Chapter Two

Chapter Two

Paradox

His lips tasted like alcohol, only that the alcohol tasted a little bit sweeter when it came from his mouth. Marahan ang unang dampi ng kaniyang labi sa akin. Hindi ko na nagawang magprotesta nang gumalaw ang kaniyang halik. 

I was expecting him to be harsh because he was drunk. But he wasn't. He was so delicate that it almost felt like he was sober. He came out soft, treating my lips like fragile glass. My lungs forgot the taste of air as I was intoxicated by his mouth. 

I don't know if I was tipsy or if it was just his lips that suddenly made me dizzy.

He held my nape and I clung my arms into his shoulders. Like a dying plant, I felt like swooning. All the strength has left my body and I needed something sturdy like his broad shoulders to keep my balance.

Mapupungay ang kaniyang mga mata nang sumalubong sa akin. Magkahalong pagkalasing sa alak at sa kaniyang labi ang aking nadarama.

Hindi na ako nag-atubili at mabilis akong tumakbo palayo dahil sa labis na pagkahiya. 

"Kelsey! Wake up!" Isang malakas na hampas ang nagpamulat sa mata ko. Nanlalabo pa ang paningin ko nang sumalubong sa akin ang iritadong mukha ng kapatid kong si Kesha. 

Pansamantala itong lumayo sa akin upang buksan ang mga kurtina. Humapdi ang mga mata ko sa sinag ng araw na nagmula roon. 

"Anong oras ako nakauwi kagabi? Nagalit ba si mama?" 

Nasapo ko ang noo ko dahil humahapdi pa iyon dulot ng hang-over. 

"Past 12. Ofcourse. You came home so wasted." Nahimigan ko ang disappointment sa tono ng kapatid ko. She sounded like she's the elder one between the two us. 

"Ala-una na Kelsey. Wala ka bang balak pumasok?" 

Napabalikwas ako ng bangon dahil roon. Pagsulyap ko sa orasan ay tama nga siya. Mabilis na nawala ang antok ko at nagmamadali akong kumilos. In a spun of few minutes, I have already took a quick bath and changed into a pair of faded blue jeans and a pastel pink statement tee. 

Pagbaba ko ay agad akong pinagmasdan ni Kesha na kaswal na nakahiga sa sofa.

"Oh? Hindi ka magbbreakfast?" Umiling ako. Dinampot ko ang Herschel back pack ko upang ayusin ang mga gamit ko roon. Napakunot noo ako nang may mapansin akong nawawala. Kinalkal ko pa iyon ng mabuti pero wala talaga ang hinahanap ko. 

"You lost something?" Tanong ni Kesha nang mapansin ang paghahanap ko. Umiling ako at isinara ang back pack ko. Lalo akong malelate kung hahanapin ko iyong ngayon. I must have misplaced it somewhere.

"Dont rush Kels. Late ka na rin naman kahit magmadali ka." 

Ignoring my sister's sarcasm, I hastily fixed myself before heading to the door. 

"Be home early!" Sigaw nito nang tuluyan akong makalabas ng bahay. 

Pagdating sa school ay dumiretso ako sa library dahil naroon daw si Nathalie. Wala kasi iyong teacher namin sa Research at naisipan nila na tumambay na lang sa library.

Mabilis na natagpuan ng mga mata ko si Nathalie pero ang hindi ko inaasahan ang makitang kasama niya sa isang lamesa si Zephaniah. 

Kumaway siya sa akin at agad akong lumapit. Iminuwestra niya ag bakanteng upuan sa tabi niya.

"Kels. Akala ko hindi ka papasok!" Tuwang tuwa niyang saad. Hindi ko magawang makangiti dahil sa mga nakapaligid sa amin. 

Kasama niya ang iilang mga kaklase namin at anim kami sa isang lamesa. Sa harap ko ay si Zephaniah. 

"Nope. Nalate lang ako ng gising." Inayos ko ang bag ko dahil hindi ko magawang tumingin sa harap. Of all places, bakit naman dyan pa siya umupo? 

"Hang-over?" Tumango ako. 

"Same. Ang dami kong nainom kagabi."

Kinuha ko ang unang librong natagpuan sa lamesa. Nagpanggap akong binabasa iyon.

"May chika ako Kels." Siniko ako ni Nathalie. Hinarap ko siya upang makinig. 

"May scandal daw na naganap kagabi." Napalakas ang pagkakasabi niya noon kaya napukaw ang atensyon ng mga kasama naming kaklase. Lahat ay nag-angat ng tingin at naghintay ng sunod niyang sasabihin. 

Nanlamig ang palad ko at kumabog ang dibdib ko sa kaba. Could it be?

