CHAPTER TWO:

Nagpaikot-ikot ako sa kama, pilit ipinikit ang mga mata pero hindi pa rin ako makatulog. Kahit na pagod ako sa biyahe at sa mga nangyari kanina, gising na gising pa rin ang diwa ko. Malamang dahil naninibago ako sa lugar na ‘to—ibang-iba sa bahay namin sa probinsiya. Mas malaki, mas malamig, at masyadong tahimik.

‎

‎Huminga ako nang malalim bago bumangon. Isinuot ko ang jacket ko at dahan-dahang binuksan ang pinto ng kwarto para hindi magising si Lara. Tahimik akong lumabas, sinusubukang hanapin ang kusina para uminom ng tubig.

‎

‎Habang naglalakad ako sa malawak na hallway, napansin ko ang ilang mamahaling painting na nakasabit sa dingding. Napaka-elegante ng lugar, parang hindi ito isang bahay kundi isang museum. Maya-maya pa, nakarating ako sa isang malaking glass door na tila papunta sa garden.

‎

‎Dahan-dahan kong binuksan iyon at lumabas.

‎

‎Pagkalabas ko, isang malamig na ihip ng hangin ang sumalubong sa’kin. Napayakap ako sa sarili kong katawan, nilalabanan ang ginaw. Napangiti ako nang makita ang napakagandang tanawin ng hardin—may fountain sa gitna at maliliit na ilaw na nakapaligid sa mga halaman.

‎

‎Naglakad ako papunta sa fountain at naupo sa isa sa mga marble benches. Tahimik kong pinagmasdan ang buwan, iniisip ang mga iniwan ko sa probinsiya. Namimiss ko na sina Mama at Papa. Sana hindi sila masyadong nag-aalala para sa akin.

‎

‎Nasa kalagitnaan ako ng malalim na buntong-hininga nang bigla kong maramdaman ang presensya ng isang tao sa likuran ko.

‎

‎"Do I look scary to you?"

‎

‎Napapitlag ako at napalingon agad.

‎

‎Dahil sa liwanag ng buwan, malinaw kong nakita ang lalaking nakatayo sa harapan ko. Matangkad siya, nakasuot ng itim na pajama at isang manipis na robe na bahagyang nakabukas sa dibdib. Sa isang kamay niya ay may hawak siyang baso ng alak. Ang matalim niyang titig ay parang tumatagos sa kaluluwa ko.

‎

‎“Sir Axel…” mahina kong bulong.

‎

‎Nakasalubong ko na siya kanina, at malamang ay siya rin ang lalaking sinuntok ko sa kwarto kanina. Napalunok ako, biglang bumalik sa isip ko ang kahihiyang inabot ko nang mahulog ako sa kanya at—oh my God!

‎

‎Ramdam kong namula ang buong mukha ko sa naalala.

‎

‎Muli siyang nagsalita, ang boses niya ay malamig at puno ng awtoridad. “Anong ginagawa mo rito sa labas?”

‎

‎“I—uh, hindi ako makatulog,” sagot ko nang hindi makatingin nang diretso sa kanya. “Gusto ko lang sanang maglakad-lakad.”

‎

‎Uminom siya mula sa baso niya bago bahagyang tiningnan ang paligid. “At naisipan mong gawin ‘yon nang mag-isa sa ganitong oras? Hindi mo ba alam na delikado para sa isang katulad mo ang gumala sa gabi?”

‎

‎Napakunot ang noo ko. “Katulad ko?”

‎

‎Tumingin siya sa akin, at sa unang pagkakataon, may bahagyang ngisi sa labi niya—pero hindi ito pangkaraniwang ngiti. Ito ‘yong klase ng ngiting parang may tinatagong kahulugan.

‎

‎“Isang inosenteng babae na halatang hindi sanay sa ganitong mundo.”

‎

‎Napaatras ako nang bahagya.

‎

‎Nakakatakot siya. Hindi dahil sa itsura niya kundi dahil sa paraan ng pagtitig niya sa’kin—parang alam niya ang iniisip ko, parang binabasa niya ako.

‎

‎Pero imbes na umalis, mas pinili kong manatili sa kinatatayuan ko. Ayoko namang isipin niya na natatakot ako sa kanya.

‎

‎Umupo siya sa kabilang dulo ng bench, bahagyang nakaharap sa akin. Inikot niya ang baso ng alak sa kamay niya bago muling nagsalita. “So, ikaw pala ang pamangkin ni Belinda?”

‎

‎Tumango ako. “Opo.”

‎

‎Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan. Siguro dahil sa presensya niya. O baka dahil hindi ko pa rin malimutan ang nangyari kanina sa kwarto niya.

‎

‎“You’ve met Lara, right?” tanong niya.

‎

‎“Opo,” sagot ko. “Mabait siya.”

‎

‎Natawa siya, pero hindi ko alam kung bakit. “Mabait?”

‎

‎Tumango ako. “Masayahin siya. Madaldal, pero mukhang maaalagaan niya ako habang nandito ako.”

‎

‎Muling uminom si Axel mula sa baso niya bago ako tinitigan. “Kung ganyan ang tingin mo kay Lara, mukhang marami ka pang dapat matutunan sa mansion na ‘to.”

‎

‎Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin, pero bago pa ako makapagtanong, tumayo na siya.

‎

‎“Matulog ka na.”

‎

‎Naglakad siya palayo, pero bago siya tuluyang mawala sa paningin ko, may isa pa siyang sinabi.

‎

‎“Dahil simula bukas, magsisimula na ang totoong buhay mo rito.”

‎

‎At pagkatapos noon, naiwan akong tulala.

‎

‎Grabi ang yabang talaga ng lalaki na iyon. Kung gaano ka-gwapo gano'n naman kapangit ang pag uugali niya!

‎

‎Tumingin ako sa langit habang naluluha, hindi dahil sa ugali ni Axel kundi namimiss ko na sila Inay at itay.

‎

‎"Nay, Tay, nakita niyo iyon? inaaway ako ni Sir Axel, pwede ba multohin niyo siya tapos sabihin niyo maging mabait siya sa prinsesa niyo?" Pinunasan ko ang luha ko.

‎

‎Tumingin ako sa langit at saka huminga ng malalim. Alam ko marami pa ako ma-e-encounter na katulad sa ugali ni Sir, pero kailangan ko maging matatag at matapang.

‎

‎Kailangan ko lakasan ang loob ko para sa hamon ng buhay na kahaharapin ko dito maynila.

‎

‎"Kaya mo 'to Lucky," pag che-cheer up ko sa sarili.

Pumikit ako pero isang pagkakamali ata ang ginawa ko. Dahil sa pagpikit ko ay nakita ang bird ni Sir Axel.

"Putcha! Huwag na nga lang ako pumikit, nakakatakot ang nakikita ko eh!"

‎

‎--