After 15 minutes bumalik na siya at may dala-dala rin na 1.5 kilo of ice cream na nakalagay pa sa eleganteng lalagyanan kaya tumaas ang kilay ko.Here he goes again, spoiling his own daughter baka mamaya ubuhin na si Sierah kaka-ice cream. "Yeheey! Thank you daddy!" Yumakap pa si Sierah sa daddy niya nakita ko naman na masaya talaga ang dalawa.At dahil kumakain ang dalawa ay kumain na rin ako dahil cookies n' cream a ang flavor nito at aaminin ko na masarap nga naman talaga. "Mommy, okay na po ba talaga kayo ni daddy?" Sa tanong ni Sierah ay naiwan ko sa bibig ang kutsara.Agad rin naman akong umayos ng upo. "You don't have to worry naman about us—""We are not okay, anak,” natigil ako sa pagsagot ni Zai."Huh?""Why po daddy?" tanong ni Sierah."Because daddy is mad at mommy, okay?" Zai explained that made me gulped."But Kuya Laze told me that his parents go into fights too." Napalunok ako at nakinig lang sa usapan nila."Adults go on fights, and reconcile later." Mahinahon na sabi
Nasabi mo naman sa akin lahat, yung kay attorney tapos itong kay Zai ngayon. Pakiramdam ko lang ah, pakiramdam ko nagawa ka niyang balewalain at deadmahin kaya mas na-attract ka." Napalunok ako at umiling."Mas gusto mo yung lalakeng nagagawa kang deadmahin sa una, yung seryoso tignan, tulad na lang ng attorney na gusto mo napapansin ko na laging seryoso, astig ang fierce look." Natatawang kwento pa niya."Bahala ka nga diyan," wika ko na lang at naglakad na.Nang makarating sa ospital ay syempre dumeretso agad ako sa office ni Zai ngunit natigilan ako ng makapasok ay nandoon si Shane dahilan para matigilan ako."Damn you disturbed us," natigilan ako sa sinabi ni Shane at umalis sa pagkakaupo sa lap ni Zai dahilan para lumunok ako at pilit na hindi nagbigay ng violent reaction."I-I brought lunch," mahinang sabi ko at iniiwas ang tingin sa mata ni Zai tapos ay ibinaba ko ang lunch box.Akala ko ba tinigil na?Impossible, oo nga pala nang nakaraan lang yung hikaw at bracelet."Ano na?
Bago pa man ako mawalan ng balanse ay inakay na ako ni Zai sa bewang at dahil matangkad siya ay sinandal niya lang ako sa dibdib niya. "Don't grab someone's hair when you're drunk man, that's not how you act in this hub." Zai stated in monotone. "You're the husband?" Sumbat ng lalakeng nakainom rin. "Yeah. No one dare to lay a finger on my wife, wanna know why?" Mahinang sabi ni Zai at dahil sa malakas na music ay hindi kami napapansin. "I already did lay, not just a finger but also my dick." He crazily stated, nakakadiri naman 'tong lalake na 'to! Pumikit lang ako habang bahagyang nakayakap kay Zai, ang bango niya hindi ko aakalain na pupunta siya rito. Ngunit ganoon na lang nanlaki ang mata ko ng marinig ang tunog ng pistol na may silencer at dahil narinig ko na 'yon sa magulang ko at kapatid ay alam ko na. "You forced me,” mahinang sabi ni Zai at inakay ako ng normal papaalis doon, nang makalabas ng hub ay hindi na kami bumalik ang bag ko ay hindi ko na naisip. Hindi k
