"Babe, Huwag mo akong halikan ng ganoon kung hindi ka pa handa." Umawang ang labi ko at nag-iwas tingin. "A-Anong tingin mo sa akin teenager?" Nauutal na sumbat ko. "Nope, I just remember how wild you were back then." Awtomatikong namula ang mukha ko sa sinabi niya gustuhin ko man siyang pakyuhin pero pinigilan ko ang sarili. "N-Nakakainis ka," sita ko. "Pag ako nainis sa'yo," wika ko pa. "Pero ngayon hindi na wild, shy type na—" "Zai!" Galit na sabi ko dahilan para sobra siyang matawa. "I'll get something to drink, nauhaw ako ng sobra." Natatawang sabi niya kaya sinipa ko siya pero hindi ko siya naabot kaya ngumuso ako. Ang bully. Nang bumalik siya ay dinalhan niya rin ako ng maiinom kaya naman nagpasalamat ako at uminom na. "I'll be back at the hospital later babe." Paalam niya. "Okay babe," ngising sagot ko. "Okay." Natatawang tugon niya at lumapit sa vanity at may inabot sa drawer. "Why does lips dried fast when being licked by yourself, pero pag iba na yung
Binuksan ko ang pinto at matipid na ngumiti sa mother niya. "Alam ko kasi na ayaw niya ako makita kaya hinintay ko na ang pagkakataon na ito, Lauren hija." Huminga ako ng malalim at pinapasok siya. "Tea ma'am? Or coffee?" Tanong ko. "Kahit hindi na hija—" "I insist ma'am." Kalmado kong tanong. "Tea na lang hija, salamat." Nakangiting sabi niya kaya naman pumunta ako sa kusina at naghanda no'n matapos ay naupo ako sa sofa kanina at ibinigay sa kaniya ang tsaa. "Ano pong gusto niyong pag-usapan?" Tanong ko sa magalang na paraan. "I just wanted you and my apo safe, hija." Huminga ako ng malalim at matipid na ngumiti. "Ma'am hindi ho ako bago sa environment na ganito, lumaki ho ako sa mga Sandoval." I explained. "Pero hindi sapat 'yon na dahilan para mapanatili kang ligtas lalo na ng anak niyong dalawa hija, hindi ako sigurado kung hindi ka matutulad sa akin Lauren hija." Ngumiti ako rito. "May tiwala ho ako kay Zai," matipid na sabi ko. "Hindi niya po ako sasaktan, s
Isang linggo na pero hindi pa rin nakakabalik si Zai, hindi pa rin ako natatahimik dahil sa letter at sa parts na pinadala sa akin. I started wondering who's part is that? "Lauren," nang marinig ang katok ni Kuya Luke ay napabangon ako sa kama at inayos ang sarili. Tumayo ako at binuksan ang pinto. "Zai," wika niya at inabot ang cellphone sa akin kaya napalunok ako at kinuha 'yon. "Balik mo na lang mamaya," wika ni Kuya Luke at matipid na ngumiti kaya nang maisara ang pinto ay napatitig ako sa cellphone bago itinapat 'yon sa tenga ko. "Woman," panimula niya kaya napalunok ako at mariing pumikit. "What happened to you? You never answered my calls for three days straight. Nandiyan ka lang naman raw sa bahay nila," pumikit ako at pinigilang maluha dahil natatakot talaga ako. "Lauren, hey." "I am not feeling well," mahinang sabi ko at naupo sa kama. Narinig ko ang pagpigil ng buntong hininga niya sa kabilang linya ngunit tumikhim siya at bagkus ay huminga ng malalim. "What
