Habang lumalambot ang sikat ng araw sa hapon, pumarada ang isang pink na Ferrari sa ilalim ng garahe ng Santos Group, tinatamaan ng mainit na kulay ng sikat ng araw.Pagpasok sa elevator, dumiretso si Raymond papunta sa pinakamataas na palapag na parang sanay na sanay na.Hindi nakapunta si Carson sa kanilang salu-salo kahapon, kaya't napagdesisyunan ni Raymond na puntahan ito nang personal upang tanungin kung kailan nila makikilala ang misteryosong Mrs. Santos.Suot ni Raymond ang isang mapusyaw na pink na polo, at ang kanyang pilak na buhok ay napakakintab. Pagkalabas niya ng elevator, marami ang agad nakapansin sa kanya bago pa man siya makarating sa pintuan ng opisina ng mga sekretarya.Agad siyang hinarang ni Elisa. "Raymond, wala si Mr. Santos sa opisina. Nasa meeting siya ngayon."Madalas nang pumunta si Raymond sa Santos Group kaya kilala na siya ng mga sekretarya sa opisina."Elisa! Hindi mo ba ako na-miss?" Biro ni Raymond habang may banayad na ngiti sa kanyang mukha. Medyo m
Napagtanto ni Raymond na siya’y nagbiro nang husto kay Jessica kanina sa may pintuan, kaya’t pinapawisan siya nang kaunti sa noo. Naintindihan niya ang kasabihang "ang asawa ng kaibigan ay hindi dapat binibiro."At base sa pagkakakilala niya kay Carson, alam niyang hindi ito mapagbigay pagdating sa mga ganitong bagay.Sa takot na baka gantihan siya ni Carson at gusto rin niyang mag-iwan ng magandang impresyon kay Jessica, agad niyang nilapitan ang dalawa na parang isang asong alalay, may ngiti ng paghingi ng tawad."Mrs. Carson pasensya na talaga! Sana hindi mo na lang pinansin ‘yung sinabi ko kanina sa labas. Talagang minsan hindi ko maingat ang bunganga ko, huwag mo nang gawing big deal."Sanay si Jessica sa iba't ibang klase ng tao, lalo na sa mga negosasyon sa mall, kaya’t hindi na siya naapektuhan sa ganitong klaseng biro. Marami na siyang narinig na mas malala pa rito. Kaya ngumiti lang siya nang magalang. "Ayos lang, pero next time, ingat ka na lang.""Aba, ang bait talaga ni Mr
"Hmm! Bilang manugang, ikaw talaga ang tipo na magugustuhan ng nanay ko." Uminom si Jessica ng gatas, at may naiwan na puting bilog ng gatas sa kanyang labi. Hindi niya namalayang dinilaan niya ito nang walang malay.Ang kanyang ama ay napaka-gentle rin at maalaga sa pamilya, at nang ikuwento ng kanyang ina kung bakit pinili niya ang kanyang ama bilang asawa, ito ang mga katangian na pinakanahalaga sa kanya.Naging seryoso ang tingin ni Carson, at medyo lumalim ang kulay ng kanyang mga mata. Napalunok siya, at dalawang beses na umangat ang kanyang Adam’s apple. Uminom siya ng kape, saka muling binuksan ang dyaryo, ngunit wala ni isang salita ang pumasok sa isip niya.Pagkatapos ng agahan, halos sabay na silang lumabas para pumasok sa trabaho. Sumunod si Jessica kay Carson papunta sa underground garage at bigla siyang napatigil sa nakita.May makakapagpaliwanag ba kung bakit iisa na lang ang natirang sasakyan sa garahe? At ito pa ang sasakyang pinaka-ayaw niyang gamitin."Nasaan ang iba
