(ARIELLE’S POV)Matapos umalis si Jared, nag-aalala ako ng husto. Ano kaya ang maaaring problema kay Sofia? Napaisip ako. Wala pa ngang 24 oras ng umalis kami ni ng bahay, at nagkaroon siya ng sakit sa tiyan?Sinubukan ko na idistract ang sarili ko habang iniisip na aasikasuhin ni Jared ang sitwasyon, pero ang isip ko ay ayaw makinig. Panandalian, naghinala ako na may nangyayaring mali. Paano kaya kung pakana lang ito ni Sofia para pabalikin si Jared sa bahay dahil ayaw niya siyang umalis sa simula pa lamang?Pero isinantabi ko ang ideyang ito, sinusubukan na hindi magmukhang paranoid at insecure. Kung nagkukunwari siya, hindi niya naman siguro idadamay ang nanay ni Jared, tama? Habang mas iniisip ko ang mga ito, mas lalo akong hindi mapakali.Pagkatapos, may ideyang sumagi sa isip ko; paano kung ang sitwasyon ay kritikal at higit ito sa kayang asikasuhin ni Jared? Bumangon ako bigla mula sa kama, kailangan ko na din makauwi agad. Kung sakaling kailangan ni Jared ng tulong.At wal
(ARIELLE’S POV)Tumigil ako, sinusubukan intindihin ang mga salita ni Ashley. Unti-unti, nakipagtitigan ako sa kanya. “Nagbibiro ka, tama?”“Mukha ba akong nagbibiro?” Sagot ni Ashley, madiin at seryoso ang boses niya.Huminga ako ng malalim, muli kong iniintindi ang suhestiyon niya.Hiwalayan si Jared? Parang hindi ako makapaniwala sa ideya, pakiramdam ko hindi ito totoo. Mabilis akong nag-isip habang nananatili ang ideya—bakit ko hihiwalayan si Jared? Ininvest ko ang lahat sa pagsasamang ito, nakipaglaban ako ng husto para maging maayos ang lahat…Umiling-iling ako, sinubukan ko na lang na idaan ito sa tawa. “Sa tingin ko hindi ka seryoso, Ash,” sambit ko, pero nanginig ng kaunti ang boses ko.“Well, seryoso ako. Hindi ka puwede maging taong pangalawa lang lagi kay Jared, Arielle. Asawa ka niya, pambihira naman. Malaki na siya at dapat piliin kung sinong gusto niya. Kung di pa siya nakakamoveon kay Sofia, dapat siya ang makasama niya. Kung ikaw ang gusto niya, dapat magdesisyon
(ARIELLE’S POV)Ang sumunod na araw ay Linggo, at nagpapasalamat ako na hindi ito araw ng trabaho. Noong nagising ako mula sa tulog ko, ang ginawa ko lang ay magshower, mag-almusal at manood ng TV dahil ayaw akong pakilusin sa bahay ni Ashley.“Huy,” piniga niya ng mahina ang balikat ko, naupo sa couch sa tabi ko. “Anong mayroon?”“Uy,” tinignan ko siya at ibinalik ang mga mata ko sa TV. “Tapos ka na?”Ang dahilan ng tanong ay dahil gumising ng maaga si Ashley para bawasan ang lago ng mga bulaklak na nakapalibot sa bahay niya, at gusto ko na malaman kung tapos na siya.“Oo, oo. Mas maganda na tignan ang mga bulaklak ngayon.”“Mag-almusal ka na, ilang oras ka ng nagtatrabaho,” sambit ko, nakatitig pa din ang mga mata ko sa pinapanood ko.“Well, babad ka sa TV at hindi mo napansin na tapos na ako magtabas ng mga halaman, naligo na ako, nakapagbihis at nakapagalmusal. Grabe! Ang lahat ba ng mga buntis na babae ay ganito katamad at hindi na napapansin ang paligid?”Tumigil ako sand
