“Please let me be his wife for one last time!” Selena’s trying to pursuing her plan, ilan araw na niya akong kinukulit, maraming beses ko na siyang tinanggihan. I felt betrayed to my husband. Wala siyang kaalam-alam sa gustong mangyari ni Selena.Matagal kong pinag-isipan nakailang balik balik na ako sa kwarto, mamaya ang dating ni Earniel galing Europa, nanlalamig ako pati ang mga kamay ko, sinasabi ng puso ko hindi ko kayang mawala siya, pero nagbabanta rin si Selena na magpapakamatay siya kung hindi ko siya pagbibigyan, mahapdi na ang ulo ko sa kakaisip, naiipit ako sa sitwasyon.Bumaba ako at muling kinita si Selena sa garden area, nakaupo siya sa bench at umuiinom ng tsaa.“Napag-isipan mo na ba?” Malalaking buntong hininga ang pinakawalan ko, may oras pa naman ako mag-isip pero wala ng pasensya si Selena.“Sige, papayag ako, pero kung hindi umubra ang plano mo, huwag ka ng magpapakita kay Earniel!” She smiled, and she’s totally out of mind.Iniisip ko na umalis, pero saan naman
Nasa labas muli ako ng mansiyon umaasa na masulyapan ‘man lang siya, pero halos tatlong oras na akong naghihintay rito pero ni anino ni Earniel ay hindi ko pa nakikita, umaasa akong nasa opisina siya pero sa lawak nito ay imposible kaming magkita.Saan ko pa nga ba siya pwedeng mahanap?Ilang araw na akong pabalik balik, pero palaging ganito ang nangyayari, iniisip ko na sumuko at pabayaan na ang lahat! Pero sa t’wng maalala ko na mag-iisa si Earniel ay saka ako nabubuhayan ng pag-asa.Umaasa pa rin ako na magkakasama pa rin kami, at maayos ang lahat.Nasa labas na ako ng mansiyon ng mga Lao, alam kong naroon siya, natatanaw ko ang kotse niyang laging dala.“Sino po kayo?” Tanong ng lalaking dumungaw sa gate na medyo bata bata pa.“Nandyan ba si Mr. Lao?” Napansin kong kumunot ang noo niya, na parang may mali sa sinabi ko.— “I mean si Mr. Earniel Lao!” dugtong ko pa.“Nandito ho siya!” Pinapasok ako ng gwardiya wala ng masyadong tanong, hindi.ko sigurado kung welcome ba ako dito, pero
Nakahinga ako ng maluwag akala ko talaga ay may iba siyang gagawin over think lang pala ako, gusto lang pala niya na ako ay pigilan na lumabas at kumuha ng pagkain.Nagpresenta siya na lumabas, at hintayin ko na lamang ang pagbabalik niya rito.Nakaupo pa rin ako sa kama at hinihintay ang pagbalik ni Calvin, nag-iisip, ano na ba ang gagawin ko ngayon, kung talagang ayaw na ako makita ni Earniel ay babalik na ba ako ng San Agustin, doon ay mag-umpisa muli at unti-unting kalimutan siya?Nakapasok na si Calvin ng hindi ko napapansin malalim ang buntong hinga ko saka ko lang siya napansin na nakatitig. Nakatitig na naman siya na para akong tinutunaw. Bakit ba ganun siya tumingin sa akin?“Saluhan mo ako!” Aya ko sa kanya pero umiling lang siya.“Siya nga pala pwede mo ba akong samahan magligpit ng mga gamit bukas!”Tumango ako at pinagpatuloy ang pagkain hanggang sa maubos ko.Matapos kong kumain ay lumabas na rin siya.Pagkagising ko ng umaga ay inaya niya ako na magligpit na alala ko a
