Hinila ni Jessica ang maleta nang medyo paika-ika ngunit may propesyonal na ngiti sa mukha."Salamat, Mr. Carson, sa pagdala ng maleta at bag ko. Mas okay na ang pakiramdam ko. Ako na ang magdadala nito!"Carson: "......"Sa sobrang pilit ng pag-arte ni Jessica, halos mahulog siya sa sarili niyang kahihiyan. Halos mabuking siya, pero masaya siyang naitawid iyon nang maayos gamit ang konting diskarte.Sino bang presidente ang nagdadala ng maleta at bag ng sekretarya?Nagsisimula nang sumakit ang ulo niya.Habang ang staff ng branch ay abala sa pag-check ng mga kasama ni Carson, si Manager Sabrina naman ay nag-alinlangan kung magsasalita. Bilang manager, malinaw niyang nakita na hindi simpleng relasyon ang mayroon sa pagitan nina Mr. Carson at Jessica.Narinig niya rin kasi ang usapan ng dalawa. Kahit hindi niya alam ang buong katotohanan, malinaw na may kakaibang koneksyon ang dalawa. Bukod pa rito, bagay na bagay sila—kahit ang mga suot nilang trench coat ay parang pang-couple.Ang ba
"Ikaw ang aso! Estrus gnawing!" galit na sabi ni Jessica habang bahagya niyang kinagat ang leeg ni Carson. Hindi malinaw ang kanyang boses dahil sa kaba at galit.Tumawa si Carson nang mahina, ang tono ng boses ay puno ng lambing, "Ako’y mabait na aso lang, at tanging sa mabait na baby lang ako nangangagat!" Ang lalaki ay sinadya pang pahabain ang huling bahagi ng sinabi, halatang nang-aasar.Bahagyang ginigil ni Jessica ang laman sa leeg ni Carson, tila nagtatanong o nagtatampo, at kinagat niya ito muli, bagamat hindi naman malakas. Bigla na lang niyang naramdaman ang mabigat na hampas ng malaking palad sa kanyang puwitan.Dahil sa kahihiyan, namula si Jessica, at kusa niyang binitiwan ang leeg ni Carson.Napatingin siya sa kanyang iniwang marka—may malinaw na bilog ng mga kagat sa malamig na maputing balat ng leeg ni Carson. Bahagyang namula ang bahagi ng balat na nakagat niya, at may konting bakas ng laway na naiwan.Muling nagsalita si Carson, ang boses niya ay mababa at bahagyang
Bahagyang itinaas ni Carson ang ulo, bahagyang kunot ang kanyang kilay, at ang malamig niyang tingin ay bumagsak sa mukha ng babaeng nakangiti. Isang saglit na pagkalito ang sumagi sa kanyang mukha, tila iniisip pa ang pangalan nito."Lelia?" tanong niya sa malamig at mahinang tono, na may bahagyang pag-aalinlangan.Hindi napansin ni Lelia ang pag-aalinlangan sa kanyang boses, abot-langit ang tuwa ng muli nilang pagkikita. Agad siyang ngumiti nang malapad at nagsabing, "Ako nga! Kuya Carson, hindi ko inakala na magkikita tayo dito. Akala ko kailangan ko pang bumalik sa Vigan City para makita ka. Ang galing naman ng pagkakataon!"Hindi rin niya inasahan na sa simpleng labas kasama ang mga kaibigan ay makikita niya si Carson. Kanina pa niya natatanaw ang pamilyar na mukha mula sa malayo, ngunit hindi niya agad nakumpirma kung siya nga iyon.Kalma lang na tumayo si Carson. Ang ngiti niya ay banayad ngunit tila may distansya. "Napakagandang pagkakataon nga. Ilang taon na rin mula nang hul
