CHAPTER THREE:

Simula ng hindi inaasahang pagkikita namin ni Sir Axel, ginawa ko talaga ang lahat ng makakaya ko para maiwasan siya.

‎

‎Mabuti na lang din at hindi ko rin siya nakikita. Pa’no naman kasi, kahit nandito siya sa mansyon, hindi rin naman siya nagpapakita. Napaka-aloof pala ng lalaking iyon.

‎

‎Laging nagkukulong sa office niya, ultimo pagkain, sa sekretarya niya pa inaasa. Iyon bang hahatiran mo ng pagkain, tapos titikman muna ng sekretarya bago ipasok sa office.

‎

‎Kapansin-pansin rin ang mga tao dito sa mansyon—hindi masyadong nagsasalita. Parang mga robot. Tapos, nakakatakot pa ang mga bodyguard ni Sir Axel; may malalaking armas na dala-dala at nagkalat sa buong mansyon.

‎

‎Natumba ako mula sa pagtatago sa malaking vase. Saglit kong tiningnan si Lara na siyang tumulak sa’kin. Tiningnan ko siya saglit bago bumalik sa pagtatago.

‎

‎“Huwag kang maingay, umalis ka diyan,” pagtataboy ko sa kaniya.

‎

‎She gently pulled my hair.

‎

‎“What are you hiding from? You’re like a fool. You’ve been like this for weeks.”

‎

‎"Kasi nga iniiwasan ko ang amo natin," nakukulitan kong sabi sa kaniya.

‎

‎Kumunot ang noo niya sa sinabi ko.

‎

‎“Why?”

‎

‎Kasi hanggang ngayon, naaalala ko pa rin ang talong ni Sir—pero siyempre, hindi ko naman puwedeng sabihin iyon sa kaniya. Secret ‘yon, secret.

‎

‎Saka mukhang hindi na rin niya matandaan ang nangyari sa una namin pagkikita ni Sir Axel, buti naman.

‎

‎“Wala lang, kasi di ba sabi niyo nakakatakot siyang tao? Kaya umiiwas ako na magkasalubong kami,” sagot ko.

‎

‎“Don’t worry, sissy. Even if you bump into Sir, he won’t care. He doesn’t even know you.”

‎

‎I thought about what she said. Maybe he forgot about me? Ilan linggo na rin ang nakalipas simula ng magkita kaming dalawa.

‎

‎Maybe I’m the only one who remembers—wait! I shouldn’t even think about that. I nodded at my own thoughts, forgetting that Lara was with me, looking at me like I was weird.

‎

‎“You haven’t been in Manila for a year yet, and you’re already going crazy. Come on.” She pulled me towards the kitchen.

‎

‎Pagdating namin, nakita naming si Tiyang na may dalang tray ng pagkain at iniabot ito sa’kin. Nagulat ako sa ginawang pag abot sa'kin ni Tiyang.

‎

‎“Dalhin mo iyan sa office ni Axel,” sabi niya.

‎

‎“Perfect. Iyon iniiwasan mo ang tao pero pinaglalapit kayo ng pagkakataon," parinig ni Lara.

‎

‎“Masyado ka na namang maraming sinasabi, Lara. Tapos mo na ba ang trabaho mo? At ikaw naman, Lucky, aba’y kumilos ka na! Ihatid mo na iyang pagkain ni Axel,” utos ni Tiyang.

‎

‎Inabot ko kay Lara ang tray, kaya nagulat siya.

‎

‎“Tiyang, ang bait po ni Lara. Ang sabi niya siya na lang daw po ang magdadala.”

‎

‎“When did I say that? Aling Belinda, this niece of yours is becoming a liar.”

‎

‎Sinamaan ko siya ng tingin, pero nag-roll lang ang eyes niya.

‎

‎“Jusko kayong dalawa! Sundin niyo na ang inutos ko. Lucky, sa’yo ko inuutos iyan. Bilisan mo na!”

‎

‎Sasagot pa sana ako, kaso hahampasin na niya ako ng sandok, kaya mabilis kong kinuha ang tray at umalis.

‎

‎Nangangatog ang tuhod ko habang paakyat ng hagdan. Parang gusto ko na lang magpanggap na nahulog dito, huwag lang makarating sa office ni Sir Axel.

‎

‎Nasa tapat na ako ng office ni Sir. Ang nagpapalakas na lang ng loob ko na sundin si Tiyang ay ang kurot niya—masakit ‘yon mangurot sa singit!

‎

‎Kumakabog ang puso ko habang kumakatok. “Nandito na po ang pagkain ni Sir Axel.”

‎

‎Bumukas ang pinto at bumungad sa’kin ang sekretarya niya. Hinintay kong tikman niya ang dala ko, katulad ng lagi niyang ginagawa, pero kumunot ang noo ko nang mas luwagan niya ang pagbukas ng pinto.

‎

‎“Come in,” seryoso ang boses ng babae.

‎

‎Binigyan ko siya ng nagtatakang tingin.

‎

‎“Bakit?” wala sa sariling sagot ko.

‎

‎Gumuhit ang inis sa mukha ng kausap ko.

‎

‎“Sir Dragneel wants you to bring him his food. So come in,” she said impatiently.

‎

‎“It’s not my job to do your job,” sagot ko nang hindi sinasadya.

‎

‎Napansin kong nagdilim ang mukha niya sa galit. Nagulat na lang ako nang bigla niya akong hinila at tinulak papasok. Lalo akong kinabahan nang makita kong abala si Sir Axel sa pagsa-sign ng mga papeles sa desk niya.

‎

‎“I’ll call you, Centhia, if I need you for anything,” he said without even looking up.

‎

‎Saglit na yumuko si Centhia bago umalis. Mabilis kong nilapag ang tray para makaalis na sana, kaso nagsalita ito.

‎

‎“Bring it here,” malamig ang boses niya, mas malamig pa sa aircon ng opisina niya.

‎

‎Nanginig ako habang nilalapit ang tray sa mesa niya. Tahimik siyang kumain. Tumalikod na ako para umalis nang bigla siyang nagsalita ulit.

‎

‎“Where are you going?”

‎

‎Kung saan wala ka, pero siyempre, wala akong lakas ng loob na sabihin iyon.

‎

‎“Aalis na po,” sagot ko.

‎

‎“Stay here,” utos niya sa mababang boses pero may bahid ng authority.

‎

‎Para akong asong sumunod sa amo. Wala akong magawa kundi tumayo lang doon, patagong inoobserbahan ang paligid niya. Malinis ang opisina niya, kulay white at brown, madaling sa mata. Maayos ang mga gamit niya, at kitang-kita kung gaano ka-organisado ang lahat.

‎

‎Napamangha ako sa mga gamit niya. Siguradong mamahalin ang mga iyon. Dati, sa TV ko lang napapanood ang ganitong mga gamit. Ngayon, nasa harap ko na.