"Y-Yes Zai, I am willing to take your surname as my last name. Be my adonis forever." Nang sagutin ko 'yon ay ngumiti siya na labas ang ngipin dahilan para mapalunok ako dahil mas gwapo siya doon! Gwapo na siya sa natural smile niya but when his teeth are showing damn! So attractive, he held my hand and slid the ring on my finger. A tear fell from my eyes I feel so emotional ang saya ko. "Thank you babe," nakangiting sabi niya at akala ko 'yon na 'yon pero kusa akong pumikit ng halikan niya ako sa labi ng marahan ngunit romantic. Isinandal niya ang likod ng ulo ko sa pader sa gilid ng pinto, mabuti na lang lip tint ang sinuot ko at hindi lipstick, matapos niya akong halikan ay niyakap niya ako ng mahigpit. "Handa na akong pakasalan ka bukas na bukas," wika niya kaya natawa ako. "Too fast," wika ko pa. "Of course, baka bawiin mo pa na gusto mo akong pakasalan." Tumawa kaming dalawa at tinitigan ko siya. "You look so handsome babe." Malambing na sabi ko. "You look beaut
"Your turn Ms.Lauren Ramirez," wika ng lalake kaya ngumisi ako at nahihiyang nilingon ang kinilala kong magulang. "Una po sa lahat, taglish 'to." I announced that made everyone giggle out of laughter. "Sure babe," nakangising turan ni Zai at inayos pa ang buhok na nalaglag sa harapan ng mukha ko. "Zai Garcia, I actually don't memorize the things I wanted to say. The truth is I want to tell you everything my hearts wanted you to know," I cleared my throat because I was nervous, he smiled once again before giving me a nod to continue. "I also don't know if this is a vow, but I'll mix it up. First of all, I really don't like the idea of us getting married, but that was before." Tumango siya. "I left you with a letter, because I don't want you seeing me crying like a kid. I don't like seeing you watching me being weak because I wanted to prove how strong I am enough not to be affected with your emotions but literally no." I paused. "I think of getting back when I left you 6 ye
"I'll just change babe," ngiting paalam ko sa kaniya at naglakad na papasok sa kwarto. I started removing my dress but I can't unzip it because as I remember Ate Mia zipped this for me dahil hindi naabot. Huminga ako ng malalim bago pa tuluyang maubusan ng pasensya ay pumasok si Zai ng closet ngunit halos nasapo niya ang noo ng mauntog siya sa itaas nito kaya natawa ako. "Babe, masakit." Dismayadong sabi niya kaya pigil tawa ako ng sapuin niya ito. He's really tall and the door closet was like 6ft lang and he forgot about it. "Babe, you need help?" Mahinahon niyang tanong habang inaalis ang butones ng suot niyang polo using his one hand. "Yeah, I can't unzip it." Tumalikod ako sa kaniya at itinuro 'yon at hirap talaga akong abutin kung kaya't nang maramdaman ang presensya niya sa likuran ko ay huminga siya ng malalim bago hinawakan 'yon. "Ingat," bulong kong sabi. Nang maibaba niya 'yon hanggang sa lower back ko ay napalunok ako ng yumakap siya mula sa likod ko but then I a
Kinaumagahan ay nagising ako sa kama, sobrang lamig ngunit damang dama ko ang nakayakap sa akin sa likuran ko. "Z-Zai, time check." Tinapik ko ang kamay niya dahilan para umungol siya dahil nagrereklamo. "Baka ma-late tayo sa flight." Bulong ko. "Sa taas lang tayo babe, chopper." Nagrereklamo niyang sabi halatang inaantok dahil sa husky nitong boses. "It's still the same," bumangon ako at inabot ang lamp shade so I could see. "Don't get up, you're naked." Nanlaki ang mata ko at mabilis na bumalik sa ilalim ng comforter dahilan para mahinang natawa si Zai. "5:30 ang alis natin, 5:10 na." Bumangon si Zai ay itinaas ang buhok dahil humaharang 'yon sa mukha niya. "I'll get ready," wika niya at hinawakan pa ang kamay ko bago tumayo kaya naman dala dala ang kumot ay pumasok ako sa closet at kumuha ng dadamitin mabuti na lang sa labas na banyo naligo si Zai. Matapos kong maligo ay halos mabilis lang dahil nakakahiya naman sa pilot na maghahatid sa amin, ngumiti ako ng nasa har