Tinitigan ni Jessica ang kalmadong mga mata ni Carson, alam niyang hindi ito naaapektuhan, kaya agad siyang nawalan ng gana. Ngayon, nadagdagan pa ang listahan ng kanyang mga kahihiyan."Ang utak mo, puro kalokohan. Pagod lang ako, kaya umupo lang ako." Matapos magsalita, mabilis siyang bumaba mula sa mesa, pilit na pinapanatili ang kalma habang palabas ng opisina.Tumawa si Carson, at ang boses niya ay may Medyo pagkabigat, tila puno ng mapanuksong lambing. "Uminom ka muna ng gamot bago ka umalis."Huminto si Jessica, tila napako sa lugar. Lumapit siya sa lamesa malapit sa bintanang salamin, umupo, binuksan ang takip ng thermos cup, at kinuha ang nakahandang candy na bukas na ang balot.Dahil sanay na sa ganitong eksena, wala nang alinlangan si Jessica. Nilagok niya agad ang gamot at sinundan ito ng candy. Paglingon niya, nakita niya si Carson na umiinom ng kape.Sa susunod na segundo, malinaw niyang nakita ang Medyo pagkakunot ng noo ni Carson. Matapos ang isang higop, agad niyang ib
Sa loob ng kwarto ng ospital, magkahawak-kamay sina Jessica at Carson habang nakatayo sa harap ng kama ni Trisha. Si Berna, bagama’t halatang may sakit, ay may ngiti sa kanyang mukha at tila masaya.Ang mag-asawa ay tila perpekto—dignified ang itsura, maganda ang postura, at halatang may kalidad ang ugali."Magandang araw po, mama. Ako po si Carson, 29 taong gulang, CEO ng Santos Group. Simple lamang po ang pamilya ko, wala akong masamang bisyo, at mayroon na pong bahay, kotse, at ipon." Bahagyang yumuko si Carson habang nagsasalita. Halatang may tensyon sa kanyang mukha, at tila kinakabahan siya.Ito ang linya niya mula sa isang article na nabasa niya sa internet kagabi, tungkol sa unang beses na makikilala ang ina ng iyong asawa.Pigil na pigil si Jessica na matawa. Ngayon lang niya nakita si Carson, na palaging kalmado at dominante sa negosyo, na mukhang napapraning. Kapag may negosasyong bilyon ang halaga, hindi man lang ito kinakitaan ng kaba, pero ngayon, parang nanlalamig ang la
Ang dilaw-orange na sinag ng paglubog ng araw ay sumisinag sa lupa, pinapakulay ang mga ulap ng pula. Ang mga bundok sa malayo ay hinahati ang kalangitan, habang maraming pasyente ang naglalakad at nagkukwentuhan sa hardin.Itinulak ni Carson ang wheelchair ni Berna habang naglalakad sila sa daan na napapalibutan ng mga puno. Ang lilim ng mga puno ay Medyo tinatakpan ang sikat ng araw.Ilang saglit pa lang ang kanilang paglalakad nang biglang magsalita si Berna. “Carson, kaunti na lang ang natitirang oras ko.”Tumigil saglit ang kilos ni Carson sa pagtulak ng wheelchair. Medyo pumorma ang manipis niyang mga labi, tila nagpipigil ng emosyon. Matamlay ngunit puno ng tiyaga, sinabi niya. “Magdadala ako ng mga magagaling na doctor mula sa ibang bansa para magbigay ng konsultasyon sa'yo. Huwag kang mag-isip nang masama, Mama. Sana ay patuloy kang manatili sa tabi niya.”“Alam ko na ang kalagayan ko,” sagot ni Berna, ang tinig niya ay malumanay ngunit may lungkot. “Masaya ako na natagpuan na
Si Jessica ang nag-imbita, kaya natural na si Carson ang pumili ng restaurant. Hindi ito nagdalawang-isip at pumili ng isang high-end na Western restaurant. Tahimik ang paligid, may romantikong ambiance, at tila perpektong lugar para sa mga magkasintahan.Dinner time na, kaya puno ang restaurant. Dahil biglaan ang kanilang desisyon, wala silang na-reserve na private room kaya’t napilitan silang kumain sa hall.Ang mesa nila ay malapit sa bintanang maliwanag, at malawak ang tanawin mula sa mataas na gusali. Kita ang ilog at ang mga neon lights ng siyudad, nagbibigay ng kakaibang ginhawa.Pagkaupo nila, iniabot ng waiter ang dalawang itim na menu at magalang na nagpakilala: "Sir, Ma’am, ngayong gabi, espesyal na inaalok ng chef ang couple’s package na tinatawag na ‘Also Good Have You.’ Galing pa po ang mga sangkap mula New Zealand, baka gusto ninyong subukan."Habang nagbabasa si Jessica ng menu, saglit siyang natigilan. Couple’s package?Napatingin siya sa paligid at napansin na karami