What are you talking about," ngiwing sabi niya. "I am not Kent Axel drunk woman—" "You're Zaiiiiiii, Zaitot hhihihihi." Hagikgik ko pa at tinitigan lang siya. "I'll call Kent Axel," mahinang sabi ko at inabot ang cellphone ko. "Why again?" Kwestyon niya at salubong ang kilay. "To tell him you love him?" Tanong niya. Nang sagutin ni Kent Axel ang tawag ko ay tinitigan ko si Zai. "Kent Axel," panimula ko. "Yes? Why did you call this evening?" Tanong niya. "I want to sue someone," nakangusong sabi ko. "Oh, who? What's the matter?" Tugon niya kaya tinignan ko lalo si Zai. "To Zai," wika ko na ikinagulat ni Zai. "Hyung? Why?" Hindi makapaniwalang sabi niya. "H-He stole my heart, and act like nothing. That's a crime he stole something precious." Sumbat ko at ngumuso, narinig ko ang mahinang tawa ni Kent Axel sa kabilang linya. "Okay, okay. I'll send an arrest tomorrow." Ngumiti ako. "Thank you, night attorney." Ibinaba ko na ang tawag at pumikit na sa sobrang antok
As in sobrang tahimik. "Nakakatakot naman yung jowa mo 'te. Medyo intimidating ang hitsura ngayon kasa ng nasa hub us.." Mahinang bulong ng katabi ko. "Oo muntik na ngang mamatay yung nabaril sa dami ng dugong naubos sa kaniya pero mabuti na lang nabuhay pa, nagtaka nga rin kami hindi man lang pinaimbestigahan ng nabaril yung bumaril sa kaniya." Kwento pa ng isa, alanganin akong ngumiti. "Kaya pala," wika ko. "Paano ka nakauwi?" Bulong ng isa. "Nakausap mo na nga ang Zai tanong tanong ka pang gurang ka," sumbat ng isang kasama ko kaya ngumuso ako at nasapo ang ulo. "Ang sakit ng ulo ko, sabi ko huwag niyo na akong yayain baka bumalik yung UTI ko." Reklamo ko. "Ay balahura nanisi pa," singhal nila. "Walang duty bebe mo? O pinagod mo kagabi?" Dahil malakas ang tanong na 'yon ay nanlaki ang mata mo. "Anong pinagod! Anong pinagod!" Singhal ko at hinampas ang kaibigan. "Ay defensive ka 'te! Pinagod mo kasi gaga ka pag lasing." Sumbat ng isa dahilan para sulyapan ko si Zai
Nang lumapit na ako sa dining ay naririnig ko ang mahinang pagkanta niya. "Switching into airplane mode again, when I'm alright but I pretend— why are you looking at me?" He questioned. "Kain na," anyaya ko. "Tch, fine.." Matipid na sabi niya at tsaka naupo sa harap ko. Habang kumakain ay nalingon ko ang cellphone dahil bigla rin itong nagring kaya nag-excuse ako at inabot 'yon. Nangunot ang noo ko ng makitang unknown number ang tumatawag. "Hello, who's this?" I questioned. "How dare you put him in a situation where is so dangerous!" Nangunot ang noo ko ng marinig si Shane. "He almost killed an innocent person! Because of you!" Umawang ang labi ko at sarkastikang tumawa. "You don't know what you are saying, innocent person? Do you think Zai will do that to an innocent person? Pwedeng huwag kang makialam sa problema namin? Ipis kang may lahing higad." Gigil na sabi ko at ibababa na sana ang tawag. "Kahit pa, labag sa batas ang ginawa ni Zai at ginawa niya 'yon para sa'
"Light make up is enough, maganda ka na." Pinapikit ako ni Ate Mia at dahil soon ay pinagkasya niya ang sampung minuto para ayusan ako at pati na ang buhok ko ay inayos niya rin."Tignan natin kung ma-lait ka pa niya." Ngising sabi ni Ate Mia dahilan para tignan ko ang sarili, ngunit dibdib ko talaga ang una kong napapansin dahil kulang na lang lumuwa na ito."Nag-breastfeed ka kay Sierah? Lusog ng dyoga ha." Nanlaki ang mata ko at mahinang napalo si Ate Mia sa braso dahilan para matawa siya.Nang makaayos ay may kumatok sa kwarto. "Baby, let's go." Nang bumukas ang pinto ay nandoon si Kuya Luke, ngumiti siya sa amin."Both of you look stunning," bati ni Kuya Luke at inakap ang asawa sa bewang dahilan para kiligin ako sa dalawa."Hindi naalis yung ka-sweetan niyo 'no," natatawang sabi ko."As a man hindi lang dapat sa una magaling, dapat sa una, gitna at huli ganoon pa din. Because if you changed during the process, it's a mission failed." Mahinahon na sabi ni Kuya Luke kaya napangiti