"Matanda?" Bahagyang naningkit ang mga mata ni Carson, at ang kanyang tono ay nagbabadya ng panganib.Napaurong si Jessica, bahagyang iniiwas ang leeg habang nakatingin sa kanya nang may pag-iingat.Nakita iyon ni Carson ngunit hindi nagpakita ng karagdagang galaw. Pinunasan lang niya ang kanyang bibig, sinuot ang itim na trench coat, at kinuha ang bag at coat na nasa tabi ni Jessica."Anong ginagawa mo?" Hinawakan ni Jessica nang mahigpit ang laylayan ng kanyang trench coat, ayaw siyang payagan na umalis, habang nakatingala sa kanya.Napakataas ni Carson kaya’t bahagya siyang yumuko upang tumingin kay Jessica. Ang kanyang tingin ay bumagsak sa bahagyang nakabukang mapupulang labi nito, kung saan may kaunting mantika pa mula sa barbecue—basâ at nakakaakit."Mukhang busog na si Mrs. Santos, kaya bilang isang ‘matandang’ tao, natural na gagawin ko ang hiling mo at igagalang ang pagiging matanda ko," ani Carson, binibigyang-diin ang salitang ‘matanda’. Kumuha siya ng tisyu upang punasan
"Kung ganoon, sasabihin ko na, pero huwag kang magagalit," sabi ni Jessica habang lumunok ng laway at sinubukang bigyan si Carson ng babala.Hindi naman siya natatakot na magalit si Carson sa publiko, pero kung magtutuloy pa ito, baka hindi sila makauwi sa hotel nang maayos.Ang mga tindahan sa magkabilang gilid ng pedestrian street ay maliwanag na maliwanag. Ang ilaw ay tumama sa gilid ng mukha ni Carson—kalahating maliwanag, kalahating madilim. Ang ekspresyon niya ay mahirap basahin, bahagyang nakapikit ang mga mata, at walang ngiti."Hindi ako galit," sagot ni Carson sa malamig ngunit matigas na tono na parang nanggigigil pa.Tiningnan ni Jessica ang kanilang magkahawak na kamay, saka bahagyang tinaas ang isang daliri at nag-umpisang magsalita, "Nagkaroon ako ng isa." Kasabay ng kanyang mga salita, naramdaman niyang humigpit ang pagkakahawak ni Carson sa kanyang kamay bago ito mabilis na binitiwan."First love?" ulit ni Carson habang bahagyang tumigas ang mukha.Maingat na pinagmas
Ang itim na silk shirt na suot ni Jessica ay sobrang luwag. Ang kurba ng kanyang katawan ay natatakpan nang buo, ngunit ang laylayan ng shirt ay bahagyang umaabot hanggang sa ilalim ng kanyang puwitan, umaalog-alog sa may hita niya tuwing gumagalaw siya. Ang kanyang mapuputi at mahahabang mga binti ay lalong nagiging kaakit-akit sa bawat galaw.Ang kanyang balat, na parang porselana, ay tila kumikinang sa ilalim ng liwanag, mas lalo pang napapansin dahil sa itim na damit, at ito’y nakatawag ng pansin ng "lobo" sa silid na may masamang balak.Habang nakayuko si Jessica upang maghanap ng hair dryer sa drawer, narinig ni Carson ang kaluskos at itinaas ang tingin. Tuluyan nang tumambad sa kanya ang ganda ng mga binti ni Jessica. Sa sandaling iyon, pinagsisihan niya na hindi niya binigyan ito ng tamang pajama.Inakala niyang ito’y magiging "piyesta" para sa kanyang mga mata, pero hindi niya inasahang ito pala’y magiging sariling pahirap sa kanya.Habang dumidilim ang kanyang tingin dahil s
Bukod sa iba’t ibang alahas na may natatanging disenyo, tampok din sa Manila Jewelry Fair ang mga bagong relo. Puno ang exhibition hall ng mga tao na abala sa pakikipag-usap—mga natatanging designer, manufacturer, at kolektor.Pagkatapos ipakita ang invitation letter, pumasok si Jessica sa exhibition hall nang may kumpiyansa. Hindi niya alam kung paano nakuha ni Carson ang invitation na ito, pero sa estado at yaman ng lalaki, madali lang ito para sa kanya.Makikita sa bawat sulok ng exhibition hall ang iba't ibang uri ng alahas—mga gemstones, perlas, amber, brilyante, agata, ivory, at marami pang iba. Nilibot ni Jessica ang lugar mula sa pinakalabas habang nakikinig sa mga pag-uusap ng mga tao.Habang naglalakad, namangha siya sa mga avant-garde na disenyo at natatanging craftsmanship ng ilang mga designer. Natutunan din niya ang mga pinakabagong uso sa alahas at ang dinamika ng merkado mula sa mga usapan ng mga naroroon.Sa kalagitnaan ng paglalakad, naupo siya upang makinig sa isang
