Kabanata 0002

Limang araw ang nakalipas nang naiburol ng matiwasay ang labi ng kan’yang lola, iyak lang siya ng iyak habang binabagtas nila ang kamaynilaan. Pagkatapos kasi ng burol ay hindi na nag-aksaya pa ang kan’yang mga magulang ng panahon at pinag-impake na agad siya.

“Maddy, tandaan mo ang habilin ko sa’yo, ha? Nasa respetado at mayamang pamilya ang magiging asawa mo. Dapat lang na maging maganda ka sa paningin nila. Kapag tinanong ka kung saan ka nagtapos ay sabihin mong sa Oxvord University; kapag tinanong ka naman kung ano ang trabaho mo ngayon at bakit ka napunta sa Bicol, sabihin mong intern ka lang doon at studyante ka pa lamang dahil you’re taking a masters degree sa Oxvord Unversity din, okay? Huwag kang mag-alala hindi naman nila malalaman kung saan ka nagmula, ako na ang bahala roon.”

Hindi na lamang pinansin ni Maddox ang ina niya. Napatingin lamang siya sa labas ng eroplano at tinitigan ang mala-berdeng bundok sa ibaba. Wala talagang alam sa kan’ya ang mga magulang niya. Hindi rin nito alam na naging scholar siya sa Hurvard Univeristy at isa na siyang M.D. o Doctor of Medicine. Nasa pangalan na niya ang abbreviation na iyan, Maddox Ghail Corpus, MD. She also has an account for 95% actively licensed physicians in the U.S. Gano’n kalupit ang career niya at hindi niya ito ikinwento sa mga magulang niya. Tama na sigurong mababa ang tingin nila sa kan’ya, ayaw niya kasing mahalin siya ng mga ito dahil sa career niya, gusto niyang mahalin siya ng mga ito dahil siya si Maddox ang panganay na anak nila.

Ang alam ng mga magulang ni Maddox ay nakapagtapos siya sa isang maliit na university sa Bicol at kumuha ng medisina roon. Isa siyang pipitsuging doktor na nagtatrabaho sa isang private hospital sa probinsya. Kakaunti lamang ang sweldo at hindi maipagmamalaki sa kanilang mga mayayamang kaibigan sa Maynila.

“Maddox, nakikinig ka ba?” tanong ng kan’yang ina kaya naman bumalik siya sa realidad.

“Hindi naman ako nakapagtapos sa Oxvord, Mamà bakit ako magsisinungaling sa kanila? Hindi ba’t mali iyon?” tanong ni Maddox kay Carmina. Nakita niya ang pagsimangot nito saka napa-irap sa kan’ya.

“Napaka-inosente mo talaga, sinabi ko na sa mga ka-amiga ko na sa Oxvord ka nakapagtapos imbis na sa pipitsuging university sa probinsya. Mag-isip ka nga, kapag nalaman nilang ang panganay kong anak ay nagmula sa isang probinsya at isang mababang klase ng tao, sa tingin mo hindi ako pagtatawanan ng mga iyon? Isang insulto iyon sa pamilya natin, Maddox!” paliwanag ng kan’yang ina kaya napakuyom siya ng kamao.

“Isa pa, sinabi ko ring naging top 1 student ka roon at kilala kang Doctor sa U.S.. kahit na ang totoo ay hindi,” dagdag pa nito ngunit pabulong lamang, saktong sila lang ang makakarinig. Hindi siya makapaniwala sa sinabi ng kan’yang ina. Gano’n na ba talaga kababa ang tingin nito sa kan’ya?

Kung alam lang ng ina niya ang totoo baka lumuwa ang mga mata nito at ipangalandakan pa siguro sa buong mundo kung ano siya. Well, hindi na niya kasalanan iyon na wala silang kaalam-alam dahil sa tuwing tinatawagan sila ng kan’yang lola upang ibalita ang achievements niya sa kanila ay pinapatayan ito ng telepono, minsan katwiran naman ay busy sila at wala silang oras para pakinggan ang hindi namang importanteng bagay.

“Mamá naman, paano kung malaman nila ang totoo? Hindi ba’t mas nakakahiya iyon dahil nagsisinungaling ka sa kanila?” katwiran ni Maddox, pinipigilan niya ang inis na nararamdaman dahil may respeto pa rin siya rito.

“Hindi ka ba nakikinig sa akin? Ako na ang bahala roon at hindi nila malalaman iyon. I have my ways, just trust me, Maddox…”

Ibubuka pa sana ni Maddox ang kan’yang bibig para magsalita ngunit narinig niya ang tikhim ng kan’yang ama sa gilid. Hudyat iyon na huwag na siyang kumatwiran pa kaya natahimik na lamang siya.

