Pagkaparada ni Jessica ng kotse sa ilalim ng garahe, pinili niya ang pinakamurang modelo ng Mercedes-Benz mula sa mga mamahaling sasakyan dahil masyadong napapansin ang ibang mga tatak.Pagkatapos niyang iparada, biglang may kumatok sa bintana. Nang itaas niya ang kanyang tingin, nakita niya si Carson na bahagyang kumakatok gamit ang mga daliri, mukhang kaswal, walang masyadong emosyon sa mukha, ngunit ang mga mata ay nakatuon sa kanya. Ang liwanag sa kanyang mga mata ay parang mapusyaw.Binuksan ni Carson ang pinto ng kotse at ngumiti nang bahagya, "Baba ka na.""Paano ka napunta rito sa ilalim ng garahe?" tanong ni Jessica habang hinuhugot ang susi ng kotse, halatang nagtataka.Isinara ni Carson ang pinto gamit ang isang kamay at lumapit sa kanya, ang tono nito ay parang normal na usapan, "Hinintay kitang makauwi."Bahagyang nagulat si Jessica sa sinabi nito. Noong nasa telepono sila, akala niya'y nag-aabang lang ito para kumain, ngunit hindi niya inasahang sasalubungin siya sa mismo
Malakas ang alarm bells sa isip ni Jessica. Sanay siyang makipag-usap sa mga tao sa mataas na antas ng lipunan, at isa sa mga pinaka-taboo sa mga formal na dinner ay ang paggamit ng sariling chopsticks para kumuha ng pagkain para sa iba. Karaniwang ginagamit ang serving utensils sa ganitong sitwasyon.Sa bahay kasi, masyadong kampante ang pakiramdam, kaya madaling makalimutan ang pagiging alerto at maingat.Habang kinakabahan siya, wala namang reaksyon si Carson. Ni hindi man lang ito kumunot ang noo. Kalma nitong kinuha ang Coke chicken wings at kumagat dito.Nang makita ito ni Jessica, palihim siyang napabuntong-hininga ng ginhawa, ibinalik ang chopsticks na nasa ere, at seryosong kumain na lang ulit.Hindi niya napansin na sa sandaling ibinaba ng lalaki ang tingin, dahan-dahang tumingin ito sa kanya, at may bahagyang kislap ng liwanag sa malamig nitong mga mata bago iyon mabilis na nawala.Pagkatapos nilang kumain, si Jessica na ang nagkusang magligpit ng mga pinagkainan nila, inila
Pagkagising ni Jessica nang natural, kinuha niya ang kanyang cellphone mula sa tabi ng kama at tiningnan ito. Mas maaga siya ng mahigit kalahating oras kumpara sa karaniwan niyang oras ng pagbangon.Simula nang tumira siya rito, hindi siya gaanong nakakatulog nang maayos sa gabi dahil medyo namimili siya ng higaan.Dahil malapit lang ang Manila Bay sa opisina at naisip niyang naka-leave si Mercedes, nagdesisyon siyang bumangon, maghilamos, at magbihis. Isinuot niya ang crescent white na bestida na gawa sa tulle, ang neckline nito ay may ilang perlas bilang dekorasyon. Malinis at napakaputi, at ang laylayan ng damit ay hanggang bukong-bukong.Tahimik ang buong villa. Pumasok si Jessica sa kusina, tumingin sa mga quick-frozen na pagkain sa ref, at napansin niyang maraming iba't ibang uri. Malamang na inihanda ito ni Mercedes para sa kanila dahil alam nitong baka hindi sila makapagluto ng madalas. May mga wonton, dumpling, at maliliit na buns na mukhang masarap.Kumuha siya ng sapat na wo
