Shopping sa Vista MallDiretsong dinala ni Andrea si Jessica sa pinakamagarang shopping mall sa Vista Mall. Ang sampung-palapag na gusali ay punong-puno ng mga luxury brand. Noong college pa lang, ilang beses na rin siyang sinamahan ni Andrea dito.Noon, ang pamilya ni Jessica ay simpleng may kaya lamang. Hindi niya kayang bilhin ang mga mamahaling gamit na iyon. Madalas, si Andrea ang gustong magbayad para sa mga gusto ni Jessica, pero alam ni Jessica na ang tunay na pagkakaibigan ay hindi lang puro bigay ng isa. Kaya, tumatanggi siya lagi.Gumagawa naman ng paraan si Andrea, gamit ang mga palusot gaya ng “regalo para sa okasyon.” Sa huli, babalikan nito ang mall para bilhin ang mga damit, bag, o iba pang gamit na madalas tinitingnan ni Jessica.Matapos ang isa o dalawang beses na ganoon, naging matibay na ang pagtanggi ni Jessica. Hindi na rin ito inulit ni Andrea, pero laging nasa puso ni Jessica ang kabutihang iyon, at hindi niya ito nakakalimutan."Baby! Hindi ako papayag na magt
Usapang Shopping at Mister"Pa'no mo nalaman?" tanong ni Jessica, bahagyang nagulat. Hindi niya naman sinabi sa kahit sino ang tungkol sa lakad niya, kahit kay Alexa, na sinabihan lang niya na hindi siya uuwi para mag-lunch.May tracker ba siyang nakakabit sa kanya?Napatawa si Carson, ang boses niya'y lalong nakakaakit. "Iyong record ng supplementary card mo, ipinapadala sa phone ko. Nakita ko."Matagal na niyang nakita ang notification sa phone niya, at lihim siyang natuwa na ginagamit ni Jessica ang pera niya."Ah!" Napahiya si Jessica sa malisyoso niyang iniisip. Mabuti na lang at hindi niya tinanong si Carson, kung hindi, nakakahiya talaga. "Sinamahan ko si Andrea para mamili, at ako ang nagbayad para sa kanya."Pakiramdam niya'y kailangan niyang magpaliwanag.Sa loob-loob niya, naisip niya, buti na lang hindi ko ginamit ang card na ito sa underwear store. Kung hindi, malalaman niya kung ano ang binili ko. Nakakahiya naman kung malaman niya iyon!"Oo naman, ang matalik na kaibiga
Pumasok si Jessica sa opisina at nakita ang lalaking nakaupo sa upuan habang nakatingin sa singsing sa kanyang daliri. Parang wala siyang iniintay kundi ang pagdating ni Jessica upang singilin siya sa ginawa nito.Ang tunog ng kanyang mataas na takong na tumatama sa tiles ay nagpapakita ng kanyang galit. Binagsak ni Jessica ang dokumento sa mesa nang may tunog na "plak," at sumandal ang parehong kamay sa mesa.Matapos ang mahabang katahimikan, sa pagitan ng kanyang galit na tonong, sinabi niya, "Carson, sinadya mo ito." Ang malamig na tinig ng babae ay puno ng galit, at ang kanyang mga mata ay parang may apoy na gustong sumabog.Hayop na lalaki."Secretary Jessica, ano ang sinabi mo? Hindi ko maintindihan." Ipinagpatuloy ni Carson ang paghaplos sa singsing sa kanyang daliri na parang wala lang, at may pilyong ngiti sa kanyang labi.Nagpapalusot pa.Nang makita ito, biglang tumawid si Jessica sa mesa, inabot ang kanyang mahaba at manipis na braso papunta sa kaunting bukas na kuwelyo ni