"May nakakakita daw kila Rob at Lindsay na nagmomol." Momol as in make out. I sighed in relief. Atleast, my name was safe of the word scandal. 

Iyong kaklase naming si Kate ay napairap at natawa. 

"Ano namang ineexpect mo sa dalawang iyon? Kahit saan abutan eh magjujugjugan." Napangisi ako sa term niya.

"Well, that's what alcohol does." 

"Ikaw Kelsey, saan ka napunta kagabi? Bakit bigla kang nawala?" Tanong ng kaklase naming lalaki na si Zian. 

Matapos kasi akong halikan ni Zephaniah ay bumalik lang ako sandali upang kunin ang gamit ko. Hindi na ako nakapagpaalam sa lahat at umuwi na ako agad. 

"Sorry. Umuwi na ako agad." 

"Oo. Nakita ko nga na kinuha mo iyong gamit mo. Before that..." 

Halos kumawala sa dibdib ko ang puso ko dahil sa malakas na pintig nito. Ganito pala ang pakiramdam kapag may tinatago ka. I feel guilty at everyone's questions. Wala akong mahagilap na palusot.

"Bakit? Were you looking for Kelsey?" Nang-aasar ang tono ng kaibigan niyang si Brian. 

"Trying to hit on her last night huh?" Patuloy na panunukso nito. Seriously, these boys. Sa harap ko ba naman iyon pag-usapan? I am not conservative anyway so I just shrugged their conversation off. 

"Baliw hindi!" Pagtanggi naman ni Zian. 

"Hoy kayo! You didn't do anything to Kelsey right? Porke nakatulog ako baka nilapitan niyo na siya ha!" Hinawakan ko ang bibig ni Nathalie dahil napapalakas nanaman ang boses niya. She sounded so protective and I felt touched.

"Wala bang lumapit sa iyong lalaki kagabi Kelsey? They didn't try to harass you or kiss you?"

Kinagat ko ang likod ng pisngi ko upang pigilan ang pagngisi ko. Umiling ako. The fact that Zephaniah is hearing everything made this conversation damn awkward. 

"So where were you last night? Bakit nawala ka daw gaya ng sabi ni Zian?" Back at that question again. Natigilan ako at pilit na humagilap ng palusot. 

Abot abot ang kaba ko nang tumahimik ang lahat at naghintay ng sasabihin ko. 

"You guys are so noisy. Library to." Magpapalusot pa lang sana ako ngunit biglang nangibabaw ang malalim na boses ni Zephaniah sa lamesa.

Lahat ay napahinto dahil roon. His voice brought out authority that made everyone shut. Nakahinga ako ng maluwag. Thanks to him, I was saved from their questions. 

"Liz, palit tayo ng upuan." Kaswal na saad ni Zian sa katabi kong babae. Mukhang may pinag-uusapan sila gamit ang mga mata. Maya maya ay tumayo na si Liz at umupo sa tabi ko si Zian. 

The piercings on his lips were the first thing to meet my eye. 

Kaswal itong umupo at ipinatong ang kaniyang braso sa likod ng upuan ko. Zian was obviously a fuck boy. Iyong tipong mahilig makipaglandian kung kani kanino.

Matapang kong hinarap ang mga mata niya at pinagtaasan ng kilay. 

"I just want to read your book. Seems interesting." Linapit niya ang mukha niya sa akin ngunit sa halip na sa libro tumingin ay sa akin. 

Binitawan ko iyong libro at ibinigay sa kaniya.

"Read it if you want. Hindi ko na rin naman babasahin iyan." Pagkasabi niyon ay tumayo na ako upang maghanap ng iba pang libro. 

Nagitla ako nang mapansin ko ang pagtayo ni Zephaniah at pagsunod sa akin. Hindi ko siya pinansin at nagtungo ako sa mga book shelf. Ramdam ko ang pagsunod niya sa bawat hakbang ko mula sa likuran. 

Huminto ako upang basahin ang title ng ilang libro at para na rin makumpirma kung sinusundan niya nga ako. Hindi ako nagkamali. Paghinto ko ay siya ring paghinto niya.

Humakbang ako at pumunta sa kabilang shelf. Dinig ko ang pagsunod ng mahihina niyang yabag. Para siyang anino na tahimik na sumusunod sa bawat paghakbang at pagtigil ko. 

Sa muling paghinto ko ay haharapin ko na sana siya upang tanungin kung bakit niya ako sinusundan. Ngunit paglingon ko ay bigla siyang tumingkayad at kinuha ang isang libro sa mataas na bahagi ng shelf. Umawang ang bibig ko nang sumalubong sa akin ang matipuno niyang dibdib. 