Sa musika ng sasakyan niya ay binaling ko ang lahat ng alalahanin ko, huling araw ko na sa San Miguel, hindi ko na rin makikita si Earniel. Naglalakbay ang isip ko habang palayo ng palayo ang sasakyan, Matulin ang takbo ni Calvin tila may hinahabol rin siyang oras.Halos walong oras ang tatakbuhin ng kotse bago marating ang terminal ng San Agustin, kung saan ako unang umalis, at ngayon ay babalik. Nagstop over muna kami sa isang gasolinahan para magbanyo siya, sinamantala ko na din ang mamili ng pwedeng ipansalubong sa kanila, nanabik na rin ako makita sila. Ngunit ano nga ba ang idadahilan ko kung sakaling magtanong sila sa biglaan kong pagbabalik?Itinigil ko ang pag-iisip at naglibang ako sa pamimili, natanaw kong naghihintay na si Calvin sa labas kaya minadali ko ng pumila at magbayad.Lumapit ako sa kanya na nakasandal sa itim niyang sasakyan, hindi pa rin mawala sa isip ko ang ginawa niya, pero heto na ang huli naming pagkikita, kaya pinili ko maging casual sa kanya.Nang m
Hindi pa namin natatapos ang usapan ay nakarinig na kami ng tunog ng Helicopter sa patag sa ibaba ng bundok, natanaw kaagad namin ang mga kababayan namin na nagkukumpulan at nakaabang sa pababa ng helicopter, lumapit kami kaagad at nakigulo. Sino nga ba sila? Mga lalaking naka barong na itim ang unang lumabas sa helicopter. “Naku ayan na yata ang bibili ng lupain natin!” Nag-aalalang boses ni Yohanna. “Oo nga mayaman daw iyan at kilalang tao!” si Cinderella na bakas sa mukha ang pag-aalala dahil halos lahat kami rito ay umaasa sa sakahan at paisdaan. “Sino kaya siya?” Habol pa ni Yohanna. Kahit ako ay napapaisip sino nga ba siya? Parang tumigil ang mundo ko ng makilala ang taong huling lumabas sa helicopter, kahit pa natatakpan pa ng mga itim na salamin ang kanyang mga mata ay hindi ko maitatanggi na siya pa rin ang lalaking labis kong minamahal. Tumayo siya sa gitna habang nakapalibot ang hindi baba sa waling gwardiya niya. What his business here? Totoo ‘bang bibilhin niya an
Nagpaikot ikot na ako sa higaan ay hindi pa rin ako makatulog, kung bakit ba naman pinagsama kami ni Mamay sa kubo, bumangon ako pero wala siya, kanina lang ay narito siya at kasama ko, inunahan ko na nga siya humiga nagbabakasakali na tabihan niya, pero wala pa din, siguro nga ay hindi na ako ang kahinaan niya ngayon, nilinga at ginala ko ang mata ko, siguro ay doon siya matutulog sa chopper niya. Lumabas ako para gumamit ng banyo, inayos ko kaagad ang pinto ng pawid saka naupo. May napansin akong tao sa may labas kaya binilisan kong tumayo at iangat ang short ko. Bumukas ang pawid kahit pa hindi ko pa inaalis, nakilala ko ang tao na nasa labas. Si Jaime ang taong matagal ko ng manliligaw simula pa lang ng high school ako pero hindi ko siya magustuhan dahil sa ugali niyang mapagmataas at mayabang mahilig din siyang makipagbasag ulo. Kaya hindi boto si Mamay sa kanya. “Anong ginagawa mo rito?” sinubukan ko maging relaks pero ng sunggapan na niya ako at pilit pinapatahimik, na
“Hindi mo ba siya namimiss?” turan sakin ni Cinderella, mahigit tatlong buwan na rin magmula ng umalis siya rito, its my birthday today, I’m still looking forward na magkakasama na kami in my next birthday. But how?“Bili ka kaya ng phone para naman may balita ka sa kanya!” Suwestiyon naman ni Yohanna.“Paano wala naman signal rito!”Tumuro silang dalawa sa mga puno may mga tao at pawang nakataas ang mga kamay, mga taong gagawa ng paraan makausap lang ang minamahal nila.“See, walang alibi!”“Tara na!” Aya nila, at bumaba kami papuntang bayan, nag-ikot ikot kami para makahanap na rin ng bibilhin ng phone, sinulit na rin namin ang mabilis na internet sa bayan hanggang sa hindi ko inaasahan ang balita.“Bakit naghahanap na siya ng bagong asawa?”“Bakit pinalitan ka niya kaagad tatlong buwan pa lang naman ang lumilipas!” Kahit ako ang daming tanong na kung bakit?“Huwag ka ng magpatumpik tumpik pa, mag-apply ka!”Talaga bang dapat pa ba ako mag-apply samantalang may ilang buwan pa siya