Hindi pinansin ni Jessica ang maliliit na galaw ni Carson sa kanyang palad. Umiling siya at sinabing, "Magaganda silang lahat, pero wala akong partikular na nagustuhan. Yung relo doon, gusto ko sanang bilhin para sa’yo, pero hindi ito ibinebenta ng designer."May bahagyang pagkahinayang sa tono ng kanyang boses.Napahinto si Carson, at ang mga mata niya ay bahagyang lumambot habang nakatingin kay Jessica."Ayos lang, mas maganda kung ikaw ang magdidisenyo ng relo para sa akin sa susunod. Hindi naman ako gahaman," sabi niya na may ngiti sa labi.Narinig agad ni Jessica ang nasa isip niya. Namula ang kanyang pisngi at tinakpan ito ng pagbibirong sinabi, "Sino bang nagsabing ididisenyo ko para sa’yo? Ang kapal ng mukha mo."May ideya na siya sa isip, pero hindi niya ito sasabihin kay Carson. Baka magyayabang pa ito."Sige, magyayabang na kung maganda. Pero sino yung lalaki kanina? Ang saya ng usapan niyo," tanong ni Carson.Kanina pa niya gustong itanong ito. Kitang-kita niya ang ngiti n
Carson ay hindi nagdalawang-isip nang marinig niya ito at diretsong sumagot, "Ang kumpanya ay pag-aari ng pamilya Santos, at ang relasyon natin bilang mag-asawa ay hindi sakop ng patakarang ito. Kaya, hindi kailangang baguhin ang patakaran para lang patahimikin ang ibang tao."Matalas ang kanyang isipan, at sa sandaling iyon, lumitaw ang pagiging tuso niya bilang negosyante—walang anumang palamuti sa kanyang salita, malinaw at direkta sa punto.Napakamot sa ulo si Jessica, naiinis sa sarili sa itinatanong niya. Ano ba naman ‘tong tanong ko?Parang nabasa ni Carson ang nasa isip niya, kaya bahagyang lumabas ang ngiti sa kanyang manipis na labi. Pagkatapos, dahan-dahan niyang sinabi ang isa pang posibilidad."Kung ikaw at ako ay parehong empleyado lang ng pamilya Santos, pareho ang magiging sagot ko kay Orly.""Kahit gaano kaganda at maliwanag ang hinaharap ng trabaho ko, mas mahalaga sa akin si Mrs. Santos."Maitim na parang tinta ang kanyang mga mata, malalim ang titig niya kay Jessic
Ibinaba ni Carson ang kanyang chopsticks, lumalim ang ngiti sa dulo ng kanyang mga mata, at may malamig na tono nang sabihin niya, "Tuloy mo."Ibinaba rin ni Jessica ang kanyang chopsticks, uminom ng kaunting sopas upang mabasa ang kanyang lalamunan, saka seryosong nag-isip bago magsalita: "Matagal mo nang balak ipadala si Manager Orly sa branch bilang general manager, at ngayong dumating ang tamang pagkakataon, sinakyan mo na lang ang agos para magbigay ng pabor.""Ang damdamin ng tao ay nagtatagal, at sa ganitong paraan, hindi mo nasisira ang panuntunan ng kumpanya tungkol sa pagbabawal ng relasyon sa opisina. Madali mong naisara ang isyu ng kanilang relasyon, habang ipinaramdam mo kay Manager Orly na pinahahalagahan mo siya. Dahil dito, tiyak na matatandaan niya ang pabor na ibinigay mo sa kanya.""Pagdating niya sa branch, bilang bagong pinuno roon, magiging mas determinado siyang suklian ang kabutihang ipinakita mo sa kanya. Mas magpapakahirap siya sa trabaho at magdadala ng mas