Hindi natapos ni Jessica ang dessert dahil tinawag sila ni Alexa sa hapag para maghapunan.Ang galing ni Alexa sa pagluluto ay mas kahanga-hanga pa kaysa kay Mercedes. Gustong-gusto ni Jessica ang matatamis na putahe na niluluto nito, lalo na ang sweet and sour pork ribs—napakabango at napakasarap na tila nalilito ang isipan niya sa bawat kagat.Habang kumakain, napansin niyang may mainit na tingin na nakatuon sa kanya. Walang malisya, ngunit parang may banayad na pagtingin.Pag-angat niya ng ulo, tumama ang tingin niya sa mga mata ni Carson na bahagyang nakangiti, banayad na parang tubig, at animo’y malinaw na batis ang mga ito."Bakit mo ako tinitingnan?" tanong ni Jessica habang nakagat ang kanyang chopsticks, nagtataka.May dumi ba sa mukha niya?Bigla siyang kumuha ng cellphone at binuksan ang camera para tingnan ang kanyang mukha. Wala namang dumi o kahit anong kakaiba sa kanyang maputing mukha.Napasingkit ang mga mata ni Carson, bahagyang humila ang kanyang manipis na labi sa
Pinakalma ni Jessica ang sarili, bahagyang bumuka ang kanyang mapulang labi, at ang malambot niyang boses ay humalo sa tunog ng pagputol ng kuko, "Mr. Carson, kailangang magpakabait ka." Pagkasabi nito, nalaglag ang transparent na kuko ng kanyang hinliliit, huminto si Carson sa kanyang ginagawa. Malalapad ang kanyang kamay, at ang tuyong init ng kanyang palad ay nagbigay ng kakaibang pakiramdam ng seguridad.Tahimik ang paligid. Hindi nagsalita si Carson, kaswal na binalot ang mga putol na kuko gamit ang tisyu, at itinapon iyon sa basurahan.Nang muli niyang tingnan si Jessica, may bahagyang pamumula sa kanyang mga mata. Ang hindi matukoy na liwanag mula rito ay parang mata ng lobo na nakatingin sa biktima."Jessica, kapag pumayag ka, wala nang atrasan."Gusto niyang tawagin si Jessica sa buong pangalan nito, katulad ng pagsusulat ng kontrata. Para sa kanya, walang ibang tawag ang sapat—dapat buong pangalan lang, na parang may bisa sa batas.Unang beses na nakita ni Jessica na nagpaki
Humihuni ang malamig na hangin, at mabilis dumilim ang gabi ng unang bahagi ng Disyembre. Sa kalagitnaan ng katahimikan ng gabi, ang marangyang Maybach ay dahan-dahang pumasok sa Golden Horizon. Ang munting agos ng fountain ay nagbigay ng mahina ngunit malumanay na tunog sa tahimik na kalangitan.Si Anthony, na nasa front seat, ay sinulyapan si Carson na nakasandal sa upuan at tila natutulog. Malakas niyang sinabi, "Mr. Carson, nandito na tayo." Ang liwanag mula sa ilaw sa bakuran ay dumaan sa bintana, nagbigay ng mainit na ningning sa maamong mukha ng lalaki, at ang pagod sa kanyang mga mata ay kitang-kita.Dahan-dahang iminulat ni Carson ang kanyang mga mata, malinaw ang tingin kahit na siya’y uminom. Hindi siya lasing kahit kaunti. Tiningnan niya ang tanawin sa labas ng bintana, at kinuha ang isang papel na bag sa tabi. Ang magagandang bulaklak ng lily of the valley ay nakabitin sa berdeng mga sanga. Magulo ang kanyang tinig nang sinabi, "Salamat sa iyong sakripisyo, umuwi ka at ma
Ang langit ay malinaw, bughaw ang kalangitan, at ang mga ulap na parang bulak ay iba-iba ang hugis. Isang maliit na eroplano ang nag-iwan ng tuwid na bakas sa malawak na himpapawid.Sa first-class cabin, hawak ni Jessica ang laptop habang inaayos ang datos mula nang sumakay siya sa eroplano. Bilang kalakip na sekretarya, kailangan niyang tiyakin ang mga dapat tapusin bago sila makarating.Hindi rin naman nagpapahinga si Carson sa tabi, abala rin sa pagrerebyu ng plano na ipinasumite ng kumpanya.Pagkatapos maging matatag ng eroplano, lumapit ang isang flight attendant sa kanilang dalawa, bitbit ang listahan ng inumin at may propesyonal na ngiti sa mukha."Welcome po, Mr. Carson, sa eroplano. Ano pong gusto ninyong inumin?" iniabot ng flight attendant ang drink menu kay Carson, at hindi sinasadyang napatingin siya sa gwapong mukha nito.Ang natural na karisma ng lalaki ay sadyang nakakaakit ng pansin.Tinanggap ito ni Carson at binuklat ang ilang pahina, at sa malamig ngunit malalim na