"Sorry for everything, I know that Zai cleared everything at the first place. Hindi ganoon kadali mag move on so I'll leave this hospital for a while, and then be back." Mahinahon niyang sabi kaya ngumiwi ako.Why is it so hard to believe this woman?"Okay." Sagot ko na lang at uminom."Mag-usap na muna kayo, I'll check on my daughter." Paalam ko at umalis na doon dala dala ang kupita, bahala sila I mean kung may pag-uusapan sila I'm sure Zai knows what to do in case.Habang naglalakad ay natigilan ako ng may humawak sa kamay ko at hinila ako papalayo sa gitna, "Wait, sino ka?" Tanong ko at pilit binabawi ang palad ko.Nang tumigil ay hinarap niya ako ngunit ganoon nangunot ang noo ko ng makita ang hindi kilalang tao. "Sino ka?" Tanong ko at bahagyang lumayo."Hindi magandang naiinvolve ka sa lalakaran ni Zai, Lauren Ramirez." Nangunot lalo ang noo ko."What?""Hindi ko naiintindihan okay? Sino ka ba?" Tanong ko."Lumayo na kayo kay Zai, isama mo yung anak mo." Natawa ako at sinamaan
=Elvira’s Point Of View= Pinanood ko ang likuran ni Zian habang nasa tenga ko ang telepono, naghihintay ng kasunod na kataga na bibitiwan nito. “I asked you… Nicely, before…” marahan na sabi ng boses sa kabilang linya nababahiran ng pagkadismaya ang tono, “Leave my son alone…” Gumunaw ang mundo ko sa nakikiusap na tono sa kabilang linya. It was his dad, Zian’s dad. No other than Zai Garcia. Huminga ako ng malalim at mabilis na hinabol si Zian, bago pa man siya makalapit ay nahuli ko ang kanyang pulsuhan. Napahinto siya at lumingon ng may pagtataka. “H-Huwag na… I’ll handle this, Engr. Garcia. Thank you,” mahinahon kong sabi na ikinakunot ng kanyang noo. Tinitigan ako ni Zian, para bang sinusubukan niyang basahin ang dahilan sa likod ng bigla kong pagbabago ng isip. “Elle?” mahinang tawag niya, bahagyang kunot ang noo. Pinilit kong ngumiti ng tipid, kahit na ang bigat sa dibdib ko ay tila sasabog anumang oras. “Huwag na lang, Zian. Ako na ang bahala,” marahan
=Elvira’s Point Of View= A few days after that ruckus, I don’t have a choice but to wait for the confirmation of my lawyer. It was stressing me out, to the point that I couldn’t even sleep. While I was on standby on the site, Zian went into the small container office and gave me glances. “Didn’t know you’re still here,” he said before grabbing a bottle of water from the small fridge. Nang titigan ko siya ay tumaas ang kilay niya ng mapansin ang kabuohan ng mukha ko. “Did you even sleep? What the fuck. Didn’t know my fellow engineer was a panda.” Inirapan ko siya agad. Should I ask for his help? No… I can’t do that… “So—” “Don’t talk,” mariing sabi ko. “Well, Leon’s outside and looking for you. I said you weren’t here since I don’t know that you are here…” Tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Zian. ‘Well, I’m glad he didn’t say I am here. I’m avoiding any contact with Leon. He’s a little obsessed and abusive.’ “Alright…” “Are you not going to go outside and cal