Si Mercedes ay nagdala ng isang tasa ng sopas na isda sa restaurant at pinutol ang pagtatalo ng dalawa, "Ginoo, Ma’am, maaari nang magsimulang kumain."Ang puting marble na countertop ay puno ng makukulay at mababangong putahe, nagbibigay ng nakakatakam na amoy na agad sumasalubong sa ilong."Sige." Inilapag ni Carson nang basta-basta ang kanyang coat sa sofa at hinawakan si Jessica upang pumunta sa banyo para maghugas ng kamay.Ang mabula at mabangong sabon ay dumaloy sa kanilang mga daliri, dumidikit sa makinis at malambot na balat. Marahang hinaplos ng malalaking kamay ni Carson ang maliit at maputing kamay ni Jessica—banayad at maingat.Sa ilalim ng ilaw ng salamin sa banyo, ang liwanag ng incandescent lamp ay nagbigay ng banayad na sinag sa kanilang makikinis at mapuputing pisngi. Sa salamin, parehong nakayuko ang dalawa, nakatutok sa paghuhugas ng kanilang mga kamay.Sa malambot na liwanag, kitang-kita ang maliliit na balahibo sa kanilang mukha, at ang matangos nilang ilong ay t
Ang istilo ng dekorasyon ng Filipino restaurant ay may temang tropikal—mainit na hangin, alon ng dagat, at bughaw na kalangitan. Ang mga dingding ng pasilyo ay punong-puno ng mga mural ng dalampasigan.Pero sa sandaling ito, walang may gana upang pahalagahan ang tanawin.Jessica agad na napatingin sa lalaki at babaeng nasa harapan nila—magkahawak-kamay, tila hindi alintana ang paligid. Sa gulat at inis, mabilis niyang pinakawalan ang kamay ni Carson mula sa kanyang bewang, dahilan para mapaatras ito ng bahagya habang nakangisi nang may halong helplessness.Isang malutong na tunog ang pumailanlang nang bahagyang mapalakas ang hampas ni Jessica sa kamay ni Carson.Ang tunog ng hampas ang siyang nagbalik sa ulirat ng lahat.Agad na bumitaw ang magkasintahan sa kanilang pagkakahawak-kamay, para bang iniwasan nila ang isang nakahahawang sakit. Isang hakbang ang inilayo nila sa isa’t isa, saka mabilis na bumalik sa seryoso at propesyonal na postura—tulad ng pagkakasalungat nila sa loob ng k
Napakalapit ng kanilang mga mukha, halos isang kamao na lang ang pagitan, halos magkadikit na ang balat sa balat.Ang bahagyang magulong paghinga ay nagsalimbayan, at malinaw nilang nakikita ang isa’t isa—mula sa maliliit na detalye ng mukha hanggang sa matatalim na matang parang agila na tila nakatingin sa kanyang biktima, nakakatakot at nakakakaba.Mahigpit na hinawakan ni Jessica ang laylayan ng kanyang palda, nag-iwan ng bahagyang gusot habang pilit na pinapanatili ang kanyang kalmado. Kumurap ang kanyang mapanuksong mata, saka sinabi nang walang bahid ng emosyon, "Ayokong malaman."Alam niya kung paano dumiskarte sa sitwasyon, at sa ngayon, ang tensyon sa loob ng sasakyan ay hindi niya gugustuhing palalain pa.Ang kanyang mahahabang pilikmata ay bahagyang nanginig habang minamasdan siya ni Carson nang may interes. Kitang-kita niya ang bawat maliit na pagbabago sa kanyang ekspresyon—hindi siya kailanman makakapagtago ng emosyon sa harap nito.Sa katahimikan, walang ingay at walang
Sa opisina ng presidente, naka-krus ang mahahabang binti ni Carson, ang kanyang itim na pantalon ay mahigpit na bumalot sa matitikas niyang muscles. Ang kanyang kaliwang hintuturo ay walang patid na kumakatok sa armrest ng kanyang upuan, habang ang isa niyang kamay ay hawak ang cellphone, ang mapuputi at mahahaba niyang daliri ay litaw na litaw.Nang makita niya ang mensaheng lumabas sa screen, bahagyang umangat ang sulok ng kanyang labi.Sandali siyang nag-isip, pagkatapos ay dahan-dahang tinipa ang sagot.[Ginoo Santos ay nais imbitahan si Ginang Santos sa tanghalian, maaari kayang tanggapin ni Ginang Santos ang paanyaya?]Natawa si Jessica nang mabasa ito.[Legal at ayon sa patakaran, pasado si Ginoo Santos.]Minsan, mahilig silang magbiruan sa ganitong paraan, isang larong nagpapagaan ng kanilang araw.Matapos ipangako na magtatanghalian sila nang magkasama, ibinaba ni Jessica ang kanyang cellphone at muling nagtrabaho, sinisikap tapusin ang lahat bago mag-out, para hindi na siya