(ARIELLE’S POV)Sa tunog ng boses ni Jared, agad na binawi ni Sofia ang kamay niya at umikot siya para humarap sa kanya. Ang lamig sa mga mata niya ay napalitan ng tuwa, at napaisip ako kung paano niya nagawang magpalit ng personalidad ng walang kaeffort-effort.“Wala naman. Si Arielle ay kakarating lang at ipinapaalam ko sa kanya kung gaano tayo nag-aalala sa pagkawala niya,” sambit ni Sofia ng nakangiti.“Arielle?” Sambit ni Jared at binilisan niya ang kanyang mga yabag, at hindi nagtagal, nakarating na siya sa harap ko. “Nag-alala ako sa iyo. Saan ka nagpunta?”“Sa lugar na ligtas ako,” bulong ko, iniwasan ko na tignan siya sa mga mata.“Nag-aalala ako ng husto ng tawagan ko si Ashley at sinabi niya na wala ka doon. Gusto ko tumawag sa mga pulis, pero sinabi ni Sofia na maghintay kami sandali. Positibo talaga siya na okay ka lang at babalik ka dito sa bahay, tama siya.”Ngumiti si Sofia sa akin ng tagumpay.Pinigilan ko ang pagsinghal ko. Gaano ba kabulag si Jared? Ang ideya
(ARIELLE’S POV)Ok. Ginagamit na naman niya ang alas niya bilang “nakakaakit na asawa”.Tumayo ako doon, nananatili sa kinatatayuan ko, iniisip ang sagot ko. Sa totoo lang, wala akong plano na bumalik sa bahay ngayon. Kahit na alam ko na babalik din ako sa kinalaunan, hindi iyon ngayon.“Jared, sa tingin ko ayaw kong umuwi ngayon,” sambit ko.Nagsalubong ang mga kilay niya. “Bakit? Huwag mo sabihin na galit ka pa din sa akin? Sige na, Arielle. Nangangako ako na ipapaliwanag ko sa iyo ang lahat kapag umuwi ka kasama ako.”Nag-alinlangan ako. “Pero—”“Walang pero pero, Arielle. Pakiusap, umuwi ka na. Hindi mo puwede takbuhan ang bahay natin.”Umirap ako,” Oo, bahay kung saan may estrangherong nangingielam,” bulong ko.“Anong sinabi mo?”“Wala akong sinabi.”Sa oras na iyon, nilampasan kami ni Rebecca, sabik na kumakaway. Umungol ako sa loob ko, at wala ng sabi-sabi pa, nilampasan ko si Jared papunta sa sasakyan. Hindi pa ako handa na ipahiwatig kahit kaunti kay Rebecca na may m
(ARIELLE’S POV)Pinanood ko si Jared na napatigil, nanlaki ang mga mata niya at halos lumuwa ang mga mata niya. Pero hindi ako natinag, gusto ko marinig ang sagot niya.Naging tahimik sa pagitan namin.“Anong sinabi mo?” gulat pa din ang boses niya, at nanigas ang kanyang ekspresyon.“Gusto mo pa ba siyang makasama?” patuloy ko. At noong sinabi ko na “siya”, alam niya kung sino ang tinutukoy ko.“Pasensiya na, pero hindi ka malinaw.”“Sige, lilinawin ko sa iyo!” sagot ko. Bigla akong nabagot at dumiretso na sa punto.“Sa nakalipas na mga araw, nag-iisip ako ng husto, at may mga bagay ako na naisip. Kung hindi mo pa din kayang bitawan si Sofia, hahayaan kita na maging malaya at makasama siya. Hindi ako mamamagitan sa pagitan ninyo ng longtime sweetheart mo. Maghihiwalay tayo ng maayos, kung gusto ninyong dalawa, ibibigay ko ang blessing ko sa inyo.”“Anong kalokohan ang pinagsasasabi mo!” nagalit si Jared, napatayo siya bigla. Naging malamig ang mga mata niya, at ang Adam’s appl
(ARIELLE’S POV)“Hindi ako naniniwala!” sambit ni Ashley sa phone. “Naiimagine ko ang gulat niyang ekspresyon.”Sa oras na nakarating ako sa opisina ko, tinawagan ko si Ashley at ikinuwento sa kanya ang mga nangyari kaninang umaga. Nagulat siya at natuwa, at mapapansin ito sa masaya niyang tawa.“Panandalian, nakaramdam ako ng takot dahil baka sunggaban niya ako sa galit. Gulat na gulat siya. Sa tingin ko ang matanggihan siya matapos masanay na laging siyang nasusunod ay hindi magandang karanasan para sa kanya.”“Oh diba? Dapat pasalamatan si Jared. Dapat madalas niya iyong gawin. Ipaalam sa kanya na hindi siya laging masusunod,” sambit ni Ashley.“Sana puwede magpatuloy ng ganito lagi,” sambit ko, bigla nabawasan ang tuwa sa boses ko. “Masakit na makitang pabago-bago siya lagi. Sa pagkakataong ito, dinedepensahan niya ako, minsan naman, sinisunod niya ang lahat ng gusto ni Sofia.”“Ikaw talaga, huwag kang ganyan. Hindi ba’t isnabi mo kagabi na nagsisisi siya at humingi ng tawad?