Ngunit kusa akong napamulat ng marinig ko ang pagdaing ng babae, at nakita ko si Zai na hawak niya na ang baril at ang babae ay nakatalikod na dahil hawak ni Zai ang dalawang likod niya at idinidiin nito ang mukha ng babae sa barrier. "Hold this," wika ni Zai at inabot sa akin. "Nakalusot ka," wika niya sa babae ang tinig ay tila ba seryosong seryoso ito. "You think I'm stupid enough not to notice the time she's gone?" Huminga ako ng malalim at tsaka tinitigan si Zai pinanonood ko sila ngayon. "Get something so I could tape or tie her." Utos ni Zai kaya nagmamadali akong naghanap sa loob ng chopper, nang makita ko ang nasa gamit ng cabin crew ay binigay ko 'yon kay Zai. "Sinong kasabwat mo?" Tanong ni Zai habang mahigpit niya itong itinatali. "Sa oras ng take off, kung sakali na hindi ka makaupo bahala kang lumutang. Just survive." Zai simply tapped both of his palm before walking that made me swallowed hard, he came to me trying to smile. "You got hurt babe? I'm sorry.
=Elvira’s Point Of View= Pinanood ko ang likuran ni Zian habang nasa tenga ko ang telepono, naghihintay ng kasunod na kataga na bibitiwan nito. “I asked you… Nicely, before…” marahan na sabi ng boses sa kabilang linya nababahiran ng pagkadismaya ang tono, “Leave my son alone…” Gumunaw ang mundo ko sa nakikiusap na tono sa kabilang linya. It was his dad, Zian’s dad. No other than Zai Garcia. Huminga ako ng malalim at mabilis na hinabol si Zian, bago pa man siya makalapit ay nahuli ko ang kanyang pulsuhan. Napahinto siya at lumingon ng may pagtataka. “H-Huwag na… I’ll handle this, Engr. Garcia. Thank you,” mahinahon kong sabi na ikinakunot ng kanyang noo. Tinitigan ako ni Zian, para bang sinusubukan niyang basahin ang dahilan sa likod ng bigla kong pagbabago ng isip. “Elle?” mahinang tawag niya, bahagyang kunot ang noo. Pinilit kong ngumiti ng tipid, kahit na ang bigat sa dibdib ko ay tila sasabog anumang oras. “Huwag na lang, Zian. Ako na ang bahala,” marahan
=Elvira’s Point Of View= A few days after that ruckus, I don’t have a choice but to wait for the confirmation of my lawyer. It was stressing me out, to the point that I couldn’t even sleep. While I was on standby on the site, Zian went into the small container office and gave me glances. “Didn’t know you’re still here,” he said before grabbing a bottle of water from the small fridge. Nang titigan ko siya ay tumaas ang kilay niya ng mapansin ang kabuohan ng mukha ko. “Did you even sleep? What the fuck. Didn’t know my fellow engineer was a panda.” Inirapan ko siya agad. Should I ask for his help? No… I can’t do that… “So—” “Don’t talk,” mariing sabi ko. “Well, Leon’s outside and looking for you. I said you weren’t here since I don’t know that you are here…” Tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Zian. ‘Well, I’m glad he didn’t say I am here. I’m avoiding any contact with Leon. He’s a little obsessed and abusive.’ “Alright…” “Are you not going to go outside and cal