Masaya ang dalawa sa kanilang pagkain, at nang magbabayad na, ibinigay ng waiter ang bill kay Carson.Tinignan ni Carson ang bill nang tamad, at ang tono niya ay puno ng kakaibang ngiti. "Si misis ang magbabayad."Kapag mag-asawa ang kumakain sa labas at si misis ang nagbabayad, nangangahulugan daw na nasa kamay ng asawa ang kontrol sa pera ng pamilya.Ang pakiramdam ng may asawa ay talaga namang kakaiba, iniisip ni Carson habang sinasarili ang ideya na ang hapunang ito ay tila isang espesyal na candlelight dinner para sa kanila ni Jessica.Hindi napansin ni Jessica ang maliit na pagmamalaki sa mukha ni Carson. Tahimik niyang kinuha ang bill at nagbayad.Maya-maya, nag-pop up ang isang mensahe mula sa Alipay. Natanggap niya ang 100,000 yuan. Nang makita niya ang dami ng mga sero sa halagang iyon, biglang nanginig ang kamay niya.Tinignan niya ang pangalan ng nagpadala at nalaman niyang si Carson iyon, kaya nagbigay siya ng tanong na tingin sa kanya.Dahan-dahang itinago ni Carson ang k
Carson ay hindi nagdalawang-isip nang marinig niya ito at diretsong sumagot, "Ang kumpanya ay pag-aari ng pamilya Santos, at ang relasyon natin bilang mag-asawa ay hindi sakop ng patakarang ito. Kaya, hindi kailangang baguhin ang patakaran para lang patahimikin ang ibang tao."Matalas ang kanyang isipan, at sa sandaling iyon, lumitaw ang pagiging tuso niya bilang negosyante—walang anumang palamuti sa kanyang salita, malinaw at direkta sa punto.Napakamot sa ulo si Jessica, naiinis sa sarili sa itinatanong niya. Ano ba naman ‘tong tanong ko?Parang nabasa ni Carson ang nasa isip niya, kaya bahagyang lumabas ang ngiti sa kanyang manipis na labi. Pagkatapos, dahan-dahan niyang sinabi ang isa pang posibilidad."Kung ikaw at ako ay parehong empleyado lang ng pamilya Santos, pareho ang magiging sagot ko kay Orly.""Kahit gaano kaganda at maliwanag ang hinaharap ng trabaho ko, mas mahalaga sa akin si Mrs. Santos."Maitim na parang tinta ang kanyang mga mata, malalim ang titig niya kay Jessic
Ibinaba ni Carson ang kanyang chopsticks, lumalim ang ngiti sa dulo ng kanyang mga mata, at may malamig na tono nang sabihin niya, "Tuloy mo."Ibinaba rin ni Jessica ang kanyang chopsticks, uminom ng kaunting sopas upang mabasa ang kanyang lalamunan, saka seryosong nag-isip bago magsalita: "Matagal mo nang balak ipadala si Manager Orly sa branch bilang general manager, at ngayong dumating ang tamang pagkakataon, sinakyan mo na lang ang agos para magbigay ng pabor.""Ang damdamin ng tao ay nagtatagal, at sa ganitong paraan, hindi mo nasisira ang panuntunan ng kumpanya tungkol sa pagbabawal ng relasyon sa opisina. Madali mong naisara ang isyu ng kanilang relasyon, habang ipinaramdam mo kay Manager Orly na pinahahalagahan mo siya. Dahil dito, tiyak na matatandaan niya ang pabor na ibinigay mo sa kanya.""Pagdating niya sa branch, bilang bagong pinuno roon, magiging mas determinado siyang suklian ang kabutihang ipinakita mo sa kanya. Mas magpapakahirap siya sa trabaho at magdadala ng mas