(ARIELLE’S POV)Tumigil kami pareho ni Jared, gulat kaming nagkatinginan.“Anong ingay iyon?” tanong ko, makikita sa ekspresyon ko ang takot.“Hindi ko alam—“ sinubukan sabihin ni Jared, pero tumigil siya na parang may naalala bigla. At mabilis na siyang tumakbo papasok sa bahay, sumisigaw siya, “Sofia!”Natulala ako sandali, pero sumunod ako. Tumakbo kami at nakaratingsa sitting room, hinihingal at nakita namin si Sofia, tinatamad na nakahiga sa sofa, nanonood ng pelikula.“Nababaliw ka na ba, Sofia?” sigaw ko dahil hindi ko mapigilan ang aking sarili. “Para saan ang sigaw na iyon?”Hindi siya nagsalita, tinignan niya ako mula ulo hanggang paa at tumingin pabalik sa TV. Hindi rin niya kinilala ang presensiya ni Jared, mukhang galit pa din siya sa kanya dahil sa pagtanggi niya kaninang umaga na ihatid siya.“Sofia, kinakausap ka.” Simula ni Jared, may pagkairita sa boses niya. “Bakit ka sumigaw ng ganoon kalakas?”Tinignan sawakas ni Sofia si Jared, galit ang ekspresyon niya. “
(ARIELLE’S POV)Ang restaurant ko, ang A and M, na initials para sa Arielle at Maverick, ay nagbukas na sawakas ang mga pinto para sa publiko noong nakaraang araw, at ngayon, para maghost ng meeting sa potensyal na mga shareholders ng restaurant ko. Ang sagot nila at turnout ay overwhelming, at nasabik akong pag-usapan ang hinaharap ng business ko sa mga indibidwal na interesado.Marami sa kanila ang dumating, at ang iba ay papunta na. Hindi magsisimula ang meeting ng wala sila, at bukod pa doon, hindi pa oras ng meeting, kaya worth it ang paghihintay.Ang entrance ay bumukas, at alam ko na isa ito sa mga interesadong indibidwal na papasok, kaya inihanda ko ang sarili ko at ngumiti, handa na iwelcome ang kahit na sino ng nakangiti, tulad ng ginawa ko sa iba.Pumasok ang pigura sa loob, at nanghina ang ngiti ko. Nanigas ako, nanlaki ang mga mata ko at napanganga. Anong pambihirang nangyayari dito? Sambit ko sa isip ko, nakipagtitigan ako sa bagong dating.Hindi maaari! Jared?Kahi
(JARED’S POV)Tumunog ang phone ko, nabasag ang katahimikan sa aking opisina. Sinulyapan ko ang screen at nakita ang pangalan ng imbestigador ko.“Sabihin mo,” sagot ko. “May update ka na?”“Oo,” sagot niya at nag-alinlangan siya“Sige,” udyok ko.“Sa kasamaang palad, hindi ko siya masundan hanggang sa bahay. Napansin niya na sinusundan ko siya at gumawa siya ng paraan para hindi ko siya mahabol.”Sumarado ng mahigpit ang panga ko at humigpit ang kapit sa phone. “Puro palusot na lang ba ang mabibigay mo?” galit ko na sinabi.“Kumalma ka, sir. Pakiusap, makinig ka sa akin,” makaawa niya.Huminga ako ng malalim, pinilit ko ang sarili ko na manatiling tahimik at hayaan siyang magpatuloy.“Hindi ko siya nagawang sundan sa kanyang bahay tulad ng plano ko kahapon, pero nagawa ko na makuha ang address ng restaurant niya.”“Restaurant niya?” inulit ko, naging interesado ako.“Oo, mayroon siyang building restaurant, at sa isang linggo ito magbubukas.”Naupo ako ng diretso ngayon. “I
