Zero and I had a chitchat about ourselves when we were in the coffee shop. I’m glad that he didn’t ask about what happened to me and Aries. Hinayaan lang nito na mag-usap kami ng walang kahit anong kuryosidad sa nangyari sa amin. And I don’t know kung may alam na ba ito. I got a lot of calls and messages from Tita Helena, nalimutan ko na nga pala kung anong magiging plano ko at sasabihin ko kay Tita Helena once na nalaman na niyang pina-process na namin ang divorce namin ni Aries. I stayed at Z Hotel nang gumabi na kaya dito na ako natulog, that’s what Zero’s idea dahil nakita siguro nito na namomroblema ako kung saan ako tutuloy. Actually, I’ve been thinking of going back to our house, Madam Anna’s house pero huwag na lang muna dahil baka tadtarin ako ng tanong ng mga peke kong magulang bakit ako nasa bahay. And worse, they might ask about the progress of my relationship with Aries. Nag-ring ang telepono ng hotel na nakalagay sa kanang bahagi ng higaan. Inabot ko ito at sinagot
“. . .do you want to marry me?” Paulit-ulit itong nagpe-play sa utak kahit na ilang araw na ang lumipas. Nang aabihin niya iyon sa akin ay talagang napatigil ang pag-iyak at natahimik na lang. Kung hindi pa nga ako nito tinawag hindi pa ako makakagalaw. Yun nga lang ay mabilis akong bumalik sa hotel room ko at doon ko hinayaan ang sarili ko na tumulala. Tatlong araw na ang lumipas pero hanggang ngayon ay iniiwasan ko pa rin si Zero dahil sa pagkabigla. At the same time ay natataranta ako tueing magkakasalubong kami. Napabuntong hininga ako at bumangon. Hindi pwedeng mag-stay na lang ako palagi dito sa hotel dahil nakakahiya na rin kay Zero. He just let me be here for free kahit na I insisted to pay. “You’re already paid by staying here,” Natatandaan ko pang sabi nito. Tumayo ako at nag-unat. Kailangan kong umalis kahit papaano kaya I decided to go to my parent’s house. Nag-ayos ako ng sarili at mabilis na lumabas rin agad. Mabuti na lang binilhan rin ako ng mga damit ni
“. . . Wala ka ng karapatan sa bahay na ‘to at wala ka ng koneksyon sa amin!” Mabilis kong hinila ang maleta ko habang malalaki ang hakbang naglakad palabas. Hindi ko alam kung paano ko nahila ang maleta ko na punong-puno ng mabibigat na gamit. Siguro dahil na rin sa galit ko at pagmamadali ko na lumayas sa mansyon. Tulo lang ng tulo ang luha ko kahit na hindi naman ako umiiyak. Bakit ganun ‘no? Hindi ko naman gustong lumuha pero dahil sa sobrang sakit ng dibdib ko sa mga nangyayari sa akin ay kusa na lang lumalabas ang luha ko. “The fudge, Danielle! Why are you crying?!” Narinig kong sigaw ni Zero kaya mabilis kong pinunasan ang pisnge ko na punong-puno ng luha. Agad nitong kinuha sa akin ang maleta at tinabi. Pinatingin ako nito sa kanyang mata at halos hindi ko mapigilan na lumuha muli. His eyes looks sincere. His eyes looks concerned. Nakita ko ang pagpula ng gilid ng mata nito at pagpipigil na umiyak. “S-Sasabayan mo ba ako sa pag-iyak?” Natatawang sambit ko kay Zer
Zero and I got married after I labored my baby. Siya na rin ang nag-insist na ikasal kami after ng panganganak ko dahil mas okay raw iyon. Sa buong walong buwan na pagtitiis ko na dalhin ang bata ay nakaalalay lang palagi sa akin si Zero. We moved to America para makapag-relax kami at makalayo sa mga pangyayaring ayaw ko ng balikan pa. Masasabi kong sa buong ilang buwan na pagsasama namin ni Zero, hindi ako nito pinabayaan at iniwan man lang ng walang paalam. Palagi rin itong nag-aasikaso sa akin, sa gawaing bahay at sa pagluluto na talagang minabuti niyang pag-aralan nang siya pang upang matuto ito. That made me fall for him. Nagsimula akong tignan si Zero na isang lalaki na magiging asawa ko habang buhay. “Love, mag-ingat ka sa pagbaba ng hagdan at baka mapano kayo ni baby Uno,” Nag-aalalang wika nito matapos i-lock ang pinto ng aming bahay. Buhay ko kasi si Uno, ang pangalan ng baby namin dahil na rin maraming dala si Zero na mga gamit namin. “We’re fine. Let’s go quickly, we
