CHAPTER 1

PHILIPPINES...

"DIOS MÍO..." Ang tanging naiusal ni Adalina nang pagbaba niya sa kotse at masilayan ang maliit na bahay-kubo na kaniyang titirhan.

Base sa kaalaman niya, ito ang dating tirahan ng kaniyang ina bago nito makilala ang kaniyang ama. Ipinarenovate na nga ito kaya nagmukha ng modernong bahay kubo.

"Señorita, este es tu dinero," sabi ng driver na naghatid sa kaniya sa lugar na 'yon, sabay abot ng sobre kung saan naroon ang perang galing sa kaniyang ama na magagamit niya sa pamumuhay niya rito sa Pilipinas.

Nakabusangot niyang kinuha iyon mula sa lalaki. Tinignan ang kapal ng pera, mas lalo siyang napasimangot dahil ni hindi man aabot ng isang buwan ang mga perang iyon sa klase ng pamumuhay na mayroon siya. Pina-freeze ng mga magulang niya ang kaniyang mga cards, kaya wala siyang puwedeng pagkunan ng pera maliban sa limitadong perang bigay ng mga ito. Napakalupit!

"Bwiset talaga!" Hindi niya napigilang sambitin.

Talagang nais siyang pahirapan ng kaniyang mga magulang.

"Señorita, heto po ang cellphone na maari niyong gamitin upang ma-contact ang inyong mga magulang kung mayroon po kayong kakailanganin. Narito lahat ang kanilang numero." Sabay abot sa kaniya ng isang mamahaling cellphone.

Matalim ang mga matang tinapunan niya ng tingin ang nasabing gamit. "I don't need it!" Mataray niyang sabi.

"Pero-"

"Tonto! Hindi mo ba naiintindihan ang sinabi ko? Hindi ko kailangan ang cellphone na 'yan!" Galit niyang sabi sa lalaki.

Hinding-hindi niya tatawagan ang mga magulang, papatunayan niya sa mga ito na kaya naman niyang mabuhay kahit wala ang pera ng mga ito. Sana nga at kayanin niya, sana nga ay kaya niya ang simpleng buhay rito sa Pilipinas, buhay na malayo sa kinalakhan niyang buhay sa Spain.

"Sige na, ipasok mo na ang mga bagahe ko sa kubo na 'yan." Sabay hawi ng kaniyang maganda at mahabang buhok dahil tumatagakgak na ang kaniyang pawis. Namumula na rin ang kaniyang makinis at maputing balat dahil sa init ng araw.

Nagmamadali siyang pumasok sa loob ng kubo.

"May ipag-uutos pa po ba kayo?" Magalang na tanong ng lalaki sa kaniya na siyang napag-utusan ng ama na maghatid sa kaniya rito sa Laguna.

"Wala na. Makakaalis ka na."

Agad namang tumalima ang lalaki at naiwan na siyang mag-isa sa kubo na iyon na may pagka modern style naman. May isang maliit na silid na walang aircon, maliit na sala at kusina. Kumpleto rin naman sa kagamitan na halatang ipinahanda ng kaniyang ina. Pero malayong-malayo talaga sa mala palasyong mansion nila sa Spain. Hindi nga niya alam kung makakatagal siyang mabuhay rito ng walang tagasilbi. Nagmamadali niyang pinuntahan ang banyo, napapadyak siya sa inis nang makitang maliit lang iyon at walang shower at bathtub.

"Bakit walang bathtub?!" Gustong gusto pa naman niyang nagbababad sa ganoon sa tuwing maliligo.

Inis siyang nagtungong muli sa sala at umupo sa upuan pahaba na yari sa kahoy. Matigas iyon at tila hindi sanay ang puwetan niya. Napapikit siya nang mariin upang pakalmahin ang sarili. Paano natagalan ng kaniyang ina na mamuhay sa bahay na ito noon? For sure mas panget pa ito dati noong hindi pa narenovate.

Hindi na bago kay Adalina ang pagtira rito sa Pilipinas, dahil bago sila tuluyang tumira noon sa Spain ay sa manila sila nanirahan simula elementary at high school siya, kaya ganoon na rin katatas ang kaniyang tagalog. Nagtungo lang sila sa Spain nang hindi na talaga mahanap noon ang kapatid niyang si Alvira. Ngunit ngayon ay naninibago na siya sa pagtira rito dahil nga ang napiling lugar pa ng magulang niya kung saan siya titira ay dito pa sa probinsya.