Si Mercedes ay nagdala ng isang tasa ng sopas na isda sa restaurant at pinutol ang pagtatalo ng dalawa, "Ginoo, Ma’am, maaari nang magsimulang kumain."Ang puting marble na countertop ay puno ng makukulay at mababangong putahe, nagbibigay ng nakakatakam na amoy na agad sumasalubong sa ilong."Sige." Inilapag ni Carson nang basta-basta ang kanyang coat sa sofa at hinawakan si Jessica upang pumunta sa banyo para maghugas ng kamay.Ang mabula at mabangong sabon ay dumaloy sa kanilang mga daliri, dumidikit sa makinis at malambot na balat. Marahang hinaplos ng malalaking kamay ni Carson ang maliit at maputing kamay ni Jessica—banayad at maingat.Sa ilalim ng ilaw ng salamin sa banyo, ang liwanag ng incandescent lamp ay nagbigay ng banayad na sinag sa kanilang makikinis at mapuputing pisngi. Sa salamin, parehong nakayuko ang dalawa, nakatutok sa paghuhugas ng kanilang mga kamay.Sa malambot na liwanag, kitang-kita ang maliliit na balahibo sa kanilang mukha, at ang matangos nilang ilong ay t
Ang istilo ng dekorasyon ng Filipino restaurant ay may temang tropikal—mainit na hangin, alon ng dagat, at bughaw na kalangitan. Ang mga dingding ng pasilyo ay punong-puno ng mga mural ng dalampasigan.Pero sa sandaling ito, walang may gana upang pahalagahan ang tanawin.Jessica agad na napatingin sa lalaki at babaeng nasa harapan nila—magkahawak-kamay, tila hindi alintana ang paligid. Sa gulat at inis, mabilis niyang pinakawalan ang kamay ni Carson mula sa kanyang bewang, dahilan para mapaatras ito ng bahagya habang nakangisi nang may halong helplessness.Isang malutong na tunog ang pumailanlang nang bahagyang mapalakas ang hampas ni Jessica sa kamay ni Carson.Ang tunog ng hampas ang siyang nagbalik sa ulirat ng lahat.Agad na bumitaw ang magkasintahan sa kanilang pagkakahawak-kamay, para bang iniwasan nila ang isang nakahahawang sakit. Isang hakbang ang inilayo nila sa isa’t isa, saka mabilis na bumalik sa seryoso at propesyonal na postura—tulad ng pagkakasalungat nila sa loob ng k
Napakalapit ng kanilang mga mukha, halos isang kamao na lang ang pagitan, halos magkadikit na ang balat sa balat.Ang bahagyang magulong paghinga ay nagsalimbayan, at malinaw nilang nakikita ang isa’t isa—mula sa maliliit na detalye ng mukha hanggang sa matatalim na matang parang agila na tila nakatingin sa kanyang biktima, nakakatakot at nakakakaba.Mahigpit na hinawakan ni Jessica ang laylayan ng kanyang palda, nag-iwan ng bahagyang gusot habang pilit na pinapanatili ang kanyang kalmado. Kumurap ang kanyang mapanuksong mata, saka sinabi nang walang bahid ng emosyon, "Ayokong malaman."Alam niya kung paano dumiskarte sa sitwasyon, at sa ngayon, ang tensyon sa loob ng sasakyan ay hindi niya gugustuhing palalain pa.Ang kanyang mahahabang pilikmata ay bahagyang nanginig habang minamasdan siya ni Carson nang may interes. Kitang-kita niya ang bawat maliit na pagbabago sa kanyang ekspresyon—hindi siya kailanman makakapagtago ng emosyon sa harap nito.Sa katahimikan, walang ingay at walang
Sa opisina ng presidente, naka-krus ang mahahabang binti ni Carson, ang kanyang itim na pantalon ay mahigpit na bumalot sa matitikas niyang muscles. Ang kanyang kaliwang hintuturo ay walang patid na kumakatok sa armrest ng kanyang upuan, habang ang isa niyang kamay ay hawak ang cellphone, ang mapuputi at mahahaba niyang daliri ay litaw na litaw.Nang makita niya ang mensaheng lumabas sa screen, bahagyang umangat ang sulok ng kanyang labi.Sandali siyang nag-isip, pagkatapos ay dahan-dahang tinipa ang sagot.[Ginoo Santos ay nais imbitahan si Ginang Santos sa tanghalian, maaari kayang tanggapin ni Ginang Santos ang paanyaya?]Natawa si Jessica nang mabasa ito.[Legal at ayon sa patakaran, pasado si Ginoo Santos.]Minsan, mahilig silang magbiruan sa ganitong paraan, isang larong nagpapagaan ng kanilang araw.Matapos ipangako na magtatanghalian sila nang magkasama, ibinaba ni Jessica ang kanyang cellphone at muling nagtrabaho, sinisikap tapusin ang lahat bago mag-out, para hindi na siya