(ARIELLE’S POV)Matapos magmaneho pa, itinigil ko ang sasakyan sa isang lugar na maikukunsidera ko na ligtas at sinubukas na maghabol ng hininga. Nanginig ako ng hindi makontrol ang kamay ko sa manibela, habang ang puso ko ay malakas ang tibok na parang lalabas ng dibdib ko.Sinubukan ko kumalma, kung hindi, hindi ako makakapagmaneho pauwi. Huminga ako ng malalim at mabagal, sinubukan ko na ayusin ang aking sarili. Nagpanic ako, pero isinantabi ko ang nararamdaman ko. Hindi ako puwede magpanic attack, hindi, hindi dito.Makalipas ang ilang minuto, naging normal ng unti-unti ang tibok ng puso ko, at naging steady ang aking kamay. Dahil kuntento na ako na puwede na akong magmaneho ulit, sinindihan ko muli ang makina ng sasakyan, nagmaneho ako pauwi, alerto na ang aking senses.Habang nagmamaneho, lalo akong nabalisa, habang sinusubukan ko alamin kung bakit ako susundan ng kahit na sino. Hindi ko ito maintindihan, at patingin tingin ako pa din ako sa salamin para masiguro na wala na a
(ARIELLE’S POV)Nakabalik ako sawakas sa bahay, pagod pero fulfilled. Ang nanay ko at anak ay naghihintay na sa sitting room, at yumakap sila sa akin habang ipinapakita ang tuwa ng pumasok ako.“Nakita namin ang balita!” sambit ni Maverick, tumalon siya sa akin. “Sikat ka na ngayon, Mama.”“Congrats, darling ko. Sobrang proud ako sa iyo,” sambit ng aking nanay.Ngumiti ako, masaya rin dahil masaya sila. “Salamat.”Naglakad ako patungo sa couch at naupo kaming lahat at ikinuwento ko sa kanila na mga nasasabik kung anong nangyari sa araw ko. Pero siyempre, siniguro ko na hindi kasama ang aksidente at engkuwentro kay Sofia, para hindi sila mataranta.Pagkatapos ko magkuwento, nagpaalam ako dahil gusto ko na hubarin ang damit ko at accessories sa aking katawan. “Pasensiya na sa inyong dalawa, sambit ko,” tumayo ako. “Kailangan ko maligo at magpahinga ng kaunti.”“Malapit na maging handa ang dinner,” paalala ng nanay ko.Tumango ako, nagpapasalamat sa kaunting pahinga. Sa oras na na
(ARIELLE’S POV)Unang araw ko simula ng makauwi ako, at nakaramdam ako ng sabik at kaba. Ngayon, bibisita ako sa restaurant site ko at dadalo sa isang mahalagang meeting kasama ang mga delegates mulas a Paradiso Culinary Academy—ang alma mater ko—para sa ambassador endorsement na nagpakahirap ako para masigurong makuha.Pagkakataon ito para hubugin ang culinary world sa paraan na ninanais ko sa mga panahon ng mahahabang taon sa Italy.Nasabik ako habang iniisip ko ang mga benepisyo na kaakibat ng posisyon—mamahaling sasakyan, fully funded insurance, malaking sahod na magpapayaman sa akin. Napakaganda ng mga benepisyo.Pero ang pinakaninanais ko ay ang mag-iwan ng marka sa menu ng Paradiso, sa pagkakakilanlan nito, sa kanilang mga patron. Ito ang entablado ko, at handa na akong angkinin ito.Isinuot ko ang aking itim na dress, ang fabric ay nakakapit sa lahat ng mga tamang lugar. Simple, elegante. Walang makeup para mahighlight ang itsura ko at mabilis na pagpapa unat ng buhok ko,
(JARED’S POV)Kumurap ako at tinignan muli ang headline, sinisiguro na hindi mali ang nabasa ko. Pero hindi nawala ang mga salita. Nandoon sila, nakasulat pa din.Pagkatapos ay napalunok ako ng madiin, pinilit ko ang sarili ko na tumingin pababa, at nahirapan akong huminga. Siya nga. Si Arielle.Ang parehong babae sa airport.Ang parehong babae sa sasakyan ni Ashley. Kaya pala naaakit ako sa sasakyan kanina.Paano ako naging ganito kabulag?Dalawang beses, makalipas lang ang ilang araw. Sa airport, kung saan naramdaman ko ang kakaibang hatak sa akin pero isinawalangbahala ko. Sa sasakyan, noong sinubukan ko siyang makita, pero naglaho siya bago ko siya tunay na masulyapan. Sa parehong beses, hinayaan ko siyang makaalis.Pagkatapos, tinamaan ako ng napagtanto ko na parang tone-toneladang mga simento, nadurog ang puso ko. Paano ako nagagawang biruin ng tadhana ng ganito?Hindi ko naisip na makikita ko siya ulit. Pero heto siya.Tinitigan ko ang litrato, mabilis ang tibok ng akin