“Nakalimutan ng mamá mong sabihin sa’yo na nakatira pa rin sa amin si Sapphire kaya magkakasama pa rin tayo. Alam kong hindi kayo okay ng kapatid mo pero sana bilang panganay habaan mo ang pasensya mo sa kan’ya at pasayahin palagi. Huwag na huwag mo rin siyang gagalitin at aawayin dahil iba iyon magalit. Huwag mo ring stress-in dahil kapag na-s-stress iyon winawaldas noon ang pera namin ng nanay mo sa walang kabuluhang-bagay,” paalala ng kan’yang ama.

“She’s really a spoiled brat, Sebastian. Ini-spoiled mo kasi palagi!” nakasimangot na sagot naman ni Carmina.

“Sino kaya sa atin ang palaging tino-tolerate ang pagka-spoiled brat ng batang iyon?”

Rinig ni Maddox ang tawanan ng kan’yang mga magulang habang siya naman ay walang ekspresyon. Hindi siya natutuwa sa pinagsasabi ng mga ito, they’re tolerating her sister’s bad attitude at hindi niya iyon matanggap.

***

Buong byahe ay hindi na sila nag-imikan, sa pagbaba nila sa airport ay sinalubong sila ng isang maganda at mamahaling itim na kotse. Pinagbuksan sila ng pinto ng driver saka napayuko sa mga magulang niya’t magalang na binati sila.

Hindi inaasahan ni Maddox na gan’to na pala kayaman ang kan’yang mga magulang dahil may sarili na itong driver, ano pa kaya ang madadatnan niya pagdating nila sa bahay ng mga ito?

Bumaba sila sa sa isang malaking mansion, hindi siya nagpakawala ng isang ekspresyon at nanatili lamang itong blangko, ayaw niyang isipin ng mga magulang niya na namamangha siya sa pagmamay-ari nito though afford naman niyang magpagawa no’n but she’s contented with her life right now. Mas magandang nasa savings na muna ang perang pinaghirapan niya at paminsan-minsan ay nag-do-donate o kaya naman tumutulong siya sa mga pasyenteng nangangailangan.

“Mommy, Daddy!! You’re here!!” sigaw ng isang babae na kalalabas lang ng pinto.

It was Sapphire, ang mald*ta niyang kapatid.

Ang suot nito’y sobrang ikli kala mo’y kita na ang kaluluwa. Yumakap ito kay Carmina at Sebastian. Nang makarating ang mata nito sa kan’ya ay tiningnan lamang siya nito simula ulo hanggang paa. Nagpakawala ito ng nandidiring ekspresyon saka napairap.

“Ano ka ba naman, Ate! Napaka-boring ng fashion style mo, nakakairita!” Napatingin si Maddox sa kan’yang damit, it was a simple t-shirt and a black pants. Hindi naman nakakairita iyon, baka ang mukha nito ang nakakairita.

“Sinabihan ko na nga ‘yang kapatid mo, darling na magsuot ng dress, sobrang tigas ng ulo hindi sumusunod sa magulang!” Napatingin ang kan’yang ina kay Maddox saka napailing.

“Maddy, tingnan mo ang suot ng kapatid mo, sobrang ganda at elegante. Gayahin mo ang style niya, paano ka magugustuhan ng pamilyang Xander kung iyan palagi ang suot mo? Turuan mo nga si Maddy ng mga trendy style ngayon, darling!” dagdag pa ni Carmina kaya napangiwi si Maddox. Ang ayaw niya sa lahat ay iyong pinapakilaman ang style niya.

Bagama’t simple lamang ang suot ni Maddox ay halata mo pa rin ang inggit sa mga mata ni Sapphire. Kung tutuusin, mas maganda si Maddox kaysa sa babae, kahit simpleng damit ang suotin dalaga ay hindi maikakailang sobrang elegante pa rin nitong tingnan. Hindi mahahalatang tiga-probinsya si Maddy dahil sobrang puti pa rin nito, kahit na ibilad man ito sa araw ay hindi ito mangingitim. Mala-porselana ang kutis nito’t parang si snow white. Marami ring taga-hanga ang babae lalo na’t noong studyante pa ito sa U.S.

Madalas ikumpara ng madla ang dalawa, natigil lamang ito nang pumunta siya sa U.S. at doon nanatili ng ilang taon upang makapag-aral. Hindi iyan alam ng mga tao dahil hindi naman niya pinapaalam sa mga ito, ang nakakaalam lang ay ang kan’yang lola at ang bestfriend niyang si Heart.

Hindi maikakaila ni Maddox na nakaramdam siya ng inggit nang makita ang tatlong taong nagtatawanan sa harap niya. Kanina lamang ay nasa kan’ya ang mga atensyon nito ngunit biglang nawala dahil dumating ang kapatid niya. Para siyang multo na nakatingin sa malayo’t hindi niya alam kung ano ang dapat na gawin.

Maglalakad na sana siya nang tawagin siya ni Sapphire. “Ate, bilisan mo naman! Bawal ang kukupad-kupad dito sa Manila.” Kita niya ang paghahigikhik ni Sapphire habang yakap-yakap ang ina. “ What should I expect? Probinsyana girl ka pala!”