Dahil sa kaguluhan sa labas ng eskwelahan ay pinatawag ako sa principal’s office. Sinuspended muna ang pasok ko ng isang linggo, at kung hindi pa maaayos ito ay pwede akong maspell. At isa pa ay kailangan ko rin magdala ng guardian, pero sino naman ang pwede kong dalhin, kung si Earniel ang tanging guardian ko rito, at kapag nangyari iyon lalo kaming pag-uusapan. Hindi ko alam ang gagawin ayokong tumigil sa pag-aaral, ayokong mawala ang pangarap ko na maging guro balang araw. Nakaalis na si Charito ng sunduin na siya ng driver niya, habang ako ay nakaupo sa shed at naghihintay ng masasakyan, nang may tumigil na sasakyan sa harapan ko, nakilala ko kaagad kung kanino, nakalimutan ko na susunduin nga pala ako ni Earniel, bumaba ang wind shield kaya nakita ko kaagad si Earniel sa backseat, bumaba si Denver para pagbuksan ako ng pinto, nang makapasok ako ay hindi ko alam paano ko sasabihin at ipaalam sa kanya, nilingon ko siya na abala sa pag-gamit ng phone niya, mukhang wrong timing
Nagising ako sa sakit ng ulo, hindi ko na matandaan ang nangyari kagabi, basta ang alam ko lang nalasing ako, bumaling ako sa kama, napatingin ako kay Earniel na tulog pa, inabot ko ang orasan na nasa tabi niya saka siya gumalaw at yumakap sa akin, hindi ko na din maalala kung nagkaaminan na kami kagabi, Tinanggal ko ang pagkakayapos niya, saka ako bumangon, naghanda ako ng almusal, nagtimpla na kaagad ng kape ngakita ko siya sa hagdan na bumaba.Yumapos siya sa akin, habang naghahalo ako ng soup at humalik siya sa pisngi ko pero tinabig ko siya para mapalayo sa akin.“Kumain kana malalate kapa!” Nauna na akong umupo at hindi ko na siya inantay pa. binilisan ko rin kumain para hindi kami magkasabay, bumalik muli ako sa taas para mamalantsa ng coat niya at polo, natigilan ako ng maisip ko ang nangyari kagabi naiinis pa rin ako isipin na hindi ko maalala lahat, ganun ba talaga ako kabangag? Nabalik lang ako sa ulirat ng haltakin niya ang polo niya, hindi ko namalayan na nasusunog na pal
Nagkakagulo ang press sa labas maging ang biglaang pagdating ni Don Enricko, hindi maipinta ang mukha nito lalo na sa mga balitang naglalabasan patungkol sa amin ni Earniel!“Kung kelan ka tumanda saka kapa nagrerebelde!” dinig na dinig ko ang singhal at bangayan ng mag-ama, hindi masaya si Don Enricko na ako ang kasama ni Earniel, si Julia parin ang gusto niya para kay Earniel, dahil lubhang makakatulong ito sa pagpapalago ng negosyo at naniniwala si Don Enricko na si Julia ang malaking asset ng kumpanya!Gusto ni Don Enricko na maayos ni Earniel ang problema ng kanilang mga pamilya, ngunit ng dahil sa akin ay hindi na niya mapasunod si Earniel, Hindi ko na nagugustuhan ang mga naririnig ko kaya minabuti ko na lang na umalis at iwan sila sa loob ng opisina! Pababa na ako ng floor ng makita ko si Ella at haltakin ako sa gilid gusto niyang malaman ang namamagitan sa amin ni Earniel, may mga kuha ng picture at video sa elevator na naglink na kung saan saan, gusto ko man maging tikom