Matapos niyang kunin iyong libro ay mabilis na siyang umalis. Naiwan akong nakanganga roon. 

Kumuha na lang ako ng ilang mga aklat bago bumalik sa lamesa namin. Pagdating ko roon ay naabutan kong nakaupo si Zephaniah sa upuan ko. 

Napapagitnaan siya ni Nathalie at Zian. Walang emosyon ang mukha ni Zephaniah habang iritado naman si Zian. 

"Zeph, nandyan na si Kelsey. Umalis ka na." Saad ni Zian nang makita ako. 

Hindi sumagot si Zephaniah at sa halip ay sinamaan lang ito ng tingin. Naasar si Zian at padabog na umalis roon. 

Abala sa pagbabasa ang mga kaklase namin kaya hindi na rin ako umimik. Umupo na lang ako sa kanina ay upuan ni Zephaniah. 

Pagkatapos sa library ay bumalik na kami sa room. Zephaniah was absent for the third subject. Siguro ay tinamad lang. 

At fourth subject, I unconciously searched for him again. It was like my eyes had their own life and they were programmed to do it. Like a nature to me, they suddenly longed to get a glimpse of his unreal beauty.

But to my dismay, he wasn't present again. Napabuntong hininga ako, pilit na inalis ang imahe niya sa isipan ko. 

I tried to be productive in class. I took notes and listened all ears to the discussions. At 7 pm when class was over, I was mentally strained. 

Naghahanda na ako sa pag-uwi nang lapitan ako ni Nathalie. 

"Kels. Samahan mo ako." Base sa abot tainga niyang ngiti, parang alam ko na kung saan patungo ito.

"Mabilis lang. Promise!" 

"Nath, siguraduhin mong mabilis lang ha." I warned her once again. Magkahawak ang kamay namin habang sabay naming tinatahak ang mataong lugar. It was a resto bar named Dope. Paglabas ng school ay mayroong tagong eskinita na kapag tinahak mo pababa ay may mga bar at iba't ibang establishmento, kasama na ang restobar na ito. It was flooded with seniors and colleges.

Ang sabi ni Nathalie ay may kikitain lang siya saglit. Ilang beses siyang naki-usap kaya napapayag ako.

"Hey Nath, nasan na iyong kikitain mo?" Hindi siya sumagot. Sa halip ay nakipagsiksikan pa kami sa mas maraming kumpol ng mga tao. Nagtaka tuloy ako kung ano ba talaga ang pinunta namin dito.

Matapos ang ilang beses na pakikipagsiksikan ay huminto na kami. I suppose we have finally reached the front. Bumungad sa paningin ko ang isang platform. Lies in the middle was a set of drums and a mic stand in the front. 

"Nath, anong gagawin natin dito? Tinapik ko ang braso niya pero ang mga mata niya ay nakapako na sa harapan. 

"I'm going home." Nang akmang tatalikod na ako ay mabilis niyang hinigit ang palapulsuhan ko.

"Wait lang Kelsey. Mabilis lang ito." Just when I was about to protest once again, the crowd went cheering, making me avert my gaze to the stage. 

Natigilan ako nang makita ang pamilyar na mukha roon. Saglit na huminto ang pagtibok ng puso ko.

Neon lights lit the stage and illuminated his silhoutte. His face was half seen through the dim lights yet his perfection still blinded me. He looked aesthetic with the touch of neon pink in his intricate face. 

Some girls screamed a name too familiar to me, it was not strange at all.

I stood there in the crowd, tounge tied and astonished. While Zephaniah stood there, in the middle of the stage, wearing his usual cold expression.

"Kyovee!!" Nagsalubong ang kilay ko nang biglang sinigaw ni Nathalie ang isang hindi pamilyar na pangalan. Mabilis niyang naintindihan ang tingin ko at agad na nagpaliwanag.

"Si Kyovee! Crush ko yun!" Sinundan ko ang itinuro ng kaniyang daliri. It was the guy who sat infront the set of drums. 

"Ang gwapo diba!" Napangiwi ako dahil bawat salita niya ay may paghampas sa braso ko. 

"Kailangan manakit?" Nagbibiro kong saad. Tumawa naman siya, labis ang kilig sa mukha. 

"Kinikilig ako! Ito talaga ang pinunta natin. Pagbigyan mo na ako Kelsey. Isang kanta lang. Panuorin lang natin sila." Para siyang batang nagmamakaawa. Nang tumango ako ay tuwang tuwa siya.

"Yehey!! I love you na Kels!" Tumawa ako sa reaksyon kasabay nang pagbaling ng paningin ko sa harapan. 

"Zeph!!" 

