Dahil sa kaguluhan sa labas ng eskwelahan ay pinatawag ako sa principal’s office. Sinuspended muna ang pasok ko ng isang linggo, at kung hindi pa maaayos ito ay pwede akong maspell. At isa pa ay kailangan ko rin magdala ng guardian, pero sino naman ang pwede kong dalhin, kung si Earniel ang tanging guardian ko rito, at kapag nangyari iyon lalo kaming pag-uusapan. Hindi ko alam ang gagawin ayokong tumigil sa pag-aaral, ayokong mawala ang pangarap ko na maging guro balang araw. Nakaalis na si Charito ng sunduin na siya ng driver niya, habang ako ay nakaupo sa shed at naghihintay ng masasakyan, nang may tumigil na sasakyan sa harapan ko, nakilala ko kaagad kung kanino, nakalimutan ko na susunduin nga pala ako ni Earniel, bumaba ang wind shield kaya nakita ko kaagad si Earniel sa backseat, bumaba si Denver para pagbuksan ako ng pinto, nang makapasok ako ay hindi ko alam paano ko sasabihin at ipaalam sa kanya, nilingon ko siya na abala sa pag-gamit ng phone niya, mukhang wrong timing
Nagising ako sa sakit ng ulo, hindi ko na matandaan ang nangyari kagabi, basta ang alam ko lang nalasing ako, bumaling ako sa kama, napatingin ako kay Earniel na tulog pa, inabot ko ang orasan na nasa tabi niya saka siya gumalaw at yumakap sa akin, hindi ko na din maalala kung nagkaaminan na kami kagabi, Tinanggal ko ang pagkakayapos niya, saka ako bumangon, naghanda ako ng almusal, nagtimpla na kaagad ng kape ngakita ko siya sa hagdan na bumaba.Yumapos siya sa akin, habang naghahalo ako ng soup at humalik siya sa pisngi ko pero tinabig ko siya para mapalayo sa akin.“Kumain kana malalate kapa!” Nauna na akong umupo at hindi ko na siya inantay pa. binilisan ko rin kumain para hindi kami magkasabay, bumalik muli ako sa taas para mamalantsa ng coat niya at polo, natigilan ako ng maisip ko ang nangyari kagabi naiinis pa rin ako isipin na hindi ko maalala lahat, ganun ba talaga ako kabangag? Nabalik lang ako sa ulirat ng haltakin niya ang polo niya, hindi ko namalayan na nasusunog na pal
Nagkakagulo ang press sa labas maging ang biglaang pagdating ni Don Enricko, hindi maipinta ang mukha nito lalo na sa mga balitang naglalabasan patungkol sa amin ni Earniel!“Kung kelan ka tumanda saka kapa nagrerebelde!” dinig na dinig ko ang singhal at bangayan ng mag-ama, hindi masaya si Don Enricko na ako ang kasama ni Earniel, si Julia parin ang gusto niya para kay Earniel, dahil lubhang makakatulong ito sa pagpapalago ng negosyo at naniniwala si Don Enricko na si Julia ang malaking asset ng kumpanya!Gusto ni Don Enricko na maayos ni Earniel ang problema ng kanilang mga pamilya, ngunit ng dahil sa akin ay hindi na niya mapasunod si Earniel, Hindi ko na nagugustuhan ang mga naririnig ko kaya minabuti ko na lang na umalis at iwan sila sa loob ng opisina! Pababa na ako ng floor ng makita ko si Ella at haltakin ako sa gilid gusto niyang malaman ang namamagitan sa amin ni Earniel, may mga kuha ng picture at video sa elevator na naglink na kung saan saan, gusto ko man maging tikom