Pagdating ni Jessica sa opisina, nakapuwesto na ang lahat ng sekretarya sa kanilang mga mesa. Umupo siya nang tahimik sa kanyang workstation, nakatitig sa naka-off na screen ng computer, habang tahimik na hinihintay ang pagdating ni Carson.Hindi kalayuan, awtomatikong bumukas ang pinto ng elevator, at lumakad nang marahan ang matangkad na lalaki. Bumagsak ang tingin niya kay Jessica, na kitang-kita ang pagkabahala sa kanyang katawan, sa kabila ng salamin. Napuno ng banayad na ngiti ang malalim niyang mga mata.Napansin ni Jessica ang kanyang presensya at pilit na binawasan ang kanyang visibility.Matapos ang almusal kaninang umaga, tinanggihan niya ang alok ni Carson na ihatid siya sa trabaho, idinahilan ang "pangangalaga sa kalikasan," at iniwan niya ito para magmaneho papuntang opisina.Ngayon, habang nagiging kalmado, nararamdaman niya na parang sinusubukan niyang hawakan ang balahibo ng isang tigre. Ngunit alam niyang siya ang kanyang pinakamataas na boss. Kaya ang hindi pagbibiga
Habang lumalambot ang sikat ng araw sa hapon, pumarada ang isang pink na Ferrari sa ilalim ng garahe ng Santos Group, tinatamaan ng mainit na kulay ng sikat ng araw.Pagpasok sa elevator, dumiretso si Raymond papunta sa pinakamataas na palapag na parang sanay na sanay na.Hindi nakapunta si Carson sa kanilang salu-salo kahapon, kaya't napagdesisyunan ni Raymond na puntahan ito nang personal upang tanungin kung kailan nila makikilala ang misteryosong Mrs. Santos.Suot ni Raymond ang isang mapusyaw na pink na polo, at ang kanyang pilak na buhok ay napakakintab. Pagkalabas niya ng elevator, marami ang agad nakapansin sa kanya bago pa man siya makarating sa pintuan ng opisina ng mga sekretarya.Agad siyang hinarang ni Elisa. "Raymond, wala si Mr. Santos sa opisina. Nasa meeting siya ngayon."Madalas nang pumunta si Raymond sa Santos Group kaya kilala na siya ng mga sekretarya sa opisina."Elisa! Hindi mo ba ako na-miss?" Biro ni Raymond habang may banayad na ngiti sa kanyang mukha. Medyo m
Napagtanto ni Raymond na siya’y nagbiro nang husto kay Jessica kanina sa may pintuan, kaya’t pinapawisan siya nang kaunti sa noo. Naintindihan niya ang kasabihang "ang asawa ng kaibigan ay hindi dapat binibiro."At base sa pagkakakilala niya kay Carson, alam niyang hindi ito mapagbigay pagdating sa mga ganitong bagay.Sa takot na baka gantihan siya ni Carson at gusto rin niyang mag-iwan ng magandang impresyon kay Jessica, agad niyang nilapitan ang dalawa na parang isang asong alalay, may ngiti ng paghingi ng tawad."Mrs. Carson pasensya na talaga! Sana hindi mo na lang pinansin ‘yung sinabi ko kanina sa labas. Talagang minsan hindi ko maingat ang bunganga ko, huwag mo nang gawing big deal."Sanay si Jessica sa iba't ibang klase ng tao, lalo na sa mga negosasyon sa mall, kaya’t hindi na siya naapektuhan sa ganitong klaseng biro. Marami na siyang narinig na mas malala pa rito. Kaya ngumiti lang siya nang magalang. "Ayos lang, pero next time, ingat ka na lang.""Aba, ang bait talaga ni Mr
"Hmm! Bilang manugang, ikaw talaga ang tipo na magugustuhan ng nanay ko." Uminom si Jessica ng gatas, at may naiwan na puting bilog ng gatas sa kanyang labi. Hindi niya namalayang dinilaan niya ito nang walang malay.Ang kanyang ama ay napaka-gentle rin at maalaga sa pamilya, at nang ikuwento ng kanyang ina kung bakit pinili niya ang kanyang ama bilang asawa, ito ang mga katangian na pinakanahalaga sa kanya.Naging seryoso ang tingin ni Carson, at medyo lumalim ang kulay ng kanyang mga mata. Napalunok siya, at dalawang beses na umangat ang kanyang Adam’s apple. Uminom siya ng kape, saka muling binuksan ang dyaryo, ngunit wala ni isang salita ang pumasok sa isip niya.Pagkatapos ng agahan, halos sabay na silang lumabas para pumasok sa trabaho. Sumunod si Jessica kay Carson papunta sa underground garage at bigla siyang napatigil sa nakita.May makakapagpaliwanag ba kung bakit iisa na lang ang natirang sasakyan sa garahe? At ito pa ang sasakyang pinaka-ayaw niyang gamitin."Nasaan ang iba
