CHAPTER FIVE

SHIENA POV.

Hindi ko magawang lumabas ng kwarto. Nababahala akong kainin ako ng malaking aso. Mabuti na lamang at may ibinilin na pagkain si Stephen, dito sa loob. Ilang oras na rin pala, wala pa rin siya. 10:25 pm na, asan na kaya siya ngayon. Nakakatakot pa naman rito lalo na at ang tahimik pa. Sana umuwi na siya, hindi naman ako nag-aalala sa kanya. Ano siya senewerte.

Sa gitna ng katahimikan bigla kong naalala ang lahat ng mga sinabi sa akin ni, Alex.

"Tsk! Ano ka ba! Wala ka na bang ibang malapitan? Kundi ako! Shiena! Mula nang dumating ka sa buhay ko, naging malas na lahat! Alam mo, wala kang kwenta ehh, kaya hindi mo maililigtas ang kapatid mo! Maghiram ka sa iba, pero sa akin huwag na huwag mo nang uulitin pa!" napakupot ang aking labi.

"Teka lang, Alex, pakiusap naman. Wala na akong ibang malapitan, pakiusap, Alex," sabay hagulhol ko sa pag-iyak. Hindi ko mapigilan ang mga butil ng luha na tumutulo sa aking mga mata.

"Walang hiya! Huwag mo nga akong kapitan!" Kasabay nito ang kanyang pagtanggal ng aking kamay na nakawahak sa kanyang braso. Itinulak niya ako nang malakas, dahilan na nawalan ng balanse ang aking katawan.

"Tinawagan mo lang talaga ako, para papuntahin dito at mangutang! Mahiya ka, Shiena. Maghintay na tayo, kailanman hindi naman kita minahal. Akala ko nang una, maayos lang babae. Hindi pala! Kahit isang piso nga ay wala ka! Wala kang silbi sa buhay ko! Tapos, uutangan mo pa! Tsk! Walang kwenta!"

Ang sama niya, hindi ko manlang 'yon napansin noon. Ginawa ko naman ang lahat para suportahan din siya. Minsan nga nagpapagod akong magtrabaho at binibigyan ko pa siya ng pera. Tapos ngayong gipit na gipit ako, wala manlang siyang ibinigay. Sinumbatan pa niya ako at pinagbuhatan ng kamay. Napapunas ako sa luhang pumatak sa mata ko. Dahil sa pagmamahal, nagawa kong maging bulag. Hindi ko naisip nag tunay niyang entensiyon sa akin. Pero, siguro nga tama lang din, tama lang din na nilabas niya ang tunay niyang ugali.

Kaysa sa magmukmok at umiyak, naisipan kung tumayo at magtungo sa ibaba. Dapat hindi din ako matakot sa aso, hindi ko rin naman naririnig ang tahol niya ngayon. Baka, tulog na 'yon. Pagkabukas ko ng pinto, saktong may kung anong sumalubong sa akin. Dahil sa bigat niya, muntik pa akong natumba. Amoy alak siya, ano ba naman, late na nga siyang umuwi tapos lasing pa. Teka lang, bakit dito sa dumeretso, ehh may sariling kwarto naman siya.

"Stephen, gumising ka nga, ang bigat bigat mo. Hindi kita kayang buhatin," sabay yugyog ko sa kanya. Subalit tulog na tulog na talaga siya.

Ano ba ang gagawin ko ngayon? Napahinga ako nang malalim at napa-isip. Hinawakan ko siya sa kanyang makabilang braso at hinila. Ang bigat niya talaga, mauubos nito ang lakas ko. Kalaunan, itinulak ko siya patungo sa kama.

"Ikaw na lalaki ka, baliw ka talaga. Pasalamat ka at gwapo ka."

Lumapit ako sa kanya at pinagmamasdan ang mukha niya. Ang kinis ng mukha niya. Hmmm, medyo mainit siya. Napaisip ako na kumuha ng pang punas sa kanya. Nang tumayo ako, bigla niya akong hinila, dahilan na nasubsob ako sa kanya. Mahigpit niya akong niyakap. Halos hindi ako makahinga.