Nakauwi na kami sa bahay hindi parin ako makapaniwala sa nakikita ko sa kamay ko ang kumikinang na singsing mabigat bigat din siya kung tutuusin, sumalampak kaagad si Earniel sa sofa, halatang hindi na sanay nagmaneho ng matagal, hinilot ko kaagad ang balikat niya at hinalikan sa pisngi.“Shower muna ako!” Tumayo naman siya at umakyat sa second floor, hindi kaagad ako sumunod ng maisipan ko buksan ang T.V para manood ng balita, sa business news ko kaagad nilipat, umaasa na may coverage kanina sa nangyaring Auction. Isang taon na pala ang lumipas simula ng magkakilala kami ni Earniel , ilan taun pa at matatapos na ang kontrata pero hanggang ngayon ay hindi pa rin umaayos ang pagsasama namin, hindi pa rin naniniwala ang mga tao na asawa talaga ako ni Earniel, napabuntong hininga na lang ako habang pinapanood ang midnight news, ng bigla ko na naman naalala si Selena, nahuli ko rin na nakatitig siya kay Earniel, may pakiramdam ako pero ayokong isipin na meron pa siyang nararamdaman para
Nang makita ko siya na pasakay ng elevator ay hindi na ako nagpakita alam ko na ang sagot kung bakit hindi siya umuwi, minabuti ko na lang din umalis bago pa ako mapansin ng mga tao rito. Mabibigat ang paa ko habang humahakbang papasok ng elevator, magdamag silang magkasama at ano naman kaya ang ginawa nila, she is Earniel first love, kinabaliwan niya ng husto and now there are united. Nag-abang ako ng taxi, pero mailap sa akin, until a car stop, bumaba ang wind shield niya, ayaw ko sana pansinin pero panay busina siya. “C’mon little princess! Mamaya kapa makakasakay niyan traffic may accident!” My eyes rolled up, no choice na talaga. Malakas rin ang tugtog niya kaya hindi ko rin siya pinapansin kahit nagsasalita siya, puro rin si Earniel ang laman mg isip ko. Until magpreno siya na muntikan ko ng ikalabas ng windshield sa sobrang lakas ay parang nanikip ang dibdib ko. “Ano bang problema Calvin? Ang sakit eh
Wala ng salitaan, diretso agad pasok si Selena, habang si Earniel ay naging mailap ang mata sa akin, nauna na din siyang pumasok sa kwarto, hindi na nito nagawa pang kumain! sumunod ako sa kanya, hinanda ko na ang masusuot niyang pantulog, habang nasa banyo pa siya at nagbabanlaw.Nilapitan ko kaagad siya pagkalabas niya ng banyo at tinuon ko na punasan ang basa niyang katawan na tapis lang ang suot.“Kanina ka pa ba naroon?” Tanong niya habang binubutones ko ang pantulog niya.“Hindi, kakarating ko lang, may nangyari ba?” Tingala ko sa kanya.“Wala naman!” sabay naupo siya sa silya at binuksan ang laptop niya. Nasilip ko sa orasan na ala-una pa lang ng madaling araw, sinuot niya ang reading glass niya, ibig sabihin magtatagal siya at mamaya pa matutulog.Habang abala siya sa pagkutingting ng laptop niya ay siya namang paglapit ko, pinulupot ko ang mga braso ko sa balikat niya, sa tainga niya ay humihip ako ng mahina sabay nilapat ko ang labi ko sa leeg niya at marahan na humalik. Na
Tulog si Selena ng madatnan ko siya sa loob ng Ward, wala ng Oxygen tank na nakakabet at tanging I.V na lang ang nasa kamay niya nakakabit.Nakatitig ako sa maganda niyang mukha, siguro nga iyon ang lamang niya sa akin para siyang babaing umiilaw sa paningin ko, naupo ako sa side ng hospital bed, nawala wala na rin ang mga pantal sa katawan niyang nakaexposed, hindi ko balak istorbohin siya at magising, pero kusang nagmulat ang mga mata niya, hanggang sa akin malipat ang tingin niya.“Sorry!” Yun agad ang una kong bulalas sa kanya, hindi ko ginusto ang nangyari, hindi ko akalain na may allergy siya. Inaasahan ko rin na magagalit siya at munurahin ako pero hindi iyon ang nakita kong sumilay sa mukha niya ,ngiti lang ang isinukli niya sa akin umayos rin siya ng upo niya kahit mabagal na galaw sumandal siya sa headboard at matamang pinagmasdan ako, iniisip ko para saan ang ngiti niya? Normal bang ngitian ang isang tao kung siya ang dahilan ng muntikan ng ikapahamak niya. Ngsimula siy