Nakauwi na kami sa bahay hindi parin ako makapaniwala sa nakikita ko sa kamay ko ang kumikinang na singsing mabigat bigat din siya kung tutuusin, sumalampak kaagad si Earniel sa sofa, halatang hindi na sanay nagmaneho ng matagal, hinilot ko kaagad ang balikat niya at hinalikan sa pisngi.“Shower muna ako!” Tumayo naman siya at umakyat sa second floor, hindi kaagad ako sumunod ng maisipan ko buksan ang T.V para manood ng balita, sa business news ko kaagad nilipat, umaasa na may coverage kanina sa nangyaring Auction. Isang taon na pala ang lumipas simula ng magkakilala kami ni Earniel , ilan taun pa at matatapos na ang kontrata pero hanggang ngayon ay hindi pa rin umaayos ang pagsasama namin, hindi pa rin naniniwala ang mga tao na asawa talaga ako ni Earniel, napabuntong hininga na lang ako habang pinapanood ang midnight news, ng bigla ko na naman naalala si Selena, nahuli ko rin na nakatitig siya kay Earniel, may pakiramdam ako pero ayokong isipin na meron pa siyang nararamdaman para
Nang makita ko siya na pasakay ng elevator ay hindi na ako nagpakita alam ko na ang sagot kung bakit hindi siya umuwi, minabuti ko na lang din umalis bago pa ako mapansin ng mga tao rito. Mabibigat ang paa ko habang humahakbang papasok ng elevator, magdamag silang magkasama at ano naman kaya ang ginawa nila, she is Earniel first love, kinabaliwan niya ng husto and now there are united. Nag-abang ako ng taxi, pero mailap sa akin, until a car stop, bumaba ang wind shield niya, ayaw ko sana pansinin pero panay busina siya. “C’mon little princess! Mamaya kapa makakasakay niyan traffic may accident!” My eyes rolled up, no choice na talaga. Malakas rin ang tugtog niya kaya hindi ko rin siya pinapansin kahit nagsasalita siya, puro rin si Earniel ang laman mg isip ko. Until magpreno siya na muntikan ko ng ikalabas ng windshield sa sobrang lakas ay parang nanikip ang dibdib ko. “Ano bang problema Calvin? Ang sakit eh
Wala ng salitaan, diretso agad pasok si Selena, habang si Earniel ay naging mailap ang mata sa akin, nauna na din siyang pumasok sa kwarto, hindi na nito nagawa pang kumain! sumunod ako sa kanya, hinanda ko na ang masusuot niyang pantulog, habang nasa banyo pa siya at nagbabanlaw.Nilapitan ko kaagad siya pagkalabas niya ng banyo at tinuon ko na punasan ang basa niyang katawan na tapis lang ang suot.“Kanina ka pa ba naroon?” Tanong niya habang binubutones ko ang pantulog niya.“Hindi, kakarating ko lang, may nangyari ba?” Tingala ko sa kanya.“Wala naman!” sabay naupo siya sa silya at binuksan ang laptop niya. Nasilip ko sa orasan na ala-una pa lang ng madaling araw, sinuot niya ang reading glass niya, ibig sabihin magtatagal siya at mamaya pa matutulog.Habang abala siya sa pagkutingting ng laptop niya ay siya namang paglapit ko, pinulupot ko ang mga braso ko sa balikat niya, sa tainga niya ay humihip ako ng mahina sabay nilapat ko ang labi ko sa leeg niya at marahan na humalik. Na
Tulog si Selena ng madatnan ko siya sa loob ng Ward, wala ng Oxygen tank na nakakabet at tanging I.V na lang ang nasa kamay niya nakakabit.Nakatitig ako sa maganda niyang mukha, siguro nga iyon ang lamang niya sa akin para siyang babaing umiilaw sa paningin ko, naupo ako sa side ng hospital bed, nawala wala na rin ang mga pantal sa katawan niyang nakaexposed, hindi ko balak istorbohin siya at magising, pero kusang nagmulat ang mga mata niya, hanggang sa akin malipat ang tingin niya.“Sorry!” Yun agad ang una kong bulalas sa kanya, hindi ko ginusto ang nangyari, hindi ko akalain na may allergy siya. Inaasahan ko rin na magagalit siya at munurahin ako pero hindi iyon ang nakita kong sumilay sa mukha niya ,ngiti lang ang isinukli niya sa akin umayos rin siya ng upo niya kahit mabagal na galaw sumandal siya sa headboard at matamang pinagmasdan ako, iniisip ko para saan ang ngiti niya? Normal bang ngitian ang isang tao kung siya ang dahilan ng muntikan ng ikapahamak niya. Ngsimula siy