Naupo ako sa shed, hindi pa rin ako makapaniwala, totoo nga bang napili ako?Binuklat ko isa-isa ang papel, mabilis kong binasa pero wala ako maintindihan.Hawak ko rin ang susi, at nagtatanong sa sarili kung saan ko ito hahanapin, hanggang tumunog ang phone ko at makatanggap ng email, tila address ng bahay.#28 Istabenger st. hubitol subd. San Miguel.Agad kong binalik sa bulsa ko ang phone ko saka sumakay sa bus ng may dumating. Tila pamilyar ang lugar, hanggang ibaba ako sa designated area.Mukhang ito na yata ang sinasabi na lugar, at mukhang kabisadong kabisado ko, dahil ito ang bahay namin ni Earniel noong nakatira pa ako sa kanya, pero bakit dito ako dinala?Mabigat ang paa ko habang nilalakad ang loob ng subdivision, parang pinipigilan ng paa ko na tumuloy. Pero may bahagi ng isip ko na gusto kong muling marating ang bahay niya.20minutos ng makarating ako. Nasa gate na muli ako at nakatanaw sa bakuran, tila luma
Hindi napakali ang mga paa ko ng makaalis si Carlo ng umagang iyon, hindi mapakali naparang gusto kong umalis na hindi ko maintindihan, ngunit natitiyak ko na magagalit si Carlo kapag nalaman niya ang balak ko at isa pa ay binalaan na rin niya ako na huwag ng baba ng bundok, ngunit hindi ko mapigil ang sarili na umalis at pumunta sa ibaba, gusto ko lang mapawi ang pagkabagot ko lalo pa at mag-isa ako.Hanggang mabuo ko ang desisyon ang magpunta at mamasyal sa ibaba ng bundok.Kahit malayo at nakakapagod at tiniis ko, kahit pa abutan ako ng mataas na sikat ng araw, at makaramdam na din ng gutom, lalo pa ng mapabaling baling ang tingin ko sa mga nakahilerang kainan, kinapa ko ang loob ng bulsa ng paldang suot ko ngunit iisang barya lang ang laman nito, na hindi makakapawi ng uhaw at gutom ko.Naupo ako sa gilid at pinagmasdan ang mga taong kumakain hanggang madako ang paningin ko sa televisiong nakabukas sa kainan.Bumaling ako at nilibang lang ang sarili upang mapawi ang nararamdaman
Habang nilalakad namin ang kahabaan ng kalye ng pamilihan ay wala ‘man lang sa akin nagpapaalala ng lahat, ni hindi ‘man sumasagi sa isip ko ang panunumbalik ng alalaalang nawawala sa pagkatao ko, hawak niya ang mga kamay ko ng mahigpit ngunit ang init niyon ay hindi ‘man lang pumapawi sa nalulumbay kong damdamin. Tumigil kami sa isang kainang nakatayo sa gilid. Pamilyar ngunit hindi ko mawari at matukoy, dumampot siya ng stick at nagsimulang tumusok tusok, nakamasid lang ako sa kanya na parang batang maghihintay na abutan ng makakain.Sa mga daliri ko ay inipit ang makitid at maliiit na stick.“Fishball baka magustuhan mo!” Sambit pa niya sa akin, sabay inilapat ko sa akin labi at kagatan ng maliit. Sa pagnguya ko ay ang biglaang kong pagkahilo na ikinabahala niya.Sapo ko ang noo ko, sa hindi ko malamang dahilan ay may isang mukha ng lalaki ang rumehistro sa isip ko, hindi ko maaninawan ang kanyang mukha, at pilit na inaalala, ng mabaling ako kay Carlo ay nabatid ko na hindi siya