Tinitigan ni Jessica ang kalmadong mga mata ni Carson, alam niyang hindi ito naaapektuhan, kaya agad siyang nawalan ng gana. Ngayon, nadagdagan pa ang listahan ng kanyang mga kahihiyan."Ang utak mo, puro kalokohan. Pagod lang ako, kaya umupo lang ako." Matapos magsalita, mabilis siyang bumaba mula sa mesa, pilit na pinapanatili ang kalma habang palabas ng opisina.Tumawa si Carson, at ang boses niya ay may Medyo pagkabigat, tila puno ng mapanuksong lambing. "Uminom ka muna ng gamot bago ka umalis."Huminto si Jessica, tila napako sa lugar. Lumapit siya sa lamesa malapit sa bintanang salamin, umupo, binuksan ang takip ng thermos cup, at kinuha ang nakahandang candy na bukas na ang balot.Dahil sanay na sa ganitong eksena, wala nang alinlangan si Jessica. Nilagok niya agad ang gamot at sinundan ito ng candy. Paglingon niya, nakita niya si Carson na umiinom ng kape.Sa susunod na segundo, malinaw niyang nakita ang Medyo pagkakunot ng noo ni Carson. Matapos ang isang higop, agad niyang ib
Hinipan niya ang mamula-mulang tenga nito, hindi binibigyan ng pagkakataong makasagot, saka niya pinasadahan ng halik ang kanyang mga labi, tinutukso ang natutulog nitong pagnanasa.Dahan-dahang lumabo ang paningin ni Jessica, nakatitig lamang sa madilim na langit sa labas ng salamin. Ang kanyang kamay, na nakayakap sa bewang ni Carson, ay lalong humigpit—parang gusto niyang iukit ang sarili sa mga buto nito.Ang pagnanasa ay nag-aalab, ang mga snowflake ay natutunaw sa init.KinabukasanNagising si Jessica sa tunog ng alarm clock. Inabot niya ang cellphone at in-off ang ringtone habang pupungas-pungas pa. Napapikit siya muli ngunit bigla niyang inabot ang tabi niya—malamig ang kama.Ang bahagyang lamig sa kanyang palad ang nagbalik sa kanyang ulirat. Unti-unting bumalik ang mga alaala ng nagdaang gabi.Minsan silang napadpad sa conservatory kagabi. Kung hindi siya nagreklamo nang mahina, baka hindi siya makabangon ngayon. At kung hindi lang aalis si Carson ngayong umaga para sa isang
Malamig at maputi ang bakuran dahil sa niyebe, kaya hindi sila maaaring magtagal doon. Matapos nilang kumuha ng mga litrato, umakyat sila sa glass conservatory sa tuktok ng villa.Ang glass-enclosed conservatory ay isang lugar ng pahingahan, kung saan kitang-kita ang niyebe na bumabagsak mula sa langit, pati na rin ang mga kumikislap na bituin. May mga halaman at bulaklak sa sulok, na nagbibigay ng mainit at maaliwalas na ambiance.Pareho silang hindi masyadong gutom, kaya pagkatapos ng isang round ng barbecue, si Jessica ay kumportable nang nakaupo sa kalahating saradong rattan chair habang dahan-dahang iniinom ang kanyang orange juice.Ang rattan chair ay pang-dalawahan, kaya matapos patayin ni Carson ang uling sa barbecue grill, umupo siya sa tabi ni Jessica dala ang isang plato ng cherries at inilapag ito sa maliit na mesa sa tabi nila.Pinulot niya ang isang mapulang cherry gamit ang kanyang mahahabang daliri, may ilang patak ng tubig sa ibabaw nito, at walang kahirap-hirap niyan