“Please let me be his wife for one last time!” Selena’s trying to pursuing her plan, ilan araw na niya akong kinukulit, maraming beses ko na siyang tinanggihan. I felt betrayed to my husband. Wala siyang kaalam-alam sa gustong mangyari ni Selena.Matagal kong pinag-isipan nakailang balik balik na ako sa kwarto, mamaya ang dating ni Earniel galing Europa, nanlalamig ako pati ang mga kamay ko, sinasabi ng puso ko hindi ko kayang mawala siya, pero nagbabanta rin si Selena na magpapakamatay siya kung hindi ko siya pagbibigyan, mahapdi na ang ulo ko sa kakaisip, naiipit ako sa sitwasyon.Bumaba ako at muling kinita si Selena sa garden area, nakaupo siya sa bench at umuiinom ng tsaa.“Napag-isipan mo na ba?” Malalaking buntong hininga ang pinakawalan ko, may oras pa naman ako mag-isip pero wala ng pasensya si Selena.“Sige, papayag ako, pero kung hindi umubra ang plano mo, huwag ka ng magpapakita kay Earniel!” She smiled, and she’s totally out of mind.Iniisip ko na umalis, pero saan naman
Hindi napakali ang mga paa ko ng makaalis si Carlo ng umagang iyon, hindi mapakali naparang gusto kong umalis na hindi ko maintindihan, ngunit natitiyak ko na magagalit si Carlo kapag nalaman niya ang balak ko at isa pa ay binalaan na rin niya ako na huwag ng baba ng bundok, ngunit hindi ko mapigil ang sarili na umalis at pumunta sa ibaba, gusto ko lang mapawi ang pagkabagot ko lalo pa at mag-isa ako.Hanggang mabuo ko ang desisyon ang magpunta at mamasyal sa ibaba ng bundok.Kahit malayo at nakakapagod at tiniis ko, kahit pa abutan ako ng mataas na sikat ng araw, at makaramdam na din ng gutom, lalo pa ng mapabaling baling ang tingin ko sa mga nakahilerang kainan, kinapa ko ang loob ng bulsa ng paldang suot ko ngunit iisang barya lang ang laman nito, na hindi makakapawi ng uhaw at gutom ko.Naupo ako sa gilid at pinagmasdan ang mga taong kumakain hanggang madako ang paningin ko sa televisiong nakabukas sa kainan.Bumaling ako at nilibang lang ang sarili upang mapawi ang nararamdaman
Habang nilalakad namin ang kahabaan ng kalye ng pamilihan ay wala ‘man lang sa akin nagpapaalala ng lahat, ni hindi ‘man sumasagi sa isip ko ang panunumbalik ng alalaalang nawawala sa pagkatao ko, hawak niya ang mga kamay ko ng mahigpit ngunit ang init niyon ay hindi ‘man lang pumapawi sa nalulumbay kong damdamin. Tumigil kami sa isang kainang nakatayo sa gilid. Pamilyar ngunit hindi ko mawari at matukoy, dumampot siya ng stick at nagsimulang tumusok tusok, nakamasid lang ako sa kanya na parang batang maghihintay na abutan ng makakain.Sa mga daliri ko ay inipit ang makitid at maliiit na stick.“Fishball baka magustuhan mo!” Sambit pa niya sa akin, sabay inilapat ko sa akin labi at kagatan ng maliit. Sa pagnguya ko ay ang biglaang kong pagkahilo na ikinabahala niya.Sapo ko ang noo ko, sa hindi ko malamang dahilan ay may isang mukha ng lalaki ang rumehistro sa isip ko, hindi ko maaninawan ang kanyang mukha, at pilit na inaalala, ng mabaling ako kay Carlo ay nabatid ko na hindi siya