“Please let me be his wife for one last time!” Selena’s trying to pursuing her plan, ilan araw na niya akong kinukulit, maraming beses ko na siyang tinanggihan. I felt betrayed to my husband. Wala siyang kaalam-alam sa gustong mangyari ni Selena.Matagal kong pinag-isipan nakailang balik balik na ako sa kwarto, mamaya ang dating ni Earniel galing Europa, nanlalamig ako pati ang mga kamay ko, sinasabi ng puso ko hindi ko kayang mawala siya, pero nagbabanta rin si Selena na magpapakamatay siya kung hindi ko siya pagbibigyan, mahapdi na ang ulo ko sa kakaisip, naiipit ako sa sitwasyon.Bumaba ako at muling kinita si Selena sa garden area, nakaupo siya sa bench at umuiinom ng tsaa.“Napag-isipan mo na ba?” Malalaking buntong hininga ang pinakawalan ko, may oras pa naman ako mag-isip pero wala ng pasensya si Selena.“Sige, papayag ako, pero kung hindi umubra ang plano mo, huwag ka ng magpapakita kay Earniel!” She smiled, and she’s totally out of mind.Iniisip ko na umalis, pero saan naman
Gulat na gulat si Earniel habang nakatitig sa skin. Hindi yata niya inaasahan na naghihintay ako sa kanya, Tinanggal niya ang coat niya at isinabit sa gilid, sinunod niyang buksan ang polo niya at ilislis naman ang laylayan ng kanyang manggasNakamasid lang ako sa kanyang hanggang sa pansinin niya ako, ibinaba niya ang kanyang phone sa lamesang nasa gitna ng mga sofa at roon ay naupo siya.Lumapit ako at naupo rin sa tabi niya.“Okay ka lang ba?” Biglang tanong niya na dapat ay tanong ko. Iniisip ko tuloy hindi ba ako okay kaya ganun ang tanong niya sa akin.“Oo naman, nainip na nga ko rito sa kwarto!” “Aayain sana kita lumabas kaso kakalabas mo lang ng hospital.”“Tara!” aya ko sa kanya gusto ko rin siya makausap ng masinsinan at maliwanagan sa natuklasan ko kanina.“Tara?” Nagtatanong niyang sabi, sumang-ayon, ng sagayon ay kumilos siya, dinampot niya muli ang phone niya at susi, hindi na rin siya nagpalit ng damit, saka kami lumabas ng kwarto.Pawang tulog na ang lahat at kami na
Nagising ako na tila ba ang ingay ng sobrang lamig at ginawin ako. minulat ko ang paningin ko, maraming taong nakapaligid sa akin. Lahat sila ay nakatungo at nakatitig sa akin.Dagli akong bumangon, wala naman masakit sa akin, bukod lang sa hinihigop ako ng antok. Lumapit kaagad si Earniel alalay ang likod ko sa pagbangon.“Ano bang nangyari bakit ba tayo narito?” usisa ko ng mapansin na nasa ospital kami.“Nakita kitang nakahandusay, sobra akong nag-alala kaya dinala rito para makasigurado.” “Umuwi na tayo wala kapa pahinga!” Pilit kong alis sa kama. Nakakahiyang naabala ko pa ang oras na sana ay pahinga na niya, at bukas ay may trabaho pa siya.“Huwag mo ako intindihin! Sandali lang at aalamin ko ang sitwasyon mo!” tumayo siya at tinungo ang labas, umalis naman sila Mamay at Papay ng magising ako na sabi nila ay bibilhan ako ng makakain.Kaya naging tahimik ang kwarto mag-isa at nakahiga sa kama at nakatingin sa kisame, hindi ko mawari kung dapat na ba bumalik na ang alaala ko. Ma