Nanlaki ang mga mata ni Camilla, hindi makapaniwala sa narinig. Marami siyang naisip na posibilidad, pero hindi niya inasahan ang ganitong sagot. Nabubulol pa siyang nagsalita, "Ha? Hindi… Imposible."Kahit pa sinabi niya iyon, sa loob-loob niya, unti-unti na siyang naniniwala sa pinakamalayong posibilidad na iyon.Hindi niya maisip na may balak si Lelia na maging kabit at sumira ng isang masayang pagsasama.Sa kanyang alaala, si Lelia ay laging tila isang simpleng at mahinahong babae—parang mabait na kapitbahay na ate. Kailan pa siya nagkaroon ng ganitong kahiya-hiyang hangarin?Totoo nga ang kasabihang, "Madaling makilala ang mukha, pero hindi ang puso!"Ganap na natulala si Camilla sa narinig. Marami sa kanilang sosyal na mundo ang sumusubok umangat sa buhay sa pamamagitan ng pagpasok sa makapangyarihang pamilya, at hindi naman niya ito hinuhusgahan. Pero isang bagay ang hindi niya kayang palampasin—ang pagsuway sa moralidad.Dahil dito, hindi na niya kayang ituring si Lelia bilang
Mabilis na inayos ni Lelia ang kanyang emosyon, itinago ang hinanakit at lungkot sa kanyang mga mata, at naglakad papunta sa golf course.Pagdating niya roon, nakita niyang naglalaro ng golf ang lahat sa paligid ni Jessica. Samantala, si Carson, na nakatayo sa tabi nito, ay may maamong tingin at puno ng pagmamahal—si Jessica lang ang nasa kanyang mga mata.Napahinto si Lelia sa paglalakad, nanigas sa kinatatayuan, at mahigpit na isinara ang kanyang mga kamao habang nakatitig kay Jessica.Alam niyang lumaki si Jessica sa mas maayos na pamilya kumpara sa karaniwang tao, pero hindi sapat ang estado nito noon para matutong maglaro ng golf.Ang golf ay isang larong pang-maharlika, at tulad nila, sinanay na sila rito mula pagkabata. Dito makikita ang malaking agwat sa pagitan niya at ni Jessica.Umaasa siyang mapapahiya si Jessica.Ngunit sa sumunod na segundo, hawak ang golf club sa ilalim ng mapusyaw na sikat ng araw, tumayo si Jessica sa tamang posisyon, iwinasiwas ang pilak na golf club
Hinawakan ni Jessica ang matigas na braso ni Carson at itinaas ang kanyang kilay nang may interes. Hindi niya maintindihan kung bakit sobrang gigil ni Lelia sa walang kwentang paanyayang ito.Sa halip na diretsong sumagot, iniwan niya ang desisyon kay Carson. Ngumiti siya at sinabing, "Mahal, ano sa tingin mo?" Ang kanyang boses ay may halong panunuya, banayad ngunit may matalim na tinig.Walang nakapansin kung paano siya bahagyang pumisil sa matitigas na muscles ng braso ng lalaki.Nakatitig si Lelia kay Carson, puno ng pag-asa at may ningning ang mga mata, parang malinaw na tubig sa isang lawa.Ngunit malamig ang naging sagot ni Carson. "Kung anong gusto ng asawa ko, yun ang masusunod." Ang dating malambing niyang titig ay naging malamig, at sa ilalim ng kanyang dilim na mga mata, may bahid ng pag-ayaw.Ayaw niya ng mga taong paulit-ulit na sumosobra. Ang patuloy na panghihimasok ni Lelia sa buhay nilang mag-asawa ay nagsisimula nang mainis siya.Dahil alam niyang hindi interesado s