Hindi ko pa rin mahanap ang sagot sa tanong ko sa sarili, kung sino ba ako, kahit pa parang batid ko na ilang panahon na ang lumilipas ay hindi wala pa rin akong maalala. Minsan parang nasasanay ang sarili ko sa payak na mundong ginagalawan ko, parang may payapa sa pakiramdam ngunit may mga tanong sa isipan. kaya naisip kong magpalakad lakad sa bakuran, mayayabong ang puno tila liblib at malayo sa kabihasnan ang kinaroroonan namin. Sa mga huni ng ibon, lagaslas ng tubig ang siyang nagsisilbing musika sa labas ng tahanan na iyon. Sa paglilibot ko sa paligid ay nakita ko si Carlo na may kasamang babae, wala akong naramdaman na selos o anupaman, sa itsura ng babae ay tila hindi rin naman siya ordinaryo, at halatang hindi taga rito, sa pag-uusisa ko ay marahan akong lumakad gamit ang tungkod na kahoy na siyang nagsisilbing gabay ko sa paghakbang, pa ika ika ko pa rin nailalakad ang mga paa kong may nanatili pa rin na may sugat, seryoso ang kanilang pag-uusap at habang papalapit ako ay
Pabalik na muli kami ng San Miguel at naisipan namin at napag-usapan na rito na lang namin ganapin ang pagdiriwang ng pasko, maganda na rin iyon para makawala na rin sa landas ni Kheanna na sa pagkakaalam ko ay naiwan siya sa China. Pasado alas- tres ng hapon ng lumapag sa airport ang eroplano, maraming bodyguard niya ang sumalubong sa amin at ilang mejia. Sumakay kaagad kami sa magara niyang Van at binaybay ang daan papuntang Townhouse. Naisipan kong paglutuan siya ng dinner para mamaya dahil umalis rin siya kaagad pagkarating namin. Sinamahan ako ng ilang katulong at bodyguard habang naiwan naman sa baby sitter niya si Earen, at hindi ko na sinama pa. Pansin ko na maluwag ang kalsada na parang naubos ang mga sasakyan sa kalsada ng San Miguel, marahil ay marami ang umuwi sa kani-kanilang lugar upang makasama ang kanilang pamilya, iyon rin ang balak namin ni Earniel kapag natapos niya ang ilang trabaho sa opisina. May napansin si Melody na panay ang buntot sa sasakyan
Biglang nagbago ang ekspresyon ang mukha ni Kheanna na hindi ko maintindihan bakit biglang nagkaganoon.“Ano pera lang ang gusto mo kay Earniel?” Biglang nagbago rin ang tibre ng kanyang boses, wala namang ibang tao sa pasilyo ng banyo sa pagkakaalam ko, ngunit ang lakas ng kanyang boses na parang gusto niyang iparinig sa ibang tao, kung sakaling may mapadaan.“Anong sinasabi mo?” Kunot noo kong sabi. Bigla siyang naglakad lagpas sa akin sa likod ko ang tungo niya kaya napalingon ako, hanggang makita ko si Earniel na nakatayo, ang mga mata niya ay blangkong nakatingin sa akin, habang si Kheanna ay sumakbit ang kamay sa braso ni Earniel.“Lumabas na sa kanya na pera lang talaga ang gusto niya sa’yo!” ayokong intindihin ang sinasabi ni Kheanna dahil nakafocus ang mata ko kay Earniel.“Naniniwala ka ba sa kanya?” Kinakabahan ako at natatakot isipin ang mangyayari.Ngunit nanatiling tahimik si Earniel, hindi ko mahulaan ang tinatakbo ng isip niya ngayon.Maya- maya’y inalis niya ang
Hindi ko inaasahan na biglaan ang pag-alis namin papuntang china, hindi na ako tumutol dahil kagustuhan ko naman makasama siya. Ngunit hindi ko alam kung anong mangyayari pagdating roon sino ang naghihintay sa amin.Pasado alas dose ng hapon ng makarating kami, malamig lamig pa ang paligid, katulad noon ay nangangapa na naman ako.May sumalubong sa amin, mga chino, base sasalita nila, nasa likod lang ako habang buhat si Earen at pinapakinggan lang ang kanilang pag-uusap kahit wala naman ako naiintindihan. Sa dati parin kami dumaretso, wala naman nagbago, sa bahay niya rito kahit matagal hindi kami nakabalik rito.Hindi ko inaasahan na may ibang mga tao roon, halos mapuno ng tao ang tahanan. Dumaretso kami kaagad sa loob ng kwarto.“Dito ba gaganapin ang reunion?” “Hindi! Dumalaw lang sila para makita si Earen.” Napatango nalang ako, masaya ako dahil nirerecognize nila si Earen bilang anak ni Earniel.Nagpahinga muna kami ni Earen, habang si Earniel ay nanatili sa sala kausap ang mga