Matapos kong marinig sa Ina ni Earniel ng masasakit na salita, nagpasya muna ako maglakad lakad sa garden hanggang madaanan ko ang bar ni Earniel na malapit lang naman sa pool area.Bumukas ang pinto hudyat na hindi ito nilolock, kahit pa umaalis siya, hindi ko kilala ang alak pero namili pa rin ako kung ano ang pinakamatapang, okay lang kahit hindi na masarap.Kumuha ako nb chaser at nagsalin ng paunti unti. Nakita ko rin ang retro music player ni Earniel at nagpatugtog kung ano man ang naroon.Mag-isa ako at pinagmamasdan ang nangangalahati na rin na alak, hindi ko na alam kung anong oras na, at gaano na ako katagal umiinom rito.Narinig ko lang na bumukas ang pinto hindi ko na pinagtuunan ng pansin kung sino, dire- direstso lang ako sa paglagok.Umingit ang upuan, alam kong may tumabi at sabay kumuha rin siya ng chaser at nagsalin ng bahagya sa baso niya, saka lang ako tumingin ng lumagok na siya.Si Earniel na mukhang kararating lang galing trabaho, tumitig rin siya sa akin.“Bak
“Ayaw mo na bang bumalik sa dati?” Unti-unti siyang lumapit at halos dumikit ang kanyang mukha sa akin, halos parang takuri ang pisngi ko sa init, hindi ko alam kung kikiligin ako o madidiri, hanggang hawakan niya ang mga kamay ko, at nilapit sa dibdib niya, at maramdaman ko ang tibok ng puso niya, na pabilis ng pabilis – “Doreena! Kasi kahit ayaw mo ipipilit ko pa rin!” nangungusap ang mga mata niyang singkit, tila kinukuha ang loob ko.Wala rin ako nagawa kundi ang matameme na lang, hanggang bumukas ang pinto ng opisina niya, pinapatawag na siya sa meeting niya, marahan niyang binitawan ang kamay ko saka niya tinungo ang pintuan, doon lang din ako nakahinga, na parang kanina ay pigil na pigil ko, hindi ko alam kung bakit sa kilig ba o sa inis.“Salamat at umalis na rin siya!” Bulong ko sa sarili at pabagsak ako na naupo sa sofa, ng muling bumukas at bumungad ang ulo niya.“Antayin mo ako, huwag kang aalis!” pagkatapos niyang sabihin iyon, ay isinarado na niya muli ang pinto, at maiw
Tumikhim siya bago siya kumuha ng damit sa tokador.“Ano ayos lang ba sa’yo? – Hhmm! Sa totoo lang ay hindi pa rin ako naniniwala na asawa kita!” Napansin ko ang pagtigil niya ng panandalian saka muling inayos ang tokador na nabuksan.“Ikaw ang bahala kung maniniwala ka o hindi!” sambit niya bago siya umalis sa harapan ko, pansin ko ang biglang pagbabago ng kanyang mukha na naging seryoso.Ngunit dapat nga ba ako na mangamba? O mag-alala ‘man lang? O ipagsasawalang kibo ko na lang. Pagkatapos niyang magshower ay dumaretso lang siya papuntang pinto, hindi ‘man lang pumihit ang kanyang ulo para tignan ako, nakaramdam ako ng kunsensiya marahil ay hindi ko iniisip ang mga sinabi ko, pero masisisi niya ba ako kung wala ako maalala.Naghintay akong bumalik siya ng kwarto sa tinutulugan namin kagabi, ngunit sa tinagal tagal at nilalim ng gabi ay wala pa rin siya, iniisip ko na baka sa iba na siya natulog o baka naman nagalit talaga siya sa akin, hindi ko naman talagang pinupunto na gusto ko
89Nagising ako na nakabihis na si Earniel, kagaya ng una ko siyang nakita sa telebisyon, ang formal, halos ibang iba sa kahapon na kasama ko siya, sadyang kahanga hanga at kagalang galang.“Saan ka pupunta?” Habang nakatitig sa kanya na palakad lakad sa loob ng silid na iyon.“Sorry nagising kita!”“Hindi, talagang gising na ako kanina pa, pero ang suot mo hindi pangkaraniwan nakikita sa mga nakakasalamuha ko!” Turo ko pa sa suot niya.“Ito ba, karaniwan suot ko pag nasa trabaho, kapag hindi na ako busy ay isasama kita!”“T-talaga?” kahit wala naman ako ideya sa place niya ay nakaramdam ako ng galak. Hanggang sa lumabas na siya, nag-ayis na rin saka lumabas, sa bintana ko na lang siya natanaw na pasakay na ng magara niyang sasakyan.“Tara kain na Ma’am!” bungad sa akin ng may edad na babae.“Ma’am? Bakit mo ako tinatawag ng ganun?”“Ma’am ako si Servana, mayordona ni Mr. Lao!” Napatango na lang ako ng malaman ko ang katayuan niya, saka niya ako sinama sa hapag, pansin ko ang katahimi