Sa pagmumuni-muni niya ay bigla na lamang kumulo ang kaniyang tiyan. Naalala niya na hindi pa pala siya nagl-lunch. Tumayo siya at nagtungo sa maliit na kusina, may mga iluluto naman siyang nakita sa ref, pero ang problema ay hindi siya marunong magluto. Sa Spain kasi ay marami siyang utusan, isang salita lang niya ay magsusunuran ang mga ito sa mga utos niya. Pero dito?

"Shit! Sa gutom ba ako mamamatay?" Frustrated niyang bulong.

Bumalik siyang muli sa sala, kumuha ng pera sa sobre at lumabas ng kubo. Bibili na lang siya ng pagkain. Pero paglabas niya at namasdan ang paligid, wala siyang nakitang any store na puwede niyang mabilhan. Layo-layo ang agwat ng mga bahay at halos puno ng niyog, mangga, malunggay ang nakikita niya.

Gigil na naman siyang napapadyak. "What a life!" Inis niyang sabi at muling pumasok sa loob ng kubo.

"Ano Alvira? Masaya ka na ganito ang nararanasan ko ngayon?!" Tila baliw niyang impit sigaw na wari ba ay nasa harapan niya ang nakatatandang kapatid.

Oo, nangigigil siya sa kapatid niya, alam naman niyang bait-baitan lang ito at gustong-gusto nitong ipinadala siya sa pilipinas. Muling naglaro sa isipan niya ang eksena kung bakit napadpad siya rito sa Pilipinas...

MULA sa pagkakaupo ay napatayo ang galit na galit na si Adalina Alvarez nang marinig ang sinabi ng ama na ipapadala siya sa Pilipinas.

"No puedes hacerme esto, papa! I am your daughter!" Namumula ang pisngi Adalina sa galit matapos marinig ang sinabi ng ama.

"Ofcourse, I can do that to you, Ada. Te guste o no, entiendes?" Sagot ng kaniyang ama na isang kilalang spanish businessman sa Madrid. Ang pamilya lang naman ng mga Alvarez ang nagmamay ari ng sikat na Radiante Fashion Group.

"No!" Nakipagmatigasan talaga si Adalina sa kaniyang ama. Paano na lang ang kaniyang pagmomodelong nagsisimula nang umusbong sa Spain kung itatapon siya sa Pinas?

Bumuntong hininga si Amancio Alvarez bago muling nagsalita, "You're already twenty-five years old, Adalina. Pero..." Napapikit at napailing na lamang sa pagkadismaya ang ama niya. "We gave in to your whims too much, so that's why you grew up thinking highly of yourself and didn't know how to appreciate what your mother and I worked for." Amancio took another deep breath. "Maybe it's time for you to learn, Adalina. Learn to live without all of these luxuries, without our helpers and without us beside you."

"This is so unfair! Tungkol ba ito sa gulong kinasangkutan ko sa bar last week? Look, hindi ko na uulitin," sabi ng dalaga na mukhang hindi naman sincere.

"Isa iyon sa maraming dahilan, Adalina," malamig na wika ng ama.

Marahas na bumaling ang dalaga sa kaniyang inang si Almira Alvarez na isang purong pilipina. "Mama, tell him not to send me there!" Ungot niya sa ina.

Huminga ng malalim ang ginang at bahagyang umiling sa anak.

Nagsalubong ang kilay ni Adalina. "Kayong dalawa ang nagdesisyon nito?" Usisa niya sa ginang. Masamang masama ang loob niya.

Lumapit at hinawakan ng ginang ang braso ng dalaga. "Ada, listen-"

Iwinaksi ni Adalina ang kamay ng ina at galit na tinignan ang mga magulang. "Gusto niyo akong ipatapon sa pilipinas? Fine, aalis ako rito kung iyon ang magpapasaya sainyo!"

"Adalina, hindi ka namin ipapatapon-" -Almira

"Kahit ano pa ang sabihin ninyo, parehas lang 'yon!" Galit niyang wika sabay walk-out na madalas niyang ginagawa sa tuwing napapagalitan siya.

Sa paglabas niya ng library ng ama ay nakasalubong niya sa hallway si Alvira Alvarez- ang kaniyang kapatid na mas matanda lamang ng tatlong taon sa kaniya. May pag-aalala sa mukha nito nang salubungin siya. Pero siya ay nanatiling matigas ang ekspresyon ng mukha.

"Are you okay?" Tanong ni Alvira na akma siyang hahawakan pero umiwas siya.