"Bitawan mo nga ako, ano ba, Stephen." Tugon ko, ngunit mas lalo niya lang hinigpitan ang yakap niya.

Pilit kong tinutulak siya pero hindi ko makaya. Imbis na pakawalan niya ako sa mga kamay niya, bigla niya akong hinalikan. Pilit kong ginawa ang pumiglas, ngunit wala na talagang pag-asa pa. Hanggang sa, naramdaman ko ang kanyang ngipin na bumaon sa aking leeg. Kasabay, ng kanyang paghalik. Dahilan, na nabalutan ng init ang buong katawan ko. Kahit ayaw ng aking isip, kagustuhan naman ng katawan ko. Sa masarap na pakiramdam na ito, kahit hindi ko maintindihan sumabay na lamang ako.

Kina-umagahan, nagising akong sobrang sakit sa ulo at buong katawan ko. Wala na rin si Stephen, sa tabi ko. Tumayo ako at nagtungo sa harap ng salamin. Napansin ko na lamang na may pasa ako sa leeg ko.

"Bakit ako may pasa? Wala naman na nanakit sa akin?" pagtatakang tanong sa aking isipan.

Hinimas ko ito, hindi naman masyadong masakit. Bigla kong naalala ang ginawa namin ka-gabi ni, Stephen. Oo nga pala, kinagat niya ako kaya may pasa tuloy.

"Ehem, excuse me."

Agad akong napalingon sa pintuan, binungad naman sa akin si Stephen, naka-suot ng sando. Kitang-kita ang malusog niyang katawan. Ewan ko ba, tila'y may kung anong pakiramdam ang dumampi sa buong katawan ko. Parang gusto ko siyang yakapin.

"By the way, good morning," mahinang sambit niya. Ngunit, hindi naman sa akin nakatingin.

"Ahm, magandang umaga rin," sabay ngiti ko.

Napahawak ako sa ulo ko, pakiramdam ko ay nahihilo ako. Naramdaman ko ang pag-aalala niya, dahil sa titig niya.

"Ayos ka lang ba? Sa-sabihin mo lang, kung may masakit sayo." Nag-aalinlangan siyang magsalita.

"Masakit ang ulo ko," mahinang tugon ko.

"Magpahinga ka na muna, kung ganun."

"Hindi, ayos lang."

"No." Buong boses niya.

"Galit ba siya? bakit naman?" tanong ko sa aking isipan.

"I'm sorry."

"Ha? Para saan? Wala ka naman ginawang masama sa akin, kaya bakit ka humihingi nang tawad?"

"Dahil sa nangyari ka-gabi."

"Ahh, wala 'yon. Sabi pa nga, kapag naka-inom ng alak ang isang tao, nawawala sila sa katinuan. Kaya, wala kang kasalanan, ayos lang. Pero, nilagyan mo ako ng pasa, ohh," sabay turo ko sa leeg ko.

Hindi siya nagsalita, napalingon siya sa malayo. Ngunit, kita kong napangisi lang siya. Grabe naman siya, masaya pa talaga sa ginawa niya. Kailan naman mawawala ang pasa na 'to?

"Anong ginagawa mo? May pasa na nga ako, natutuwa ka pa," kunot noo kong sambit.

"Ahm, that's not pasa, don't worry."

"Huh? Niloloko mo ba ako? Nakikita mo na ngang pasa, ehh."

"Ahm, basta magpahinga ka na muna. Huwag kang gagawa ng ikakasama sayo, maliwanag?"

Agad siyang tumalikod at lumabas sa pinto. Humarap ako ulit sa salamin. Pinagmamasdan mong mabuti ang aking sarili. Hanggang sa maisip ko, kung nakakahiya ba ang ginawa namin ka-gabi. Hindi kaya, mabuntis din ako???