Sorry late update! Busy sa upcoming exams đ€
"Kaya kong maglakad, magsama kayo." Pikon na pikon kong sabi at naglakad na nang bumukas ang elevator. "H-Huh?" "Lauren, mabibinat ka maupo ka nga." Sermon ni Zai at isinunod sa akin ang wheel chair kaya ngumiwi ako at patuloy na naglakad not until I felt the loss of my balance because he pushed the wheel chair with full force on the back of my knees. "Zai!" Galit na gitil ko lalo na ng bumagsak ako muli sa wheel chair. "Makinig ka na lang." Nauubusang pasensya niyang sabi. Nang makarating sa room ay ngumiwi ako, ngunit ng maabutan ko ang nurse na pinupunasan ang anak ko ay awtomatiko akong lumapit. "Ma'am hindi po pwede, distansya po dahil mahina ang resistensya ng bata." Mabilis akong umatras ng sabihin 'yon ng nurse. "Oh sorry." Bawi ko agad. "Is he okay?" Tanong ko. "Ma'am sa ngayon po doctor na po muna ang kakausap sa inyo sa lagay ng baby niyo ha," wika nitong nurse halatang kinakabahan. "H-Hindi ko rin po kasi alam dahil taga-alaga lang po ako sa nurse
"Missis sobrang bawas na bawas ang timbang ng baby niyo at tanging supplements through iv lines na lang ang nagbibigay nutrisyon sa kaniya." Napayuko ako dahil hindi ko matanggap ngunit alam ko na nangangayayat nga ang baby ko. Hindi rin siya umiiyak at hindi siya gaano gumagalaw, ngunit magtitiwala na lang ako sa anak ko. Walang nagawa ang doctor dahil panay iyak ako, tahimik lang rin si Zai na nakaupo sa malapit sa kama ko habang nilalaro ang sing sing sa daliri niya. Kahit sobrang pagod ay hindi ko inalis ang mata ko sa baby ko, pinanood ko ang bawat paghinga niya, inilapit ko na nga ang isang upuan sa incubator ng anak ko huwag lang ako malayo sa kaniya. Madaling araw ay bumalik ang doctor niya, bumalik ako sa kama tulad ng inutos nito. Nang buhatin nito ang anak ko ay kusa akong naluha ng ilapit nito ang baby ko sa akin, halos magpigil hikbi ako ng maramdaman ko ang init niya sa dibdib ko dahilan para dahan dahan at maagap ko siyang akapin. "B-Baby.." Lumapit si Zai at d
Makalipas ang ilang oras ay dumating si Zai at may dala-dala na pagkain, tinignan ko lang ang hawak niya. "Kumain ka na muna, hindi ka pa kumakain simula kanina." Mahinahon na sabi niya, ang boses ay parang katatapos lang umiyak.Wala namang gaanong tao ngayon dito sa pwesto ko sa harapan ng anak ko, dahil nasa loob sila ngayon ang bilang na bisita para magkape. "Umalis ka sa harapan ko, hindi ako gutom." Gitil ko at iniiwas ang tingin doon."Uminom ka ng tubigâ""Ayaw ko nga 'di ba?!" Itinapon ko ang dala niya at sinamaan siya ng tingin, tumayo ako at iniwan siyang nakatayo doon.Pumasok ako sa loob at nakita ko ang mga tao na nakatingin sa akin kaya iniiwas ko sa kanila ang tingin ay dumeretso sa kitchen. "Mommy, ipalabas niyo na lang yung foods and drinks. Ayokong nai-invade yung privacy sa bahay nila ate, sa labas na rin ang mga mesa maluwag." Suhestyon ko."Sige anak," tumikhim ako at dumeretso sa coffee machine. Kumuha ako ng cup at pinindot ang espresso sa choices bago ko hinin
"It's true, they let her live, i-ilang linggo pa ang dumaan bago ko nalaman." Nakagat ko ang ibabang labi ng maluha. "After exam, she invited me over to her house. We ate with her family, she looks so happy that's why I didn't notice. After that she wants me to sleepover to her houseâ hahaha wait lang ha." Biglang sabi niya at pasimpleng pinahid ang mga mata. "Gustong gusto ko siyang samahan sa kwarto niya, pero nagbago bigla ang isip niya. Matagal niya pa nga akong niyakap, yakap na sobrang higpit tapos nakatulog pa siya dahil maaga pa. Pero kinakabahan na ako no'n, pero hindi ako nabahala kasi kasama ko siya." He paused for a moment before glancing at me. "Tapos nang 11 PM na pinauwi niya na ako dahil may gagawin pa raw siya, I didn't know it was our last time to smile and laugh together. Madaling araw, nakatulog na ako no'n tumatawag ang mommy niya sa akin." He wiped his cheeks. "Tapos binalita niya ang nangyari sa kaniya, she took her own life kasi hindi niya ma-handle.