Hindi ko pa rin mahanap ang sagot sa tanong ko sa sarili, kung sino ba ako, kahit pa parang batid ko na ilang panahon na ang lumilipas ay hindi wala pa rin akong maalala. Minsan parang nasasanay ang sarili ko sa payak na mundong ginagalawan ko, parang may payapa sa pakiramdam ngunit may mga tanong sa isipan. kaya naisip kong magpalakad lakad sa bakuran, mayayabong ang puno tila liblib at malayo sa kabihasnan ang kinaroroonan namin. Sa mga huni ng ibon, lagaslas ng tubig ang siyang nagsisilbing musika sa labas ng tahanan na iyon. Sa paglilibot ko sa paligid ay nakita ko si Carlo na may kasamang babae, wala akong naramdaman na selos o anupaman, sa itsura ng babae ay tila hindi rin naman siya ordinaryo, at halatang hindi taga rito, sa pag-uusisa ko ay marahan akong lumakad gamit ang tungkod na kahoy na siyang nagsisilbing gabay ko sa paghakbang, pa ika ika ko pa rin nailalakad ang mga paa kong may nanatili pa rin na may sugat, seryoso ang kanilang pag-uusap at habang papalapit ako ay
Pabalik na muli kami ng San Miguel at naisipan namin at napag-usapan na rito na lang namin ganapin ang pagdiriwang ng pasko, maganda na rin iyon para makawala na rin sa landas ni Kheanna na sa pagkakaalam ko ay naiwan siya sa China. Pasado alas- tres ng hapon ng lumapag sa airport ang eroplano, maraming bodyguard niya ang sumalubong sa amin at ilang mejia. Sumakay kaagad kami sa magara niyang Van at binaybay ang daan papuntang Townhouse. Naisipan kong paglutuan siya ng dinner para mamaya dahil umalis rin siya kaagad pagkarating namin. Sinamahan ako ng ilang katulong at bodyguard habang naiwan naman sa baby sitter niya si Earen, at hindi ko na sinama pa. Pansin ko na maluwag ang kalsada na parang naubos ang mga sasakyan sa kalsada ng San Miguel, marahil ay marami ang umuwi sa kani-kanilang lugar upang makasama ang kanilang pamilya, iyon rin ang balak namin ni Earniel kapag natapos niya ang ilang trabaho sa opisina. May napansin si Melody na panay ang buntot sa sasakyan
Biglang nagbago ang ekspresyon ang mukha ni Kheanna na hindi ko maintindihan bakit biglang nagkaganoon.“Ano pera lang ang gusto mo kay Earniel?” Biglang nagbago rin ang tibre ng kanyang boses, wala namang ibang tao sa pasilyo ng banyo sa pagkakaalam ko, ngunit ang lakas ng kanyang boses na parang gusto niyang iparinig sa ibang tao, kung sakaling may mapadaan.“Anong sinasabi mo?” Kunot noo kong sabi. Bigla siyang naglakad lagpas sa akin sa likod ko ang tungo niya kaya napalingon ako, hanggang makita ko si Earniel na nakatayo, ang mga mata niya ay blangkong nakatingin sa akin, habang si Kheanna ay sumakbit ang kamay sa braso ni Earniel.“Lumabas na sa kanya na pera lang talaga ang gusto niya sa’yo!” ayokong intindihin ang sinasabi ni Kheanna dahil nakafocus ang mata ko kay Earniel.“Naniniwala ka ba sa kanya?” Kinakabahan ako at natatakot isipin ang mangyayari.Ngunit nanatiling tahimik si Earniel, hindi ko mahulaan ang tinatakbo ng isip niya ngayon.Maya- maya’y inalis niya ang
Hindi ko inaasahan na biglaan ang pag-alis namin papuntang china, hindi na ako tumutol dahil kagustuhan ko naman makasama siya. Ngunit hindi ko alam kung anong mangyayari pagdating roon sino ang naghihintay sa amin.Pasado alas dose ng hapon ng makarating kami, malamig lamig pa ang paligid, katulad noon ay nangangapa na naman ako.May sumalubong sa amin, mga chino, base sasalita nila, nasa likod lang ako habang buhat si Earen at pinapakinggan lang ang kanilang pag-uusap kahit wala naman ako naiintindihan. Sa dati parin kami dumaretso, wala naman nagbago, sa bahay niya rito kahit matagal hindi kami nakabalik rito.Hindi ko inaasahan na may ibang mga tao roon, halos mapuno ng tao ang tahanan. Dumaretso kami kaagad sa loob ng kwarto.“Dito ba gaganapin ang reunion?” “Hindi! Dumalaw lang sila para makita si Earen.” Napatango nalang ako, masaya ako dahil nirerecognize nila si Earen bilang anak ni Earniel.Nagpahinga muna kami ni Earen, habang si Earniel ay nanatili sa sala kausap ang mga