Hinila ni Jessica ang maleta nang medyo paika-ika ngunit may propesyonal na ngiti sa mukha."Salamat, Mr. Carson, sa pagdala ng maleta at bag ko. Mas okay na ang pakiramdam ko. Ako na ang magdadala nito!"Carson: "......"Sa sobrang pilit ng pag-arte ni Jessica, halos mahulog siya sa sarili niyang kahihiyan. Halos mabuking siya, pero masaya siyang naitawid iyon nang maayos gamit ang konting diskarte.Sino bang presidente ang nagdadala ng maleta at bag ng sekretarya?Nagsisimula nang sumakit ang ulo niya.Habang ang staff ng branch ay abala sa pag-check ng mga kasama ni Carson, si Manager Sabrina naman ay nag-alinlangan kung magsasalita. Bilang manager, malinaw niyang nakita na hindi simpleng relasyon ang mayroon sa pagitan nina Mr. Carson at Jessica.Narinig niya rin kasi ang usapan ng dalawa. Kahit hindi niya alam ang buong katotohanan, malinaw na may kakaibang koneksyon ang dalawa. Bukod pa rito, bagay na bagay sila—kahit ang mga suot nilang trench coat ay parang pang-couple.Ang ba
Carson ay hindi nagdalawang-isip nang marinig niya ito at diretsong sumagot, "Ang kumpanya ay pag-aari ng pamilya Santos, at ang relasyon natin bilang mag-asawa ay hindi sakop ng patakarang ito. Kaya, hindi kailangang baguhin ang patakaran para lang patahimikin ang ibang tao."Matalas ang kanyang isipan, at sa sandaling iyon, lumitaw ang pagiging tuso niya bilang negosyante—walang anumang palamuti sa kanyang salita, malinaw at direkta sa punto.Napakamot sa ulo si Jessica, naiinis sa sarili sa itinatanong niya. Ano ba naman ‘tong tanong ko?Parang nabasa ni Carson ang nasa isip niya, kaya bahagyang lumabas ang ngiti sa kanyang manipis na labi. Pagkatapos, dahan-dahan niyang sinabi ang isa pang posibilidad."Kung ikaw at ako ay parehong empleyado lang ng pamilya Santos, pareho ang magiging sagot ko kay Orly.""Kahit gaano kaganda at maliwanag ang hinaharap ng trabaho ko, mas mahalaga sa akin si Mrs. Santos."Maitim na parang tinta ang kanyang mga mata, malalim ang titig niya kay Jessic
Ibinaba ni Carson ang kanyang chopsticks, lumalim ang ngiti sa dulo ng kanyang mga mata, at may malamig na tono nang sabihin niya, "Tuloy mo."Ibinaba rin ni Jessica ang kanyang chopsticks, uminom ng kaunting sopas upang mabasa ang kanyang lalamunan, saka seryosong nag-isip bago magsalita: "Matagal mo nang balak ipadala si Manager Orly sa branch bilang general manager, at ngayong dumating ang tamang pagkakataon, sinakyan mo na lang ang agos para magbigay ng pabor.""Ang damdamin ng tao ay nagtatagal, at sa ganitong paraan, hindi mo nasisira ang panuntunan ng kumpanya tungkol sa pagbabawal ng relasyon sa opisina. Madali mong naisara ang isyu ng kanilang relasyon, habang ipinaramdam mo kay Manager Orly na pinahahalagahan mo siya. Dahil dito, tiyak na matatandaan niya ang pabor na ibinigay mo sa kanya.""Pagdating niya sa branch, bilang bagong pinuno roon, magiging mas determinado siyang suklian ang kabutihang ipinakita mo sa kanya. Mas magpapakahirap siya sa trabaho at magdadala ng mas