"Masaya ka na? Aalis na ako sa pamamahay na ito at masosolo mo na ang lahat!" Tungayaw niya sa kapatid.

"A-ano ang sinasabi mo? Atsaka bakit ka aalis?" Naguguluhang usisa ni Alvira.

Tumawa ng pagak si Ada at pinagkrus ang mga braso sa dibdib. "Don't play innocent, bitch. Alam kong alam mong ipapatapon ako ni papa sa pilipinas, right?"

Magkakasunod na umiling ang kapatid. "Ofcourse not! Wait, let me talk to them." Akmang magtutungo sa library si Alvira pero pagdaan nito ay hinila niya ang buhok ng kapatid at sinabunutan.

"Bitch! I hate you!" Sigaw niya sa babae.

Nagsisigaw si Alvira habang umiiyak. "Stop it, Ada! Nasasaktan ako! Stop it!"

Pero ipinagpatuloy niya ang ginagawa. "Simula dumating ka sa buhay namin, nakalimutan na nila ako! Bakit ka pa ba bumalik! Bakit ka pa ba nagpakita?! Kinukuha mo ang akin!" Sigaw niya sa kapatid.

Hangang sa lumabas sa library ang kanilang mga magulang dahil narinig ang kumosyon.

"Adalina!" Sigaw ni Amancio sa anak at hinila ito palayo kay Alvira.

Dinaluhan ni Mrs. Alvarez si Alvira na napaupo sa makintab na sahig habang umiiyak.

"This is too much, Adalina! Hindi na tamang manakit ka at sa kapatid mo pa!" Galit na sabi ng ginang. Itinayo nito si Alvira na akala mo naman ay nasaktan ng todo.

Nanahimik si Adalina at tila winawasak ang puso niya sa selos kung paano yakapin ng kanilang ina si Alvira Ganoon din si Mr. Alvarez na lumapit sa dalawa.

"Hindi na namin alam kung saan ka nagmumula, Ada. Kung saan nagmumula ang galit mo sa ate mo," anang ginang na naluluha. "Lalo mo lang pinatunayan na tama ang naging desisyon namin na pauwiin ka muna sa pilipinas."

Nais maiyak ni Adalina ngunit pinigilan niya ang sarili. Masakit para sa kaniya na hindi siya maintindihan ng ina. Imbes na kausapin siya kung saan nanggagaling lahat ng hinanakit niya, ang nakitang solusyon ng mga ito ay ipatapon siya sa pilipinas.

"Ve a tu cuarto, Adalina." Boses iyon ni Mr. Alvarez na puno ng awtoridad.

Pinapapasok siya nito sa kaniyang silid. Isa lang ibig sabihin noon, kapag pinapasok siya nito sa silid ay hindi siya maaring lumabas without his permission. Isa ito sa paraan ng pagdidisiplina ng kanilang ama noon pa man.

Nakasimangot na sumunod si Ada sa sinabi ng ama. As usual, kasalanan na naman niya ang lahat. Gusto niyang maiyak, ibang-iba ang turing ng mga ito sa kaniya noong wala pa si Alvira. Pero nang dumating ito two years ago ay nagkaroon siya ng kaagaw sa lahat. Lalong lalo na sa atensyon ng kaniyang mga magulang at Kuya Ashton. Dumapa siya sa kaniyang kama at tila batang nagmukmok doon.

Mamaya-maya pa ay narinig niyang bumukas ang pintuan ng kaniyang silid pero hindi siya nag-abalang tignan kung sino ang dumating.

"Yna." Ang Kuya Ashton niya ang mahilig tumawag sa kaniya sa ganoong palayaw.

"Bakit nandito ka? Papagalitan mo rin ako?" Asik niya sa kaniyang Kuya Ashton na siyang dumating.

Natawa si Ashton at umupo sa gilid ng kama ni Ada. "I'm not here to make you feel bad, but I'm not here to make you feel good tho." Huminga ng malalim si Ashton at humiga sa kama ng kapatid. Tumingin sa kisame at tila iniisip kung anong tamang salita ang puwede niyang sabihin kay Adalina. "What you feel is valid, Yna. Alam kong nag aadjust ka sa buhay na kasama si Alvira. Nasanay ka kasi na ikaw ang prinsesa sa bahay na 'to. Pero ang saktan si Alvira, that is out of line. "

Hindi nakaimik si Adalina. Nanatili siyang nakadapa sa kama at nasubsob ang ulo sa kaniyang unan.

