CHAPTER TWO

"Ayos lang, kung ayaw mo. Aalis na ako," sabay talikod niya sa akin.

"Saglit lang, sige, sige, papayag na ako. Basta tutuhanin mo ang sinabi mo. Ikaw ang magbayad sa lahat ng gastusin dito sa hospital. Tuparin mo rin ang sinabi mo na susuportahan mo ako, para masuportahan ko rin ang kapatid ko."

"Maliwanag sa akin ang lahat. Mula bukas, ipapalipat ko ang kapatid mo sa mga maling na manggagamot. At mula rin bukas, sa akin ka na uuwi."

"Ha? Ano? Sayo, ako? Uuwi???" sabay turo ko sa aking sarili. Parang wala naman ito sa usapan namin kanina, kaya ano ang pinagsasabi niyang sa kanya ako uuwi? Ano ba ang tinutukoy niya?

"Sandali lang, wala naman 'yan sa usapan, ehh."

"Hindi, hindi pwede, isang bahay lang ang dapat tinitirahan ng mag-asawa. Kung ayaw mo, huwag na lang natin ituloy pa."

"Ha? Gusto ko, gusto ko, papayag ako. Basta, hi-hindi tayo pwedeng magkatabi sa pag-pagtulog."

"Kung 'yan ang nais mo."

"Talaga? Papayag ka? Kung ganun, 'yan na ang napag-usapan, ahh. Dapat wala nang ibang madagdag o mabawasan, maliwanag?"

"Maliwanag, may isa pa. Ayaw kong magkagusto ka sa akin. Kontrata lang 'to Shiena, kaya wala kang karapatan na magkagusto sa akin."

"Alam ko 'yan. Hindi din naman kita magugustuhan, dahil hindi na ako interesado pa sa mga lalaki, kaya huwag ka mag-alala. Mr. Stephen."

Kalaunan, nagpaalam na muna ako sa kanya. Upang magtungo muli sa aking kapatid. Napangiti ako habang pinagmamasdan siya, dahil sa wakas magagamot na rin ang kapatid ko.

"Lina, magigising ka na, sabik na sabik na ang ate mo sayo, kumapit ka lang, ah. Gumagawa nang paraan ang ate, kaya lumaban ka diyan, mahal na mahal kita," sabay hawak ko sa kanyang kamay.

Kinaumagahan, narito kami ngayon sa isang hospital. Malaki at magara, base sa postura at kasuutan ng mga doctor. Halatang nasa mataas ang kanilang posisyon. Ganito nga ba kayaman si Stephen, para dalhin sa ganitong pagamutan ang aking kapatid.

Sa oras na ito, wala rito si, Stephen. Siguro nga marami siyang pinagkaababalahan ngayon. Tanging, mga tauhan lamang niya ang naghatid sa amin sa lugar na ito. Ang mga taong kasama niya rin kagabi.

Ilang oras akong naghintay na matapos ang operasyon. Puro dalangin ang aking magawa. Dahil sa sinabi ng doctor kanina, mas lalong malubha na daw ang kalagayan ng aking kapatid.

Nang lumabas ang mga doctor, agad akong lumapit sa kanila.

"Doc, kumusta po ang kapatid ko? Maayos na po ba ang lahat? Magigising na po ba siya? Kailan po ba, doc?" sunod-sunod na aking katanungan.

"Uminahon ka lang po. Maghintay lang tayo ng tatlong araw, naging maayos ang naman ang operasyon."

Inilipat nila ng ibang kwarto ang aking kapatid.

Sa aking pagbabantay, nakaramdam ako nang antok. Ngayon ko lamang naalala na mula pa kagabi, wala akong tulog. Unti-unti nang hina ang aking katawan, kasabay nito ang pagbagsak ng aking mata. Inakala kong matutumba ako, subalit may kung sino ang humarang sa akin. Dahilan, na napasandal ako sa kanyang dibdib.

Kilala ko ang amoy na ito. Tiyak akong siya nga.