88.“Aalagaan kita! Hanggang sa unti-unting bumalik ang alaala mo!” mga katagang naririnig ko habang nakapikit ako, kahit alam Kong hindi ko siya kilalang lubos.Panandalian akong mag-isa Ng umalis Siya, ang Sabi Niya ay may daraanan lang Siya at babalik muli Kasama Ng isang sopresa.Nanatili Lang ako sa pagkakahiga Hanggang sa bumukas ang pinto bumungad sa akin ang tatlong Bata, isang lalaki at babaing may edad at si Earniel na may kalong na paslit. Lahat sila ay namumula at namumugto ang mga matang nakatitig sakin.“Ate!” Takbo sa akin ng tatlong batang nagsisipag-iyakan na. Napaupo na Lang ako at iniisip kung sino ba sila? – “Ate! Mabuti at buhay ka, namiss ka namin!” dugtong na mga iyak Ng Bata sa akin.Gusto Kong ibuka ang bibig ko ngunit ano ba ang dapat Kong Sabihin sa kanila. Wala akong maalala, hindi ko alam kung sino ba sila at kung kaano ano rin, ang tanging nagawa ko lang ay yakapin rin sila pabalik kagaya ng pagyakap nila sa akin.“Mga Kapatid mo sila, si Elias, Paula at
Ginising agad ako ni Christian sa hindi malamang dahilan, pansin ko ang pagliligpit niya.“Aalis ba tayo” Usisa ko sa kanya.“Basta! Umayos kana!” irita niyang sagot. Sabay nagpatuloy siya sa kanyang ginagawa, kahit hindi ko maintindihan ang nangyayari, ay sumunod na lang ako sa kanya. Wala naman akong aayusin kundi sarili ko lang naman. Wala Naman ako gamit gaano atang iba ay parang napaglumaan pa. – “May naghihintay sa atin na pick-up sa baba!” Dugtong pa niya.Lumabas na kami, at pinaikutan niya ng makapal na kadena ang yerong pinto, sabay nag-umpisa siyang maglakad, sumunod lang ako at tahimik na nakatanaw, naguguluhan sa biglaan naming paglisan sa lugar.Matapos ang mahigit dalawang oras na paglalakad ay narating namin ang bukana papuntang ibaba ng bundok, kahit hindi pa ganap na nakakarating roon ay natanaw ko na ang pick up na sinasabi niya, may mga taong naghihintay rin, at sumalubong samin.Bahagya silang sumulyap sa akin at bumalik muli ang paningin kay Christian,“Tara!” ay
Hindi napakali ang mga paa ko ng makaalis si Carlo ng umagang iyon, hindi mapakali naparang gusto kong umalis na hindi ko maintindihan, ngunit natitiyak ko na magagalit si Carlo kapag nalaman niya ang balak ko at isa pa ay binalaan na rin niya ako na huwag ng baba ng bundok, ngunit hindi ko mapigil ang sarili na umalis at pumunta sa ibaba, gusto ko lang mapawi ang pagkabagot ko lalo pa at mag-isa ako.Hanggang mabuo ko ang desisyon ang magpunta at mamasyal sa ibaba ng bundok.Kahit malayo at nakakapagod at tiniis ko, kahit pa abutan ako ng mataas na sikat ng araw, at makaramdam na din ng gutom, lalo pa ng mapabaling baling ang tingin ko sa mga nakahilerang kainan, kinapa ko ang loob ng bulsa ng paldang suot ko ngunit iisang barya lang ang laman nito, na hindi makakapawi ng uhaw at gutom ko.Naupo ako sa gilid at pinagmasdan ang mga taong kumakain hanggang madako ang paningin ko sa televisiong nakabukas sa kainan.Bumaling ako at nilibang lang ang sarili upang mapawi ang nararamdaman