=Elvira’s Point Of View= Ngunit bago pa man makasagot muli ay napahinto ako sa pagtunog ng cellphone ko and it was Caleb. “Oh, the fiance’s calling. Are you not gonna answer him?” he asked, there was a hint of sarcasm on his voice and he watched me stare at my phone. Huminga ako ng malalim at sinagot ang tawag. “Caleb—” “I have a bad news,” sobrang hina ng boses ni Caleb sa kabilang linya. Nakakapagtaka naman dahil ano pa ba ang bad news na darating sa buhay ko? “What is it?” Narinig ko ang matunog na paghinga ni Caleb sa kabilang linya. “He’s here. I think he followed you back to the Philippines, Elle. He is here…” Labis na nangunot ang noo ko. He’s here? Sino? “Sino—” I was cut off when I heard a familiar voice on the other line. “Are you calling Elle? Tell her not to diss me. I’ll wait for her, here…” At ang tinig na ‘yon ay nagbigay kaba sa aking puso. ‘No way!’ “A-Ano— b-bakit siya nandito?” naguguluhang tanong ko, shit… “Just come here and take him out bef
=ELVIRA’S POINT OF VIEW= Tangina niya. Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko siyang sinulyapan habang kausap niya yung Angela na ’yon. Mula sa ngisi niya, sa paglapit niya, sa paraan ng pagkakadantay ng kamay niya sa likod ng babae—lahat ng ’yon ay sinasadya. And he’s doing a damn good job pissing me off. Tinungga ko na lang yung laman ng baso ko. Mapakla. Masakit sa lalamunan. Pero mas okay na ‘to kesa makita pa siyang nakangiti ng gano’n sa ibang babae. Gago talaga ’yon. “Hey,” mahinang bati ni Caleb, sabay abot ng isang basong tubig. “You okay?” Hindi ko siya sinagot. Imbes ay pinanood ko si Zian habang tumatawa pa sa joke nung Angela. Halos mapamura na lang ako ulit. “Ano, umuusbong na naman feelings mo?” “Shut up,” iritadong bulong ko. “Eh mukha kang gusto mo nang lapitan at bunutan ng pilikmata si ate girl eh.” Napairap ako sabay harap kay Caleb. “Gago ka ba? Bakit ako magseselos? Hindi na kami, ‘di ba?” “Oo nga. Pero hindi naman ibig sabihin non, di
=Elvira’s Point of View= Babe. Nabingi ako sa narinig ko. At hindi ko alam kung dahil ba sa shock o dahil sa sakit na sumaksak sa dibdib ko. Pero tangina—sino ba ako para masaktan? Wala na kami. Matagal na. At sinabi ko na sa sarili ko na hindi ko siya hahayaang makita ang kahinaan ko ulit. So bakit ganito? Bakit parang may humigpit sa lalamunan ko? Tahimik akong pumikit ng ilang segundo, pilit nilulunok ang kung anumang bumara sa dibdib ko. Nang idilat ko ang mga mata ko, naroon pa rin siya—nakatayo, hawak ang telepono sa tenga niya, pero sa akin nakatingin. At putangina. Hindi ko alam kung imahinasyon ko lang, pero parang may kung anong kasiyahang dumaan sa mga mata niya nang makita ang reaksyon ko. Gago ka talaga, Ian Zachary Garcia. Kailangan kong makaalis. Kailangan kong lumabas bago pa niya makita ang epekto ng ginagawa niya sa akin. Pero bago ko pa magawa, naglakad siya papalapit—sobrang lapit, hanggang sa halos isang dangkal na lang
=Elvira’s Point of View= Hanggang ngayon, pakiramdam ko nasa loob pa rin ako ng conference room na ‘yon—kahit nasa sasakyan na ako, kahit si Caleb ay nagsasalita sa tabi ko, kahit patuloy na umaandar ang mundo sa labas. Dahil sa isang hawak lang. Isang titig lang. Tangina. Muling bumalik sa isip ko kung paano niya ako hinawakan—hindi mahigpit, pero sapat para pigilan ako. Hindi marahas, pero hindi rin malambing. Parang hindi niya alam kung dapat ba niya akong hayaang umalis o dapat ba niyang sabihin ang isang bagay na hindi ko maintindihan. Pinikit ko ang mga mata ko saglit at mariing napabuntong-hininga. “El, okay ka lang?” tanong ni Caleb, bahagyang binagalan ang pagmamaneho niya. Nagmulat ako ng mata at pilit ngumiti. “Yeah. Just tired.” Sinamaan niya ako ng tingin. “Tired or stressed?” Ngumuso ako. “Both.” “Because of your ex?” asar niyang tanong. Napairap ako. “Caleb, please.” “Nagtatanong lang naman, baka kasi—” “I’m fine,” madiin kong putol sa sasabih