Pagkarating sa hotel room na tinutuluyan namin ay nakita ko kaagad si Zai na tahimik lang na nakaupo sa sala. Huminga ako ng malalim at iniiwas sa kaniya ang tingin tsaka ako naglakad papasok ng kwarto. I held the door knob and twisted it slowly, trying to make myself stop from breaking down in front of him so I could easily leave. After making myself calm I entered the closet to fix my clothes. Inilabas ko ang maleta at tsaka ko inilagay doon ang mga gamit ko, ngunit ng pumasok siya ay kusa siyang natigilan. "Lauren." He called me calmly. "A-Aalis ka?" He questioned, started playing his ring on his ring finger and twisting it back and forth. I went silent because I wanted to calm and not to get freak. After packing my things, I closed my suitcase before standing straight and lifting my things. He was watching me, every detail. "May rason pa ba para manatili?" I inhaled and asked the question, he whispered something that I didn't understand but he bit his lips and locked his
"Pinabayaan mo ako Zai tapos ngayon gaganyan ganyan ka sa akin?! Ang kapal ng mukha mo!" Kumuyom ang kamao ko at tsaka ko siya malakas na sinampal. I gritted my teeth staring at his red side of the face. Zai's face turned a little to the side after my slap, his jaw moved aggressively before facing me again with apologetic eyes. "Ngayon ko lang sasabihin 'to sa'yo Zai, yung luha mo? Kahit makapuno ka pa ng ilang pools hinding hindi kita mapapatawad, hinding hindi na kita mamahalin pa. Kahit pa isumpa mo ako." He looked down as his emotions betrayed him, he cried. No, he's still crying. "Pakawalan mo na a-ako," I stated. "Paalisin mo na a-ako, k-kasi ng nandito ako b-binalewala mo ako." Pigil hikbi kong sabi but I ended up covering my mouth to stifle a sob. "Mas k-kailangan ko ang sarili ko, kesa sa'yo. Y-Yung pagmamahal ko sa'yo u-ubos na ubos na." Nanghihina kong pinantayan ang maleta ko, nanghina na ang tuhod ko at wala akong nagawa kundi umiyak na lang sa sarili kong t
Lauren's Point of View. 7 months later.. Inip na inip kong hinintay ang yate na inaasahan kong susundo sa akin sa airport dahilan kailangan ko pang magyate para makarating sa isla nila Ate Mia. Habang naghihintay ay napairap ako ng banggain ako ng isang turista. "Bulag ka ba?" Kwestyon ko. "What? I can't understand you." Maarteng sabi nito kaya nagpamewang ako. "I said are you blind? I was here and you bumped into me." Inis na sabi ko pa. "Excuse me?" Inis na sabi nito kaya ngumiwi ako. "Ang bobo mo punyetĂ ." Inis na sabi ko na at tsaka ko hinila ang maleta ko at dumeretso na sa fort upang makasakay na sa yate na susundo sa akin. Nang makarating sa isla nila Ate Mia ay huminga ako ng malalim dahil nakakapanibago ang hitsura dito, mas dumami ang nakatayong establishment. Mamayang tanghali kasi ang awarding ng elementary kaya pupunta ako kay Sierah. Humakbang ako papasok ng bahay nila Ate Mia at ng makapasok ay natigilan ako ng makita si Zai sa dining at kahara