Si Mercedes ay nagdala ng isang tasa ng sopas na isda sa restaurant at pinutol ang pagtatalo ng dalawa, "Ginoo, Ma’am, maaari nang magsimulang kumain."Ang puting marble na countertop ay puno ng makukulay at mababangong putahe, nagbibigay ng nakakatakam na amoy na agad sumasalubong sa ilong."Sige." Inilapag ni Carson nang basta-basta ang kanyang coat sa sofa at hinawakan si Jessica upang pumunta sa banyo para maghugas ng kamay.Ang mabula at mabangong sabon ay dumaloy sa kanilang mga daliri, dumidikit sa makinis at malambot na balat. Marahang hinaplos ng malalaking kamay ni Carson ang maliit at maputing kamay ni Jessica—banayad at maingat.Sa ilalim ng ilaw ng salamin sa banyo, ang liwanag ng incandescent lamp ay nagbigay ng banayad na sinag sa kanilang makikinis at mapuputing pisngi. Sa salamin, parehong nakayuko ang dalawa, nakatutok sa paghuhugas ng kanilang mga kamay.Sa malambot na liwanag, kitang-kita ang maliliit na balahibo sa kanilang mukha, at ang matangos nilang ilong ay t
Ang istilo ng dekorasyon ng Filipino restaurant ay may temang tropikal—mainit na hangin, alon ng dagat, at bughaw na kalangitan. Ang mga dingding ng pasilyo ay punong-puno ng mga mural ng dalampasigan.Pero sa sandaling ito, walang may gana upang pahalagahan ang tanawin.Jessica agad na napatingin sa lalaki at babaeng nasa harapan nila—magkahawak-kamay, tila hindi alintana ang paligid. Sa gulat at inis, mabilis niyang pinakawalan ang kamay ni Carson mula sa kanyang bewang, dahilan para mapaatras ito ng bahagya habang nakangisi nang may halong helplessness.Isang malutong na tunog ang pumailanlang nang bahagyang mapalakas ang hampas ni Jessica sa kamay ni Carson.Ang tunog ng hampas ang siyang nagbalik sa ulirat ng lahat.Agad na bumitaw ang magkasintahan sa kanilang pagkakahawak-kamay, para bang iniwasan nila ang isang nakahahawang sakit. Isang hakbang ang inilayo nila sa isa’t isa, saka mabilis na bumalik sa seryoso at propesyonal na postura—tulad ng pagkakasalungat nila sa loob ng k
Napakalapit ng kanilang mga mukha, halos isang kamao na lang ang pagitan, halos magkadikit na ang balat sa balat.Ang bahagyang magulong paghinga ay nagsalimbayan, at malinaw nilang nakikita ang isa’t isa—mula sa maliliit na detalye ng mukha hanggang sa matatalim na matang parang agila na tila nakatingin sa kanyang biktima, nakakatakot at nakakakaba.Mahigpit na hinawakan ni Jessica ang laylayan ng kanyang palda, nag-iwan ng bahagyang gusot habang pilit na pinapanatili ang kanyang kalmado. Kumurap ang kanyang mapanuksong mata, saka sinabi nang walang bahid ng emosyon, "Ayokong malaman."Alam niya kung paano dumiskarte sa sitwasyon, at sa ngayon, ang tensyon sa loob ng sasakyan ay hindi niya gugustuhing palalain pa.Ang kanyang mahahabang pilikmata ay bahagyang nanginig habang minamasdan siya ni Carson nang may interes. Kitang-kita niya ang bawat maliit na pagbabago sa kanyang ekspresyon—hindi siya kailanman makakapagtago ng emosyon sa harap nito.Sa katahimikan, walang ingay at walang
Sa opisina ng presidente, naka-krus ang mahahabang binti ni Carson, ang kanyang itim na pantalon ay mahigpit na bumalot sa matitikas niyang muscles. Ang kanyang kaliwang hintuturo ay walang patid na kumakatok sa armrest ng kanyang upuan, habang ang isa niyang kamay ay hawak ang cellphone, ang mapuputi at mahahaba niyang daliri ay litaw na litaw.Nang makita niya ang mensaheng lumabas sa screen, bahagyang umangat ang sulok ng kanyang labi.Sandali siyang nag-isip, pagkatapos ay dahan-dahang tinipa ang sagot.[Ginoo Santos ay nais imbitahan si Ginang Santos sa tanghalian, maaari kayang tanggapin ni Ginang Santos ang paanyaya?]Natawa si Jessica nang mabasa ito.[Legal at ayon sa patakaran, pasado si Ginoo Santos.]Minsan, mahilig silang magbiruan sa ganitong paraan, isang larong nagpapagaan ng kanilang araw.Matapos ipangako na magtatanghalian sila nang magkasama, ibinaba ni Jessica ang kanyang cellphone at muling nagtrabaho, sinisikap tapusin ang lahat bago mag-out, para hindi na siya