"Maiwan muna kita, kailangan kong kausapin sina mama at papa na huwag kang ipadala sa Pilipinas. Sana lang ay makumbinsi ko sila," ani Ashton na halatang malungkot sa mga nangyayari.

Mamaya-maya pa ay naramdaman na niya ang paglabas nito sa kaniyang silid. Kung may tao mang nakakaintindi sa nararamdaman niya simula dumating ang Ate Alvira niya ay ang Kuya Ashton niya iyon. Silang dalawa ang lumaking magkasama kaya ganoon sila ka-close. Habang si Alvira naman ay matagal nawalay sa kanila dahil tatlong taon gulang lang ito nang mawala, hindi pa siya ipinapanganak.

Ang kwento ng kaniyang ina, minsan na umuwi daw ang mga ito sa pinas upang magbakasyon sa hometown ng ginang, doon nawala si Alvira at hindi na ito natagpuan sa halos mahigit na twenty years. Natagpuan lamang si Alvira two years ago matapos ang matagal na paghahanap. Yes, hindi tumigil ang ina at ama niya na hanapin si Alvira sa loob ng mahabang panahon. Dapat nga ay masaya siya dahil finally ay may ate na siya. Pero kabaligtaran ang nararamdaman niya. Dahil simula nakitang muli si Alvira ay tila inagaw nito ang atensyon ng kanilang mga magulang sa lahat ng aspeto. Hindi siya sanay sa bagay na iyon dahil lumaki siyang nasa kaniya ang pansin ng mga ito. Tila ba sa pagbabalik ni Alvira ay siya naman ang nawala.

At ngayon nga ay handa siyang ipatapon sa pilipinas ng mga ito....

"TAO PO? Hello, tao po?"

Bumalik sa kasalukuyan ang naglalakbay na isip ni Adalina nang marinig ang tinig na 'yon. Marahan niyang binuksan ang pinto, nakita ang niya ang isang ginang na nakangiti sa kaniya. Nasa labas ng bakod at napakaaliwalas ng bukas ng mukha nito.

Nagsalubong ang kilay niya. "What do you need?" Usisa niya sa hindi palakaibigan na tono.

"Wala naman, hija. Nais ko lang i-welcome ang bagong kapit bahay namin. Kaano-ano ka ng dating nakatira diyan, si Almira ang tinutukoy ko," mahabang pahayag ng babae.

"Bakit mo tinatanong?" Masungit pa rin niyang balik sa ginang.

Pero hindi nawawala ang ngiti nito sa labi. Bagay na lalo niyang kinainisan, bakit ba hindi ito maintimidate sa kasungitan niyang ipinapakita?

"Inay!" Mamaya-maya pa ay tawag ng isang dalaga na papalapit sa kausap niyang ginang.

"Anak, halika rito at may bago tayong kapit-bahay. Napakaganda at isang mestiza, parang artista!"

Nagkatinginan sila ng bagong dating na anak daw ng kausap niyang ginang. In fairness, kahit morena ang babae ay may taglay itong ganda at matangkad din ito. Napataas ang kilay niya, pero siyempre mas maganda pa rin siya, aniya sa kaniyang isipan.

"Hija, ito si Mirka ang anak ko at ako naman si Aling Prancia. Ikaw, anong pangalan mo?"

Pinagmasdan niya ang dalawa, walang kangiti-ngiti sa kaniyang labi.

"Eh, 'nay, mukha namang walang balak makipag-usap 'yan sa atin, tayo na nga," sabat ni Mirka na may inis sa boses.

Pinagkrus ni Adalina ang kamay sa kaniyang harapan at bahagyang tumaas ang kilay sa inasta ng babae.

Bahagyang tinapik ni Aling Prancia ang kamay ng anak nito. "Ano ka ba naman, anak. Baka naninibago o nahihiya lang," saway ng ginang kay Mirka at muling tumingin kay Adalina. "Tanghali ka ng dumating, kumain ka na ba? May ulam at kanin pa sa amin, kung gusto mo ay bibigyan kita?" Alok ng ginang kay Adalina.

Kahit biglang kumalam ang sikmura ni Adalina ay pinigilan niya ang sarili na pumayag, baka mamaya niyan e hindi hiyang ng expensive stomach niya ang food ng mga ito at magkasakit pa siya.

"No, thanks. Gusto ko lang matulog. Puwede na kayong umalis, bye!" Sabi niya sabay sara ng pintuan at umupo sa may sala at muling nagmukmok.