(JARED’S POV)Babad ako sa trabaho ng marinig ko ang ingay ng phone ko sa katahimikan, hinatak ako nito mula sa aking focus.Ok, anong nangyari ngayon? Kailan ba siya titigil sa pag likha ng gulo? Bumuntong hininga ako at pinigil ang galit ko habang nakikinig ako sa pag-iyak niya mula sa kabilang side ng phone. Nakatira siya sa ilalim ng bahay ko; ang kaligtasan niya ay hindi ko maisawalangbahala. Ngayon alam ko na na karma ko ito. Pinatay ko ang laptop ko, kinuha ang sasakyan, at umalis.Habang nagmamaneho ako, tahimik akong nagdarasal na sana ang aksidente ay hindi kasing tindi ng kanyang paglalarawan sa phone.Habang malapit na ako doon, tumigil ako sa stop light. Kinakain ako ng inis habang tinatapik ko ang manibela, hinihintay ito na magbago. Nalipat ang tingin ko at napunta sa pagsuri sa mga sasakyan sa paligid. Dito ko napansin ang grey Audi sa tabi ko.Hindi ito bibihirang modelo, pero mukhang pamilyar ito.May naramdaman ako sa loob ko—sasakyan ni Ashley? Pero bakit ito
(SOFIA’S POV)Dumating ako sa “Elegance,” isang sikat na unisex fashion clothing shop kung saan mga mayayaman lamang ang bumibili. Dahil regular ako dito, maganda ang trato sa akin sa oras na pumasok ako sa female section ng shop para sa mga bagong dating.“Welcome back, Sofia,” sambit ni Jenna, ang sales manager, na lumapit habang nakangiti.“Hi, Jenna. Kakatapos ko lang tignan ang bagong mga dating,” sagot ko, sinusuri ang mga bagong dating na damit.“May mga magaganda kaming damit mula sa latest collection,” sambit niya, isinama ako sa designer section.Pagkatapos pumili ng ilang mga dress at sukatin ito, nakapagdesisyon ako sawakas. Sa checkout counter, tinotal ni Jenna ang mga binili ko.“Ang suma total ay $10,000,” anunsiyo niya.Inabot ko ang itim ko na card, at winithdraw niya ang halaga. Pagkatapos, naglabas ako ng mga perang papel at inabot sa kanya. “Heto, sa pagiging mabait na babae.”“Salamat. Paalam,” sambit niya.Tumango ako at naglakad palabas, dala ang mga sho
(JARED’S POV)Habang nahihirapan ako na manatiling gising at labanan si Sofia, nagsimula na lumipad ang isip ko sa parang panaginip na estado.At pagkatapos, tila ba may bumukas na pinto sa aking isip, nakita ko ang sarili ko sa ibang lugar—mainit, at malinawag na ilaw na iniimbitahan ako. Pakiramdam ko pamilyari to, bagay na matagal ng nawala pero hindi ako tumigil sa paghahanap.Nandoon si Arielle, nakatayo sa tabi ko, kumikinang ang mga mata niya, ang mga labi niya ay nakangiti ng mahinhin. Bumilis ang tibok ng puso ko ng makita siya. Totoo siya. Dito. Kasama ko.“Love,” bulong ko, nanginginig ang boses ko sa matinding halo ng saya at hindi makapaniwala.“Yes, Jared,” sagot niya, ang boses niya ay parang hele na nakalimutan ko na. Ang boses niya ay binalot ako, at panandalian, ang sakit sa puso ko ay naglaho.Nararamdaman ko ang bilis ng pintig sa tenga ko, naghahalo ang aking mga emosyon—sobrang saya ko na halos madurog ako. Nandito siya. Mahal pa din niya ako. At lahat ng si