Nanlaki ang mga mata ni Camilla, hindi makapaniwala sa narinig. Marami siyang naisip na posibilidad, pero hindi niya inasahan ang ganitong sagot. Nabubulol pa siyang nagsalita, "Ha? Hindi… Imposible."Kahit pa sinabi niya iyon, sa loob-loob niya, unti-unti na siyang naniniwala sa pinakamalayong posibilidad na iyon.Hindi niya maisip na may balak si Lelia na maging kabit at sumira ng isang masayang pagsasama.Sa kanyang alaala, si Lelia ay laging tila isang simpleng at mahinahong babae—parang mabait na kapitbahay na ate. Kailan pa siya nagkaroon ng ganitong kahiya-hiyang hangarin?Totoo nga ang kasabihang, "Madaling makilala ang mukha, pero hindi ang puso!"Ganap na natulala si Camilla sa narinig. Marami sa kanilang sosyal na mundo ang sumusubok umangat sa buhay sa pamamagitan ng pagpasok sa makapangyarihang pamilya, at hindi naman niya ito hinuhusgahan. Pero isang bagay ang hindi niya kayang palampasin—ang pagsuway sa moralidad.Dahil dito, hindi na niya kayang ituring si Lelia bilang
Mabilis na inayos ni Lelia ang kanyang emosyon, itinago ang hinanakit at lungkot sa kanyang mga mata, at naglakad papunta sa golf course.Pagdating niya roon, nakita niyang naglalaro ng golf ang lahat sa paligid ni Jessica. Samantala, si Carson, na nakatayo sa tabi nito, ay may maamong tingin at puno ng pagmamahal—si Jessica lang ang nasa kanyang mga mata.Napahinto si Lelia sa paglalakad, nanigas sa kinatatayuan, at mahigpit na isinara ang kanyang mga kamao habang nakatitig kay Jessica.Alam niyang lumaki si Jessica sa mas maayos na pamilya kumpara sa karaniwang tao, pero hindi sapat ang estado nito noon para matutong maglaro ng golf.Ang golf ay isang larong pang-maharlika, at tulad nila, sinanay na sila rito mula pagkabata. Dito makikita ang malaking agwat sa pagitan niya at ni Jessica.Umaasa siyang mapapahiya si Jessica.Ngunit sa sumunod na segundo, hawak ang golf club sa ilalim ng mapusyaw na sikat ng araw, tumayo si Jessica sa tamang posisyon, iwinasiwas ang pilak na golf club
Hinawakan ni Jessica ang matigas na braso ni Carson at itinaas ang kanyang kilay nang may interes. Hindi niya maintindihan kung bakit sobrang gigil ni Lelia sa walang kwentang paanyayang ito.Sa halip na diretsong sumagot, iniwan niya ang desisyon kay Carson. Ngumiti siya at sinabing, "Mahal, ano sa tingin mo?" Ang kanyang boses ay may halong panunuya, banayad ngunit may matalim na tinig.Walang nakapansin kung paano siya bahagyang pumisil sa matitigas na muscles ng braso ng lalaki.Nakatitig si Lelia kay Carson, puno ng pag-asa at may ningning ang mga mata, parang malinaw na tubig sa isang lawa.Ngunit malamig ang naging sagot ni Carson. "Kung anong gusto ng asawa ko, yun ang masusunod." Ang dating malambing niyang titig ay naging malamig, at sa ilalim ng kanyang dilim na mga mata, may bahid ng pag-ayaw.Ayaw niya ng mga taong paulit-ulit na sumosobra. Ang patuloy na panghihimasok ni Lelia sa buhay nilang mag-asawa ay nagsisimula nang mainis siya.Dahil alam niyang hindi interesado s