Hindi nagpapatalo ang mga babaeng sumisigaw sa pangalan ni Zephaniah. Pinagmasdan ko siya. May nakasukbit na gitara sa kaniyang balikat. Ang kanan niyang kamay ay nakahawak sa mikropono. Kakaiba ang appeal niya habang nakatayo sa gitna. Hindi nakapagtataka kung bakit sa pagtayo niya pa lang ay nagkakagulo na ang mga taga-hanga niya. 

"Nathalie, anong pangalan ng banda nila?" I asked out of curiosity. 

"Paradox." She replied shortly before fixing her eyes at Kyovee. 

Paradox. The name echoed in my ears. I wondered why it was their name. 

I stared at Zephaniah and I no longer wondered. His eyes were void of emotions, his lips never twitches. His expression remained stoic. He looked cold yet he was smoking hot. I never knew it was possible for an ice to bring heat. 

He looked ruthless, like a menacing guy you wouldn't like to approach. 

The basist started strumming. A sign that the song was about to start. The crowd went crazy. 

And just before the intro, his lips curved into a smile for a split second. In that smile, he looked unearthly. 

He's angelic when he smiles, devilish when he doesn't. He's cold as winter yet steaming hot as summer. 

And then the kiss. I thought he'd devour my lips like a hungry carnivore. But he didn't. He was as gentle as the wind. 

He looked danger yet he felt like comfort. 

Those were just one of the things I discovered in a few spun of time. Zephaniah was a paradox, a series of contradictions. A paradox, you couldn't figure out so easily unless you take time to understand it. 

Nakabibingi ang ingay ng sigawan nang magsimula siyang kumanta ngunit wala akong ibang marinig kundi ang malakas na pintig ng dibdib ko. My heart pounded like crazy, I didn't know why. 

"It could change but this feels like, like the calm before the storm." 

His voice sounded heavenly, it was of unique quality. I gaped at him with such an awe, the tiny hairs in my skin raised. Unlike his usual self, his song was soulful. Hindi ko mapaigilang mamangha. He really is talented. Hindi lang siya puro porma, talagang may ibubuga pala siya sa pagkanta. 

"Not that I don't wanna try but I've been here before." 

Nagkakagulo ang lahat ngunit hindi ko alintana ang ingay nila. It was like I was stuck in a little world where only him and his voice mattered. 

I was numb for a while, lost with his perfection. He was dreamy. No wonder a lot of girls like--or even love him. 

Habang abala ako sa panonood sa kaniya, ang mga mata niya ay naglakbay sa paligid. Akmang titingin na siya sa ibang direksyon ngunit napahinto sa kinaroroonan ko. Nabuhay ang kakaibang kaba sa dibdib ko. 

It wasn't long before our eyes locked. Perhaps, he recognized me. Noong una ay hindi pa ako makapaniwala. Baka naman hindi siya sa akin nakatingin, baka sa katabi ko o sa nasa likod ko. Pero nang hindi niya alisin ang kaniyang tingin ay nakumbinsi ako. Sa kabila ng madilim na paligid at neon lights na nagsisilbing liwanag, sinalubong ko ang kaniyang misteryosong mga mata.

Nagpatuloy siya pagkanta. I wanted to swoon. I wanted to avoid his gaze but he felt like magnet. 

My throat went dry and I couldn't catch my breath the whole time. It was only on the last verse of the song when he took off his stare. 

Ang usapan na sandali lang ay tumagal pa ng ilang minuto dahil tinapos namin ang lahat ng performance nila. Tatlong kanta ang tinugtog nila, matapos iyon ay nagpaalam na sila at nagpasalamat. 

"Nath, CR lang ako." Paalam ko kay Nathalie. Pumunta siya sa isang table kung saan nakipag-usap siya sa ilang mga kakilala. Iniwan ko na siya at nagtungo sa Comfort room. 

Paglabas ko mula roon ay agad kong hinanap si Nathalie. Wala na siya sa table na pinag-iwanan ko. Ilang beses akong naglakadlakad at lumingon sa paligid ngunit hindi ko siya nakita. 

Naglalakad ako patungo sa bar counter nang may marinig akong tumawag ng pangalan ko. Isang malalim at buong tinig.

Lumingon ako at halos hindi ako makapaniwala nang mamukhaan ang nagmay-ari ng boses na iyon. Sumalubong sa akin ang misteryoso at malalim na mga mata ni Zephaniah. I was frozen in my tracks as I tried my best to face the intense stare he's throwing. 

"Kelsey." 

He said my name once again, this time he was heading towards me. I was not mistaken. He was really calling for me. Panic rose in my chest. Why is Zephaniah calling for me?