Lumipas ang buong araw na nasa bahay lang kami ni Uno. Si Zero kasi ay agad na pumunta ng Z Hotel upang mag-asikaso ng mga kailangan niyang gawin. Kinabukasan ay tsaka lamang kami nag-decide na papuntahin si Tita Helena sa Z Hotel kaya maaga akong nag-ayos upang makapunta sa Hotel kasama si Uno. Tumawag rin kanina si Tita at ramdam ko ang pananabik niyang makita kami. Inayusan ko si Uno at binihasan ng maayos. Hinanda ko na rin ang kanyang mga bote at gatas na iinumin niya mamaya. Kumuha rin ako ng ilang baby clothes kung sakali man kailanganin kong palitan si Uno. Natapos ang pag-aayos ko ng maaga kaya maaga rin kaming aalis ngayon. Kinuha ng driver ni Zero ang iba kong dala at nilagay sa compartment ng sasakyan para makarga ko si Uno. Halos lumagpas ng kalahating oras ang naging biyahe namin. Mabuti na lamang ay maaga kaming umalis dahil kung hindi, sobrang mata-traffic kami. “Love! Okay lang ba kayo? Kumusta ang biyahe?” Pagsalubong ni Zero sa amin at binuhay si Uno. Ni
Ilang araw na ang lumipas simula noong unang pagkikita muli namin ni Tita Helena. I can say na na-miss ko talaga ito dahil tinuring na naman ako nito na parang anak niya. Buong araw ay nag-stay lang ito sa hotel ni Zero, taking care of Uno. Dahil ayaw rin naman namin maisip niya na parang ayaw namin siyang papuntahin ng bahay ay sinama namin siya sa bahay. Ginawa namin iyon para makapag relax siya at hindi ma-awkward sa paligid niya. Magta-talong araw na siya rito sa amin and It seems like she’s having fun with her apo. Wala naman sa amin iyon dahil makakapag trabaho si Zero ng maayos. Ako naman ay minsan ay nadalaw sa flower shop na hinabilin ko sa mga nagbabantay doon noon simula nang dumating ako.and I might say, sobrang na-miss ko ang shop ko. Ito rin kasi ang puntahan ko noon kapag ang daming nangyayari sa akin noon na kamalasan. “Tita, punta lang po ako sa shop ko. One of my staff got into an accident kaya hindi makakapunta, okay lang po ba kayo dito?” Tanong ko habang naka
Ako si Danielle Tina Fajardo, kilala sa buong mansyon bilang isang sabit dahil ako ay inampon lamang noong ako ay 12 years old pa lang. Oo, naninirahan ako sa isang mayaman na pamilya ngunit kung itrato naman ako ng mga ito ay tila isang hangin lamang. “Bumaba ang sales natin sa Fajardo Hotel, minamalas talaga tayo dahil sa sabit na ‘yan!” Inis na wika ng aking ina na si Ferlita Fajardo, ang nagpapatakbo ngayon ng aming negosyo. Masama ang tingin nito sa akin ngunit hindi ko na lang pinansin dahil baka lalo pa itong mairita kapag sumagot pa ako. Yes, isa akong ampon at sabit sa pamilya ngunit hindi porke ganito ang trato nito sa akin ay nananahimik lang ako. Naging matapang ako simula nang ako ay tumungtong ng highschool dahil sa mga pananalita at pinaparamdam ng mga ito sa akin. Ang kuwento kasi niyan ay inampon ako ng mga ito dahil nakatutok ang media sa kanila. Isa sila sa mga sumusuporta sa isang orphanage, kung saan nila ako nakuha. Para lumakas ang suporta sa kanila
“Iniwanan ka ng sulat at mga dokumento ni Madam Anna, Ma’am Danielle. She said that if you are emotionally fine, you can open and read the documents.” Paliwanag ng attorney ni Madam Anna sa akin. Tumango lang ako at wala ng sinabi. Agad rin akong lumabas ng kanyang office at umalis ng walang alam kung saan tutungo. Tumawag ang aking ina at ama ng ilang bese ngunit hindi ko ito sinagot. I went to Tagaytay with no thoughts at all basta lang ay makaalis ako sa reyalidad kahit ngayong araw lang. Ilang oras bago ako nakarating sa Tagaytay at kahit anong ganda ng ulap at panahon ay hindi ko ito ma-appreciate. Yakap-yakap ko ang picture frame ni Madam Anna upang mayakap man ito kahit sa ganitong paraan lang. Agad na nag-unahang tumulo ang luha ko at napahikbi na lang dahil sa pagkawala ng nag-iisa kong hero sa buhay. “A-Ang sakit. . .l-lola,” Paghikbi ko at tumulo muli ang aking luha. “B-Bakit iniwan mo ako k-kaagad. . .” Isang oras akong nakatingin sa langit habang patuloy na