=Elvira’s Point of View= Napapitlag ang daliri ko sa ibabaw ng keyboard. Hindi ko alam kung dapat ko bang buksan ang email o balewalain na lang. Pero kahit anong pilit kong huwag bigyang pansin, tila may sariling isip ang kamay ko at agad na tinap ang notification. From: Engr. Ian Zachary Garcia Subject: Design Revision Meeting - Urgent Elvira, We need to discuss the design revisions for the structural framework of the arena. The client has requested modifications that will affect the load distribution. The meeting is scheduled for tomorrow at 10 AM in the main conference room. Be there. • Garcia Wala man lang Regards o kahit anong pormalidad. Diretso. Walang emosyon. Walang bahid ng kung anong familiarity. Para bang… hindi niya ako dating kilala. Napalunok ako. Gusto kong matawa sa sarili ko. Ano ba kasing ini-expect ko? Na pagkatapos ng dalawang taon, magiging casual lang kami? Na babati siya ng Hey Elle, long time no see! at tatawanan namin ang lahat ng nakaraa
=Elvira’s Point of View= Nag-freeze ako. Sa pagitan ng sobrang tahimik na silid at ng dagundong ng pintig ng puso ko, hindi ko agad nagawang gumalaw. Nakatayo lang ako roon, hawak ang documents, habang nararamdaman ko ang malamig na presensyang nanggagaling kay Zian sa isang banda—at ang mainit na boses na pumuno sa silid mula sa likuran ko. Dahan-dahan akong huminga bago ko tuluyang nilingon ang nagsalita. At sa unang pagkakataon mula nang bumalik ako sa Pilipinas, nakita ko ulit si Caleb. Matangkad, nakasuot ng light gray button-down shirt, at relaxed ang postura. Pero ang unang sumalubong sa akin ay ang mga matang puno ng lambing, tila ba masayang-masaya siyang makita ako. “Elle.” Muling tawag niya, mas malambing ngayong mas malapit na siya. Saka niya inilagay ang kamay niya sa baywang ko, marahan akong inilapit sa kanya. “Kanina pa kita hinahanap. Bakit hindi ka nag-update?” Alam kong dapat akong sumagot. Pero hindi ko magawa. Hindi dahil sa tanong niy
=Elvira’s Point of View= You won’t lose, Elle. Pinanindigan ko ‘yon. For the rest of the inspection, I kept my composure. Wala akong pakialam kahit na naramdaman kong nasa peripheral vision ko si Ian Zachary Garcia, kahit na bawat utos niya sa site workers ay para bang may halong pwersang sinasadya niyang iparamdam sa akin. He didn’t talk to me again. And I sure as hell didn’t talk to him either. Pero sa bawat hakbang namin sa site, sa bawat pagkakataong napapalapit kami sa isa’t isa, ramdam ko ang presensya niya—sobrang dilim at lamig na parang sinusubukan niya akong lamunin. Tangina, gusto niya akong gibain? Hindi ako patitinag. Sa dulo ng walkthrough, tumigil kami sa isang elevated section ng site kung saan tanaw ang buong proyekto. Kasama namin ang clients at project director, nagdidiscuss ng final remarks. Ako naman, tahimik na nakatingin sa site, pilit na ine-enjoy ang tanawin para mawala ang bigat sa dibdib ko. But then, I felt it. A presence too close.