Nanlaki ang mga mata ni Camilla, hindi makapaniwala sa narinig. Marami siyang naisip na posibilidad, pero hindi niya inasahan ang ganitong sagot. Nabubulol pa siyang nagsalita, "Ha? Hindi… Imposible."Kahit pa sinabi niya iyon, sa loob-loob niya, unti-unti na siyang naniniwala sa pinakamalayong posibilidad na iyon.Hindi niya maisip na may balak si Lelia na maging kabit at sumira ng isang masayang pagsasama.Sa kanyang alaala, si Lelia ay laging tila isang simpleng at mahinahong babae—parang mabait na kapitbahay na ate. Kailan pa siya nagkaroon ng ganitong kahiya-hiyang hangarin?Totoo nga ang kasabihang, "Madaling makilala ang mukha, pero hindi ang puso!"Ganap na natulala si Camilla sa narinig. Marami sa kanilang sosyal na mundo ang sumusubok umangat sa buhay sa pamamagitan ng pagpasok sa makapangyarihang pamilya, at hindi naman niya ito hinuhusgahan. Pero isang bagay ang hindi niya kayang palampasin—ang pagsuway sa moralidad.Dahil dito, hindi na niya kayang ituring si Lelia bilang
Mabilis na inayos ni Lelia ang kanyang emosyon, itinago ang hinanakit at lungkot sa kanyang mga mata, at naglakad papunta sa golf course.Pagdating niya roon, nakita niyang naglalaro ng golf ang lahat sa paligid ni Jessica. Samantala, si Carson, na nakatayo sa tabi nito, ay may maamong tingin at puno ng pagmamahal—si Jessica lang ang nasa kanyang mga mata.Napahinto si Lelia sa paglalakad, nanigas sa kinatatayuan, at mahigpit na isinara ang kanyang mga kamao habang nakatitig kay Jessica.Alam niyang lumaki si Jessica sa mas maayos na pamilya kumpara sa karaniwang tao, pero hindi sapat ang estado nito noon para matutong maglaro ng golf.Ang golf ay isang larong pang-maharlika, at tulad nila, sinanay na sila rito mula pagkabata. Dito makikita ang malaking agwat sa pagitan niya at ni Jessica.Umaasa siyang mapapahiya si Jessica.Ngunit sa sumunod na segundo, hawak ang golf club sa ilalim ng mapusyaw na sikat ng araw, tumayo si Jessica sa tamang posisyon, iwinasiwas ang pilak na golf club
Hinawakan ni Jessica ang matigas na braso ni Carson at itinaas ang kanyang kilay nang may interes. Hindi niya maintindihan kung bakit sobrang gigil ni Lelia sa walang kwentang paanyayang ito.Sa halip na diretsong sumagot, iniwan niya ang desisyon kay Carson. Ngumiti siya at sinabing, "Mahal, ano sa tingin mo?" Ang kanyang boses ay may halong panunuya, banayad ngunit may matalim na tinig.Walang nakapansin kung paano siya bahagyang pumisil sa matitigas na muscles ng braso ng lalaki.Nakatitig si Lelia kay Carson, puno ng pag-asa at may ningning ang mga mata, parang malinaw na tubig sa isang lawa.Ngunit malamig ang naging sagot ni Carson. "Kung anong gusto ng asawa ko, yun ang masusunod." Ang dating malambing niyang titig ay naging malamig, at sa ilalim ng kanyang dilim na mga mata, may bahid ng pag-ayaw.Ayaw niya ng mga taong paulit-ulit na sumosobra. Ang patuloy na panghihimasok ni Lelia sa buhay nilang mag-asawa ay nagsisimula nang mainis siya.Dahil alam niyang hindi interesado s