Maagang umalis papuntang opisina si Earniel, naalimpungatan ako na wala na siya. Napag – isipan ko na mamili kami sa mall, kasama sila Melody at Personal bodyguard namin ni Earen na tinalaga ni Earniel para sa amin.Sa pag-iikot ko ay sumagi sa isip ko s Kheanna. Hindi ko alam bakit ko naisipan puntahan ang labas ng hospital kung saan nakaadmit siya, iniwan ko muna si Earen sa kanyang baby sitter.sa labas pa lang ay maraming tao na, mabuti na lang at hindi nila napansin ang pagdating ko, sinamahan ako ni Melody sa loob, hindi na ako dumaan sa Information dahil alam ko na ang sa alam ko na, kung saan siya naroroon. Sa isang pribadong kwarto ako tumigil, mabuti na lang at wala ganong dumaraan sa pasilyo kaya may oras pa ako pag-isipan kung magpapakita pa ba ako sa kanya o mananatili lang nakatayo sa labas ng pinto.“Sigurado bang dito ang kwarto niya?”“Yes Ma’am!” Sambit ni Melody at hinawakan ang doorknob at handa ng buksan ang pinto.“Antayin mo na lang ako rito!” Tumango lang si M
Lalong naging magulo ang lahat ng naging usap usapan mga pangyayari lalong lalo na ang panganganak ni Kheanna at ang hindi pagsipot ni Earniel sa ospital, para bantayan ito, maraming pinupukol sa kanya tungkol sa pagiging iresponsable niyang ama.Ngunit maninindigan si Earniel sa harap ng mga board member at shareholders na wala siyang kinalaman sa bata. Gusto ‘man niyang ipagsigawan sa media ay ayaw niyang ipaalam pa, nag- alaala pa rin siya sa bata na maiipit sa lahat, kaya minabuti niyang pagmeetingan na lang ang lahat.Naroon ako sa gilid at nakatayo, nakikinig habang patuloy ang pagbatikos nila kay Earniel maging si Don Enricko ay inaalala pa ang reputasyon ng pamilya at ng kumpanya kesa kay Earniel na hindi niya alam ay nahihirapan rin ng mga oras na iyon. Gusto pa rin ni Don Enricko na makipagkasundo si Earniel pamilya Zarragoza kesa makipaglaban sa mga ito.Nang makaalis ang mga member at maiwan sa opisina kami ni Earniel gayundin si Don Enricko na nanatili sa loob at kin
Nakatulog kaagad si Earen matapos niyang malaro at mahile, iniwan ko na rin muna sila bago ako lumabas at buksan ang salaming pinto ng veranda ng condominium, matama akong nakatitig sa paligid, pinagmamasdan ang nag-iilawang liwanag na nagmumula sa ilang building na parang Christmas light, wala rin namang duda dahil december na. Mga ganitong oras at panahon sa baryo namin ay ramdam na ang saya, pakikinig ng caroling ng mga bata at mga pangilanngilan palabas sa maliit na stage ng baryo, ngunit ngayon ay iba na ang pakiramdam, parang ang pasko ay hindi na kasing saya ng ngayon! Na parang habang tumatagal ay nakakalungkot.Napahalumbaba ako at pinakatitigan pa ang paligid, ng maramdaman ko ang pagtabi at paghaplos sa buhok ko ni Earniel, napalingon kaagad ako sa kanya.“Nagsisisi ka bang bumalik rito?” Biglang tanong niya ng ibaling ko muli ang paningin sa labas.“Hindi syempre kasi kasama kita ehh, pero-!” Pinutol ko ang pagsasalita ng masagi sa isip ko si Kheanna, paano nga ba matatapo