Itinapat ko sa tenga ko ang cellphone at nang magsalita siya ay nanlaki ang mata ko at napatitig sa kaniya. "Figured out? How's the 7 months?" Umawang ang labi ko at mabilis ko siyang sinugod binato ang cellphone ko sa kung saan saan. It's him! "Chill.." Wika niya at hinuli ang dalawang kamay ko. "I-Ikaw nga siya." Mariing sabi ko. "You're curious about the mastermind?" Kwestyon niya at tsaka hinaplos ang pisngi ko dahilan para iiwas ko 'yon at itulak ko siya. "Sabihin mo na sa akin." Mariing sabi ko. Prente siyang naupo at sumandal sa couch. "B-Bakit mo nagagawa 'to? Bakit kailangan mo pa akong pahirapan kung kilala mo na yung tao na 'yon!" Sigaw ko ngunit halos mahigit ko ang paghinga ko ng hilain niya ako sa tabi niya at itapat ang daliri niya sa bibig ko. "Shh." Nanlaki ang mata ko not until the door opens and I know it was Zai. "Traise." Nang marinig ko ang tinig ni Zai ay mariin akong napapikit at tsaka ko itinulak si Traise tapos tumayo ako ng maayos. "Hindi pa
=ELVIRAâS POINT OF VIEW=âMaupo ka Zian, nasa taas pa kasi si C-ClaynâŠâ mahinahon na sabi ni mama kaya hindi ako mapakali dahil malapit ako sa sofa.âT-Tawagin mo na yung kapatid mo,â bulong na utos ni mama kaya naman napalunok ako at mabilis na umalis doon bago pa man makalapit si Zian sa sofa.Madali kong inakyat yung hagdan kahit pa nakatakong ako. Pagkabukas ko ng kwarto ni Zian ay nagulat siya. âOh?ââI didnât know you were still close wirh Zian! Pinapunta mo pa talaga dito!â bulyaw ko at hahampasin na sana siya but then his eyes widened.âEhh?! Sabi ko sa university niya na ako kitain⊠Hindi ko ba nasabiâŠââSa akin hindi mo sinabi!â sigaw ko.âOh? Naka move on ka na âdi ba?âPinandilatan ko ng mata si Clayn sa nang-aasar na tono niyang sabi. âB-Bumaba ka na lang doon. Bilisan mo!â bulyaw ko at tinalikuran na siya. Narinig ko pa nga ang mahina at nakakaasar niyang tawa.Pagbalik ko sa hagdan, bumagal ang mga hakbang ko. Hindi ko alam kung bakit bigla akong nagdalawang-isip bumaba
=ELVIRAâS POINT OF VIEW= [2 Years LaterâŠ] âPa naman! Yung shoes mo kasi!â bulyaw ko kay papa nang bababa na kami ng Van sa bagong bahay na binili ko sa Pinas. Graduating na kasi si Clayn na naisipang magpaiwan sa Pinas. âTsk, sandali kasi anakâŠâ âJusmiyo! Nagkapera naât yumaman balasubas pa rin ang ugali!â bulyaw ni mama at hinampas si papa sa likod kaya napangiti ako. âPapa magagalit na naman si Clayn kapag na-late ka! Sino sasama sa kanyang umakyat!â reklamo ko at nagmamadaling kinuha ang susi sa bantay ng bahay na binili ko dito. âSa car na!â natatarantang sabi ko ngunit bago pa man makasakay ay tumigil ang isang simpleng sasakyan sa harap ng bahay. Nang bumaba ang driver noân ay nanlaki ang mata ko ngunit nangunot ang noo niya. âNagmamadali kayo ate?â âOh! Gagraduate ka di ba?!â gulat na sabi ko. âLuh? Bukas pa oy. Utak mo nasa ibang bansa pa,â singhal niya kaya napahinto ako. âSeryoso ba?â Nakahinga ang lahat ng maluwag kaya naman napakamot ako sa sintido at
