Secrets 7

White:Talks

ผมเดินออกจากห้องน้ำมือข้างหนึ่งคลึงจมูกไว้ ความเจ็บยังไม่จางหายแต่ดีหน่อยที่พอเข้าไปล้างหน้าล้างตาเลือดกำเดามันหยุดไหล นึกถึงใครบางคนแล้วอยากบีบคอ..

แค่แกล้งนิดแกล้งหน่อยถึงกับใช้ศอกถองจมูกผมจนเลือดกำเดาออก นี่ถ้าจมูกผมไปทำมาคงต้องบินไปแก้ที่เกาหลี โชคดีที่จมูกของผมมันของแท้แม่ให้มา

“เป็นยังไงบ้างคะพี่ไวท์” โมโมที่ยืนรออยู่โผมาหาผมด้วยความเป็นห่วง มือนุ่มนิ่มจับจมูกผมแผ่วเบา “ไปหาหมอดีไหมคะ ดูสิแดงเถือกเลย”

เพราะผมผิวขาวพอโดนอะไรนิดหน่อยมันก็แดง โมโมทำหน้าตกใจขนาดนี้จมูกผมมันคงแดงมากเพราะตอนนี้ผมยังเจ็บอยู่ พอเจ็บมันก็เซ็งหมดอารมณ์เที่ยวต่อ

“พี่ไม่เป็นไรครับ แต่ไปหาหมอสักหน่อยคงจะดี งั้นเราแยกกันตรงนี้นะ”

“อ้าว ให้โมโมไปด้วยสิคะ โมโมเป็นห่วง” สาวน้อยตรงหน้าทำเสียงเล็กเสียงน้อยอ้อนวอน ผมในตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะเอ็นดู เริ่มรำคาญ โมโมเป็นผู้หญิงต่างคณะที่เข้ามาจีบผม เธออยู่ปีหนึ่ง ผมซึ่งกำลังเบื่อ ๆ เลยยอมรับคำชวนมาดูหนัง หน้าตาเธอก็น่ารักดีหรอก ดูใสใส แต่พอพูดคุย ได้รู้จักแล้วน่ารำคาญเป็นบ้า

ผมไม่ได้ต้องการลูกนะ ให้โอ๋ตลอดก็ไม่ไหว อะไรนิดหน่อยก็กลัว ให้ปลอบทั้งวันน่ะเลิกฝันไปเลย!

“พี่ไปคนเดียวดีกว่า พี่ไม่สะดวกถ้าจะมีใครไปด้วย”

“แต่ว่า..” โมโมทำเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า แต่ขอโทษเถอะไม้นี้ใช้กับผมไม่ได้ผลหรอก ผมเบื่อที่จะเล่นบทพระเอกคอยปลอบโยนนางเอกเจ้าน้ำตาแล้ว

“วันนี้พี่ก็มาดูหนังเป็นเพื่อนโมโมแล้ว ถือว่าจบกันนะครับ อย่ามายุ่งกับพี่อีกเลย”

“พี่ไวท์ทำไมพูดแบบนี้คะ! ” โมโมทำเสียงสูงใส่ทันทีท่าทางอ่อนแอเมื่อกี้หายวับไปกับตา สงสัยภาพลักษณ์สาวใสที่ผมเห็นคงไม่ใช่ตัวจริงของเธอ คงจะเป็นสาวไสยฯ มากกว่า

“เราไม่ได้เป็นแฟนกันนี่ครับ เราแค่มาดูหนังกัน ดูแล้วก็จบแยกย้าย”

ผมพูดเสร็จก็เดินหนี ไม่สนใจเสียงเรียกตามหลัง เดินล้วงกระเป๋ากางเกงมาจนผ่านร้านสเวนเซ่นส์ ผมหยุดชะงักเมื่อมองเข้าไปในร้านเห็นใครบางคนที่เพิ่งก่อวีรกรรมใส่ผม

ปายกับแฟนหนุ่มของเธอโน้มหน้าคุยกัน นี่ถ้าไม่มีโต๊ะคั่นกลางคงยื่นหน้าไปจูบกันแล้วมั้ง!

ทำผมเจ็บตัวแล้วยังทำหน้ารื่นกินของหวานสบายอารมณ์ เห็นแล้วน่าโมโหนัก!

ตอนอยู่โรงหนังข้างในมืดสลัวผมเลยเห็นหน้าแฟนปายไม่ชัด พอเจออีกทีก็แค่ผู้ชายหน้าตาธรรมดา แค่ดูก็รู้ว่าเป็นลูกครึ่งจีน ผมดำตาเฉียง ๆ คิ้วหนา แต่งตัวอย่างกะหนุ่มเจ้าสำอาง

เฮอะ ผมหล่อกว่ามันตั้งเยอะ!

ผมล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดแล้วโทร.ออก สักพักปลายสายกดรับผมจึงกรอกเสียงลงไป น้ำเสียงเจือแววหงุดหงิด

“พวกมึงอยู่ไหนตอนนี้ กูเบื่ออยากแดกเหล้า”

คอนโดฯ P

“เฮ้ย ๆ เบา ๆ หน่อยไอ้ไวท์ อดอยากมาจากไหนวะ ยกเอายกเอา เดี๋ยวก็เมาตั้งแต่หัวค่ำหรอก”

ผมวางแก้วเหล้า ยกมือเช็ดมุมปากที่มันเลอะ หันไปตอบคำถามไอ้เวียร์ เพื่อนในกลุ่ม

“ก็อยากเมา ไม่งั้นกูจะแดกไมวะ”

“อ้าว เหวี่ยง ไปอารมณ์เสียที่ไหนมา” ไอ้บอมพูดขึ้น “หรือยังเฮิร์ตจากกิ่งไม่หายหรือไง”

ผมหันไปมองไอ้บอมเป็นเชิงให้มันหุบปาก พอออกจากห้างผมก็ตรงดิ่งมายังคอนโดฯ ของเพื่อนในกลุ่ม คอนโดฯ หรูในย่านท่องเที่ยวของไอ้พันรบ พอดีกับไอ้พวกปากมากสองคนที่มันนัดกันมาเล่นเกมที่คอนโดฯ ไอ้พันรบเป็นประจำ ผมเลยชวนพวกมันตั้งวงเหล้าตั้งแต่บ่าย

สามคนนี้เป็นเพื่อนก๊วนแข่งรถ เราเรียนคนละมหา’ ลัย มีแต่ไอ้พันรบที่เรียนมหา’ ลัยเดียวกับผมแต่คนละคณะ แถมยังเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แม่ผมน่ะสนิทกับแม่มัน ถึงเราจะเรียนคนละชั้นปีแต่อายุเราใกล้เคียงกันผมเลยเรียกไอ้ห่าเหวอย่างสนิทปาก

“ล้อมันระวังโดนมันยันหรอก มึงดูหน้ามันตอนนี้สิ อย่างกับคนปวดขี้” ไอ้พันรบล้มตัวลงนั่งด้านข้างผม ก่อนกระดกแก้วเอาเหล้าเข้าปาก พูดทีเล่นทีจริง “แดก ๆ เข้าไปเหล้า อย่าพูดมาก รอมันเมาก่อนค่อยล้วงความลับ”

ผมมองพวกมันตาขวาง

ไอ้ห่าพวกนี้...เตะสักทีดีไหม

End Talk.