Maagang umalis papuntang opisina si Earniel, naalimpungatan ako na wala na siya. Napag – isipan ko na mamili kami sa mall, kasama sila Melody at Personal bodyguard namin ni Earen na tinalaga ni Earniel para sa amin.Sa pag-iikot ko ay sumagi sa isip ko s Kheanna. Hindi ko alam bakit ko naisipan puntahan ang labas ng hospital kung saan nakaadmit siya, iniwan ko muna si Earen sa kanyang baby sitter.sa labas pa lang ay maraming tao na, mabuti na lang at hindi nila napansin ang pagdating ko, sinamahan ako ni Melody sa loob, hindi na ako dumaan sa Information dahil alam ko na ang sa alam ko na, kung saan siya naroroon. Sa isang pribadong kwarto ako tumigil, mabuti na lang at wala ganong dumaraan sa pasilyo kaya may oras pa ako pag-isipan kung magpapakita pa ba ako sa kanya o mananatili lang nakatayo sa labas ng pinto.“Sigurado bang dito ang kwarto niya?”“Yes Ma’am!” Sambit ni Melody at hinawakan ang doorknob at handa ng buksan ang pinto.“Antayin mo na lang ako rito!” Tumango lang si M
Lalong naging magulo ang lahat ng naging usap usapan mga pangyayari lalong lalo na ang panganganak ni Kheanna at ang hindi pagsipot ni Earniel sa ospital, para bantayan ito, maraming pinupukol sa kanya tungkol sa pagiging iresponsable niyang ama.Ngunit maninindigan si Earniel sa harap ng mga board member at shareholders na wala siyang kinalaman sa bata. Gusto ‘man niyang ipagsigawan sa media ay ayaw niyang ipaalam pa, nag- alaala pa rin siya sa bata na maiipit sa lahat, kaya minabuti niyang pagmeetingan na lang ang lahat.Naroon ako sa gilid at nakatayo, nakikinig habang patuloy ang pagbatikos nila kay Earniel maging si Don Enricko ay inaalala pa ang reputasyon ng pamilya at ng kumpanya kesa kay Earniel na hindi niya alam ay nahihirapan rin ng mga oras na iyon. Gusto pa rin ni Don Enricko na makipagkasundo si Earniel pamilya Zarragoza kesa makipaglaban sa mga ito.Nang makaalis ang mga member at maiwan sa opisina kami ni Earniel gayundin si Don Enricko na nanatili sa loob at kin
Nakatulog kaagad si Earen matapos niyang malaro at mahile, iniwan ko na rin muna sila bago ako lumabas at buksan ang salaming pinto ng veranda ng condominium, matama akong nakatitig sa paligid, pinagmamasdan ang nag-iilawang liwanag na nagmumula sa ilang building na parang Christmas light, wala rin namang duda dahil december na. Mga ganitong oras at panahon sa baryo namin ay ramdam na ang saya, pakikinig ng caroling ng mga bata at mga pangilanngilan palabas sa maliit na stage ng baryo, ngunit ngayon ay iba na ang pakiramdam, parang ang pasko ay hindi na kasing saya ng ngayon! Na parang habang tumatagal ay nakakalungkot.Napahalumbaba ako at pinakatitigan pa ang paligid, ng maramdaman ko ang pagtabi at paghaplos sa buhok ko ni Earniel, napalingon kaagad ako sa kanya.“Nagsisisi ka bang bumalik rito?” Biglang tanong niya ng ibaling ko muli ang paningin sa labas.“Hindi syempre kasi kasama kita ehh, pero-!” Pinutol ko ang pagsasalita ng masagi sa isip ko si Kheanna, paano nga ba matatapo