Ang natitirang sinag ng araw ay unti-unting naglaho, ang nag-aapoy na pulang kalangitan ay napalitan ng gabi. Sa loob ng villa, maliwanag ang mga ilaw, ngunit pagpasok ni Carson sa Golden Horizon Bay, wala siyang nakitang kahit isang tao sa loob ng sala.Papasok na sana siya sa elevator nang may mapansin siya mula sa malinaw na salamin—sa may backyard, isang anino ang naaaninag sa ilalim ng malambot at mainit na liwanag. Isang matangkad na pigura, nakasuot ng puting down jacket na hindi masyadong makapal, nakatalikod sa salamin habang abalang gumagawa ng snowman.Ang liwanag mula sa paligid ay bumalot sa kanyang katawan. Ang kayumangging kulot niyang buhok ay nakalugay sa kanyang likuran, at ang nakayukong pigura niya ay bahagyang natatakpan ang halos isang metrong taas na snowman. Kahit sa kanyang likuran lamang siya tinitingnan, ramdam na ramdam ni Carson ang saya niya sa mga sandaling iyon.Patuloy niyang kinukuha ang malalambot na snowflakes mula sa tabi, maingat na iniipon ito up
Dahil sa kagandahang-asal, inutusan ni Carson ang driver na ihatid si Lelia pauwi, habang siya naman ay sumakay sa sasakyan ni Georgina. Tahimik ang mag-ina habang bumabyahe patungo sa isa pang villa sa Angeles City.Bihira lang umuwi ang pamilya sa kanilang lumang bahay kapag may libreng oras. Marami silang pag-aari, kaya’t hindi sila sanay na magsama-sama sa iisang tahanan para magkaroon ng sariling espasyo.Pinili ni Carson na manirahan sa Golden Horizon Bay dahil malapit ito sa kumpanya, habang mas inuuna naman nina Georgina at ng kanyang asawa ang ginhawa ng kanilang tirahan.Malalayo ang bawat villa sa isa’t isa, pinaghiwalay ng mga puno para sa pribadong espasyo. Dahan-dahang umandar ang Rolls-Royce sa may bakuran, dinurog ng mga gulong ang mga natipong snowflakes, nag-iiwan ng bakas sa puting kalsada.Pagpasok ng sasakyan sa tarangkahan ng villa, bumaba si Georgina nang walang imik, tila ba hindi iniinda ang presensya ni Carson.Ang anak niyang ito, parang butas na jacket—wala
Makalipas ang ilang sandali, napigil ni Lelia ang kanyang hininga at pilit na ngumiti, "Bente singko na ako ngayong taon, ipinanganak ako noong Enero. Ilang taon na si Miss Jessica?"Alam naman talaga niya ang edad at kaarawan ni Jessica, pero kailangan pa rin niyang magkunwari.Nang marinig ito, bahagyang tumaas ang kilay ni Jessica, at isang pilyong ngiti ang gumuhit sa kanyang mapulang labi. Sa malambing na boses, sumagot siya, "Ibig sabihin, ilang buwan lang ang tanda mo sa akin, Lelia. Pero ayos lang, hindi naman ako takot na malugi. Huwag mong isipin na dahil tinatawag mo akong ‘Ate,’ nagmumukha na akong matanda.""Mas mabuti pang sundan na lang natin ang tamang tawagan base sa nakagisnan."Lelia: "......"Sa unang dinig, parang banayad at mahinahon ang boses ni Jessica, pero sa totoo lang, tinatamaan ito ng husto.Hindi ba't parang sinasabi niyang matanda na si Lelia?Napakapit nang mahigpit si Lelia sa kanyang sariling mga palad, halos maputol ang kanyang magagandang kuko. Bag
Nang marinig ni Georgina ang mapagkunwaring tono ni Jessica, hindi lang siya ang nairita—lalo pang nag-apoy sa selos si Lelia, halos mabali ang mga daliri niya sa higpit ng pagkuyom ng kanyang mga palad para pigilan ang sarili na magpakita ng galit.Namumula na sa inis ang mukha ni Georgina, at kitang-kita ang nagbabagang galit sa kanyang mga mata. Ngunit kahit gusto niyang kumontra, hindi niya magawang sisihin ang sariling anak.Dahil hindi na ito nagsalita, napilitan si Lelia na punan ang katahimikan at pilit na ngumiti. “Nakakabagot naman kung palaging nasa bahay! Ngayon, ang mga babae sa bagong henerasyon ay pinahahalagahan ang pagiging independent. Dapat may sariling career para makuha ang respeto ng lahat.”“Hindi pwedeng umasa lang sa lalaki. Kailangan nating ipakita ang ating sariling halaga.”Ang hindi niya diretsahang sinabi ay ang paniniwalang wala namang sariling ambisyon si Jessica—parang isang simpleng sekretarya lang na umasa sa asawa, kaya hindi ito igagalang ng ibang