Zianâs Point Of View Napamulat ako nang maramdaman ang kakaibang kirot sa binti ko, bahagyang nanlabo ang mata ko ngunit hindi ko makakalimutan ang mukha ni Elle na lumantad sa harapan ko. Tila kanina lang⊠âAh, hmm..â It was even hard for me to speak⊠âZian?â âAnak?!â Sunod kong pagkurap ay lumantad ang mukha ng magulang ko. Napapikit akong muli baka lumantad ang mukha na hinihintay ko. âM-Mom⊠S-Si Elle?â mahinang sabi ko at nahirapang igalaw ang braso ko kahit binti. âSheâs not here, sonâŠâ sagot ni dad, nangunot ang noo ko at pinilit bumangon. âThatâs impossible. I know Iâm not hallucinating when I saw herâŠâ âI just saw her dad, just a whileââ âA while? Youâve been asleep for three daysâŠâ mahinahon na sabi ni dad at tinuro ang paa ko. âYou canât even walk until we remove this cement.â âThree days?â âShe didnât visit me?â pabulong kong tanong. Bahagya pa ngang namaos ang boses ko dahil sa pagkatuyo ng lalamunan. âShe didnâtâŠâ sa sagot nila ay labis akong nas
=ELVIRAâS POINT OF VIEW= Nagmadali kong sinundan ang emergency address ng cellphone niya. Pero papunta na sa ospital ang location ng cellphone niya dahilan para sumunod ako doon. Pagkarating ay napalunok ako nang makita siyang nasa stretcher at duguan. Humabol ako habang hinahapo. Hindi ko maunawaan ang nararamdaman. âHindi ko alam ang gagawin ko kung sakaling mapano man siyaâŠâ Inasikaso siya kaagad ng mga doctor at nang lalapit na sana ako ay mabilis akong hinarang ng mga pulis. âSino sila maâam?â âT-The girlfriend, a-anong nangyari?â kinakabahang sagot ko. Napaghawak ko ang dalawang kamay. âMaâam, hindi pa kami makakapagbigay ng buong detalye. Pero ayon sa initial report, may nangyaring habulan sa may 7th Alley Street at nadamay ang sasakyan ng boyfriend niyo,â paliwanag ng pulis habang sinusulyapan ang dugong nakapahid sa gilid ng braso koâhindi ko man lang namalayan na nagkaroon ako ng dugo ni Zian habang sinusubukan siyang lapitan kanina. Nanlabo ang paningin ko. Par
=Elviraâs Point Of View= Sumunod na araw ay tila gulo ang namagitan sa pamilya ko. Pagkalito, mga kwestyon na hindi masagot ng totoo. âAng tanong ko bakit biglaan ang alis natin? Gumaganda na ang buhay natin dito oh!â gitil ni mama sa harapan ni papa. Para akong isang manekin sa harapan nila, nakatulala lang sa palitan at batuhan nila ng mga salita. âMas gaganda naman ang buhay natin doon, mas tahimikââ âHindi âyon! Bakit biglaan nga ang alis! Hindi mo nasasagot ang tanong ko! Weâre already settling down again! So why leave?â nauubos pasensyang sabi ni mama kaya napapikit ako ng mariin. âItâs because of me, ma.â Sumingit na ako sa pagitan nila para hindi na sila magtalo pa. âElle? Bakit ikaw?â tanong ni mama, naguguluhan. âZian and I broke up,â mahinahon na sabi ko. Napahinto siya at hindi makapaniwalang tumitig sa akin. Hindi siya nakasagot at napasulyap kay papa. âMay pera naman ho ako kung âyon ang problema, mas gaganda rin ang buhay natin sa ibang bansa. Malaki an
=Elviraâs Point Of View= I prepared a resignation letter. I have 5 days left and I donât want to leave my work hanging. Pumunta ako sa opisina upang magpasa ng resignation letter at alam kong makikita ko siya. Pagkapasok sa office at taas noo akong lumapit sa desk niya. Unti-unti na nagsalubong ang kilay niya nang makita ako after two days. Marahan ko namang inilapag sa harapan niya ang resignation letter at doon siya napahinto. âWhatâs this?â malamig niyang sabi. âIâm resigning,â sobrang hina kong sabi. Nang salubungin ko ang mata niya ay napansin ko ang pasimpleng pag-igting ng panga niya. Huminga siya ng malalim. âPati trabaho madadamay? Arenât you being too immature, Elle?â nauubos pasensya niyang sabi kaya umiwas tingin ako. âAng tagal mong pinaghirapan makapagtapos, para makakuha ng ganito ka-stable na trabaho. Pero dahil hiniwalayan mo âko, pati ito iiwan mo?â Hindi ako nakasagot sa sinabi niya. âAnswer me, Elle. Ano bang nangyayari saâyo? I can understand if youâr
