphrey at nilingon siya. “My god Kyra, sa tingin mo ba ay gagawin ko iyon? Napaganda mo para pakawalan ko pa kaya sinisiguro ko rin sayo na hindi na ako maglalakas loob pa na maghanap ng ibang babae.” sabi niya rito.“Mabuti naman.” sabi nito at pagkatapos ay isiniksik nito ang sarili sa kaniya kaya niyakap niya na lang ito. Pagkalipas lang ng ilang minuto ay tuluyan na ngang nakatulog ito habang nakayakap sa kaniya. Bahagya siyang lumayo rito at sumandal sa kama pagkatapos ay inabot ang isang kaha ng sigarilyo at naglabas ng isa para sindihan.Napuno ng usok ang loob ng silid at nang lingunin niya si Kyra na nakahiga sa tabi niya ay biglang naging malamig ang kanyang tingin dito. Binantaan siya nito na kapag niloko
PAGDATING NI OLIVIA sa lugar kung saan sila nag-shoshoot ay nakasalubong niya sa koridor si Humphrey. Dahil dito ay agad siyang nagpasya na liliko na lang bago pa man sila tuluyang magkasalubong na dalawa dahil sa totoo lang ay iwas na iwas siya rito at ayaw niya itong makasalamuha sa totoo lang.Dali-dali siyang tumalikod ngunit dahil sa ginawa niya ay mabilis din namang gumalaw ito at hinabol siya. Hindi nga nagtagal ay naabutan siya nito. “Olivia, nakabalik ka na rin sa wakas.” sabi nito sa kaniya.Sumimangot na lang siya bigla. “Ano bang sinasabi mo?” patay malisya niyang tanong dito at walang ganang hinarap ito. Pinagtyagaan na lamang niyang tingnan ang mukha nito kahit na sa totoo lang ay inis na inis na siya.“Huwag mo ng itago sa akin ang totoo. Narinig ko na umalis ka para sa isang bagay. Ano kamusta ang lahat? Tapos na ba? Naayos mo na ba ang inaayos mo o baka kailangan mo ng tulong, handa akong tulungan ka.” tuloy-tuloy na sabi nito sa kaniya.Blangko niyang tiningnan ito a
TUMITIG SI TRISTAN SA kanyang mga mata. “Bakit naman ayaw mong malaman niya?” seryosong tanong nito sa kaniya.Napalunok naman si Olivia at sinadyang hindi tumingin sa mga mata nito. “Syempre, unang-una dahil siya ang nobya mo at ako, wala lang naman ako…” sabi niya at pagkatapos ay naglakad palapit dito at inayos ang kwelyo ng damit nito. Ang kanyang mukha ay napaka-seryoso maging ang tinig niya. “Kahit na gaano pa kaganda ang relasyon natin ngayon ay darating at darating pa rin ang araw na pakakasalan mo siya at bubuo kayo ng sarili ninyong pamilya.” mahinang sabi niya.Napalunok siya kung saan pakiramdam niya ay para bang may kung anong bumara sa lalamunan niya pagkatapos niyang sabihin iyon ngunit sa kabila nun ay pinilit niya pa ring makapagsalita. “Hindi ba at mas maganda kung hayaan mo na lang akong umalis ng tahimik nang hindi niya nalalaman ang tungkol sa ating dalawa?”Nang marinig ito ni Tristan ay agad na nagdilim ang kanyang mga mata at nagtagis ang mga bagang niya. “Lagi
DAHIL DOON AY HINDI na nag-aksaya pa ng oras si Olivia para yakapin si Tristan. “Kahit na hindi ko pa nakikita ang ate mo ng sarili kong mga mata, mula sa kwento mo ay alam ko na kaagad na mahal na mahal ka nga niya bilang kapatid niya.” masuyong sabi niya rito. “Naiintindihan ko kung bakit ganun na lang ang nararamdaman mo sa ate mo lalo pa at ikaw na rin mismo ang nagsabi na siya na ang halos tumayong ina sayo.” Hinaplos niya ng bahagya ang likod nito. “Alam kong walang imposible kaya magtiwala ka lang. Maniwala ka na magkaroon ng himala at magtiwala sa magagawa ng Diyos dahil sa Kaniya ay walang imposible.” sabi niya rito.Naramdaman naman niya ang pagtango nito sa kaniya. “Salamat dahil nandito ka sa mga oras na ito.” sabi nito sa kaniya at pagkatapos ay biglang humiga ito sa kandungan niya. Ilang sandali pa ay hinaplos niya ang pisngi nito gamit ang kanyang daliri.“Matulog ka muna.” sabi niya rito.“Baka pag nagising ako ay wala kana rito paggising ko.” sabi nito sa kaniya.Umi