Sa IbabaNasa sofa sina Georgina at Lelia habang umiinom ng tsaa, tahimik na sinusuri ang paligid ng sala.Bihira lang bumisita si Georgina sa Golden Horizon, pero naaalala pa rin niya nang malinaw ang itsura ng sala. Puro malamig na kulay—itim, puti, at abo—na nagbibigay ng seryosong pakiramdam sa lugar. Wala itong init o personalidad.Ngunit ngayon, sa bawat sulok ng sala ay may mga gamit na kulay pink at pastel—mga stuffed toy na strawberry bear, magkaparehang tasa ng tubig, magagandang bulaklak, at halaman. Para bang pilit na isiniksik ang mga ito sa isang lugar na hindi bagay sa ganitong istilo, kaya naman nagmukha itong magulo at hindi tugma sa dati nitong disenyo.Habang nakatitig sa mga bagay na ito, hindi maiwasan ni Georgina na magbago ang kanyang pakiramdam.Dati, inisip niyang ang kanyang anak ay masyadong malamig at laging nag-iisa, kaya pinili niyang ipakasal ito sa isang babaeng may maayos na pamilya upang magkaroon naman ito ng bahagyang init sa buhay. Pero ngayon, til
KinabukasanDahan-dahang iminulat ni Jessica ang kanyang mga mata, tila tuliro at nananaginip pa. Napakunot-noo siya, pakiramdam niya ay parang nasagasaan ng trak ang buong katawan niya. Nang bahagya siyang gumalaw, sumakit ang kanyang likod kaya napilitan siyang manatiling nakatitig lang sa kisame.Sa loob ng walk-in closet, narinig ni Carson ang kanyang paggalaw. Lumabas ito habang inaayos ang kanyang necktie, at nang makita niyang gising na si Jessica, agad siyang lumapit, yumuko, at may bahagyang ngiti sa labi."Mahal, masakit pa ba?"Napataas ang kilay ni Jessica at inirapan siya. "Ano sa tingin mo?"Malaking sinungaling itong si Carson. Sinabi niya kagabi na isang beses lang, pero hindi ito nasiyahan at inulit nang inulit.Ayaw na nga niya, pero tinali pa nito ang kanyang mga kamay gamit ang necktie!Napatitig si Jessica sa bow tie na kalahating nakatali sa leeg ng lalaki, at sa sobrang inis, napakagat siya sa kanyang labi.Napansin ni Carson ang tingin niya, at tila naalala rin
Tahimik ang gabi, maliwanag ang bilog na buwan, at ang malamig na liwanag nito ay dahan-dahang gumapang sa itim na kama mula sa sahig.Nakahiwalay sa ingay ng labas ang loob ng kwarto, at tanging mabibigat na paghinga ang maririnig.Ang paos na tinig ng lalaki ay kitang-kita ang pagpipigil at pananabik."Mahal...""Hmm?""Tulongan mo akong tanggalin ang necktie ko." Habang nagsasalita, idinikit niya ang kanyang manipis na labi sa malambot na tainga ng babae at bahagyang kinagat ito.Madilim ang gabi, at tanging malamlam na liwanag ng buwan ang nagsisilbing ilaw sa loob ng kwarto. Hindi maaninag ni Jessica ang ekspresyon ng lalaking nakapatong sa kanya, kaya nanginginig niyang iniabot ang kamay upang kalasin ang kanyang bow tie.Kanina sa umaga, napakadaling itali nito, pero ngayong gabi, parang lalo itong humihigpit.Sa tahimik na silid, lalong bumibigat ang kanyang paghinga. Habang pinipilit niyang tanggalin ang bow tie, naramdaman niya ang pagtaas ng temperatura sa paligid.Napakuno