=ZIANâS POINT OF VIEW= Pagkarating namin sa condo, hindi ko na inisip kung may makakakita sa akin habang buhat ko si Elvira. Mas importante siya kaysa sa kahit anong mapapansin ng iba. Binaba ko siya sa kama, pero hindi pa man ako nakakaupo nang lumayo siya sa akin. Niyakap niya ang sarili, nanginginig pa rin. âElviraâŠâ malalim akong huminga, pinipigilan ang sarili ko. âSino? Sino ang kumuha saâyo?â Hindi siya agad sumagot. Nakayuko lang siya, pilit na iniiwasan ang mga mata ko. âElvira,â mas madiin kong tawag, pilit kong kinakalma ang boses ko. âSinong gumawa nito saâyo?â Nakita ko kung paano siya napalunok, kung paano siya bahagyang umatras sa kama na parang natatakot. Pero hindi siya sumagot. âDamn it, Elvira! Sabihin mo sa akin kung sino!â Sigaw ko, hindi na napigilan ang galit at takot ko. âPara mahuli ko, para masuklian ko ang ginawa nila saâyo!â Sa halip na sumagot, napapikit siya at napailing. âStop it,â mahina niyang sabi, halos hindi ko marinig.
=ZIANâS POINT OF VIEW= âELVIRA! ELVIRA!â Paulit-ulit kong isinisigaw ang pangalan niya, pero wala na. Naputol ang linya. Mabilis kong hinagilap ang susi ng sasakyan at halos patakbong lumabas ng condo. Wala akong pakialam kung sino ang mababangga ko. Putangina! May kumukuha sa kanya. At hindi ko alam kung saan sila pupunta. Habang nasa sasakyan, mabilis kong dinial ang isang numero sa phone. Hindi ako pwedeng maghintay lang. Hindi ako pwedeng walang gawin. âTrace a number for me. Now.â âHuh? Boss, anong number?â Binanggit ko ang number ni Elvira. Halos mabali ang daliri ko sa sobrang higpit ng hawak sa manibela. Damn it. Damn it! Biglang kumabog nang malakas ang dibdib ko. Kung anong ginawa ko sa kanya kanina, ngayon, mas matindi ang takot na nararamdaman ko. Dahil ngayon⊠Baka tuluyan ko na siyang mawala. =ELVIRAâS POINT OF VIEW= Ang bigat ng talukap ng mga mata ko, parang may bumabagsak na bakal sa katawan ko. Malamig ang paligid.
=Elviraâs Point Of View= âNow, tell me everything! What is it? Why did you point your gun at me?â mariing kwestyon ko sa kanya. Inabot niya sa akin ang cellphone at nasapo ang noo. âD-Does your father also borrow Claynâs phone?â seryosong tanong ni Zian sa akin na ikinakunot ng noo ko. âOo, bakit? A-Ano ba kasiââ âThis phone is used by the founder to call someone, from belowâŠâ paliwanag ni Zian kaya umawang ang labi ko. âSo itâs either you, Clayn, or your dadâŠâ Naestatwa ako sa seryoso niyang inasik, tila tumigil ang daloy ng dugo ko. âA-Ano?â nauutal na tanong ko. âH-Hindi ko maintinââ âNaiintindihan mo. Ayaw mo lang intindihin,â mariing sabi niya kaya nanghihina akong napayuko at nasapo ang mukha. âKailan pa?â âK-Kung kaya mo pa matulog sa isang bubong kasama ako, go ahead, but if you canât stay and breathe the same air, leave.â Ang malamig niyang boses ay labis na sinaktan ang puso ko. Pinilit ko tumayo, inabot ko ang bag ko na nasa sahig. âI-I canât,â mahinang