=Elvira’s Point Of View= Ngunit bago pa man makasagot muli ay napahinto ako sa pagtunog ng cellphone ko and it was Caleb. “Oh, the fiance’s calling. Are you not gonna answer him?” he asked, there was a hint of sarcasm on his voice and he watched me stare at my phone. Huminga ako ng malalim at sinagot ang tawag. “Caleb—” “I have a bad news,” sobrang hina ng boses ni Caleb sa kabilang linya. Nakakapagtaka naman dahil ano pa ba ang bad news na darating sa buhay ko? “What is it?” Narinig ko ang matunog na paghinga ni Caleb sa kabilang linya. “He’s here. I think he followed you back to the Philippines, Elle. He is here…” Labis na nangunot ang noo ko. He’s here? Sino? “Sino—” I was cut off when I heard a familiar voice on the other line. “Are you calling Elle? Tell her not to diss me. I’ll wait for her, here…” At ang tinig na ‘yon ay nagbigay kaba sa aking puso. ‘No way!’ “A-Ano— b-bakit siya nandito?” naguguluhang tanong ko, shit… “Just come here and take him out bef
=ELVIRA’S POINT OF VIEW= Tangina niya. Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko siyang sinulyapan habang kausap niya yung Angela na ’yon. Mula sa ngisi niya, sa paglapit niya, sa paraan ng pagkakadantay ng kamay niya sa likod ng babae—lahat ng ’yon ay sinasadya. And he’s doing a damn good job pissing me off. Tinungga ko na lang yung laman ng baso ko. Mapakla. Masakit sa lalamunan. Pero mas okay na ‘to kesa makita pa siyang nakangiti ng gano’n sa ibang babae. Gago talaga ’yon. “Hey,” mahinang bati ni Caleb, sabay abot ng isang basong tubig. “You okay?” Hindi ko siya sinagot. Imbes ay pinanood ko si Zian habang tumatawa pa sa joke nung Angela. Halos mapamura na lang ako ulit. “Ano, umuusbong na naman feelings mo?” “Shut up,” iritadong bulong ko. “Eh mukha kang gusto mo nang lapitan at bunutan ng pilikmata si ate girl eh.” Napairap ako sabay harap kay Caleb. “Gago ka ba? Bakit ako magseselos? Hindi na kami, ‘di ba?” “Oo nga. Pero hindi naman ibig sabihin non, di
=Elvira’s Point of View= Babe. Nabingi ako sa narinig ko. At hindi ko alam kung dahil ba sa shock o dahil sa sakit na sumaksak sa dibdib ko. Pero tangina—sino ba ako para masaktan? Wala na kami. Matagal na. At sinabi ko na sa sarili ko na hindi ko siya hahayaang makita ang kahinaan ko ulit. So bakit ganito? Bakit parang may humigpit sa lalamunan ko? Tahimik akong pumikit ng ilang segundo, pilit nilulunok ang kung anumang bumara sa dibdib ko. Nang idilat ko ang mga mata ko, naroon pa rin siya—nakatayo, hawak ang telepono sa tenga niya, pero sa akin nakatingin. At putangina. Hindi ko alam kung imahinasyon ko lang, pero parang may kung anong kasiyahang dumaan sa mga mata niya nang makita ang reaksyon ko. Gago ka talaga, Ian Zachary Garcia. Kailangan kong makaalis. Kailangan kong lumabas bago pa niya makita ang epekto ng ginagawa niya sa akin. Pero bago ko pa magawa, naglakad siya papalapit—sobrang lapit, hanggang sa halos isang dangkal na lang
=Elvira’s Point of View= Hanggang ngayon, pakiramdam ko nasa loob pa rin ako ng conference room na ‘yon—kahit nasa sasakyan na ako, kahit si Caleb ay nagsasalita sa tabi ko, kahit patuloy na umaandar ang mundo sa labas. Dahil sa isang hawak lang. Isang titig lang. Tangina. Muling bumalik sa isip ko kung paano niya ako hinawakan—hindi mahigpit, pero sapat para pigilan ako. Hindi marahas, pero hindi rin malambing. Parang hindi niya alam kung dapat ba niya akong hayaang umalis o dapat ba niyang sabihin ang isang bagay na hindi ko maintindihan. Pinikit ko ang mga mata ko saglit at mariing napabuntong-hininga. “El, okay ka lang?” tanong ni Caleb, bahagyang binagalan ang pagmamaneho niya. Nagmulat ako ng mata at pilit ngumiti. “Yeah. Just tired.” Sinamaan niya ako ng tingin. “Tired or stressed?” Ngumuso ako. “Both.” “Because of your ex?” asar niyang tanong. Napairap ako. “Caleb, please.” “Nagtatanong lang naman, baka kasi—” “I’m fine,” madiin kong putol sa sasabih