KAHAHATID LAMANG NI KENT si Missy ngunit pagbalik niya sa loob ng bahay ay bigla siyang nagulat nang makita niya ang isang babaeng naghihintay sa may sala. “Miss Olivia?” hindi makapaniwalang tanong niya at pagkatapos ay lumapit dito. “Paano kayo nakauwi?” gulat na gulat pa rin na tanong niya rito.“Nasaan na siya? Hindi pa rin ba siya lumalabas ng silid niya?” tanong naman kaagad ni Olivia kay Kent. marahan naman itong tumango kaya napabuntung-hininga na lang siya.“Nasa silid niya po siya Miss Olivia. Ihahatid ko po kayo hanggang sa pinto.” sabi nito at nauna nang naglakad patungo sa hagdan. Agad naman siyang sumunod dito at pagtapat nila sa pinto ay humarap ito sa kaniya. “Katulad nga po ng sabi ko sa inyo ay halos buong araw na siyang nakakulong diyan sa loob.” mahinang sabi nito sa kaniya.Hindi naman na binanggit pa ni Kent ang tungkol sa pagdating doon ni Missy at ang pagpupumilit nito na pumasok. “Sige, ako ng bahala sa kaniya pero gusto ko na maghanda ka ng pagkain.” sabi nit
PAGLABAS NA PAGLABAS NI TRISTAN SA CONFERENCE room ay nagpahatid siya kay Kent sa bahay niya at nagkulong sa kanyang silid. Hindi siya kumain buong araw at kahit na ilang katok pa ang gawin sa kanyang pint ay hindi siya sumasagot.Ilang beses naman nang kumatok sa pinto si Kent ngunit ni isang simpleng sagot ay wala siyang narinig mula sa loob. Sa huli ay wala na siyang nagawa pa kundi ang tawagan si Olivia dahil alam niya na ito lang ang makakapagpakalma kay Tristan.Bumaba muna siya sa sala at doon niya ito tinawagan. Kaagad naman nitong sinagot ang tawag niya. “Pasensya na Miss Olivia kung nakaistorbo ako sayo.” sabi niya kaagad.“Kent? May problema ba?” kaagad naman na tanong ni Olivia rito.Nilingon ni Kent ang pangalawang palapag bago nagsalita. “Miss Olivia, hindi ka ba busy ngayon? Pwede niyo bang tawagan si sir para aliwin siya?” sabi niya rito.Agad naman na napakunot ang noo ni Olivia nang marinig niya ang sinabi nito. “Para aliwin siya? Bakit? Anong problema?” sunod-sunod
KINABUKASAN, NAKASAKAY NA SI TRISTAN sa kanyang sasakyan at handa nang umalis nang lingunin siya ni Kent. “sir, ang kotse ni madam.” sabi nito sa kaniya.“Hayaan mo siya. Umalis na tayo.” malamig na utos ni Tristan dito. Ang kanyang mga mata ay malamig na para bang isang normal lang na tao ito at ni hindi man lang nito kaano-ano. Dahil sa utos nito ay pinaandar na ang sasakyan ngunit bago pa man sila makaalis ay bigla na lang bumaba mula sa kotse ito at kumatok sa binta. “Tristan, may sasabihin ako sayo. Kailangan nating mag-usap.” sabi nito ngunit hindi ito pinansin ni Tristan at binalingan niya si Kent.“Paandarin mo na ang sasakyan.” sabi niya rito nang hindi man lang tinatapunan ng tingin ang kanyang ina.“Pero sir, paano po si—” puno ng pag-aalinlangan niyang tiningnan ito mula sa rearview mirror ng sasakyan ngunit bago pa man niya matapos ang kanyang sinasabi ay agad na itong nagsalita sa galit na paraan.“Kailangan ko pa bang ulit-ulitin? Umalis na tayo.” inis na sabi nito ka