"Anong ginagawa mo? Kung pagod ka na, magpahinga ka. Huwag mong pilitin ang sarili mo kung hindi mo na kaya."

Itinaas ko ang aking tingin. Si Stephen, nga. Ngunit ano naman ang ginagawa niya dito?

"Anong ginagawa mo dito? Isa pa, ayos lang ako." Umayos ako sa pagtayo, kasabay sa paghimas ng aking ulo.

"Nandito ako, para sunduin ka. Baka, nakakalimutan mo ang usapan nating dalawa ka-gabi. Mukhang maayos na ang kapatid mo, kaya tuparin mo ang napagkasunduan natin."

"Ha? Ngayon, na pala 'yon. Pasensya na, nakalimutan ko. Pweda bang sa ikatlong araw na lang? Gusto ko munang bantayan ang kapatid ko. Walang ibang magbabantay sa kanya, kundi ako lang."

Dahan-dahan siyang humakbang at mas lalong napalapit sa amin. Umatras ako, subalit hindi niya ako tinigilan. Halos maliit na lang ang espasyo, magkakadikit na ang mga mukha namin. Nagkatitigan kaming dalawa, malamig ang kanyang mga mata. Inilapat ko ang aking dalawang kamay sa kanyang dibdib, sabay tulak sa kanya.

"Ano ba, ano ba ang ginagawa mo? Wa-wala naman 'yan sa sa u-usapan diba?" putol-putol kong boses, habang niyayakap ang aking sarili.

"Hmm... Ano ang dumi ng utak mo. Hindi ako interesado sayo, maliwanag? Pinapaalala ko lang ang napagkasunduan natin. Sa ayaw at gusto mo, pakakasalan mo ako sa araw na ito."

"Ha? Akala ko ba titira lang ako sa bahay mo ngayon? Ikakasal na agad tayo? Wala nga akong masusot para diyan. Hindi nga ako nakapaghanda, tapos ngayon mo na gusto???"

"Hindi na mahalaga 'yon. May pipirmahan ka lang."

"Ano naman 'yon? May pipirmahan lang ako tapos kasal na tayo? Anong klaseng kasal ba 'yan?"

"Huwag ka na magreklamo, gawin mo na lang."

"Oo na, pero paano ang kapatid ko?"

"Tanging mga tauhan ko na ang bahala. Sumama ka na sa akin, malayo pa ang tutunguhan natin."

"Bakit, hindi mo na lang dinala ang pipirmahan ko???"

"Nakalimutan ko," sabay lingon niya sa ibang dereksiyon. Makalilimutin din naman pala, gwapo nga mukhang mahina naman ang utak.

Kalaunan, hinawakan niya ang aking kamay. Binitbit niya ako hanggang sa makalabas kami sa hospital. Nasa tapat kami ngayon ng sasakyan niya. Nagdadalawang isip akong pumasok. Hindi ako umimik, tanging nagawa ko lang ang pagmasdan ang sasakyan. Maya-maya pa, naramdaman ko ang titig niya. Ngunit, hindi ako nagpadala. Pinapasok niya ako, pero iniling ko lamang ang ulo ko. Napasinghap naman siya sabay sapo sa noo niya. Mukhang nagalit ko yata, lagot ako nito. Bigla niya akong binuhat. Nagawa ko pang pumiglas, ngunit tuluyan na niya akong ipinasok. Sinubukan kong buksan ang pinto namg sasakyan. Subalit, ang tigas parang naka-gandado.

"Ano ba? Pwede naman tayo maglakad, kailangan bang sumakay pa?"

"Kung maglalakad ka, kaya mo bang umabot ng ilang buwan, bago marating ang bahay ko???"

"Hindi."

"Hindi naman pala, kaya huwag ka diyan magreklamo. Pasalamat ka nga, sinundo pa kita."

Hindi na ako nagsalita pa. Lumingon siya sa aking katawan. Dahilan, na nagdala ito nang pagtataka sa aking isipan. Ano ba ang binabalak niya? Bakit ganyan siya kung makatingin at umasta sa akin?