=Elvira’s Point of View= Napapitlag ang daliri ko sa ibabaw ng keyboard. Hindi ko alam kung dapat ko bang buksan ang email o balewalain na lang. Pero kahit anong pilit kong huwag bigyang pansin, tila may sariling isip ang kamay ko at agad na tinap ang notification. From: Engr. Ian Zachary Garcia Subject: Design Revision Meeting - Urgent Elvira, We need to discuss the design revisions for the structural framework of the arena. The client has requested modifications that will affect the load distribution. The meeting is scheduled for tomorrow at 10 AM in the main conference room. Be there. • Garcia Wala man lang Regards o kahit anong pormalidad. Diretso. Walang emosyon. Walang bahid ng kung anong familiarity. Para bang… hindi niya ako dating kilala. Napalunok ako. Gusto kong matawa sa sarili ko. Ano ba kasing ini-expect ko? Na pagkatapos ng dalawang taon, magiging casual lang kami? Na babati siya ng Hey Elle, long time no see! at tatawanan namin ang lahat ng nakaraa
=Elvira’s Point of View= Nag-freeze ako. Sa pagitan ng sobrang tahimik na silid at ng dagundong ng pintig ng puso ko, hindi ko agad nagawang gumalaw. Nakatayo lang ako roon, hawak ang documents, habang nararamdaman ko ang malamig na presensyang nanggagaling kay Zian sa isang banda—at ang mainit na boses na pumuno sa silid mula sa likuran ko. Dahan-dahan akong huminga bago ko tuluyang nilingon ang nagsalita. At sa unang pagkakataon mula nang bumalik ako sa Pilipinas, nakita ko ulit si Caleb. Matangkad, nakasuot ng light gray button-down shirt, at relaxed ang postura. Pero ang unang sumalubong sa akin ay ang mga matang puno ng lambing, tila ba masayang-masaya siyang makita ako. “Elle.” Muling tawag niya, mas malambing ngayong mas malapit na siya. Saka niya inilagay ang kamay niya sa baywang ko, marahan akong inilapit sa kanya. “Kanina pa kita hinahanap. Bakit hindi ka nag-update?” Alam kong dapat akong sumagot. Pero hindi ko magawa. Hindi dahil sa tanong niy
=Elvira’s Point of View= You won’t lose, Elle. Pinanindigan ko ‘yon. For the rest of the inspection, I kept my composure. Wala akong pakialam kahit na naramdaman kong nasa peripheral vision ko si Ian Zachary Garcia, kahit na bawat utos niya sa site workers ay para bang may halong pwersang sinasadya niyang iparamdam sa akin. He didn’t talk to me again. And I sure as hell didn’t talk to him either. Pero sa bawat hakbang namin sa site, sa bawat pagkakataong napapalapit kami sa isa’t isa, ramdam ko ang presensya niya—sobrang dilim at lamig na parang sinusubukan niya akong lamunin. Tangina, gusto niya akong gibain? Hindi ako patitinag. Sa dulo ng walkthrough, tumigil kami sa isang elevated section ng site kung saan tanaw ang buong proyekto. Kasama namin ang clients at project director, nagdidiscuss ng final remarks. Ako naman, tahimik na nakatingin sa site, pilit na ine-enjoy ang tanawin para mawala ang bigat sa dibdib ko. But then, I felt it. A presence too close.